Hoe de eerste concerten van The Beatles in Frankrijk een debacle werden

Op 14 januari 1964 vlogen John Lennon, Paul McCartney en George Harrison naar Parijs om een begin te maken met het veroveren van de Franse markt. Met hun enorme roem in Engeland en de eerste voorzichtige tekenen van Beatlemania aan andere kant van de Atlantische Oceaan, moest het voor The Beatles een eitje zijn om het Franse publiek voor zich in te nemen. Dat bleek een misvatting. Een enorme misvatting, kun je wel zeggen. Er stonden hen 60 Franse tieners op te wachten op Le Bourget Aéroport.

The Beatles poseren voor de Parijse pers

Een valse start in Versailles

De hevige mist in Liverpool hield Ringo Starr trouwens nog even in zijn geboortestad. Het lukte hem om, via Londen, een dag later in het bijzijn van roadmanager Neil Aspinal laat in de middag in Parijs te arriveren. Intussen hadden de andere drie, met de Britse pers in hun kielzog, de Franse straten een beetje verkend. Voor John en Paul was het niet hun eerste bezoek aan de Franse hoofdstad. Op 30 september 1961, liftte het stel naar Parijs voor een bijzonder avontuur. Het moet voor hen in januari 1964 als een eeuwigheid geleden gevoeld hebben.

Ringo was net op tijd

Brian Epstein had een lange serie concerten voor The Beatles in het Parijse Olympia Theater weten te boeken. Om een beetje op te warmen traden The Fab Four op woensdagavond 15 januari eerst op in de Cinéma Cyrano in Versailles. Ringo was net op tijd. De Franse try out verliep stroef. De band vond de organisatie van het concert onvoldoende en was bovendien ontevreden over het eigen optreden. 

De stoppen sloegen door, maar niet bij de Fransen zelf

Een slechte generale betekent vaak een goede uitvoering, dus de jongens begonnen de volgende dag met goede moed aan hun lange serie concerten in het Olympia. Hoewel ze op hun eerste matinee een redelijk enthousiast publiek ontmoetten, ging het er 's avonds wat moeizamer aan toe. De apparatuur begaf het tijdens het concert drie keer en George Harrison, zich afvragend hoe zoiets mogelijk was, suggereerde dat er sabotage in het spel moest zijn. Feitelijk sloegen de stoppen drie keer door, omdat het electriciteitsnetwerk in de oude Franse concertzaal niet voldoende power had voor de apparatuur die The Beatles gebruikten. 

Een opstootje in de coulissen

Ondertussen sloeg de vol ornaat aangetreden Franse society-publiek de vier jongens uit Liverpool die avond minzaam gade. The Beatles vroegen zich af wat hen als band overkwam. De afgelopen maanden waren een aaneenschakeling van successen geweest. Nu dit. Hun verwondering sloeg snel om in trotse onverschilligheid en zo bleef de klik tussen de Fransen en de Engelsen uit. In de coulissen werd het er ook niet gezelliger op. De Franse fotografen raakten geïrriteerd omdat ze onvoldoende gelegenheid kregen de band op de gevoelige plaat vast te leggen. Het opstootje werd merkbaar op het podium. Paul stopte met zingen en probeerde iedereen tot rust te manen, terwijl George zijn gitaar ternauwernood kon beschermen tegen de duwende en trekkende oproerkraaiers. Terwijl de chaos aanhield, verliet de band het podium

Een Mont Blanc aan onverschilligheid beklimmen

Toen The Beatles die avonden naar hun hotelsuite in het George V-hotel terugkeerden, kregen ze een telegram onder ogen, met daarin de mededeling dat hun single I Want To Hold Your Hand in Amerika de komende week de nummer 1-positie zou bereiken in de toonaangevende Cashbox-chart. Met het vooruitzicht dat ze over een week of drie naar het land van hun dromen mochtend afreizen, was er eerst nog een Mont Blanc aan onverschilligheid te beklimmen. De jongens realiseerden zich dat ze het niet gemakkelijk zouden krijgen in Frankrijk. Het Franse publiek bestond voornamelijk uit mannelijke toeschouwers. Er werd niet of nauwelijks geschreeuwd en het was voor de bandleden een bijzondere gewaarwording dat ze zichzelf goed konden horen spelen [filmpje in kleur!].

John en George vlogen tussentijds even naar huis

Brian Epstein had voor The Beatles een marathonreeks aan concerten geregeld in het Parijse Olympia Theater. 18 dagen lang trad de band twee, soms drie keer per dag op, als onderdeel van een matinee- of avondvoorstelling waarin 8 andere acts te zien waren, onder wie Sylvie Vartan en Trini (If I Had A Hammer) Lopez. De avondoptredens begonnen rond de klok van negen en eindigde na middenacht. The Beatles speelden slechts vijf nummers tijdens hun blokje. Daarbij werd een keuzen gemaakt uit: From Me To You, Roll Over Beethoven, She Loves You, This Boy, Boys, I Want To Hold Your Hand, Twist and Shout en Long Tall Sally. De middagoptredens waren vaak nog korter dan de avond-set.

Slechts twee rustdagen hadden The Beatles trouwens, in deze lange reeks optredens, die haast deed denken aan hun dagen in Hamburg: op dinsdag 21 en 28 januari was er even tijd om adem te halen. John en George vlogen die 28ste zelfs even terug naar Engeland om een paar uur thuis te kunnen zijn. 

Fanmail lezen op de Franse hotelkamer

Komm Gibt Mir Deine Hand

Tussen de optredens door moest er natuurlijk het nodige aan de PR gedaan worden. Op 24 januari namen The Beatles in een Parijse radiostudio een interview op voor The American Forces Network (AFN), speciaal voor Amerikaanse soldaten die in West-Duitsland gelegerd waren. Ondertussen maakte technicus Norman Smith die dag in de EMI-studio aan Abbey Road een kopie van I Want To Hold Your Hand, die Smith samen met George Martin naar Parijs vervoerde. Een paar dagen later stonden The Beatles in een Franse studio een Duitse versie van hun hit in te zingen. Hoe zou de band zich die dagen hebben gevoeld? Ongelukkig of onverschillig?

met Trini Lopez

Waarom lukte het niet in Frankrijk?

De grote vraag is natuurlijk waarom het The Beatles begin 1964 niet lukte de harten van het Franse publiek te veroveren. Hielden de Fransen uit chauvisme liever vast aan hun eigen sterren? Vielen de Engelse jongens, nota bene met hun kunstzinnige langharige kapsels niet in de smaak bij de Franse meiden? Was het een verschil in humor? Was er een taalprobleem? De bijzondere dynamiek, of eigenlijk het uitblijven daarvan, blijft een raadsel. Heeft iemand een verklaring voor me? Op woensdag 5 februari zaten de weken in Frankrijk er op. In de vroege middag landden The Beatles weer in Londen. In de anderhalve dag dat ze thuis waren, kon de Franse hoofdpijn afgeschud worden en werden de koffers opnieuw gepakt. Op 7 februari werden The Beatles in New York verwacht voor wat het begin zou worden van hun verovering van Amerika. Rare jongens, die Fransen.

5 februari: opgelucht terug op Heathrow