Oh My Love: hoe John Lennon en George Harrison weer samenwerkten op het Imagine-album

Hij is alweer even uit, de immense Imagine-box die ter ere van John Lennons 78ste geboortedag verscheen. Wat dat betreft hebben we een boel te smullen dit najaar. Met McCartney's nieuwe album Egypt Station al in de achterzak én uitzicht op de Anniversary Edition van The Beatles'  White Album (november), zijn de echte verzamelaars nog vóór Sint en Kerst platzak. Ik niet trouwens, want ik kan de verleiding goed weerstaan deze, zij het prachtige, boxen aan te schaffen. Ik ben vooral een verzamelaar van Beatlesboeken en toch eerder te verleiden voor een spectaculair naslagwerk, dan voor zo'n cd-box. De nieuwe Lewisohn (al moeten we daar tot na 2020 geduld voor hebben) koop ik direct, blind, instant, ongezien. Dat neemt niet weg dat ik wel enorm geniet van al deze releases én de bijzondere tracks die ze bevatten. Ze online beluisteren gaat dus zeker gebeuren. Deze week sta ik stil bij één van de mooiste tracks van het album Imagine.

John Lennon tijdens de Imagine-sessies

De Imagine-box zoals 'ie inmiddels te koop is.

Een thuisdemo die eigenlijk een heel ander lied laat horen

In de tweede helft van 1968 (preciezer weet ik het niet, iemand van jullie wel?) nam John een thuisdemo op van Oh My Love, een nummer dat hij geschreven had voor zijn nieuwe liefde Yoko Ono. Op deze vroege versie van wat een heel teder nummer zou worden, horen we John op gitaar een nog wat recht-toe-recht-aan ritme slaan. Ook de tekst wijkt nog wat af: Oh my love, for the first time in my life, my heart was wide open. Na deze beginmelodie, die we later herkenbaar op het Imagine-album terug zullen horen, volgt een geheel ander thema. Jazzy, een beetje latin qua akkoordkeuze en melodie. Een passage die zou sneuvelen, net als de tekst: ....and it shivered each time, and I shiver, felt my baby shivering too. And I felt that shiver all the time. Althans dat is het enige dat ik denk te verstaan. Er is vast iemand die Lennons zinnen beter kan ontcijferen. Het gaat namelijk nog wel even door, onder andere over a strong heartbeat. Wie hoort er meer? Aan het eind van de demo horen we John nog zeggen: It's just a bit hard you know, to go through it all. [video]

Zong Lennon ook voor zijn ongeboren kind?

Toen kreeg ik een ingeving. In november 1968 kreeg Yoko een miskraam van het eerste kind dat ze van John verwachtte. Kort daarvoor nam het stel nog het geluid op van het hartje van het ongeboren jochie, dat in februari ter wereld had moeten komen. Die hartslag kwam overigens terecht op het experimentele album Life With The Lions dat Lennon en Ono in 1969 uitbrachten. Zou Lennon met zijn uitgebreide tekst over a strong heartbeat en zijn opmerking aan het eind van demo inderdaad aan deze verdrietige gebeurtenis gerefereerd hebben? Verbeter me gerust als dit een onzinnige theorie is. Feit is wel dat praktisch het hele nummer, minus de eerste twee regels, overboord ging en Lennon, met hulp van Ono (die officieel als coauteur genoemd wordt) opnieuw aan Oh My Love begon.

John met George, thuis op Tittenhurst Park

Fly on the wall

Oh My Love dook in de zomer van 1971 weer op, toen John druk doende was zijn album Imagine op te nemen. De plaat werd in twee periodes opgenomen. Lennon legde in februari It's So Hard en I Don't Want To Be A Soldier vast in de Londense Abbey Road Studio's. De sessies kregen een vervolg op 23 juni, in Lennons eigen Ascot Studio's op zijn landgoed Tittenhurst Park. De plek die we ook kennen van de videoclip die er van Imagine geschoten werd. Ik kan je trouwens aanraden om deze podcast van Fab4Cast te luisteren. Daarin vertellen Wibo Dijksma, Michiel Tjepkema en Jan Cees ter Brugge je precies hoe deze lp ontstond. Als een fly on the wall luister je mee.


George Harrison deed ook mee
Tijdens een jamsessie in New York, eerder dat jaar, had Lennon trouwens zijn voormalige bandmaatje Harrison weer eens gesproken en hem uitgenodigd mee te spelen op de nieuwe plaat. Harrison stemde in en regelde telefonisch dat Klaus Voormann zich zou aansluiten om de baspartijen op zich te nemen. Met Alan White en Jim Keltner (drums) en toetsenvirtuoos Nicky Hopkins in de gelederen ontstond er een droombezetting. Harrison speelde uiteindelijk zelfs op de helft van de plaat mee.

vlnr: Klaus Voormann, John Lennon, Nicky Hopkins en ....?

Een vanzelsprekend muzikaal contact
Er is prachtig [filmmateriaal] waarop we zien hoe John George helpt zijn gitaar te stemmen en hem Oh My Love voor het eerst voorspeelt. Harrison heeft snel de structuur van het nummer in de gaten. Er worden niet al te veel woorden aan vuil gemaakt. Er gaat een grote vanzelfsprekendheid uit van hun muzikale contact. Mooi en toch ook wel ontroerend om te zien. Het filmpje met 10 minuten wat van je geduld, maar is elke seconde van het kijken waard. Nadat Lennon en Harrison Oh My Love hebben doorgespeeld, verschijnt producer Phil Spector in beeld. We zien Mal Evans, die meekijkt, en er volgt overleg over de manier waarop het nummer het mooist tot zijn recht komt bij een opname. Nicky Hopkins is ook aanwezig en vanaf 7 minuut 43 horen we hem ineens ook meespelen, waarbij het arrangement direct naar een hoger plan getild wordt.

Moment van verstilling
In latere opnames heeft George inmiddels een Gibson Les Paul om, waarmee het intro speelt. Uit de beelden blijkt hoe subtiel zijn gitaarspel is. Precies passend bij de compositie. Hoewel Oh My Love bij het grote publiek niet één van Lennons bekendste nummers is, was het in muziekkringen een gewilde song om te coveren. Onder andere Cilla Black en Jackson Browne zetten het nummer op de plaat. Op Imagine dat, ondanks wat de titel doet vermoeden, beslist geen album vol ballads is, vormt Oh My Love een moment van verstilling tussen het uitgesproken Gimme Some Truth en How Do You Sleep. Dat laatste nummer schreef Lennon om McCartney eens stevig mee op de vingers te tikken. Een groter contrast met Oh My Love is eigenlijk niet denkbaar. Veel plezier met de Imagine-box, als je hem gaat aanschaffen of al in de kast hebt staan. Laat me weten hoe je hem vindt.

While My Guitar Gently Weeps: deze week werd Take 2 onthuld

We stomen op naar de spectaculaire heruitgave van The White Album. Op 9 november ligt 'ie in de schappen en gaat de schatkist vol remixes, demo's en outtakes rond deze prachtige plaat voor ons open. Digitaal op de streamingdiensten en natuurlijk, veel mooier, in de vele varianten waarop het album ook als 'hardcopy' verschijnt. In de nacht van afgelopen donderdag op vrijdag werd er een nieuwe track van de box vrijgegeven. We mogen deze week alvast kennismaken met Take 2 van While My Guitar Gently Weeps, die door Apple via social media en de online muziekdiensten gedeeld werd. Een intieme opname waarop we George Harrison en Paul McCartney samen horen experimenteren om het nummer vorm te geven. Terug dus naar die bewuste datum: donderdag 25 juli 1968. Alsof we de deur van Studio 2 aan Abbey Road voorzichtig open duwen.

In alle eenvoud

Aanwezig die avond en nacht waren in ieder geval dus George Harrison en Paul McCartney, met ondersteuning van George Martin en technici Ken Scott en Richard Lush. De sessie, die van zeven uur in de avond tot kwart over drie 's nachts voortduurde, had meer het karakter van een repetitie. George experimenteerde met zijn nummer While My Guitar Gently Weeps, dat hij dat voorjaar, na terugkomst uit India had geschreven. Die avond werd daarvan Take 1 opgenomen, waarop we Harrison, heel puur, een akoestische ballad-versie van zijn creatie horen zingen. Op de achtergrond speelt McCartney het harmonium, dat ergens zachtjes in de periferie te horen is. Het is in ieder geval de track die na 50 jaar nog steeds, in al zijn eenvoud, staat als een huis. En het is de versie die voor het Anthology-project in de jaren '90 met de wereld gedeeld werd. Het is óók de versie waarvoor George Martin weer wat later, in 2006 een adembenemend arrangement voor strijkers schreef. Die was bedoeld voor het LOVE-project met Cirque du Soleil: [video]

Naar huis met de tapes onder de arm

Die bewuste nacht van 25 op 26 juli 1968 verdween George Harrison tegen half 4 naar zijn bungalow in Esher en nam hij een aantal tapes van de sessie mee. Take 1 bleef in ieder geval achter in de studio. Nu duikt op de jubileumuitgave van The White Album ook Take 2 op, in welke kluis die versie ook ooit verdwenen mag zijn. Al na een paar maten horen we Paul McCartney akkoorden aanslaan op het harmonium dat in Studio 2 stond. Na één couplet staakt George zijn gitaarspel en bedenkt hij zich dat het verstandig is een microfoon bij dat harmonium te laten plaatsen: 'Yeah, maybe you have to give him his own mic,' luidt het verzoek aan de technici. Ondertussen improviseert Paul verder op de toetsen. De opname gaat verder met, inderdaad, een veel prominenter harmonium-geluid. While My Guitar kan het allemaal hebben, net als de veel stevigere behandeling die het nummer uiteindelijk zou krijgen. Take 2 [video] laat je plaatsnemen in Studio 2, vlak naast George en Paul. Luister even mee:

Claptons solo ging door de ADT-machine

Pas begin september '68, toen ook Eric Clapton present was, kreeg While My Guitar Gently Weeps een compleet ander karakter. De breekbare ballad evolueerde naar een stevige slowrock, met prominente bas-accenten, een Hammond-orgel en extra percussie. Monumentale muziek mag je gerust zeggen. Het was Clapton die vond dat zijn eigen gitaarsolo de vertrouwde Beatlessound te veel had weggeduwd. Daarom stelde hij voor om de solo door de ADT-machine te halen. Bij Artificial of ook wel Automatic Double Tracking lijkt het alsof een stem of een instrument twee keer is opgenomen, met een heel klein tijdsverschil. Alsof beide versies nét niet gelijk zijn. Dat geeft een bepaalde volheid en speelsheid aan het geluid. Toch is er sprake van één opname, waarvan de kopie met een lichte vertraging weer met het origineel gecombineerd wordt. We horen deze techniek, die in de Abbey Road Studio's werd uitgevonden, ook veel terug bij de zang op de vroege Beatlesplaten. Claptons solo kreeg de gewenste behandeling en paste zo blijkbaar een stuk beter bij de Beatles-sound die we van het nummer gewend zijn. While My Guitar Gently Weeps staat hoog in de favorietenlijstjes van velen, zo bleek uit mijn White Album-poll van begin dit jaar.

McCartney, op 6 september 1968, aan het Hammond-orgel

Evolutie van het nummer

Zo leert de heruitgave van The White Album ons straks steeds meer over de evolutie van het Harrison-nummer, dat samen met Here Comes The Sun en Something toch wel tot de Grote Harrison Drie uit de Beatles-periode beschouwd mag worden. Naast Take 2 bevat de White Album-box namelijk ook nog de Esher Demo én een versie waarin George probeert Smokey Robinson te imiteren (Take 27). Iets om ons op te verheugen. Resteert de vraag wat jouw favoriete versie van While My Guitar Gently Weeps is. Als je écht moet kiezen: ga je dan voor de breekbare ballad (met of zonder violen) of de stevige slowrock-versie? Ik ben er zelf nog niet uit. 

** Op zaterdag 27 oktober 2018 vertel ik met Jan Cees ter Brugge over het ontstaan van The White Album. Dat doen we van 13.00 tot ongeveer 14.00 uur bij Scheltema, Marktsteeg 1 te Leiden (hoek Oude Singel), nabij Leiden CS. Misschien zien we je daar! **

Een tipje van de sluier: luistersessie White Album-box in de Wisseloord Studio's in Hilversum

Het had iets sacraals. Op vrijdagmiddag 5 oktober 2018 om 3 uur betrad Roy Teysse van Universal Nederland het podium van de Wisseloord Studio in Hilversum. De ruimte was spaarzaam verlicht. Overal stonden enorme displays met foto's van The Beatles uit 1968. Op het podium prijkten de vier indringende portretten die destijds bij The White Album gevoegd werden. Temidden van twee enorme geluidsboxen. Hier stond iets te gebeuren. Terwijl John, Paul, George en Ringo ons aankeken, elk als de schrijver van hun eigen evangelie, groette Teysse hen met een diepe buiging. Daarna draaide hij zich om naar het selecte gezelschap van muziekjournalisten waar ik me die middag in bevond.

Wisseloord Studio's Hilversum, 5 oktober 2018 (foto: Tim op 't Broek)

Music that will make your heart sing
We wisten allemaal waar we voor gekomen waren. Apple Records en Universal Music zouden een tipje van de sluier oplichten van de jubileumbox van The White Album die op 9 november 2018 wereldwijd in verschillende edities verschijnt. Behalve het geremixte album, bevat de meest uitgebreide versie van de box ook alle 27 demo's die The Beatles in mei '68 na terugkomst uit India bij George Harrison thuis (in Esher) opnamen. Daarnaast maarliefst 50 outtakes die in deze vorm nog nooit officieel waren uitgebracht. We zaten inmiddels rechtop en licht gespannen op onze witte poefjes, in het hart van de studio toen Guy Hayden en Jonathan Clyde het podium betraden en ons vertelden wat wij daar alvast van mochten horen. You're going to hear some music that will make your heart sing, glunderde Clyde, bijna zijn officiële rol vergetend. Wie zou er niet smullen van zo'n moment?

Guy Hayden (Apple) en Jonathan Clyde (Universal Music)

Een blank tape waarop ineens de stem van John Lennon te horen is
De luistersessie zou uit drie delen bestaan: eerst 5 nummers van de Esher Demo's, dan 5 outtakes en tenslotte 5 geremixte nummers van het reguliere album. Ook zouden we een inkijkje krijgen in hoe de monsterklus om tot deze jubileumbox te komen geklaard was. Monnikenwerk was het voor Giles (de zoon van) Martin en zijn team om alle, maar dan ook àlle tapes van de White Album-sessies uit de EMI-archieven te beluisteren. Zelfs die ene, gemarkeerd als "Blank tape", die tot dan toe altijd direct aan de kant was geschoven. Wie onderzoek doet, doet het goed. Jonathan Clyde warmde ons alvast op, met het verhaal over het vermeende stuk onbespeelde tape. Na 20 minuten stilte was daarop ineens de stem van John Lennon te horen: "Should I pluck it or strum it?" vraagt Lennon op de geluidsband aan producer George Martin. En daar volgt het tedere Julia, dat John als eerbetoon aan zijn moeder schreef. Niet zoals we het kennen, maar inderdaad al strummend, met een lichte slag gespeeld. Daarna gaat Lennon over op de fingerpicking-versie die zich de afgelopen 50 jaar wereldwijd in de harten heeft genesteld. Wie dat onlangs ontdekte, moet zichzelf even in de arm geknepen hebben.

Voor Paul en Ringo was het wennen dat er zoveel materiaal met de wereld gedeeld gaat worden
Zowel de Esher Demo's als de overige sessietapes waren in uitzonderlijk goede staat, vertelde Clyde. Olivia Harrison stelde de officiële 4 track-tape van de Esher Demo's beschikbaar, uit de kluis in het Harrison-archief op Friar Park. De overige tapes, afkomstig uit de schatkamers van EMI, waren nagenoeg nooit gedraaid de afgelopen 50 jaar. Anders dan de mastertapes van The White Album, die uiteraard regelmatig, voor diverse doeleinden op de machine waren gelegd. Giles Martin en zijn team beluisterden alles en uiteindelijk kregen Paul, Ringo, Olivia Harrison en Yoko Ono een longlist van interessant materiaal voorgelegd. Voor Paul en Ringo was het wennen, lichtte Clyde toe, dat de box drie CD's met nooit uigebracht materiaal zou bevatten. Na al die jaren resteert wellicht nog steeds een vorm perfectionisme. Waarom zou je datgene dat je destijds niet op de plaat wilde hebben, alsnog met de wereld delen? Maar historisch besef is er ook en zodoende was Apple uiteindelijk gul met het prachtige bonusmateriaal.

Revelatie zonder ruis
Van de Esher Demo's hoorden we Back In The USSR, Sexy Sadie, Not Guilty, Ob-La-Di Ob-La-Da en Child of Nature in een helderheid die ons onbekend was. Gewend aan de doorgekopieerde ruis van de oorspronkelijke banden, was het voor mijn oren een haast onwerkelijke nieuwe ontmoeting met het materiaal. De achtergrondzang was goed te horen, de tamboerijn op Back In The USSR was zo helder, dat hij ter plekke in de Wisseloord Studio's tegen een bovenbeen getikt had kunnen zijn. Ik voelde The Beatles heel dichtbij, zeker in de setting van een studio. Not Guilty won aan subtiliteit. Het gitaarwerk was weer hoorbaar. Clyde merkte terecht op dat de premature versie van deze track verbazingwekkend veel leek op de song die Harrison uiteindelijk in 1979 op zijn gelijknamige solo-album zette. Lang na het uiteengaan van The Beatles. Lang na de martelgang van de meer dan 100 afgekeurde takes in de zomer van 1968. Ook Child of Nature, later door Lennon uitgebracht als Jealous Guy was een revelatie zonder ruis. De frisse Esher Demo's vormden voor mij één van de hoogtepunten van de sessie in Hilversum. Lieve mensen, jullie zullen in je nopjes zijn, als jullie ze straks ook horen.

Daar zaten we, geconcentreerd te luisteren. (foto: Rick Kraus)

George Harrison vloog uit de bocht als Smokey Robinson
De vijf nummers die we uit de verzameling met 50 outtakes voorgeschoteld kregen, deden niet onder voor het voorgaande. Een, volgens mij, nog nooit uitgelekte bluesrock-versie van Cry Baby Cry, zette ons vertrouwde beeld van Lennons sprookje compleet op z'n kop. I Will laat de intieme sessie horen die McCartney, Lennon en Starr hadden op de dag waarop Londen door aanhoudende regenval praktisch compleet onder water stond. De percussie-instrumenten dringen zich prettig op. Net als een hele vette, droge bassdrum, die het nummer nieuwe diepte geeft. Julia bezorgde ons kippenvel en While My Guitar Gently Weeps een glimlach. We hoorden George Harrison daar een poging doen als Smokey Robinson te zingen. En vastlopen. Eric Clapton zoekt op de opname hoorbaar nog naar zijn eigen rol. Jac Bico van The Analogues, ook aanwezig bij de luistersessie, liet zittend naast Leo Blokhuis zijn kin op zijn borst zakken, sloot zijn ogen en luisterde met nieuwe oren naar de gitaarpartij die hij het afgelopen jaar zo vaak speelde. Good Night tenslotte, breekbaar gezongen door Ringo, maar met een trefzekere, zij het geïmproviseerde, close harmony-ondersteuning door de andere drie, was ook nieuw voor onze oren. De track deed me glimlachen en omkijken naar Bert Dijkman van Plato Mania. Mooooi! mimeden we verwonderd naar elkaar.

Long, Long, Long krijgt eindelijk de mix die het nummer verdient
De nieuwe mixen van het reguliere album brachten ons bij het laatste gedeelte van de sessie. De heren van Apple en Universal lichtten toe dat er vooral gezocht was naar een breder sonisch spectrum, gebruikmakend van alle technologie waarover we nu kunnen beschikken. Wat vroeger niet al te diep mocht klinken (denk aan de naald die uit de groef danst), mag er nu in alle gewicht zijn. Het maakt de rocknummers, als Everybody's Got Something To Hide Except My And My Monkey en Helter Skelter straks op het nieuwe White Album intenser. Ik vond overigens laatstgenoemde track wel wat weggalmen en kon juist de droge diepe rocksound van Monkey weer des te meer waarderen. Liefhebbers van Long, Long, Long krijgen nu trouwens ook eindelijk waar ze al die jaren op wachtten: een uitgebalanceerde mix, waarin de enorme verschillen tussen hard en zacht zijn weggenomen. Het laat het nummer aan emotionele lading en diepte winnen. De diepe, droge basdrum is ook weer prominent aanwezig op Mother Natures Son en op Happiness Is A Warm Gun hoorde ik nieuwe geluiden, zoals een kort stukje "percussie" dat op het hout van een akoestische gitaar gespeeld lijkt te zijn. Vlak voor het eind. Of begon ik te ijlen? De hooggespannen verwachtingen van Dear Prudence werden helaas niet helemaal waargemaakt. Hoe dat zit, kun je horen in de extra editie van de Fab4Cast die we na afloop bij de Wisseloord Studio's opnamen. Van Wibo Dijksma en Jan Cees ter Brugge mochten Ron Bulters (Beatlesfanclub.nl) en ik aanschuiven bij de nabeschouwing. Luister hem terug via Soundcloud of Spotify, deze week razendsnel gemonteerd door Wibo.

Podcasten met Wibo, Ron en Jan Cees

Giles was niet tevreden en begon opnieuw
Giles Martin gaf trouwens toe dat hij er best moeite mee had gehad om met zijn vingers van de historische mix af te blijven. Vlak voor Kerst 2017 completeerde hij zijn eerste remix van The White Album en betrapte hij zichzelf er op dat hij te veel zijn eigen voorkeuren in het geluidspalet had aangebracht. Het deed hem besluiten om na de feestdagen opnieuw te beginnen en zich te concentreren op het verbeteren van het geluid, in plaats van het opnieuw in elkaar zetten van de nummers. Een verstandige keuze, lijkt me.

Voor wie het nog niet meegekregen had: de voorverkoop van deze mooie avond is gisteren begonnen. Er zijn 120 kaarten beschikbaar, dus twijfel niet te lang. Zullen we die prachtplaat met z'n allen gaan vieren? Zie ik je daar?

Geoff Emerick: het geluidsgenie van The Beatles overleed deze week

Dat The Beatles in hun studiojaren tot zulke grote creatieve hoogten konden stijgen, was niet alleen het resultaat van hun eigen kunnen als band. Het zat 'm ook in de samenwerking met precies de juiste mensen. Hadden ze een andere producer en andere technici om hen heen gehad, dan was het maar de vraag of de ons zo bekende Beatlesplaten waren gaan klinken zoals wij ze kennen. Afgelopen dinsdag, 2 oktober, overleed Geoff Emerick. De geluidstechnicus die als rechterhand van Beatles-producer George Martin, een zeer belangrijke rol speelde in de totstandkoming van de albums die The Beatles vanaf 1966 maakten.

Emerick verbreedde het sonische spectrum van The Beatles

Nog maar 19 was Emerick toen hij aanschoof in de studio waar The Beatles in het voorjaar van 1966 aan Revolver werkten. Een plaat die het begin inluidde van een periode vol omwentelingen voor de Fab Four. Met name in de manier waarop ze de studio maximaal gingen benutten in hun creatieve proces. Geoff Emerick was daar, precies op juiste moment. Leergierig, onbevangen, bereid te experimenteren en enthousiast om mee te denken met The Beatles en George Martin. Om grenzen te verleggen. Daar moest de rest van het personeelsbestand van de studio's aan Abbey Road nog wel even aan wennen: een technicus die zocht naar nieuwe, intense geluiden. Wat hoog was, moest verder de hoogte in. Een bas die diep klonk, kon volgens Emerick nog wel een tikkie dieper. Experimenteren met echo en galm bleek een andere specialiteit. Zijn aanpak verbreedde het sonische spectrum verder dan The Beatles tot dan toe voor mogelijk hadden gehouden.

Etherisch effect

Geoff Emerick (Londen, 1945) liep al als jochie van 15 rond in de EMI-studio's. Als jongste bediende, in de vorm van een soort assistent-technicus, mocht hij meekijken en kennis opdoen. Het toeval wil dat hij getuige was van de opnamesessie die The Beatles (met Ringo Starr in de gelederen) in 1962 deden voor Love Me Do. Op verzoek van George Martin sloot Emerick in april 1966 aan bij het studioteam rond The Beatles. Precies op tijd om een start te kunnen maken met de sessies voor Revolver. Martin zag blijkbaar wel iets in de jonge Emerick. Geoff maakte zichzelf direct onsterfelijk door te bedenken dat John Lennons stem voor Tomorrow Never Knows wel door een Lesley-speaker versterkt kon worden. Iets dat tot dan toe alleen met instrumenten gebeurde. Het effect gaf het toch al experimentele nummer een etherische sfeer. Het rechtstreeks inpluggen van Paul McCartneys basgitaar in het mengpaneel (hetgeen een overweldigend direct geluid gaf) en de geluidscollage in Being For The Benefit of Mr. Kite (voor Sgt. Pepper) waren allemaal experimenten waar Emerick nauw bij betrokken was.

Voor zijn werk op Sgt. Pepper won Geoff Emerick een Grammy

Emerick deed een stap terug bij The White Album

Na Emericks grensverleggende werk met The Beatles en George Martin voor Revolver en Sgt. Pepper deed de technicus tijdens de White Album-sessies een stap terug. De sfeer in de studio veranderde. En...Beatles of niet....Emerick had er genoeg van dat de band niet meer functioneerde zoals hij dat de jaren ervoor gewend was geweest. Een eigenzinnige beslissing die best respect verdient, als je er op terugkijkt. Ook George Martin ging lang met vakantie in die periode. Precies om dezelfde reden.

McCartney, Emerick, Harrison en Martin, vermoedelijk vlak voor Emericks vertrek

McCartney en vele anderen maakten gebruik van Emericks expertise

Emerick en Martin sloten weer aan voor de Abbey Road-sessies en na het uiteengaan van The Beatles werkte de technicus (overigens net als Martin) regelmatig samen met Paul McCartney. Geoff was betrokken bij platen als Band On The Run, London Town, Tug of War en Flaming Pie. Uiteraard werden Geoff Emericks kwaliteiten breder opgemerkt en maakten veel andere artiesten gebruik van zijn kennis. Zo zat hij ook achter de knoppen bij Stealers Wheel en was hij verantwoordelijk voor de sound van het aanstekelijke Stuck In The Middle With You. Ook Elvis Costello, Art Garfunkel, Supertramp en Ultravox maakten gebruik van Emericks expertise.

Misverstand na misverstand

In de jaren '80 kreeg Emerick het nog wel juridisch aan de stok met Apple. Geoff probeerde een album met Abbey Road-outtakes uit te brengen, hetgeen niet in goede aarde viel. Zijn memoires publiceerde hij in 2006 in het boek Here, There and Everywhere: my life recording The Beatles. Een publicatie die behoorlijk wat stof deed opwaaien en verwarring zaaide omdat deze bol stond van de fouten. Emerick zal te goeder trouw uit zijn geheugen geput hebben, maar stapelde misverstand op misverstand rond zijn opname-avonturen met The Beatles. Zo meende hij zich te herinneren dat Blackbird in de tuin van McCartney opgenomen was, maar verwarde hij dit onderwerp met een opnamesessie die in 1974 met Paul plaatsvond. Er is enorm veel interessants te vertellen over deze hilarische misverstanden. Ongetwijfeld stof voor een mooi nieuwe Fab4Cast over het werk van Geoff en The Beatles. Wisten jullie trouwens dat The Fab4Cast sinds deze week ook via Spotify te beluisteren is? Mooi hè?

Geoff en Paul legden hun ruzie bij

De laatste jaren van zijn leven was Geoff Emerick intensief betrokken bij projecten rond de erfenis van The Beatles. Hij gaf lezingen en produceerde in 2007 een album waarop andere artiesten, veertig jaar na dato, de nummers van Sgt. Pepper zongen. Emerick en McCartney legden hun ruzie (die gebaseerd was op Emerick negatieve uitlatingen over George Martin) bij en de technicus dook de laatste jaren regelmatig in het nieuws op. Zelfs in een aflevering van The Fab4Cast. Afgelopen dinsdag werd Emerick onwel tijdens een telefoongesprek met zijn zakenvertegenwoordiger. Die belde een ambulance, maar hulp van te laat. Geoff stierf op 72-jarige leeftijd aan een hartaanval. Als in een wat vreemde herhaling van zetten zwaait Geoff Emerick af in de aanloop naar de release van The White Album. De jubileumeditie deze keer. Het blijft wrang.