Sentimental Journey 50 jaar: hoe Ringo andere pop-crooners pretentieloos de weg wees

Dit weekend is het vijftig jaar geleden dat Ringo Starr zijn eerste soloalbum uitbracht. Met Sentimental Journey probeerde Ringo zich te herpakken na het uiteenvallen van The Beatles. Al wist de buitenwereld nog van niets, binnen de band was het de laatste maanden van 1969 wel duidelijk dat het zo goed als voorbij was. Abbey Road was verschenen, Let It Be bevond zich in de (slepende) afrondende fase en John Lennon was in september '69 al zijn eigen weg gegaan.

Rond de piano in de kroeg

Voor Ringo was het even zoeken hoe hij zijn reis zou vervolgen. Na wat gesprekken met zijn familie in Liverpool, besloot Ringo een album op te nemen met de liedjes waar zijn moeder Elsie zo van hield. Nostalgische nummers uit de periode 1920-1950, die ongetwijfeld in huize Starkey (Graves) uit de boxen hadden geschald, of die rond de piano in de kroeg (zie de albumcover) om de hoek waren gezongen. Als je even niet meer weet wat je moet, dan kun je maar het beste terug gaan naar je roots, moet Ringo gedacht hebben. Zit wat in.

Goede samenwerkingspartners

Voor zijn album, dat toepasselijk Sentimental Journey zou gaan heten, liet Ringo zijn familieleden meedenken over het repertoire dat hij zou opnemen. Daarmee meldde Ringo zich in het najaar van 1969 bij George Martin, met de vraag of deze hem wilde helpen het album te arrangeren en produceren. Ondanks zijn talent als drummer was Ringo, meer dan de overige Beatles, sterker afhankelijk van goede samenwerkingspartners om tot een album te komen. Het werd, eerst in de jaren '70 en later met zijn All Starr Band, Ringo's manier om z'n muziekcarrière voort te kunnen zetten. 

Cole Porter, Klaus Voormann en Maurice Gibb

Sentimental Journey zou een afwisselende plaat worden, waarbij voor elk nummer een andere arrangeur gevraagd werd. Dat was het plan. Het waren niet de minste namen die een arrangement leverden. Zo wist Ringo Quincy Jones en Count Basie te strikken, aangevuld met voor de hand liggende samenwerkingspartners als George Martin en Paul McCartney. Andere opvallende namen van arrangeurs waren Maurice Gibb en Klaus Voormann. De over het algemeen smaakvolle arrangementen, neem het fijne Night and Day (Cole Porter) door de Cubaan Arturo "Chico" O'Farrill, compenseerden de ietwat wiebelige vocalen van Ringo. Al met al een prima insteek om toch tot een aangenaam album te komen. Als je je eigen zwakke punten kent, dan moet je goede mensen om je heen verzamelen. 

De plaat werd overal en nergens opgenomen

Het moet best een project geweest zijn, met al die arrangeurs en musici. Ik lees dan ook dat de plaat overal en nergens is opgenomen: in de EMI Studio aan Abbey Road, de Trident Studio's, Wessex Sound Studio's, Olympic Sound Studio's, De Lane Lea Studio's, Morgan Studio's en zelfs in de A&M Studio's in Los Angeles. Tussen 27 oktober en 26 december 1969 en, na het kerstreces, tussen 14 januari en 6 maart 1970 waren het vermoedelijk steeds sessies die zich steeds op één nummer concentreerden, op een plek die vooraf voor een dag of twee geboekt kon worden. Ondanks die versnippering, klinkt het album best coherent. [video: een wat nerveuze Ringo, in gesprek met David Frost]

Nergens pretentieus

Opmerkelijk vind ik het dat Ringo op Sentimental Journey niet zelf de drumstokken ter hand neemt. Alle nummers worden gespeeld door het George Martin Orchestra. Ringo is slechts de zanger. Ik hoor dat zijn vocalen op veel nummers dubbel ingezongen zijn, om ze wat meer body te geven. Of zou hier weer de techniek van artificial double tracking gebruikt zijn? In ieder geval horen we een zanger die haast luchthartig de liedjes uit zijn jeugd (en die van zijn moeder) met de luisteraar deelt. Nergens probeert Ringo pretentieus te zijn, laat staan de originele versies van de nummers te overtreffen. Dat maakt de plaat sympathiek, maar uiteraard niet per se goed. Ringo kreeg overigens bijval van George Harrison, die Sentimental Journey "a great album" en "really nice" noemde. John Lennon vertelde Rolling Stone in december 1970 dat hij zich schaamde voor Ringo's "schmaltzy effort", zo las ik in de recente publicatie "Solid State" van Kenneth Womack.

Ringo wilde verrassen

Toch zou Ringo's album op een bepaalde manier vernieuwend zijn. Als artiest uit de wereld van de pop (rock) waagde hij zich als één van de eersten (misschien wel de eerste) aan het inzingen van een plaat met liedjes uit The Great American Songbook. Vele artiesten zouden hem daarin volgen. Van Robbie Williams tot Rod Stewart en van Linda Ronstadt tot Paul McCartney (Kisses On The Bottom, 2012). Zelf wilde Ringo vooral verrassen, las ik deze week in het interessante boek "You Never Give Me Your Money". Met een album met standards, zijn Beaucoups of Blues-plaat (september 1970) en een langspeler met experimentele muziek. Dat laatste album kwam er nooit.

Hoe Dark Horse wakker werd: nieuw materiaal van George Harrison op komst

Het zijn rare tijden, lieve lezers. Veel vertrouwde bezigheden vallen weg en iedereen moet zijn draai opnieuw vinden. Ondertussen werken velen, waaronder misschien jullie zelf wel, in de vitale sectoren om ons land draaiende te houden. In dat geval lezen jullie deze column ongetwijfeld pas veel later. Bedankt voor alles dat jullie doen voor ons land! Uit de grond van mijn hart. Juist deze weken vind ik het extra belangrijk dat de column overeind blijft. Dus schreef ik over recente ontwikkelingen in het Harrison-kamp, want die zijn er!


The Quiet Beatle?
Hoewel George Harrison vaak ten onrechte The Quiet Beatle genoemd werd, hielden de erven Harrison zich de afgelopen jaren opvallend stil. Zoon Dhani timmerde aan weliswaar aan de weg met zijn eigen muzikale carrière. Weduwe Olivia Harrison was ongetwijfeld achter de schermen druk als één van de vier executive members van de Apple board, maar écht spectaculair nieuws over de muzikale nalatenschap van George Harrison bleef uit. Tot begin dit jaar!

Wakker uit de winterslaap

Op 23 januari 2020 kondigde Dhani aan dat het door zijn vader in 1974 opgerichte platenlabel Dark Horse Records weer actief met materiaal naar buiten zou komen. Het label zou als het ware uit zijn winterslaap gaan ontwaken in het nieuwe decennium. De aankondiging werd gevierd met een nieuwe release op het label: een cover van het Tom Petty-nummer For Real-For Tom. Op het nummer horen we Dhani, met Jakob (de zoon van) Dylan, Amos Lee en Willie Nelson met diens zonen Micah en Lukas. [video]

Het bedrijf waar George en Olivia elkaar leerden kennen

Harrison junior refereerde in het persbericht dat hij Dark Horse Records als familiebedrijf beschouwt. Zijn ouders leerden elkaar er door kennen. Olivia werkte destijds voor de marketingafdeling van A&M Records in Los Angeles. Dat befaamde Amerikaanse label zorgde voor de distributie van Dark Horse Records. De transatlantische telefoongesprekken tussen George en Olivia resulteerden in een eerste ontmoeting in oktober 1974, waarna de twee officieel een stel werden. 1978 was het jaar waarin ze trouwden en hun zoon Dhani geboren werd. George en Olivia waren samen tot het overlijden van George, op 29 november 2001.

George bood andere artiesten een podium...

Met Dark Horse Records zat Harrison in de voorhoede van artiesten die hun eigen platenlabel oprichtten. Het label gaf George de mogelijkheid artiesten die hij bewonderde of wilde helpen zelf een podium bieden. Vriendschap en zijn persoonlijke voorkeuren leken daarbij belangrijker dan zakelijke overwegingen. Het was Harrisons intentie het label klein en overzichtelijk te houden. Hij bracht er zijn Indiase leermeester Ravi Shankar onder, net als de band Splinter en R&B-groep The Stairsteps. Saillant detail: Henry McCollough (ex-Wings) bracht in 1975 zijn album Mind Your Own Business uit bij het label van Harrison. [video]

...en gebruikte Darse Horse daarna als label voor zijn eigen albums

Vanaf 1976 gebruikte George Dark Horse Records vooral om zijn eigen albums de wereld in te slingeren, nadat hij in dat jaar formeel verlost was van de contractuele verplichtingen aan het Apple-label. George ontleende de naam van het label trouwens aan zijn in 1973 uitgebrachte nummer (en album) Dark Horse. Het logo van zijn platenmaatschappij bevat het zevenkoppige paard Uchchaihshravas, uit de hindoestaanse mythologie. 

"All of those artists that my father loved so much"

In de afgelopen 45 jaar was Dark Horse Records achtereenvolgens gelieerd aan distributeurs A&M, Warner Brothers, EMI en Universal Music Group. Nu is er de deal met BMG, die het label nieuw leven zal blazen. In zijn persverklaring van januari 2020 verklaarde Dhani Harrison: "I look forward to reintroducing, to a new audience, all of those artists that my father loved so much. We will also be expanding the Dark Horse family with new artists and classic catalogues in the coming years to include a rich and varied roster of incredible musicians whom we love." Een veelbelovend statement!

Dhani en Olivia

World Record Store Day: Chants of India

Op 5 maart volgde de aankondiging dat Dark Horse Records met een bijzondere re-release komt: om de honderdste geboortedag te markeren van Ravi Shankar (7 april 1920 - 11 december 2012) verschijnt op Record Store Day 2020 het album Chants of India voor het eerst op vinyl. George Harrison produceerde de plaat voor zijn vriend en leermeester in 1997. Ook speelde en zong hij er op mee. Het zou het laatste grote project zijn van de twee gezworen vrienden. Chants of India verschijnt als dubbelalbum op rood vinyl. Aanvankelijk zou dat op 18 april zijn, ware het niet dat Record Store Day door de Coronacrisis is verplaatst naar 20 juni 2020. [video]

De schatkist is open

Hoewel Dhani Harrison aankondigde met Dark Horse Records nieuw materiaal uit te brengen, zal het label zich waarschijnlijk grotendeels gaan richten op heruitgaven uit archieven van het label. De zoektocht in de Harrison-archieven leverde overigens interessante vondsten op, las ik onlangs in een uitgebreid artikel in Rolling Stone Magazine. Zo kwamen er stapels 24-track tapes te voorschijn van de All Things Must Pass-sessies uit 1970. Hoewel veel materiaal van die sessies op bootlegs zou zijn verschenen, kan niets tegen het oorspronkelijke, kwalitatief puntgave materiaal tegenop. Dhani en Olivia benoemden de tapes in hun interview met Rolling Stone, net als de enorme hoeveelheid geluids- en filmopnamen van Harrisons Concert for Bangladesh, Living In The Material World en zijn Dark Horse Tour. Het openlijk benoemen van die teruggevonden schatten mogen we misschien als een voorbode zien van de nodige re-releases de komende jaren. Jubilea genoeg op komst. [video]

Heather: haar verborgen leven als adoptiedochter van Paul McCartney (deel 2)

Heather McCartney. Vorige week stond de oudste dochter van Paul en Linda al centraal in de column. Als bijna zesjarig meisje verhuisde ze eind 1968 met moeder Linda vanuit New York naar de Londense stadswoning van Paul McCartney. De Beatle trouwde haar moeder Linda en nam haar, Heather, als dochter aan. Hij adopteerde haar zelfs. Vorige week kon je lezen hoe Heather getuige was van de Get Back/Let It Be-sessies van The Beatles en hoe ze opgroeide in Noord-Londen en Schotland. In een warm en liefdevol gezin, maar naar de buitenwereld toe worstelend met haar beroemde achternaam, haar Amerikaanse accent en haar identiteit. Deze week gaat het intrigerende levensverhaal van Heather McCartney verder.


Verhuizing van Londen naar Peasmarsh
Al in 1973 hadden de McCartneys een boerderij met land in Peasmarsh, vlakbij Rye in Oost-Sussex gekocht. Het leek hen prettig om, naast hun boerderij in Schotland, een huis op het platteland in de relatieve nabijheid van Londen te hebben. Het gezin was er regelmatig te vinden en Paul kocht méér grond om in absolute anonimiteit te kunnen wonen, platen op te nemen (in de nabijgelegen privéstudio) en te ontspannen. Er kwamen paardenstallen en Paul ontwierp een nieuw, betrekkelijk eenvoudig, gezinshuis dat de vervallen boerderij als woonhuis moest vervangen. In 1978 verruilde het gezin de woning in Noord-Londen (die overigens wel aangehouden werd) definitief voor het landelijke Peasmarsh.

Naar een gewone openbare middelbare school 
Voor Heather, die inmiddels de oudste was in het gezin met Mary, Stella en baby James, was de verhuizing een positieve zet. Op haar particuliere school in Noord-Londen had ze niet kunnen aarden. In het Zuidoosten van Engeland zochten haar ouders een gewone, openbare middelbare school voor haar: de Thomas Peacocke School in Rye. Thuis, op het landgoed, had ze haar paarden en kon ze zich bezighouden met de verzorging van de dieren die de McCartneys altijd in grote hoeveelheden om zich heen verzamelden. Heather bleef de teruggetrokken dromer, die niet goed kon meekomen op school. Na de middelbare school bleek verder studeren geen optie en werkte Heather liever in de horeca of als dierenverzorgster. Ze ontwikkelde, net als moeder Linda, een grote liefde voor de natuur.


Winnende foto van drummer Steve Gadd
Het was Linda die haar oudste dochter aanspoorde om haar creatieve kant verder te ontdekken. Heather besloot een studie fotografie aan het London College of Printing te gaan volgen. In 1981 won ze een prijs voor haar portret van de legendarische drummer Steve Gadd, geschoten tijdens de opnamesessies voor het McCartney-album Tug of War op het eiland Montserrat. Heather werkte aansluitend bij een foto-atelier in Londen. Ook haar foto Waterfall won een aanmoedigingsprijs.

Steve Gadd en Paul McCartney
(dit is een foto van Linda)

Hersteld contact met Mel See
De immer onzekere Heather voelde haar zelfvertrouwen groeien en startte aan de Kunstacademie, waar ze ook een enorm talent voor pottenbakken en het ontwerpen van aardewerken objecten bleek te hebben. Toch bleef ze worstelen met haar identiteit en haar plek in de wereld. Heather werd, met een depressie, enige tijd opgenomen in een kliniek in Zuid-Engeland. Het lukt haar om weer op te krabbelen. In 1988 besloot Heather, na een vakantie in het inmiddels vierde aangekochte McCartney-familiehuis in Tucson, Arizona, om achter te blijven in de Verenigde Staten. Haar biologische vader, Mel See, woonde even verderop. Hij was inmiddels niet meer zo veel op reis en stond er voor open het contact met zijn dochter te herstellen. Heather woonde een tijd bij haar vader (of in zijn nabijheid) en zijn nieuwe vrouw Beverly.

Nieuwe horizon in Arizona en Mexico
Tijdens een reis naar Mexico leerde Heather van haar vader (antropoloog en geoloog) veel over de inheemse volken van het land. Het deed haar besluiten een tijd bij de Huichol- en Tarahumara-stam te gaan wonen. Ze vertrok. Met 200 dollar op zak, op weg naar een primitief leven, met mensen die niet hun oren spitsten bij het horen van haar beroemde achternaam. Dat bestaan beviel haar goed, zou ze later vertellen. Ook was ze Paul en Linda dankbaar dat ze haar eigen weg in het leven mocht zoeken. Volgens Beverly, de tweede vrouw van haar vader, leek het of Heather altijd op de vlucht was, zo las ik in de McCartney-biografie van Philip Norman. Zo gebruikte Heather een schuilnaam en raakte ze  eens in paniek toen ze bij de bank, bij een geldopname, de bon per ongeluk ondertekende met haar echte achternaam: McCartney. Het heeft iets hartverscheurend triests in zich.


Verlies van beide ouders
Ondanks haar mentale problemen, keerde Heather begin jaren '90 geïnspireerd terug naar Engeland, waar ze de cottage op het familielandgoed in Peasmarsh betrok. Heather begon met het ontwerpen en vervaardigen van aardewerk en keramiek, waarin ze de felle kleuren en etnische patronen uit Mexico verwerkte. Altijd was moeder Linda dichtbij, als een zorgzame en stabiele factor op de achtergrond. Voor Heather was het, net als voor de rest van het gezin, een enorm drama toen Linda ongeneeslijk ziek werd verklaard. De cottage op het landgoed werd uit voorzorg op Heathers naam gezet. Het zou een plek worden die niemand haar kon afnemen. Het verlies van haar moeder bleek onafwendbaar. Linda stierf op 17 april 1998 aan de gevolgen van borstkanker. Heather vertelde later dat ze zelf geen enkele reden meer zag om nog verder te willen leven. Een tweede klap volgde toen haar biologische vader Mel See in 2000 zelfmoord pleegde. Binnen twee jaar was Heather haar ouders kwijtgeraakt.

Toch een beetje in de publieke belangstelling
Gelukkig was Paul er nog, net als Mary, Stella en James. De banden tussen Heather en het gezin waarin ze opgroeide waren en bleven warm. Over haar moeder zei ze in 1999 tegen de Britse pers: "She was a brilliant single mother," doelend op haar eerste jaren met Linda in New York. Uiteindelijk koos Heather toch kort voor de publieke belangstelling, toen ze zich liet overhalen een servieslijn te lanceren, getiteld The Heather McCartney Houseware Collection. Bij de lancering liet ze zich, onzeker als altijd, vergezellen door haar beroemde vader. Door de firma Wedgwood werd ze uitgeroepen tot "One of Britain's Most Exciting Talents". Wat zal Heather gedacht hebben? Vermoedelijk dat ze weer eens op haar beroemde achternaam beoordeeld werd [video].

Het laatste kerstcadeau
57 jaar is Heather McCartney inmiddels. De leeftijd die haar eigen moeder niet mocht bereiken. Toch is ze op veel manieren haar evenbeeld. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook in haar bescheiden aard, haar liefde voor de natuur en haar talenten. Heather noemde haar moeder, in één van haar zeldzame gesprekken met de pers, de centrale kracht in het gezin, een vrouw die altijd voor haar kinderen klaarstond, ondanks het hectische leven dat de McCartneys vaak leidden. Zelf blijft Heather het liefst op de achtergond. "I don't need to be with other people, unless they actually feel they want to be with me," vertelde ze de Daily Telegraph. Ongetwijfeld is moeder Linda vaak in haar gedachten. Net als het laatste kerstcadeau van haar moeder dat, in december 1998, ruim zeven maanden na Linda's overlijden, ingepakt op Heather wachtte: een exclusieve keramieken pot van Dame Lucie Rie, één van Heathers grote creatieve voorbeelden.

Heather: haar verborgen leven als adoptiedochter van Paul McCartney (deel 1)

Het jaar 2020 staat, wat The Beatles betreft, natuurlijk in het teken van het grote Let It Be-jubileum. Hoewel er nog geen officiële aankondigingen zijn gedaan, verwachten we een anniversary box en de remake van de film. Ook het bijbehorende boek lijkt opnieuw uitgebracht te worden. Veel moois om naar uit te kijken!

Kleine Heather dwaalde door Savile Row

Als kind bladerde ik door dat zwarte Get Back-boek. Ook ik bezat een exemplaar waarvan de pagina's los in de slecht gelijmde kaft lagen. Hebben jullie het ook nog liggen? Ik was destijds geïntrigeerd door het blonde meisje van een jaar of zes, dat op een aantal van de foto's opdook. Later leerde ik wie zij was: Heather, de dochter van Linda Eastman, toen nog de vriendin van Beatle Paul. Terwijl The Beatles in de Apple Studio's hun instrumenten stemden en inplugden, oude rock 'n' roll-stampers inzetten, Linda als een fly on the wall mooie foto's schoot, dwaalde kleine Heather in januari 1969 door het gebouw aan Savile Row. Daarmee werd ze onderdeel van de Beatlesgeschiedenis, zonder dat ze zich dat bewust was. Wat zou er eigenlijk van Heather geworden zijn, dacht ik deze week.

Heather met Paul tijdens de Get Back-sessies

Heather was de dochter van 'JoJo' uit Get Back

Heather Louise werd geboren op 31 december 1962, als dochter van Linda en Joseph Melville ('Mel')  See. Ze kwam ter wereld in Tucson, Arizona. Juist! De plek waarover Paul McCartney in het nummer Get Back zingt. De regels over JoJo zouden dan ook slaan op Heathers vader Mel. Althans, zo gaan de verhalen. Achttien maanden na haar geboorte scheidden Heathers ouders en nam moeder Linda het meisje mee (terug) naar New York. Linda kon er niet meer tegen dat Mel voor zijn werk als geoloog en antropoloog vrijwel constant van huis was. Toen Mel een jaar naar Afrika had gewild, weigerde Linda om hem met Heather te vergezellen.

Mel See, Heathers biologische vader

Heather met haar moeder in New York

Paul vroeg Heather telefonisch of ze met hem wilde trouwen
In het najaar van 1968 kreeg Linda een relatie met Paul McCartney. Heather kreeg er zodoende ineens een bonus-vader bij, zoals dat tegenwoordig heet. De eerste ontmoeting tussen Paul en Heather was een telefonische. Paul belde Heather in New York en vroeg het kleine meisje of ze met hem wilde trouwen. "Dat kan niet, je bent te oud," luidde het antwoord.  "Dan moet ik misschien maar met je moeder trouwen," vertrouwde Paul haar toe. Daarmee was het ijs gebroken. In oktober van dat jaar bracht Paul tien dagen bij Linda en Heather in New York door, in het piepkleine appartement dat moeder en dochter bewoonden. Daarna nam hij hen mee naar Londen, waar ze bij hem introkken aan Cavendish Avenue. Heathers biologische vader Mel gaf aan daar geen bezwaar tegen te hebben. Tegen zijn latere partner Beverly Wilk zou hij gezegd hebben dat Heather "als een McCartney een beter leven zal hebben," zo las ik in Paul McCartney, de biografie (Philip Norman). 

Linda, Paul, Heather en 'Uncle' Ringo

Adoptie
Kleine Heather wérd ook een McCartney, want Paul besloot haar officieel te adopteren. En zo had Paul ineens een gezin, waarmee hij afwisselend in Londen en op zijn Schotse boerderij woonde. Heather beschouwde Paul als haar vader en het contact met Mel verwaterde. Vader Mel deed weinig moeite om er in te investeren. Het gezin McCartney breidde zich vanaf tussen 1969 en 1977 uit met Mary, Stella en James. Heather was de volwaardige oudste dochter van de McCartneys, ruim zes jaar ouder dan halfzus Mary.

Augustus 1969: Paul, Linda en Heather met Mary

In een stapelbed in de tourbus door Europa
Eerder dan haar halfzusjes en -broertje zal Heather zich bewust zijn geworden van het bijzondere gezin waarvan ze deel uit was gaan maken en...waarmee ze regelmatig de wereld over reisde. De McCartneys gingen, als een ware hippie-familie, in de seventies altijd met het hele gezin op tournee. In de psychedelisch beschilderde Wings over Europe-tourbus deelde Heather een stapelbed met haar jongere zusje Mary. Tijdens de omvangrijke Wings over America-tour ging er voor Heather een privéleraar mee op reis, zodat ze bij zou blijven met haar schoolwerk.

Op tournee

Heather inspireerde Paul tot een punkrocknummer
In 1977 deed de punkrock zijn intrede in Engeland. Heather viel als een blok voor de muziek en liet haar ouders meeluisteren naar haar album van The Damned. Paul schreef vervolgens, geïnspireerd door de nieuwe muziekstroming, het nummer Boil Crisis voor Heather [video, demo]

Gepest met haar Amerikaanse accent
Zijn oudste dochter had het, op haar beurt niet makkelijk. In het gezin voelde ze zich even geliefd als de andere kinderen, maar op school had ze last van haar achternaam, maakte ze moeilijk contact met andere kinderen en kon ze niet goed meekomen. Heather was introvert en werd gepest met haar Amerikaanse accent. Ze had niets met de privéschool waar ze in Noord-Londen naartoe moest. Het liefst was ze op zichzelf en hield ze zich bezig met het verzorgen van dieren. In haar veel jongere broer James (1977) zouden dezelfde karaktertrekken terugkomen, anders dan bij de kordate en efficiënte Mary (fotografe, kookboekenschrijfster en beheerder van het McCartney-fotoarchief) en de extraverte en ambitieuze Stella (modeontwerpster en directeur van haar wereldwijde imperium).

vlnr: Stella, James, Paul, Linda, Mary (voorgrond) en Heather

Het leven zou nog heel wat voor Heather McCartney in petto hebben. Het werd geen gemakkelijke, maar wel een bijzondere en creatieve reis, kan ik alvast verklappen. Graag neem ik jullie volgende week verder mee in de voetsporen van Heather McCartney!