Another year over: wat 2019 me bracht als Beatlesblogger en...een bedankje voor jullie!

Er wordt wat teruggeblikt, deze decembermaand. Samen maken we de balans op. Wat bracht het jaar 2019 ons allemaal? In de eerste plaats natuurlijk op persoonlijk vlak, maar ook als het gaat om grote gebeurtenissen in het nieuws, de mooie albums en boeken die verschenen, bijzondere ontmoetingen, nieuwe inzichten en...wat bracht 2019 ons als liefhebbers van de meest bijzondere band uit de geschiedenis van de popmuziek. Het jaar ontvouwde zich voor mij, als Beatlesblogger, op een manier die ik nooit had durven dromen. Ik beleefde bijzondere avonturen en jullie bleven trouw meelezen en -leven. Geweldig!

50 jaar Bed In in Amsterdam

Het vroege voorjaar stond in het teken van het 50-jarig jubileum van John en Yoko's bezoek aan het Amsterdamse Hilton Hotel, met hun legendarische Bed In. Zelf streek ik die week ook een paar dagen in Amsterdam neer. Niet in het Hilton trouwens, maar wel op een fijne plek in de buurt bij het Vondelpark. Ik wilde niets missen van wat er die dagen gaande was, tijdens de viering van dat John & Yoko-jubileum. Zo zat ik zondag 31 maart, met vele anderen, ademloos in het Hilton te luisteren naar de verhalen die 's werelds beste Beatlesbiograaf Mark Lewisohn met het publiek deelde. Daarbij werd hij geïnterviewd door Gijs Groenteman. In de lounge van het hotel bezocht ik de geweldige foto-expo, die over de Bed In was samengesteld. Ik liet mijn boek signeren door Mark en stond daarna in de rij om een kort bezoek te brengen aan de honeymoonsuite, kamer 902 (nu 702), waar John en Yoko die week verbleven.

Het concert en de verloren gewaande filmbeelden

Een paar dagen later was er meer gelegenheid om met Mark te spreken, onder andere rond het Remember Love-concert in het Concertgebouw, waar hij opnieuw een lezing gaf. Met Yorick van Norden, Bertolf, Roel van Velzen, Marike Jager en Maaike Ouboter op het podium werd het een gedenkwaardige avond om John en Yoko's vredesweek in Amsterdam te herdenken. Deze dagen in Amsterdam stonden voor mij bol van de ontmoetingen met zoveel aardige en getalenteerde mensen die allemaal die passie voor The Beatles delen. Het was bijzonder om zelfs de verloren gewaande beelden van Lennons honeymoonfilm terug te mogen zien. Deze week in Amsterdam gaf me zoveel schrijfinspiratie en nieuwe inzichten. Mijn jaar kon eigenlijk al niet meer stuk.

Heilige grond: aanwezig in de Abbey Road Studio's in Londen

Het werd alleen maar mooier. In juni kreeg ik de uitnodiging aanwezig te zijn bij de opnamen van het Abbey Road-album, door The Analogues in de befaamde Londense studio. De agenda werd leeggemaakt, afspraken verzet, de reis geboekt. Zo mocht ik, voor mij geheel onverwacht, heilige Beatlesgrond betreden en was ik, met een select gezelschap, getuige van de bijzondere opnamesessie van The Analogues. Het was voor mij een enorm emotionele gebeurtenis om de nummers van album Abbey Road, bijna 50 jaar naar dato, op die plek live te mogen horen. Ik krijg weer vochtige ogen als ik aan die middag terugdenk. In Studio Two zag ik dat Mark Lewisohn volop in beslag genomen werd door liefhebbers, fans en aanbidders. Ik besloot me er niet mee te bemoeien en te genieten van de bijzondere ambiance, waarbij ik met mijn handen over de befaamde Mrs. Mills-piano streek en inspiratie op deed voor één van mijn meestgelezen blogs van dit jaar. Nadat het publiek de studio verlaten had, mocht ik even blijven om rustig na te praten. Dat was een bijzonder, maar vooral warm moment, dat ik niet snel zal vergeten. Ook denk ik met plezier terug aan die vroege zaterdagochtend met Piet Schreuders bij de zebra.

Avonturen in Scandinavië en Liverpool

In september reisden we door Scandinavië, waar ik in Malmö en Noord-Jutland de kans kreeg twee relatief onbekende Beatleslocaties te bezoeken. Vooral de zeer afgelegen plek waar John en Yoko de jaarwisseling van 1969/1970 doorbrachten, was voor mij een unieke locatie om eens met eigen ogen te zien. Jullie hebben het avontuur afgelopen week kunnen lezen. Amper een maand later liep ik met Wibo, Michiel en Jan Cees door de straten van Liverpool. In vier bomvolle dagen bezochten we een groot aantal Beatleslocaties en namen we twee podcasts op. Ook waren we aanwezig bij Mark Lewisohns briljante Hornsey Road-college en brachten we twee avonden met hem door. Ik had begin dit jaar niet kunnen vermoeden dat deze schrijver, die een groot voorbeeld voor me is, drie keer op mijn pad zou komen, zonder dat ik daar zelf al te veel aan gedaan had. Ik zag in de ontmoetingen vooral een beminnelijk mens, die zijn tijd moet vinden en nemen om die grote opdracht, zijn levenswerk, (de trilogie) af te kunnen maken.

Met Jan Cees, Bertolf en Diederik in de Deventer Schouwburg

Op 31 oktober en 1 november mochten Jan Cees en ik in een uitverkochte Deventer Schouwburg het verhaal van Abbey Road vertellen. Daarbij werden we geweldig ondersteund door Bertolf Lentink en Diederik Nomden: met hun muzikale kennis en hun adembenemende vertolkingen van de mooiste liedjes van dat album. Je kunt alleen maar zo fijn, enthousiast en haast vanzelfsprekend samenwerken als je samen die enorme passie voor het Beatlesrepertoire deelt. Het was voor mij een voorrecht om met deze drie kenners aan zo'n productie te mogen samenwerken. Geweldig was het ook dat zoveel Deventenaren én Beatlesvrienden uit het hele land die avonden kwamen luisteren. Sommigen waren er zelfs beide avonden bij. Ik was ontzettend blij (en ook opgelucht) dat die twee theatercolleges zo goed uitpakten. Niet veel later volgde een intiemere theateravond, met Piet Schreuders, in het Torpedo Theater in Amsterdam.

Een cadeau dat me overkwam

Als ik terugkijk op mijn Beatlesjaar, dan kan ik amper bevatten wat me is overkomen. Ik kies mijn woorden hier bewust. Het voelt namelijk alsof het me allemaal overkwam, zonder dat ik het zelf te hard najoeg. Ik moest dan ook lachen toen ik bovenstaande foto terugzag. Mijn zoektocht naar Beatlesverhalen bracht me al die mooie ontmoetingen en avonturen. Dat vond ik ook het bijzondere van dit jaar, dat zich openbaarde als een cadeau, waar ik steeds een stukje inpakpapier van af mocht scheuren. Ik wil jullie echt heel hartelijk bedanken voor het meelezen en -leven met alles dat ik beleefde, voor jullie leuke en aardige reacties, voor de vele ontmoetingen en voor de betrokkenheid bij mijn blog. Ik wens jullie dan ook een fijne jaarwisseling en een werkelijk fantastisch 2020. Laten we er weer een heerlijk Beatlesjaar van maken!

Het zit er op: The Making of Abbey Road!

Ze zitten er op: onze twee voorstellingen in de Deventer Schouwburg over The Making Of Abbey Road. Eigenlijk moet ik er nog even van bekomen. Het was best een bijzondere ervaring om, samen met mijn Beatlesmaatje Jan Cees ter Brugge en twee topmusici als Bertolf Lentink en Diederik Nomden dit theatercollege te mogen verzorgen. Ik bevond me in heel goed gezelschap. Ook wat betreft ons publiek. Graag wil ik iedereen die afgelopen donderdag- of vrijdagavond aanwezig was enorm bedanken. Niet alleen waren er veel lieve mensen uit Deventer, we waren ook verguld met al die mensen die het halve land doorreisden om aanwezig te kunnen zijn. Het was zodoende ook een gezellige reünie van Beatlesliefhebbers en -kenners uit heel Nederland. Dank jullie allemaal heel heel hartelijk. Wat hebben we jullie aanwezigheid gewaardeerd!

Van een inleiding naar een volledig theatercollege

De afgelopen maanden kregen Jan Cees en ik, soms haast verontwaardigd, de vraag waarom deze voorstelling met Bertolf en Diederik alleen maar twee avonden in Deventer te zien was. Graag wil ik dat nog even toelichten. We maakten deze voorstelling echt op uitnodiging van de Deventer Schouwburg. Jan Cees en ik werden eind vorig jaar benaderd om eens na te denken over een "volledige avond over The Beatles" in de Kleine Zaal van het theater. Onze korte inleidingen bij de voorstellingen van The Analogues (Sgt. Pepper en The White Album) hadden behoorlijk wat toehoorders getrokken. Een volgende voorzichtige stap zou een uitgebreid theatercollege kunnen worden. Al brainstormend ontstond vanuit de Schouwburg het idee daar Bertolf Lentink bij te vragen, die enthousiast reageerde. Een paar maanden later werd de line up uitgebreid met Diederik Nomden.

Deze voorstelling overkwam ons, stap voor stap

En zo "overkwam" ons deze theatervoorstelling stap voor stap, zonder dat we zelf (met ons vieren) een vooropgezet plan hadden om een voorstelling te schrijven waarmee we ons in het land bij schouwburgen zouden melden. Ik vraag me af of zoiets uberhaupt agenda-technisch mogelijk zou zijn geweest, als ik kijk naar al het prachtigs dat Bertolf en Diederik dit huidige theaterseizoen in de theaters (gaan) doen. Zo touren ze samen met Her Majesty langs podia met Are You Ready For The Country (mensen, gaat dat zien en horen!) en is Diederik met The Analogues nog uitgebreid te zien en horen met Let It Be....Abbey Road. Drukke jongens hoor! Daarom waren we verguld met die twee avonden waarop ze aan ons Abbey Road-college mee wilden werken.

Waar begin je?

Zelf ben ik geen mens van last minute-werk, niet iemand die continu tegen deadlines aan kan werken. Ik zou het kunnen, maar het past niet bij me. Daarom begon ik afgelopen april, tijdens het zonnige Paasweekend, met het schrijven van de voorstelling. We hadden met de Deventer Schouwburg inmiddels afgesproken dat het een goed plan was om te kiezen voor het album Abbey Road, vanzelfsprekend vanwege het bijzondere jubileum dit jaar. Tsja, en dan kijk je naar een leeg computerscherm en moet je ergens beginnen. Dat vond ik niet eenvoudig. Kenners weten dat de opnamen van het Get Back/Let It Be-project zo'n beetje overliepen in de eerste sessies van Abbey Road. Waar zou ik een startpunt kiezen voor ons verhaal?

Hoe bedien je kenners, liefhebbers en mensen voor wie het verhaal nieuw is?

Daarnaast was het, al schrijvend, zoeken naar een verhaal dat een breed publiek zou aanspreken. We wisten al dat er échte kenners in de zaal zouden zitten, maar ook veel mensen die wat minder wisten van het wel en wee rond de totstandkoming van het album. Hoe schrijf en vertel je een verhaal dat voor iedereen boeiend en interessant is. En blijft. Want: niets zo vervelend als een lang en oersaai college vol feitjes. We moesten aandacht hebben voor opbouw, dynamiek, een spanningsboog en een goed slot.

Tweede voorstelling

En zo zat ik dit voorjaar een paar keer lang aan de keukentafel met Jan Cees. Het concept lag voor onze neus. We schrapten, schoven, brainstormden over beeld- en geluidsmateriaal en verfijnden de voorstelling steeds verder. Het verhaal ging per mail naar Bertolf en Diederik, die beiden (tot mijn opluchting) zeer positief reageerden: "Fijn verhaal hoor, we hebben er zin in!" Ergens tegen de zomer belde de Deventer Schouwburg: de eerste voorstelling was zo snel uitverkocht, dat men zich afvroeg of we ook nog een tweede avond wilden komen. Gelukkig viel dat agenda-technisch met alle betrokkenen te regelen. Een gelukje!

Twee muzikale sporen
Begin september kwamen we met ons vieren bijeen en bespraken we welke muzikale ideeën en mogelijkheden Bertolf en Diederik hadden om het verhaal te helpen vertellen. Al heb je twee topmuzikanten in de gelederen, het is natuurlijk niet mogelijk in die bezetting een aantal nummers van Abbey Road exact te reproduceren. Dus kozen we voor twee sporen: Bertolf en Diederik zouden echt als duo een aantal nummers volledig zelf spelen. Daarnaast zouden ze ook onderdelen live meespelen met de basistracks van The Beatles, om ook dat rijk gearrangeerde en volle Abbey Road-geluid neer te kunnen zetten. Een prima plan!

De laatste inspiratie kwam van Mark Lewisohn in Liverpool

Begin oktober reisden Jan Cees en ik samen met Wibo Dijksma en Michiel Tjepkema naar Liverpool om Beatleshistoricus Mark Lewisohn twee uur live te horen spreken over Abbey Road. Zittend in het Epstein Theatre kregen we de laatste puzzelstukjes en inspiratie aangereikt om ons eigen verhaal te completeren. Het was trouwens bemoedigend te merken dat we qua verhaallijn en beeldmateriaal al exact dezelfde keuzes hadden gemaakt als Mark. We zaten op het juiste spoor. Natuurlijk wilden we onszelf niet vergelijken met die grote, welbespraakte Mark Lewisohn, maar we kregen wel het vertrouwen dat we een goed verhaal klaar hadden staan. Dat verhaal werd door Jan Cees voorzien van een aantal filmpjes waarin hij bijzondere beelden met uitgeklede multitracks combineerden. Soms fungeerden de films als sfeerbeelden bij de nummers die Bertolf en Diederik voor ons speelden.

Enorme betrokkenheid van de schouwburg

Afgelopen donderdagmiddag was het eerste en enige moment waarop we samen met Bertolf en Diederik het college op de vloer van de Kleine Zaal één keer live konden uitproberen. Ach, misschien werkt zoiets ook het beste. Kort van tevoren, maximale focus en....ook samen durven vertrouwen dat het goed komt. Dat vertrouwen werd versterkt door de fantastische begeleiding die we van de medewerkers van de Deventer Schouwburg mochten ontvangen. De betrokkenheid was groot de afgelopen maanden. Er werd meegedacht, meegeleefd en we werden aan alle kanten ondersteund. Hulde voor dit enorm fijne theaterteam!

Liefde en fascinatie voor onze Fab 4

Alles kwam eergisteren en gisteren bij elkaar in twee fijne en mooie avonden waarop we samen mochten vertellen, in woorden en muziek, hoe The Beatles van februari tot half augustus 1969 langzaam maar zeker bouwden aan wat hun laatste album zou worden. Het was voor mij eervol dat met drie zulke fijne mensen te mogen doen. Ik heb genoten van de fantastische muzikale bijdrage van Bertolf en Diederik en het enthousiasme van Jan Cees. Het gebeurde allemaal vanuit diezelfde liefde en fascinatie voor 'onze Fab 4'. Wat mij betreft smaakte dit muzikale theatercollege naar méér. Er zijn nog zoveel mooie verhalen over The Beatles te vertellen en te spelen. Ik gooi een kleine wens de kosmos in: across the universe. Wie weet wat er terugkomt.

In de voetsporen van The Beatles: rondkijken bij Russell Square in Londen & extra voorstelling The Making of Abbey Road

Deze week kregen Jan Cees en ik goed nieuws van de Deventer Schouwburg! Ons theatercollege The Making of Abbey Road, dat we samen met Bertolf op 1 november mogen verzorgen, is uitverkocht! De schouwburg heeft besloten een extra avond toe te voegen: donderdag 31 oktober. Bovendien is Diederik Nomden (Her Majesty, The Analogues) aan de line up van beide avonden toegevoegd. Hadden we al zoveel geluk met Bertolf, hebben we er Diederik ook nog bij! Deze twee topmusici gaan ons helpen om te vertellen (in woorden en muziek) hoe die prachtige laatste plaat van The Beatles in elkaar is gezet. We verzorgen dit theatercollege in deze samenstelling alleen in Deventer. Wil je er bij zijn, wacht dan niet te lang met beslissen. Hopelijk mogen we je 31 oktober of 1 november in Deventer begroeten!

Nu snel verder met de column van deze week!

Rondkijken op Russell Square
Het zebrapad van Abbey Road is één van de meest iconische Beatlesplekken in Londen. Goed bereikbaar, nog zeer herkenbaar en natuurlijk erg uitnodigend om er die ene foto na te maken. Toch zijn er zoveel andere mooie en interessante plekken in Londen waar je je nog met de geschiedenis van The Beatles kunt verbinden. Daarbij is het boek 'Het Londen van The Beatles', door Piet Schreuders, Mark Lewisohn en Adam Smith, dé publicatie die je onder je arm moet klemmen. Op elke straathoek, achter iedere gevel vind je een verhaal. De verzameling van die verhalen, foto's en plattegronden is bijeengebracht in wat we rustig één van de meest interessante boeken over The Beatles kunnen noemen. Zo stond ik eind juni ineens op Russell Square, met het boek in mijn handen, en reisde ik in gedachten terug naar dinsdag 2 juli 1963.

Logische locatie

Bladerend in het mooie naslagwerk, las ik dat The Beatles in de zomer van 1963, wanneer ze in Londen waren, logeerden in Hotel President. Het op dat moment nog gloednieuwe gebouw bevond zich pal achter het parkje van Russell Square. Oorspronkelijk in 1801 aangelegd als plein, veranderde de plek in een parkachtige pleisterplaats, met een fontein en een theehuis. Voor The Beatles, die op 2 juli 1963 op een aantal plaatsen voor de lens van fotograaf Dezo Hoffmann poseerden, was het parkje een logische locatie voor een fotosessie, dicht bij hun hotel. De foto die, op weg van The President in Guilford Street, naar Russell Square gemaakt werd, is ook een hele iconische geworden.

De plattegronden van Piet geven uitleg

Anno 2019 is Russell Square nog steeds een aangename plek, al onderging het parkje in de loop der jaren wel wat aanpassingen. Toch is ook deze locatie nog goed herkenbaar voor wie in Londen in de voetsporen van The Beatles wil treden. De foto's die er werden geschoten, gingen de hele wereld over. Soms werd daar ten onrechte bij vermeld dat The Beatles in een park in Liverpool poseerden. Inmiddels weten we wel beter en het is erg leuk en interessant, om met het genoemde boek in je hand in het Londense parkje rond te kijken. De plattegronden die Piet Schreuders toevoegde, helpen je om ter plekke goed te begrijpen op welke locaties The Fab 4 voor de lens van Hoffmann poseerden: bij de fontein, bij een aantal (inmiddels verdwenen) bloembakken en bij een stapel klapstoelen.

Groene oase

Toen ik Russell Square deze zomer betrad, was het park een kleine groene oase in de op zich al erg mooie wijk Bloomsbury. De thermometer had die de dag de dertig graden al aangetikt en, lopend door Londen, zocht ik al steeds de relatieve koelte in de schaduw van de grote statige gebouwen. In het schaduwrijke park hadden enkele Londense families zich op het gras geïnstalleerd. Kinderen renden vrolijk in het rond. Op de achtergrond was het verfrissende geluid van de kleine fontein hoorbaar. Net als de geluiden van het terras van het kleine restaurant waar thee, koffie, zoetigheid en een goede Italiaanse lunch verkrijgbaar bleek te zijn. Dit was overduidelijk de plek waar Bloomsbury op deze warme dag op adem kwam. 

Juli 1963 was een kille maand

56 jaar nadat The Beatles hier met hun fotograaf rondliepen, stond ik nu in het park. In dezelfde week. Dat laatste was toeval, maar het droeg voor mij bij aan hoe ik het moment beleefde. Ik zag het zelfde zomerse zonlicht, al was het vermoedelijk niet even warm. Op de foto's van Dezo Hoffmann zie ik dat The Beatles blazers en overjassen dragen. Het was die tweede juli in 1963 ongetwijfeld een killere dag geweest. De site London Weather bevestigt het beeld voor die maand: The temperature rose to 22C. on the 3rd [of July], but the first 3 weeks of July were mostly cool and changeable. On the 6th, the maximum temperature was only 16.4C. and nearly 21mm of rain fell. Je snapt ineens waarom McCartney er maar een trui bij had aangetrokken.

'Het aambeeld voor Maxwell's Silver Hammer vonden we in Lisse': The Analogues in Abbey Road

'Something in the way she moves...' Wanneer ik Diederik Nomden van The Analogues de eerste regel van het nummer hoor zingen, prikken de tranen in mijn ogen. Ik kan ze niet wegslikken en voel ze al snel over mijn wangen stromen. Laat het maar gewoon gebeuren, denk ik, terwijl ik in de Londense Abbey Road Studio's aanwezig ben bij één van de drie sessies waarmee de band haar eigen Abbey Road-album opneemt. We zijn op de plek waar The Beatles hun laatste, legendarisch geworden langspeler, 50 jaar geleden maakten. One and one and one is three: als plaats, tijd en muziek bij elkaar komen en werkelijk alles klopt, dan houd je het als toeschouwer niet droog.

Foto: Daniel Burdett

Mark Lewisohn met oranje stropdas

Terwijl toeristen buiten op de zebra onophoudelijk foto's van elkaar maken, zijn we met een gezelschap van 200 toehoorders (inclusief pers) aanwezig in Studio One om getuigen te zijn van een integrale live-uitvoering van het album Abbey Road. 's Werelds meest gerenommeerde Beatleshistoricus Mark Lewisohn is er ook. Gekleed in een pantalon en een wit overhemd met oranje stropdas, dat laatste ongetwijfeld als hoffelijke groet naar het voornamelijk Nederlandse publiek, zet hij met zijn inleiding onze zintuigen open: 'Dáár,' zegt hij wijzend, 'zaten The Beatles tijdens de wereldwijde satellietuitzending om All You Need Is Love te zingen. En hier, rechts van waar ik sta, dirigeerde George Martin de laatste orkestpartijen voor Something.' Het doet me even naar lucht happen. Ik ben er helemaal, op de plek waar het destijds allemaal gebeurde.

Mark Lewisohn

The Analogues spelen zich als een hecht voetbalteam door het album heen

Wanneer The Analogues het podium betreden, staan hun gezichten gespannen. Na de inzet van openingsnummer Come Together moet het dan ook gebeuren. In opperste concentratie, waarbij vooral bij multi-instrumentalist en vocalist Diederik Nomden nog het vaakst een glimlach te bespeuren is, spelen The Analogues zich als een hecht voetbalteam door het ingenieus samengestelde album heen. Wat The Beatles destijds in vele takes, overdubs en montages muzikaal voor elkaar kregen, willen The Analogues in één vloeiende beweging live reproduceren. Het lukt ze nagenoeg en het is een streven dat diep respect verdient. Net als de beslissing om daarbij een paar honderd mensen uit te nodigen, op de plek waarvan menigeen alleen in zijn dromen een voet over de drempel zette.

Diederik Nomden (foto: Daniel Burdett)

Een aambeeld uit Lisse

Na het beladen Something is er even lucht. In Maxwell's Silver Hammer is de hoofdrol weggelegd voor hamer en aambeeld. 'Dat aambeeld heeft Bart van Poppel in Lisse gevonden,' vertelt zanger/gitarist Felix Maginn me na afloop. In zijn niet aflatende wereldwijde speurtocht naar precies de juiste vintage instrumenten en objecten, bleek dat aambeeld voor Van Poppel verrassend dichtbij. Maginn: 'Ik weet nog dat Bart telefonisch meeluisterde toen iemand voor hem op verschillende aambeelden sloeg.' Toen de juiste klank er bij leek te zitten, sprong Van Poppel in de auto. Er kon weer iets van het lijstje afgevinkt worden.

De grote en de kleine Moog

De grote Moog, die niet alleen in Maxwell's Silver Hammer maar ook op andere nummers van Abbey Road prominent te horen is, was in 1969 een noviteit. George Harrison nam het instrument mee uit Amerika en liet het in de Londense studio installeren. Vandaag staat er een Mini-Moog, overigens met dezelfde klanken geprogrammeerd. Het is de enige concessie die The Analogues moeten doen tijdens hun avontuur. De grote Moog is wel degelijk in bezit en gaat straks ook mee de Nederlandse theaters in. Beide Moogs moeten gezamenlijk ingezet worden om alle geluiden te kunnen reproduceren. Dat is het plan, begrijp ik van Diederik Nomden. Waar The Beatles destijds in de studio het gevaarte konden herprogrammeren, is daar live geen tijd en gelegenheid voor, dus worden twee authentieke versies van het instrument ingezet. Je moet wat.

George en Paul bij de originele grote Moog.
In hun midden staat assistent-technicus John Kurlander.

Wat The Beatles bedachten, moeten The Analogues live reproduceren

Bij Oh! Darling en I Want You betreden Merijn Haren en Jan van der Mey het podium om met hun  unieke stemprofielen die specifieke nummers vocaal in te kleuren. Het is fijn te zien dat Van der Mey, ondanks zijn gehoorproblemen, bij het project betrokken kan blijven. Wanneer The Analogues haast naadloos de naald van de plaat halen en het album omdraaien, gaan de jasjes op het podium uit. De concentratie mag niet verslappen, want de zogenaamde B-zijde van het album bevat nog de nodige uitdagingen. De samenzang in Because is er daar één van, gevolgd door de medley die een belangrijk deel van het album bestrijkt. 'De nummers in die grote medley op Kant B zijn echt lastig om tussen te schakelen. Je hebt de instrumentwisselingen en je moet steeds in het goede tempo, dat continu wijzigt, glijden. Bovendien dubbelden The Beatles in die tijd hun stemmen en instrumenten volop. Dat geluid moeten wij live reproduceren,' legt Felix Maginn me uit.

Felix Maginn, temidden van Diederik Nomden
en Bart van Poppel (foto: Daniel Burdett)

'We hebben een missie te volbrengen'

Wanneer we de finale bereiken, die bestaat uit het drieluik Golden Slumbers - Carry That Weight - The End, is de 9-koppige strijkers- en blazerssectie volop aan zet. De instrumentalisten staan daarbij op de plek waar hun vakgenoten 50 jaar geleden door Beatlesarrangeur en -producer George Martin door de prachtige arrangementen geleid werden. Het is opnieuw een moment waarvan het kippenvel me op de armen staat en de tranen zich weer aandienen. Achteraf vraag ik Felix hoe hij zijn emoties onder controle kan houden tijdens dit soort momenten. 'Het moet wel,' zegt hij. 'We hebben een missie te volbrengen en moeten ons daar op blijven focussen. Maar toch....onlangs stonden we in Duitsland in een enorme concertzaal te spelen. Ik keek het publiek in en zag wat daar gebeurde. Op zo'n moment krijg ik het ook wel bijna te kwaad hoor.' 

Dieper het heiligdom in

Na een staande ovatie die overgaat in het korte Her Majesty, mag het publiek zich voor een toegift naar Studio Two begeven, steeds dieper het heiligdom in. Via de dubbele deuren op de begane grond, lopen we naar binnen. Het is ineens heel erg stil. Je kunt het ontzag en de emoties bijna vastpakken. Het is even 'ieder voor zich' hier. De Analogues-fans staan vooraan bij het podium waar nog You Can't Do That, Norwegian Wood en Taxman gespeeld worden. Zelf kies ik er voor om achteraan te blijven staan. Ik krijg een warme groet van Mark Lewisohn en strijk met mijn hand over de historische Mrs. Mills-piano die haast vergeten in een hoek staat. Het is het instrument waarop door The Beatles onder andere Rocky Raccoon en het intro van With A Little Help From My Friends zou zijn gespeeld. Mijn blik glijdt omhoog, langs de grote trap naar het raam van de control room. 'Kom maar even naar boven jongens, om te horen hoe het klinkt,' hoor ik George Martin zeggen. In gedachten dank ik The Analogues dat ze me even in een tijdcapsule stopten. Daarmee maakten ze niet alleen hun eigen muzikale cirkel rond, maar de mijne erbij.

+++

Dit verslag werd exclusief geschreven voor Fab4Cast.