De White Album-aankondiging, het kinderboek van Paul McCartney en de heruitgave van Wild Life en Red Rose Speedway

Om maar met de deur in huis te vallen: het is werkelijk niet meer bij te houden wat er deze weken allemaal rond The Beatles gebeurt. Welke andere band, die al bijna 50 jaar niet meer bestaat, is bijna dagelijks in het nieuws? Ik kan het je niet vertellen. Deze week werden we opnieuw verrast met kersvers Beatlesnieuws.

Number 9, number 9....

Inmiddels is duidelijk dat de spectaculaire jubileumeditie van The White Album op 9 november zal verschijnen. Op deze November Number 9 kunnen we kiezen uit een 3 CD-deluxe edition, een box met maarliefst 7 CD's, een dubbel-LP én een 4 LP-set. Daarbij lijkt de 7 CD-box natuurlijk de meest aantrekkelijke aanschaf. Want wat gaan we daar een enorme hoeveelheid materiaal op terugvinden. Eindelijk komen de Esher Demo's officieel uit: de pasgeschreven nummers die The Beatles in mei 1968, vlak na hun thuiskomst uit India, bij George Harrison thuis in Esher op een taperecorder inspeelden. Alsof je aan de wieg van The White Album staat. Die demo's zijn onlosmakelijk met The White Album verbonden en het is historisch volledig correct om ze eindelijk toe te voegen aan deze nieuwe release.

Preview van de 7 CD-box

50 tracks onuitgebracht materiaal

Met onder andere die Esher-tapes krijgen we, in de meest luxe editie van de jubileumbox, 50 onuitgebrachte tracks uitgeserveerd. Natuurlijk, er circuleerde de afgelopen decennia al het nodige off the record, maar er valt voldoende te ontdekken op de nieuwe box, waarvan het materiaal ook nog eens prachtig geremixed is. Kijk even mee naar de [clip] die de spectaculaire release aankondigt:

Op de jubileumuitgave van The White Album valt genoeg te ontdekken

Rolling Stone Magazine lichtte al een tipje van de sluier op. Zo horen we straks George Harrison en Ringo Starr een duet zingen op Long, Long, Long en zijn we getuige van hoe alle Beatles samen, met John Lennon tokkelend op gitaar, Good Night inzetten. Tsjonge, die track heb ik nog nooit gehoord. Helaas krijgen we nu weer net níet die Good Night-versie die door Lennon zelf als voorbeeld voor Ringo werd ingezongen. Ook die opname moet er geweest zijn. Zou men zoiets achterhouden of is deze versie van Lennons compositie écht jammerlijk verloren gegaan? Misschien krijgen we daar ooit nog een antwoord op. We horen George Harrison dan wél weer de mist ingaan op take 27 van While My Guitar Gently Weeps. Dat wordt een ruigere versie die we inmiddels van de plaat kennen. Lees het volledige artikel voor alle details. Onlangs vertelden Giles (de zoon van) Martin en Sam Okell over het remixen van The White Album. Een klus die zij een stuk ingewikkelder vonden dan het werk aan Sgt. Pepper:

De nieuwe mix van Back In The USSR

Wat moet het allemaal gaan kosten? De meest uitgebreide set zal waarschijnlijk voor een bedrag tussen de € 125 en € 145 aan te schaffen zijn. Daar krijg je dan ook nog een boek bij. Koop 'm bij de onafhankelijke platenzaak, wel zo sympathiek! Ben je ondertussen alvast benieuwd naar de 2018-mix van Back To The USSR, zet dan je hoofdtelefoon op en [beluister hem]:

Hey Grandude!

Er was meer nieuws. Van een heel andere orde is het kinderboek dat Paul McCartney deze week aankondigde. We kennen McCartney's grote liefde voor Rupert Bear, een Engelse stripfiguur die zelfs al uit de jaren '20 van de vorige eeuw stamt. Macca verwerkte Rupert onder andere in de [clip] van We All Stand Together. 

Nu komt Paul dan zelf met een kinderboek op de proppen. Inmiddels zelf opa van 8 kleinkinderen, leek het hem aardig een boek uit te brengen dat zich speciaal richt op grootvaders en hun kleinkinderen. In McCartney's uitgave staat Grandude, zoals Paul zélf door zijn kleinkinderen genoemd wordt, centraal. Paul schreef het boek, dat pas volgend jaar september verschijnt, zelf en laat zijn hoofdpersoon, samen met vier kleinkinderen, allerlei magische avonturen beleven. We kregen deze week een korte toelichting van Macca himself: 

Drie nieuwe Wings-albums in de Archive Collection

En dan was er ook nog ineens de, zij het officieuze, aankondiging dat er twee nieuwe 'delen' van de Paul McCartney Archive Collection verschijnen. De afgelopen jaren brengt McCartney van tijd tot tijd zeer verzorgde boxsets uit van zijn albums. Geremixed, met outtakes, demo's of ander materiaal én voorzien van een boek. Op 7 december aanstaande verschijnen zijn eerste twee Wings-albums in zo'n luxe editie: Wild Life (1971) en Red Rose Speedway (1973). Daarnaast wordt gefluisterd dat juist het laatste Wings-kunststukje Back To The Egg (1979) de Archive Collection in 2019 zal aanvullen. Het meest aannemelijk is dat dat een duo-release wordt met London Town (1978).

Wat gaan jullie aanschaffen?

Als we de balans opmaken, dan kunnen we, los van McCartneys recente album Egypt Station, naar de winkel voor de Imagine-box van John Lennon, de White Album-box van The Beatles, en de twee Archive-boxen van McCartney. Hebben we het ooit zo bont meegemaakt? Ik ben benieuwd of jullie één of meer van deze uitgaven gaan aanschaffen en welke dat dan wordt (of worden). Jongens, we gaan nog eens blut aan die Beatles.

Hoe Nicky Hopkins een deel van het solowerk van The Beatles naar een hoger plan tilde

Nu de film Imagine in de bioscopen draait, zien we hem her en der in actie. Vooral in het bonusmateriaal na de aftiteling. En dat is genieten. Zittend aan de toetsen voorzag hij de nummers voor John Lennons gelijknamige album van haast hemelse pianoklanken. Dat deed hij ook veelvuldig voor soloprojecten van George Harrison, Ringo Starr en een enkele keer voor Paul McCartney. Tevens leverde hij een bijdrage aan The White Album. Wie is, of beter gezegd: wie was deze virtuoze pianist? Deze week staat Nicky Hopkins centraal. Aan de hand van een aantal fragmenten, laat ik je graag horen hoe hij zijn stempel op het werk van de (solo)Beatles drukte. Lees en luister mee.

Een groot talent met een zwakke gezondheid

Nicky Hopkins werd geboren op 24 februari 1944 in Perivale, niet ver ten westen van Londen. Als kind volgde hij pianolessen, tot zijn talent zo opviel dat hij een studiebeurs kreeg voor de Royal Academy of Music in Londen. Daar haakte hij echter op zijn 16e alweer af om piano en mondharmonica in diverse bluesbandjes te gaan spelen. Zijn gezondheid zat hem danig in de weg. Al sinds jonge leeftijd leed Nicky aan de Ziekte van Crohn en een operatie op 21-jarige leeftijd kostte hem bijna z'n leven. Nicky's zwakke gezondheid dwong hem om als sessiemuzikant te werken. Toetreden tot een band en daarmee uitgebreid op tournee gaan, bleek in deze periode onmogelijk voor de toetsenvirtuoos. Wel werd hij zo'n beetje de meest gevraagde sessiemuzikant in Londen en omstreken. We horen Hopkins (ook in latere jaren) terug op platen van onder andere The Easybeats, The Kinks, The Rolling Stones, The Who, Jeff Beck en Harry Nilsson.

Nicky met zijn ouders

Nicky kwam in beeld bij The Beatles

Nicky's talent bleef niet onopgemerkt bij The Beatles. Op 11 juli 1968 was hij te gast in de studio om een electrische pianosolo in te spelen, als overdub bij de snelle (single)versie van Revolution. Ook vroeg George Harrison Hopkins' assistentie bij de opname van het nummer Sour Milk Sea. Een Harrisong die uiteindelijk door Jackie Lomax op de plaat werd gezet. In de periode 1970-1975 was Hopkins vaak in de studio te vinden bij albumprojecten van zowel Lennon als Harrison als Starr. Met John Lennon werkte hij, zoals gezegd, aan het Imagine-album, een plaat waarop Hopkins' toetsenwerk prominent te horen is. Denk daarbij aan het titelnummer, maar ook aan Jealous Guy, dat volledig op het spel van Nicky Hopkins leunt. Ook op Crippled Inside en Oh Yoko speelt de toetsenist een hoofdrol met zijn smaakvolle pianospel [video's]:

Harrison en Hopkins moeten haast wel een klik gehad hebben

Tijdens het opnameproces van Imagine moeten Nicky Hopkins en George Harrison, die ook aan de plaat meewerkte, elkaar beter hebben leren kennen. Een jaar later meldde Hopkins zich namelijk bij Harrison in de studio om mee te werken aan diens album Living In The Material World. De bescheiden Hopkins en Harrison zullen vast goed persoonlijk geklikt hebben. Muzikaal deden ze dat zeker. Op Give Me Love horen we een prachtig samenspel tussen Harrisons slide-gitaar en Hopkins' pianospel. [video]

Ook Ringo wilde Nicky op zijn plaat

Tijdens de Material World-sessies moet de daar regelmatig aanwezige Ringo Starr hebben gedacht: 'Die Hopkins wil ik ook wel op mijn volgende plaat.' En zo zette Nicky op Ringo's volgende soloalbum het intro in van één van diens grootste solohits, Photograph [video]:

Uiteindelijk klopte McCartney ook aan

Tussen zijn vele sessies door wist Nicky vervolgens in de zomer van 1974 weer tijd te maken om op John Lennons Walls and Bridges mee te spelen, zelf een aantal soloalbums op te nemen en her en der toch te touren. Alleen wanneer zijn gezondheid het toeliet. Pas vele jaren later klopte uiteindelijk ook Paul McCartney ook bij Hopkins aan. Voor een bijdrage aan zijn album Flowers In The Dirt dat in 1989 verscheen. Hopkins verzorgde voor That Day Is Done het toetsenwerk.

Nicky werd slechts 50 jaar oud

Het leven van Nicky Hopkins mag kort maar zeer productief genoemd worden. Op zijn officiële website vind je een lijst met alle albums waar hij een bijdrage aan leverde. Je slaat er van achterover als je bedenkt op hoeveel grote hits zijn pianospel te horen is. Peter van Cappelle zette voor Classic Rock Mag de tien bekendste solo's die Hopkins bijdroeg aan de popmuziek op een rij. Beslist even bekijken! Op 6 september 1994 stierf de getalenteerde pianist, slechts 50 jaar oud, aan complicaties bij een ingreep die opnieuw te maken had met zijn ziekte. Op dat moment werkte hij samen met Ray Coleman aan zijn autobiografie. Het boek zou uiteindelijk, met veel omwegen, in 2010 in het Duits en in 2011 in het Engels verschijnen.

Nicky's meest ontroerende pianopartij

Ik sluit deze blog af met één van de meest ontroerende Beatles-gerelateerde pianopartijen die Nicky Hopkins speelde [video]. Wat mij betret dan. Namelijk die van John Lennons Jealous Guy. Daarover zei drummer Jim Keltner:

Nobody in the world ever played piano like Nicky Hopkins – the way he played chords. A piano is a piano, and the keys are the keys, and the chords are chords, but one individual can make that same piano sound so different from another person and Nicky embodied that whole thing, man. Nicky played like nobody else. Nicky always sounded like he was in a cloud somewhere. His playing was astonishingly beautiful. He always elevated everybody. 

Hoe New York deze week in de ban was van The Beatles

Het was me het McCartney-weekje wel, lieve lezers ;-) Voorafgaand aan de release van zijn nieuwe album Egypt Station, verscheen Macca in de talkshow van Howard Stern en in die van Jimmy Fallon. Met laatstgenoemde tv-host nam hij een grappig filmpje op waarbij het duo onwetende talkshow-bezoekers in de lift verraste. Het leverde weer gezellige televisie op. Als klap op de vuurpijl speelde Paul voor een select publiek van 300 mensen een intieme set in New Yorks Grand Central Station. Dat was natuurlijk qua locatie geheel in lijn met het thema van zijn nieuwe plaat.

Echte blazers: dat smaakt naar meer

Paul moet vocaal duidelijk nog even op stoom komen voor zijn aankomende wereldtournee, maar het optreden bevatte een paar verrassende elementen. Zo waren er échte blazers te horen op Letting Go en Lady Madonna, werd My Valentine (heel nostalgisch klinkend) gezongen door een megafoon, speelde Paul staand tussen het publiek een (overigens wat onzekere) versie van Blackbird en haalde hij, heel ontroerend, twee gepeste meisjes het podium op om mee te dansen op zijn kersverse anti-pest-plaat Who Cares. Het gesprekje dat Paul met de meiden had, is in de volledige concertregistratie te zien, niet op de [video] hieronder:

Kreeg ik ook nog post van Paul
Met die echte blazers in het achterhoofd, besloot ik gehoor te geven aan de oproep van het McCartney PR-team om een Twitter-vraag in te sturen voor een Q&A die Paul vorige week maandag zou doen. Dus vroeg ik hem of 'ie overweegt om weer eens met echte blazers op tournee te gaan. Geloof het of niet, maar ik was die hele tweet alweer vergeten, toen ik aan alle kanten blije en verbaasde berichten kreeg of ik wel gezien had dat mijn vraag, als één van de weinige, uit die berg met tweets was getrokken en aan Sir Paul was voorgelegd. Dat had ik nog helemaal niet. Trots was ik wel. En blij met het antwoord. Laten we duimen dat Macca weer wat trompettisten, trombonisten en saxofonisten op het podium plaatst. Ik zou het geweldig vinden!

Ondertussen... bij de Lennons...

Met al die McCartney-mania zou je bijna vergeten dat er ook nog een familie Lennon is, die juist best een bijzondere week in de planning had. Want terwijl McCartney zijn tentenkamp in New York sloeg, stapte John Lennons oudste zoon Julian ook op het vliegtuig naar The Big Apple om in de Leica Gallery aan West-Broadway zijn fototentoonstelling Cycle te openen. Lennons oudste timmert al een aantal jaren aan de weg als fotograaf en exposeert over de hele wereld. Voorafgaand aan de opening sprak Julian met zijn jongere halfbroer Sean af. Uit de berichten die de broers openbaar op social media uitwisselden, blijkt dat ze blij waren elkaar te zien en dat de band tussen de twee warm is. Het samenzijn werd vastgelegd met een mooie foto en Sean bezocht aansluitend de opening van Julians expositie.

Sean en Julian deelden deze foto zelf via social media

John Lennon is Forever

Toen afgelopen vrijdagmiddag in Grand Central Station het podium voor McCartneys optreden werd opgebouwd, vond niet ver daarvandaan in Central Park een ceremonie plaats ter ere van John Lennon. Dat had alles te maken met het feit dat John Lennons hoofd vanaf deze week op een Amerikaanse postzegel prijkt. De zogenaamde Lennon Forever-postzegel is op een vel van 16 stuks te koop. Dat vel is zo vormgegeven dat het lijkt alsof het een hoes is, waaruit een single te voorschijn komt. Lennon was zelf een fervent postzegelverzamelaar. In 2016 werd zijn collectie op de World Stamp Show in New York tentoongesteld.

Bob Gruen was een huisvriend

De foto die op de Lennon-postzegel staat werd in 1974 door Bob Gruen gemaakt, in de aanloop naar het verschijnen van Johns album Walls & Bridges. Gruen raakte bevriend met de Lennons toen zij begin jaren '70 in New York neerstreken, niet ver van het appartement van de bekende fotograaf. Gruen werd een huisvriend, die onder andere getuige was van de bezoekjes die de McCartneys in de jaren '70 nog wel eens aan de Lennons brachten. 

Fotograaf Bob Gruen, uiterst rechts, tijdens de onthulling van de postzegel

Bob, Sean en Yoko aan het woord

Tijdens de ceremonie sprak Gruen vanzelfsprekend een woordje (vanaf 27:00). Als je het leuk vindt de bijeenkomst in Central Park terug te zien, is het beslist interessant om ook even de korte speech van Sean Lennon te bekijken (vanaf 31:00). Hij spreekt met trots over zijn vader en diens gevecht destijds om een Amerikaans staatsburger te mogen worden. Wanneer Sean zijn moeder naar de microfoon begeleidt, wordt duidelijk hoe oud en broos Yoko inmiddels geworden is. De inmiddels 85-jarige Ono begint mentaal overduidelijk af te takelen, als ze in een wat warrig relaas ook nog even over Hitler begint. Aandoenlijk is het toch ook om haar John Lennon is Forever te horen zeggen. Na enkele minuten maakt Sean, die diezelfde avond aanwezig was bij het concert van Uncle Paul, subtiel een einde aan haar optreden. Misschien maar beter ook. [video]

Ringo kroop in bed met Yoko
Alsof het allemaal nog niet genoeg was in New York deze week, dook Ringo ook ineens op. Niet alleen om een concert te geven in de Radio City Music Hall, maar ook om samen met Yoko aandacht te vragen voor de zogenaamde Lennon Bus. De John Lennon Educational Tour Bus, zoals het voertuig officieel heet, rijdt het hele jaar door de VS en Canada om studenten de kans te geven professionele muziek- en beeldopnames te maken en hun gedachten over wereldvrede te delen. Eens per jaar keert de bus terug naar New York. Dat was dit jaar blijkbaar reden voor een feestje:

Yoko Ono, Ringo Starr en acteur Jeff Bridges doen
nog even een bed-innetje.

De Imagine-film en -box komen er aan

Voor de Lennon-fans valt er trouwens heel wat te snoepen dit najaar. De heruitgebrachte originele jaren '70-versie van de Imagine-film gaat vanaf komende week in een aantal bioscopen draaien. Ik ga aanstaande maandagavond in Deventer naar het Filmhuis en ben erg benieuwd naar het resultaat van de gerestaureerde film. Ik verheug me er op om de prachtige muziek van het Imagine-album helemaal om me heen te horen in de filmhuiszaal. Verder verschijnt er binnenkort een werkelijk prachtige luxe albumbox van Imagine met veel onuitgebrachte mixen. Als klap op de vuurpijl kondigde CBS deze week de nieuwe documentaire Imagine: above us only sky aan, die ergens dit najaar op televisie te zien is. De docu, waaraan de Lennons hun medewerking verleenden, zou bijzonder beeldmateriaal bevatten. Wat een week. Never a dull moment, strange days indeed. ;-)

Egypt Station: waarom Paul McCartney er met zijn nieuwe album nog steeds toe doet

Stilstand is achteruitgang. Zou dat het motto van Paul McCartney zijn? Vandaag verschijnt zijn nieuwe album, met de exotische titel Egypt Station. Zijn 17e reguliere plaat sinds het uiteengaan van The Beatles. Tenminste, als je 5 klassieke albums, 7 uitstapjes in de soundtrack- en ambient-hoek, 8 live-platen en 4 officiële compilaties buiten beschouwing laat. Anders vinken we namelijk nu zijn 42e officiële release af. We waren best wel weer toe aan een nieuwe McCartney, na NEW dat in 2013 verscheen. 76 is Macca inmiddels. Waar zou hij mee op de proppen komen, vroeg me ik deze week af. Het resultaat overtrof mijn stoutste verwachtingen. Dat we dit nog mogen meemaken!

Egypt Station als imaginair vertrekpunt

Vooruitgesneld door drie zelfverzekerde singles en een aantal goede reviews (gemiddeld 4 sterren) ligt Egypt Station vandaag in de analoge en digitale schappen. Macca hint naar de conceptalbums van vroeger. We worden de plaat namelijk ingetrokken en uitgeduwd met stationsgeluiden. De gecontroleerde chaos doet een beetje denken aan het rumour waarmee Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band start. McCartney, de man die overduidelijk iets heeft met bussen en treinen, baseerde de titel van zijn nieuwe plaat op een schilderij dat hij ooit maakte. Egypt Station, een imaginaire plek van waaruit Macca de luisteraar graag mee op reis neemt langs de meest recente nummers die hij componeerde.

In ieder geval had McCartney ons allemaal aan de praat

Van de drie singles die de afgelopen weken al als voorbode verschenen, lijkt alleen de melodisch krachtige ballad I Don't Know een eerlijke afspiegeling van wat het volledige album te bieden heeft. Namelijk een geweldige luisterervaring. Het weliswaar kekke Come On To Me en uitdagende, maar vrij overgeproduceerde Fuh You vielen goed op in de media. In het eerste geval door de meezingsessie bij James Corden in de auto en in het tweede door de bijzondere titel. Eentje die, zo bleek later, uitgelegd moet worden als For You. Wat dachten we wel niet? De grap was er niet minder om en moet welhaast geïnspireerd zijn op King of Fuh van Brute Force. Destijds de 8ste single die op het Apple-label van The Beatles verscheen. In ieder geval had McCartney ons allemaal aan de praat. Sterk staaltje PR. Was 'ie altijd al goed in.

De luisteraar blijft z'n oren spitsen

Van de drie uithangborden voor Egypt Station zat de subtiliteit en beste luisterervaring dus toch wel in I Don't Know en wie zijn album met zo'n ballad durft te openen, is zeker van zijn zaak. Wat volgt mag toch wel een zeer aangename verzameling Macca-tracks genoemd worden. Want wát levert McCartney met Egypt Station een sterk album af. Van de achterwaards klinkende gitaren en soundscapes op Ceasar Rock, tot solide songwriting op Dominoes (voor mij één van de hoogtepunten van het album. Let op dat omhoog lopende baslijntje. Classic McCartney!) en Hand in Hand. Van het vernuftige Back In Brazil (dat thematisch iets doet denken aan She's Leaving Home) tot de toegift Hunt You Down/Naked/C-Link. Geen dubbelnummer hier, maar drie opeenvolgende thema's. Het speelplezier spat er van af. De luisteraar blijft z'n oren spitsen. Glimlachend horen we McCartney her en der met zijn mond weer kleine percussiegeluidjes maken. Een charmante hint naar wat we van hem gewend zijn. Zijn inventieve arrangementen houden onze aandacht vast. Bravo!

Aanklacht tegen Trump

En dan is er met Despite Repeated Warnings de overduidelijke aanklacht tegen Donald Trump. We hoeven er niet omheen te draaien, want dat doet McCartney ook niet. Niemand noemt namen, maar de tekst zegt genoeg. Paul protesteert zoals dat iemand van zijn statuur past. The captain won't be listening to what's been said - What can we do to stop this foolish man going through? - He's got his own agenda and so he'll go - How can me we stop him, grab the keys and lock him up. McCartney maakt er een mini-symfonie van 7 minuten van, waarmee hij ons telkens een nieuw muzikaal thema voorschotelt, ons als luisteraars op het puntje van onze stoel houdt. Wat zouden de rednecks in de VS hier trouwens van vinden? Of hadden die McCartney met zijn vegetarisme al lang afgezworen?

Speelsheid
De vraag of Paul McCartney's muziek er anno 2018 nog steeds toe doet, hoeft niet eens gesteld te worden. Egypt Station is een compositorisch sterk album geworden, met inventieve arrangementen, de speelsheid die ons terug doet denken aan het vroege solowerk en zelfs een vleug politiek activisme. Een popplaat die blijft boeien, is mijn voorspelling. Daarbij nemen we de soms wat geforceerde eigentijdse productietechnieken maar voor lief. De plaat had die benadering niet eens nodig. Afspelen, dat album. Op de repeat! En beluister vooral ook de interessante albumbespreking van Fab4Cast. Wát een cadeau krijgen we hier nog van Sir Paul. McCartneys trein is vertrokken en dendert in volle vaart voort. Stilstand is achteruitgang. We zijn nog lang niet van deze man af. Godzijdank.

Dubbelnummers uit het oeuvre van Paul McCartney

Je zult het maar hebben: een talent waarmee je het ene na het andere liedje of melodietje uit je mouw schudt. Hoewel ik nooit het genoegen had om naast hem te zitten, stel ik me voor dat Paul McCartney met zijn vingers op zijn gitaarsnaren of pianotoetsen, regelmatig razendsnel moet hebben gecomponeerd. Het kan bijna niet anders als je naar zijn enorme oeuvre kijkt. Met The Beatles, met Wings en als soloartiest. In dat oeuvre vinden we bovendien een aantal bijzondere liedjes waarin McCartney iets deed dat ik Lennon, Harrison en Starr nooit heb horen doen.

Alsof de componist niet kan kiezen
Met de enorme hoeveelheid aan melodieën en thema's die bij hem opborrelden, smeedde Paul een aantal zogenaamde dubbelnummers. Officieel zijn dubbelnummers van die papiertjes die je als lot of als garderobenummer af kunt scheuren, maar in deze context gebruik ik de term om een aantal liedjes uit het oeuvre van McCartney aan te duiden die eigenlijk uit twee compleet verschillende, volwaardige nummers bestaan. Net alsof de componist niet kan kiezen, of niet het geduld had beide thema's elk tot een apart nummer uit te werken. Je zou het bijna verspilling kunnen noemen, dat McCartney wel eens twee volwaardige liedjes aan elkaar plakte. Deze week zet ik er een aantal op een rij.


Uncle Albert / Admiral Halsey (1971)
Heb je zelden zo'n grappig, aanstekelijk en tegelijkertijd wat vervreemdend McCartney-nummer gehoord? Paul zette het op zijn onvolprezen RAM-album en haalde er op 4 september 1971 de nummer 1-positie in de Amerikaanse Billboard Hot 100 mee. Het eerste gedeelte van het liedje laat zich bijna als een hoorspel beluisteren. Als een verhaal dat ondersteund wordt door een scala aan geluidseffecten. Onweer, regen, McCartney die zijn oom Albert opbelt, het getsjilp van vogels en het geluid van de branding. Daarna komt het nummer op tempo en barst het uiteindelijk los in een refrein met een zeer hoog meezinggehalte. Een liedje om een enorme zwak voor te hebben (en houden). Ik ben dan ook verzot op Uncle Albert en Admiral Halsey.

Little Lamb / Dragonfly (1971-73)
Oorspronkelijk schreef Paul dit dubbelnummer ook voor RAM. Hij nam de basis ervan ook daadwerkelijk op tijdens de sessies voor dat album, maar het liedje kwam uiteindelijk in 1973 op Red Rose Speedway terecht. Hoewel Little Lamb / Dragonfly duidelijk uit twee verschillende nummers bestaat, is er toch sprake van eenheid in de ruim 6 minuten durende track. Na een aantal coupletten in het Dragonfly-gedeelte, keert Paul namelijk weer terug naar het beginthema van Little Lamb. Het enige zwakke punt aan dit liedje vind ik dat de akoestische gitaren soms wat vals klinken. Verder zijn de melodieën en de vele gitaarloopjes werkelijk prachtig. Voor mij dus één van de pareltjes uit het oeuvre van McCartney. En ik weet dat ik niet de enige ben die dat vindt. Zo is Ramon Dorenbos, de webmaster van Beatlesfanclub.nl en Maccazine.nl ook helemaal weg van deze bij het grote publiek onbekende McCartney-track. Ik begrijp hem.

Treat Her Gently / Lonely Old People (1975)
Op het album Venus and Mars uit 1975 vinden we opnieuw een dubbelnummer. Na een kort stukje Treat Her Gently, gaat het liedje snel over naar het tweede thema. Dat gaat vrij soepel omdat het ritme gelijk blijft. Ook tekstueel blijft Paul bij hetzelfde thema: ouderdom. Ongemerkt keren we vervolgens weer terug naar Treat Her Gently. Zonder dat we er erg in hebben, walst Paul ons met Wings continu heen en weer tussen deze thema's, waarbij het laatste gedeelte van Lonely Old People qua akkoordenstructuur en melodie verreweg het interessantste stukje is. Verder mogen we het geheel rustig een niemendalletje noemen.

Winter Rose / Love Awake (1979)
Twee duidelijk op zichzelf staande liedjes, die om de één of andere reden door Paul aan elkaar werden geplakt. Geen subtiele overgang, maar elk hun eigen toonsoort en ritme, waarbij Love Awake duidelijk de sterkste structuur heeft. En een typische, makkelijk in het gehoor liggende McCartney-melodie. Heel aardig, maar ook weer niet vreselijk bijzonder.

After the Ball / Million Miles (1979)
Ook het genre van de gospel was niet veilig voor de experimenteerdrift van McCartney. Voor het album Back To The Egg schreef Paul ook nog eens twee nummers met duidelijke gospel-invloeden. Hoewel de liedjes elk prima op zichzelf hadden kunnen staan, werden ze tot een geheel gesmeed. Wellicht omdat Paul vond dat ze elk te veel herhaling in zich hadden. Maar ja, dat is vaak een kenmerk van gospels. Op Million Miles begeleidt Paul zichzelf op een concertina, een soort kleine accordeon. Naar mijn mening een heel mooi dubbelnummer, dat een unieke plek in zijn oeuvre inneemt. Goed gezongen ook. Zo hoorde u Macca nog nooit.

Good Times Coming / Feel The Sun (1986)
Op het over het algemeen als zwak beschouwde album Press To Play kwam Paul opnieuw met een samengestelde song. Wat is de inventiviteit van Uncle Albert hier ver te zoeken. Na ruim drie minuten worden we verlost van een bloedeloze, kil geproduceerde reggae, maar moeten we het doen met een al even nietszeggend deuntje over de zon. Daar ken ik echt wel betere liedjes over ;-)

McCartney strooit met thema's
Tsja, op dit lijstje valt vast het nodige aan te vullen. Want wanneer is er sprake van een dubbelnummer? Als een liedje echt een dubbele titel heeft? Of mogen we Band On The Run, dat zelfs toch wel uit drie compleet verschillende thema's bestaat ook een soort dubbel- of misschien wel triple-nummer noemen? En waar ligt de grens? In Mr. Bellamy voert McCartney thema na thema op. Alsof je naar een hele opera zit te luisteren, waarbij er muzikaal steeds weer iets nieuws opduikt. In Silly Love Songs zingt Paul over het akkoordenschema steeds nieuwe melodievarianten, die hij bovendien ook nog eens stapelt. Zijn inventiviteit is onvolprezen, daar zijn we het vast over eens. Maar hebben we hier dan ook over dubbelnummers? Welke zag ik over het hoofd? En zou Paul zich op zijn nieuwe album Egypt Station, dat we komende vrijdag mogen verwachten, ook weer aan deze tak van sport wagen? Vragen, vragen.