Het is algemeen bekend dat Paul McCartney de Beatle was die de sterkste band had met zijn geboorteplaats Liverpool en de familieleden die er nog woonden. Zelfs nu is Paul nog regelmatig in Liverpool te vinden, bijvoorbeeld als het gaat om bijeenkomsten in LIPA: het Liverpool Institute of Performing Arts, waaraan hij al jaren verbonden is. Maar ook tijdens zijn jaren als Beatle wist Paul vaak de weg terug te vinden naar de plek waar zijn roots lagen. Bijvoorbeeld in december 1968, om samen met zijn kersverse verloofde de feestdagen door te brengen bij zijn familie. We zetten de klok terug naar december 1968...
New York en Portugal In het najaar van 1968 krijgt Pauls relatie met de Amerikaanse fotografe Linda Eastman steeds meer vorm. Na bezoekjes over en weer, tussen Londen en New York én zelfs aan Pauls boerderij in Schotland, zoekt het stel in december de zon op in Portugal. Samen met Linda's jonge dochter Heather. Daar vraagt Paul Linda ten huwelijk. Dan volgt er een familiebezoek aan Liverpool, om samen met de familie McCartney Kerstmis te vieren.
Paul en vader Jim
Rembrandt Inmiddels is Pauls vader Jim McCartney verhuisd naar een comfortabelere woning aan Baskeryville Road, in het chique Heswall, aan de overzijde van de Mersey. Hij woont er met zijn nieuwe vrouw Angie en stiefdochter Ruth. Paul heeft het huis in 1964, na de succesvolle Amerikaanse avonturen van The Beatles, voor zijn vader gekocht. De nieuwe woning van Jim en zijn gezin, 'Rembrandt' genaamd, is een plek waar Paul met zijn eigen jonge gezin iets anoniemer langs kan komen, ver buiten het centrum van Liverpool, ver buiten het zicht van de pers. En dat is precies wat hij tijdens de kerstdagen van 1968 doet.
Kerst bij Auntie Jin Het is tijd voor ontspanning, nu The Beatles' White Album eind november is verschenen. En terwijl John en George de pers halen met hun soloreleases (Two Virgins, Wonderwall Music) en er op de burelen van Apple een doldwaze kerstreceptie plaatsvindt, vertrekt Paul naar het noorden, om zijn vader, ooms en tantes te treffen aan het kerstdiner. De festiviteiten vinden plaats in het grootste huis van de familie McCartney, de plek waar alle feestjes altijd plaatsvinden: bij Auntie Jin en Uncle Harry, aan 147 Dinas Lane. Dat is ook waar Paul een aantal jaren eerder zijn 21ste verjaardag viert, die door John Lennon in chaos ontaardt. Maar deze kerstdagen is alles anders. De familie ontmoet elkaar bij de kerstdis, er zijn gesprekken en er wordt, volgens familietraditie, samen gezongen.
Paul met Auntie Jin en Uncle Harry
Een foto als bewijs Dat zingen vindt die dagen ook plaats op straat, als Liverpudlian Neil Harrison (geen familie) met een groepje vrienden door Heswall loopt. Ze gaan van deur tot deur om traditionele Christmas carols ten gehore te brengen. Als ze aankloppen bij 'Rembrandt', stapt Paul naar buiten met een gitaar om zijn nek. Na het zingen van wat kerstliedjes, vraagt Paul of de zangers even binnen willen komen om op te warmen. Daar gaat het feestje verder, met liedjes van het pas verschenen Beatlesalbum: Rocky Raccoon en Mother Nature's Son. Paul leert Neil zelfs hoe hij Blackbird kan spelen. De laagdrempelige McCartney, die het liefst tussen 'zijn' mensen is...prachtig vind ik het. Lang werd Neil Harrison niet geloofd, als hij vertelde over zijn avonturen met Paul. Totdat de prachtige foto opdook, die Linda maakte.
Fijne kerstdagen en een hele mooie jaarwisseling, lieve trouwe lezers!
Afgelopen week ging de nieuwe documentaire Beatles '64 in première: zowel met een live-event als bij streamingsdienst Disney+ Zo zagen we op de socials foto's en video's voorbij komen van Paul McCartney, Olivia Harrison en Sean Lennon op de rode loper van het Hudson Theatre in New York. Opvallende afwezige was Ringo Starr. De feestelijke bijeenkomst markeerde de release van 'opnieuw een Beatlesdocumentaire' over de manier waarop de band vanaf februari 1964 de Verenigde Staten veroverde. Ik zag de docu en keek er met gemengde gevoelens naar.
Geen nieuwe inzichten Beatles '64 richt zich specifiek op het eerste bezoek dat The Beatles aan de VS brachten. De documentaire plaatst dat bezoek in groter historisch en cultureel perspectief. Mooi om dat nog eens te zien, maar geen nieuwe inzichten. Het is algemeen bekend (en gedocumenteerd) dat de impact van vier vrolijke en getalenteerde jongens uit het verre Liverpool extra groot bleek in een Amerika dat in diepe rouw was vanwege het verlies van een vermoorde president. Het is ook algemeen bekend dat de opkomst van de massacommunicatie (met name radio en televisie) de populariteit van The Beatles in Amerika nog een extra slinger gaf.
Beelden van de Maysels-brothers Voor de productie van Beatles '64 vloog Apple grotendeels het team in dat in 2011 verantwoordelijk was voor de George Harrison-documentaire Living In The Material World. Ook nu waren Martin Scorsese en David Tedeschi bij het project betrokken. Net als Paul, Ringo, Olivia en Sean. De film bevat mooie en deels onbekende beelden van de gebroeders documentairemakers Albert en David Maysels, destijds bedoeld voor de documentaire What's Happening! The Beatles in the USA. Die documentaire kwam er in 1964, waarbij een deel van de beelden in 1991 hergebruikt werd voor The Beatles: The First US Visit.
Ringo's krachtige drumwerk De broeders Maysels kregen in 1964 toestemming The Beatles van dichtbij te volgen. Dat levert prachtige scènes op, die het schrille contrast laten zien tussen de chaotische taferelen tijdens persconferenties, taxiritten en optredens én...aan de andere kant...de vele lange, saaie uren die The Beatles opgesloten in hun hotelsuites moesten doorbrengen. Mooi zijn ook de beelden van twee meisjes die bijna tot de hotelsuite van The Beatles weten door te dringen. Je voelt hun spanning en opwinding. Een ander pluspunt van de documentaire is het fantastisch geremixte live-geluid van The Beatles. Met de huidig AI-technieken zijn de oude opnames ontrafeld en opnieuw in elkaar gezet, waaruit vooral Ringo's strakke en krachtige drumwerk je om de oren vliegt. Het doet je beseffen hoe overrompelend het moet zijn geweest om The Beatles live te horen (als de band niet overstemd werd door het gegil). Tenslotte veerde ik op bij de avonturen van (destijds) muzikant en (daarna) producer Jack Douglas, die nieuwsgierig afreisde naar Liverpool en later het Double Fantasy-album van John en Yoko mocht produceren.
Orkaan Toch is er een grote 'maar' aan deze documentaire. Hij is uitermate traag, de scènes zijn te langdradig en er zijn te veel platgetreden paden en soms wat ongemakkelijk te aanschouwen interviews, waarbij de emoties van talking heads wel erg dicht aan de oppervlakte liggen. Het roept bij mij een 'belegen gevoel' op, van een documentaire die ons juist had moet laten zien in welke orkaan The Beatles terecht waren gekomen. Die orkaan veranderde telkens in een saai briesje, dat me deed verlangen naar de aftiteling. Omdat ik het allemaal wel gezien had.
Een gitaar met een verhaal: zo kun je de Futurama van George Harrison zeker noemen. Deze week ging het instrument, dat George in 1959 in Liverpool kocht, voor 1,27 miljoen dollar onder de hamer bij Julien's Auctions in Los Angeles. Waarom schafte George destijds juist déze gitaar aan en hoe raakte hij hem ook weer kwijt? Tijd om eens in het verhaal te duiken van de Futurama van George Harrison.
Schatkamer Het is vrijdag 20 november 1959 als de zestienjarige George Harrison en de zeventienjarige Paul McCartney in Liverpool de winkeldeur van Frank Hessy's Music Shop open duwen. Hessy's, gelegen op de hoek van Whitechapel en Stanley Street, is een schatkamer waar veel jongeren zich dagelijks vergapen aan prachtige nieuwe instrumenten. Instrumenten die hun budget meestal te boven gaan. Maar wie wil er nu geen elektrische gitaar, om net zo beroemd te worden als Buddy Holly? Die bespeelt een Fender Stratocaster, een gitaar die in het Engeland van 1959 bijna niet te bemachtigen is, vanwege een op dat moment geldend importverbod van Amerikaanse instrumenten. George zegt daar in een interview over:
"If I'd had my way, the Strat would have been my first guitar. I'd seen Buddy Holly's strat...on the Chirpin' Crickets album cover, and tried to find one. But in Liverpool in those days the only thing I could find resembling a Strat was a Futurama. It was very difficult to play, the strings were about half-an-inch off the fingerboard. But nevertheless it did look kind of futuristic."
Knal Dus als je geen Stratocaster kunt bemachtigen, moet je op zoek naar 'the next best thing'. En dat is precies het plan van de jonge George. Als hij in de winkel samen met zijn vriend voor de wand met gitaren staat, ziet hij hoe Paul een Futurama uit het rek pakt. Het is een elektrische solid body-gitaar, met een ontwerp dat aardige gelijkenissen vertoont met de felbegeerde Fender Stratocaster die Buddy Holly vasthoudt op de cover van zijn Chirpin' Crickets-album. Terwijl George toekijkt, plugt Paul de Futurama voortvarend in één van de versterkers die klaarstaan om gitaren uit te proberen. Maar omdat de drie switches op de Futurama 'uit' staan, komt er geen geluid uit de versterker. Dus draait Paul het volume van de box nog maar eens goed omhoog. Dan reikt George naar één van de switches op de gitaar, waarna de jongens het instrument met een enorme 'knal' inwijden.
Op aanbetaling Los van die knal uit de versterker (zou het ding de actie van Harrison en McCartney overleefd hebben?) vindt George dat de Futurama goed klinkt: "It had a great sound though, and a really good way of switching in the three pick ups and all the combinations." En dus vraagt de minderjarige George aan zijn moeder of zij een handtekening wil zetten op de hire-purchase agreement, waarmee hij het instrument op aanbetaling meekrijgt. Of, zoals George het later noemt: "One pound down, and the rest when they catch you."
Ook Tony Sheridan bespeelt een Futurama De Futurama die George mee naar huis neemt, is van Tsjechische (Tsjecho-Slowaakse) makelij en vindt vanaf 1958 via importeur Selma zijn weg naar muziekwinkels in Groot-Brittannië. De importeur speelt in op het gebrek aan Amerikaanse instrumenten en bedenkt een moderne, tot de verbeelding sprekende naam voor het instrument: de Futurama. Met zo'n gitaar ben je klaar voor de toekomst. Daarmee is de Futurama één van de weinige solid body-gitaren die in Engeland beschikbaar zijn. En ook Tony Sheridan schaft er eentje aan. Hij is met zijn Futurama op televisie te zien, in het programma Oh Boy!
Gretsch Duo Jet Uiteindelijk zal George de Futurama intensief bespelen. Hij doet er 324 optredens mee, onder andere in The Cavern, in Hamburg en daarbij ook tijdens het begeleiden van Tony Sheridan. In juli 1961, nadat The Beatles zijn teruggekeerd van hun tweede Hamburg-avontuur, heeft George de financiële middelen om zijn Futurama te vervangen door zijn iconische zwarte Gretsch Duo Jet. En daarmee verdwijnt de Futurama naar de achtergrond.
Wedstrijd Totdat....het magazine Beat Instrumental in oktober 1964 een wedstrijd uitschrijft, waarbij de winnaar er vandoor mag met Georges Futurama. Wat moeten lezers daarvoor doen? Een kaartje sturen, met de belangrijkste redenen waarom zij een gitaar zouden kopen. Zouden ze vooral letten op het ontwerp, op de klank of juist op de prijs? Een maand later kondigt het magazine aan dat ene A.J. Thompson uit Seaford (East-Sussex) de gelukkige winnaar van de Futurama is. Het instrument is dan inmiddels door George overgedragen aan redacteur Sean O'Mahony. George verklaart daarbij: "I hope that whoever wins has as much fun with it as I did. It’s a great guitar.” Maar als redacteur O'Mahony de winnaar vraagt of hij eigenlijk gitaar speelt, blijkt het antwoord: 'nee' te zijn. A.J. Thompson ontvangt liever een geldbedrag, O'Mahony houdt de gitaar zelf.
The Beatles Story Wat er in de tussenliggende jaren gebeurt, is mij niet duidelijk geworden. Wel dat de gitaar in oktober 2024 geëxposeerd wordt in museum The Beatles Story in Liverpool, als opmaat naar de grote veiling. Daar kon iedereen afgelopen maand nog even goed kijken naar het instrument dat twee jonge jongens met een grote rock 'n' roll-droom bewonderend vasthielden, op die ene vrijdag in november 1959 in een muziekwinkel in Liverpool. The rest is history...
Afgelopen zomer stond de wereld van The Beatles niet stil. Op 12 juli 2024 presenteerden The John Lennon Estate en Universal Music diverse prachtige heruitgaven van het album Mind Games. Veel Beatles- en Lennon-liefhebbers hebben er de afgelopen weken ongetwijfeld al van genoten. De box scoorde mooie reviews, maar de heruitgave oogstte ook wel enige kritiek. Waarom? Lees snel verder.
Persoonlijke problemen John Lennon bracht zijn oorspronkelijke Mind Games-album uit in de herfst van 1973, nadat hij er in de zomermaanden van dat jaar in de New Yorkse Record Plant-studio's intensief aan gewerkt had. Het was een tijd waarin Lennon geplaagd werd door de nodige persoonlijke problemen. Zo was het hem nog niet gelukt een verblijfsvergunning te krijgen én stond zijn huwelijk met Yoko Ono onder druk. Ook was zijn meest recente, sterk politiek gekleurde album Some Time In New York City een creatieve en commerciële flop gebleken. Terwijl hij zich in toenemende mate opgejaagd voelde door de FBI, die hem vanwege zijn recente politieke activisme nauwlettend in de gaten hield, begon hij songs te schrijven voor zijn volgende album. Een album waarbij hij voor het eerst zelf de rol van producer op zich zou nemen.
Zelfgemaakte albumhoes| Tegen de tijd dat John in juni 1973 gestart was met de studiosessies voor Mind Games, deed Yoko een grote stap terug. Ze koppelde persoonlijk assistent May Pang aan John en koos voor een adempauze in de relatie, die later de boeken in zou gaan als Lennons 'Lost Weekend'. In May Pang vond John niet alleen een productie-assistent, maar ook een romantisch partner. Toch bleef Yoko op de achtergrond aanwezig. Het zorgde ervoor dat de Mind Games-sessies weliswaar voorspoedig verliepen, maar voor Lennon ook emotioneel sterk gekleurd werden door de turbulente periode waarin hij zich bevond. Dat resulteerde in een album waarop een paar zeer persoonlijke nummers terechtkwamen. In Aisumasen (I'm Sorry), Out The Blue, Only People en One Day At A Time reflecteerde John op zijn wankele relatie met Yoko. Ondanks zijn nieuwe relatie met May Pang, lukte het John nauwelijks los te komen van zijn vrouw. Hij verbeeldde dat gevoel op de zelfontworpen album-hoes, waarop hij wegloopt van een enorme afbeelding van Ono.
Matige kritieken, ondergewaardeerde nummers Hoewel het Mind Games-album in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië een top 20-notering behaalde, en daarmee aanzienlijk beter scoorde dan voorganger Sometime in New York City, waren de kritieken op de plaat zeer matig. Je leest er meer over in mijn column 'Hoe John Lennon met Mind Games in kringetjes bleef draaien' van 7 oktober vorig jaar. Ook schreef ik die maand een aparte column over het in mijn ogen ondergewaardeerde Out The Blue, waarmee ik oktober tot Mind Games-maand bombardeerde, 50 jaar na de release van het album. Want ondanks die matige kritieken, vond en vind ik dat er veel moois gebeurt op Mind Games. Het album is wat mij betreft beslist de moeite waard.
John Lennon tijdens de Mind Games-sessies
Spectaculaire uitgave Dat vond ook Sean Lennon, Johns jongste zoon. Hij beheert tegenwoordig de creatieve nalatenschap van zijn vader en is de drijvende kracht achter de enorme heruitgave van het Mind Games-album, die op 12 juli van dit jaar online en offline beschikbaar kwam. Online natuurlijk op de streamingsdiensten en offline in een aantal verschillende edities. Van redelijk eenvoudig tot zeer exclusief. Zo verscheen de Collector's Edition Super Deluxe Box Set in een oplage van 1100 stuks. De set bevat een duizelingwekkende hoeveelheid aan muziek en aanverwante items, waaronder 9 lp's, 6 cd's, 2 Blu-Rays, 2 boeken, maar ook posters, ansichtkaarten, plattegronden van Londen en Tokyo, een certificaat, puzzel, badges en een vlag. Ben je nieuwsgierig? Kijk dan bijvoorbeeld deze unboxing-video, om te zien hoeveel zorg er onder de supervisie van Sean aan de luxe uitgave is besteed. Wat zoiets mag kosten? Zo'n 1550 euro, zag ik op platenzaak.nl.
Evolution documentary: het creatieve proces in kaart Wie iets minder diep in de buidel wil tasten, heeft keuze uit de 'gewone' deluxe set of een dubbelcd danwel dubbel-lp. Ook is de heruitgave op de streamingsdiensten te vinden. Hoe dan ook, Sean laat ons opnieuw kennismaken met het album dat zijn vader ruim 50 jaar geleden uitbracht. Dat doet hij onder andere met de inmiddels beproefde en geliefde methode van elemental mixes, elements mixes en evolution documentaries per nummer. Zo horen we, naast een ultimate remix, (met breder stereo-spectrum) de nummers in verschillende hoedanigheden én laat een evolution documentary ons per liedje horen hoe het ontstond: van demo naar eindresultaat. Zelf vind ik die laatste categorie mixes erg interessant. We horen premature versies, vaak nog met incomplete tekst, langzaam evolueren in de nummers die we zo goed kennen. Langzaam veranderen tempi, teksten en arrangementen, waarmee je luisteraar nauwgezet wordt meegenomen in het creatieve proces van Lennon, inclusief outtakes en muzikale verwijzingen naar andere nummers die Lennon er grappend ingooit. Bovendien zit de analoge box vol easter eggs en grapjes.
Een overzicht van de verschillende edities en onderdelen van de Mind Games-box
De geschiedenis herschrijven Ondanks al deze nieuwe mixen en mooie heruitgaves van het album, oogstte Sean ook wel enige kritiek op het project. Namelijk dat hij zijn moeder een vrij prominente rol (haast een Double Fantasy-narratief) toedicht in het totstandkomingsproces van het oorspronkelijke werk. Yoko is nadrukkelijk vertegenwoordigd in het artwork en enkele studio-opnamen, terwijl zij tijdens de sessies nadrukkelijk naar de achtergrond verdween en juist May Pang als stille maar drijvende kracht aan Johns zijde stond. Zij speelt geen rol in de heruitgave. Daarmee herschrijft Sean Lennon de geschiedenis, zeggen critici. Iets dat misschien te begrijpen is, vanuit zijn positie zal 'zoon van', maar het kleurt ook de manier waarop deze heruitgave zelf de geschiedenis in zal gaan. Het laat zien dat de intensieve betrokkenheid door kinderen (of andere naasten) bij dit soort releases weliswaar liefdevol vormgegeven, maar niet altijd historisch correct gedocumenteerde heruitgaven opleveren. Hoe dan ook, muzikaal valt er genoeg te smullen én te ontdekken over de totstandkoming van dit Lennon-album. En misschien is dat uiteindelijk het belangrijkst.
Het vijfde seizoen van onze jaarlijkse podcastserie 'De Laatste Dagen Van...' staat dit jaar in het teken van de Queen of Rock 'n' Roll: Janis Joplin. De complete serie, met zes afleveringen, verscheen op 21 oktober in de gratis NPO Luister-app. Op platforms als Spotify en Apple Podcast vind je de komende weken steeds nieuwe afleveringen. Het is een mijlpaal voor ons, na vele maanden hard werk. Wibo Dijksma (Fab4Cast) en ik doken de afgelopen tien maanden volledig in het leven van deze intrigerende en getalenteerde zangeres. Daarbij kwamen we een aantal verrassende parallellen tegen tussen Janis Joplin en The Beatles. Te leuk om over te slaan, dus...lees je deze week meer over de connectie tussen Janis en 'onze jongens' van The Fab Four.
Janis' leven in vogevlucht Even kort, voor wie het niet helemaal scherp heeft: Janis Joplin werd op 19 januari 1943 geboren in Port Arthur, Texas. Dat was een week of vijf voordat haar 'favoriete Beatle' George Harrison aan de andere kant van de oceaan ter wereld kwam. Na een moeilijke jeugd in het conservatieve zuiden van de Verenigde Staten ontwikkelt Janis zich tot blueszangeres en vertrekt ze naar het veel vrijere San Francisco. Eerst even in 1963, maar dan 'voorgoed' in 1966. In de zomer van 1967 breekt Janis met haar eerste band Big Brother And The Holding Company door op het Monterey Festival. Ze verlaat de band en ziet haar carrière in een stroomversnelling raken. Met hits als Piece Of My Heart, Try (Just A Little Bit Harder) en een optreden op Woodstock staat Janis in 1969 en 1970 aan de top. Ze wordt één van de eerste en misschien wel de grootste rockzangeres van de jaren 60 en het prille begin van de jaren 70. Terwijl ze met haar Full Tilt Boogie Band aan het album Pearl werkt, sterft Janis op 4 oktober 1970 aan een overdosis heroïne. Haar album Pearl, met hits als Cry Baby en Me And Bobby McGee verschijnt posthuum. Janis Joplin is de eerste vrouw die gerekend kan worden tot de Club van 27.
Gedeelde liefde voor de beatnik-cultuur Vanaf haar jeugd is Janis een enorme muziekliefhebber. Ze is gek op oude bluesartiesten als Bessy Smith, Big Mama Thornton en Lead Belly. Die laatste liefde deelt ze met George Harrison. Ook Elvis is belangrijk voor Janis' muzikale ontwikkeling. Maar als The Beatles begin 1964 doorbreken in Amerika, is Janis ook direct fan van de jongens. Met name George Harrison heeft een enorme aantrekkingskracht op haar. Regelmatig komt zijn naam voor in de vele brieven die Janis schrijft aan familieleden en vrienden. Janis is zo'n fan van George dat ze besluit haar hond naar hem te vernoemen. Vaak wordt ze gefotografeerd met het dier. Maar Janis heeft zeker ook een connectie met John Lennon. Net als Lennon raakt ze eind jaren 50 in de band van het boek On The Road van beatnik-auteur Jack Kerouac. Waar de geïnspireerde Lennon zijn hersenspinsels en tekeningen in zijn verhalenboekjes deelt, verslindt ook Janis het werk van Kerouac. Ondertussen wil ook zij een beatnik worden. Net als Lennon: "Als ik geen muzikant of songwriter was geworden, was ik misschien wel beat poet geweest," zou hij later zeggen. En natuurlijk vinden we beat poets Allen Ginsberg en William Burroughs terug in het grote verhaal van The Beatles: Ginsberg neemt muziek op met McCartney, William Burroughs maakt opnamen in Ringo's flat aan Montague Square. Bovendien vinden we hem terug in de eregalerij op de hoes van Sgt. Pepper's Loneley Hearts Club Band.
Janis met haar hond George
Summertime en andere 'showtunes' In groot contrast met haar liefde voor de beatnik-counterculture staat Janis' aantrekkingskracht tot muziek uit de wereld van musicals en films. En daar ligt een interessante link met een deel van de muzikale roots van Paul McCartney. Waar McCartney opgroeide met een muzikale vader, die een amusementsorkest leidde, had Janis een moeder met een enorm goede zangstem. Ze werd zelfs gescout voor een theatercarrière in New York. Dat aanbod werd afgeslagen, maar het weerhield Dorothy Joplin niet om met haar vierjarige dochter achter de piano te gaan zitten en haar allerlei liedjes te leren spelen en zingen. "Bij ons thuis stonden dat soort liedjes ook altijd op," vertelde Janis' jongere broer Michael ons in een interview. Het verklaart waarom nummers als Little Girl Blue en Summertime terechtkomen op Janis' setlists en albums. Van McCartney weten we ook dat hij ontzettend graag de klassiekers uit het Great American Songbook ten gehore brengt. Net als Janis neemt ook hij het nummer Summertime op.
4 april 1967: Paul in San Francisco
Een bijna-onmoeting met Paul McCartney De stad San Francisco speelt een grote rol in het korte leven van Janis Joplin. Terwijl ze zich tussen 1966 en 1970 helemaal onderdompelt in de hippiecultuur in Haight-Ashbury lopen daar ook Beatles Paul en George wel eens rond. En zo komt het twee keer bijna tot een ontmoeting tussen Janis en haar idolen. In april 1967 is Paul in San Francisco. Hij jamt er met Janis' vrienden van de band Jefferson Airplane en duikt ook op in de clubs waar Janis staat op te treden. In één van de brieven die Janis aan haar ouders schrijft, kunnen we lezen dat ze van anderen heeft vernomen dat Paul op een avond in het publiek staat, als ze met haar band Big Brother And The Holding Company optreedt in The Matrix:
“Guess who was in town last week – Paul McCartney!!! (he’s a Beatle). And he came to see us!!! SIGH, Honest to God! He came to the Matrix & saw us & told some people that he dug us. Isn’t that exciting!!!! Gawd, I was so thrilled – I still am! Imagine – Paul!!!! If it could only have been George….oh, well. I didn’t get to see him anyway – we heard about it afterwards. Why, if I’d known that he was out there, I would have jumped right off the stage and made a fool of myself.”
Hoewel Janis denkt dat Paul daadwerkelijk aanwezig was, blijkt later uit onderzoek van Joplin-biograaf Holly George Warren, dat dat niet het geval is geweest.
Janis en George Ook gaat het later dat jaar, in augustus, nét mis op de straten van Haight-Ashbury, als George Harrison besluit de wijk te bezoeken. Op dat moment is de wijk al enorm in verval, door de toenemende aanwezigheid van harddrugs en criminaliteit. Voor Harrison wordt het bezoek dan ook een deceptie. Hoewel Janis ook 'in town' is, loopt ze George mis. Wanneer ze haar familie uit Texas een paar dagen later rondrijdt in San Francisco, kan ze niet stoppen met praten over het feit dat de Beatle in háár wijk heeft rondgelopen. Wel zal Janis George nog uitgebreid ontmoeten in april 1969, wanneer ze met haar Kozmic Blues band door Europa tourt. Na het slotconcert in de Londense Royal Albert Hall dineert Janis met haar vriendin Linda Gravenites op 21 april bij de Harrisons in Esher. Daarna vliegt Janis terug naar Amerika, maar blijft Linda een tijdje bij George hangen, om kleding voor hem te ontwerpen.
George en Pattie Harrison in San Francisco
Eastman & Evans Rockfotografe Linda Eastman krijgt Janis in 1968 voor de lens, als ze steeds vaker popsterren gaat fotograferen. The Stones, Jim Morrison, Jimi Hendrix...haar foto's zijn wereldberoemd. Dat jaar fotografeert Linda ook Janis, bij een optreden van Big Brother And The Holding Company in het Anderson Theatre in New York City. Linda is bevriend met Janis' gitarist Sam Andrew.
Janis door de lens van Linda
Datzelfde jaar is Beatles-roadmanager Mal Evans ook te vinden in de Verenigde Staten, als hij op promotietour is met Apple-artiest Jackie Lomax. Tijdens een tussenstop in Cincinnatti zien ze Janis met Big Brother spelen. Terwijl Mal en Jackie in de zaal staan, zien ze hoe Janis ineens het optreden stillegt en een televisie het podium op laat rijden. Als enorme Beatlesfan weet ze dat de clip van het nummer Revolution voor het eerst op de Amerikaanse tv wordt uitgezonden. Dat wil Janis niet missen. Over dat moment spraken Wibo en ik met Big Brother-bassist Peter Albin, die zich dat nog goed kon herinneren. Na de tv-uitzending verdwijnt de tv weer van het podium en maakt Janis haar concert af. Later die avond zetten Janis en Mal het samen op een drinken, zo is te lezen in het boek 'Living The Beatles Legend' van Kenneth Womack.
Sunset Sound Studios In de periode juli-oktober 1970 werkt Janis in de Sunset Sound Studios in Hollywood aan haar laatste album Pearl. Omdat ze op 4 oktober overlijdt, moet de plaat na haar dood worden afgemaakt. Het lukt producer Paul Rothchild om de puzzel te leggen (hoe dat gaat, hoor je in de vijfde aflevering van onze podcast). In de voetstappen van Janis zullen ook de solo-Beatles regelmatig te vinden zijn in de Sunset Sound Studios. Voor Wibo en mij was het daarom ook heel speciaal er afgelopen zomer te zijn. Zeker als je bedenkt dat Ringo, George én John er in 1973 tegelijkertijd rondliepen, om aan het album 'Ringo' te werken.
Janis' gezongen boodschap aan John Tsja en dan is er tenslotte nog een hele bijzondere, laatste, connectie tussen Janis en John. In de loop van 1970 stuurt Yoko een verzoek rond, waarbij ze artiesten vraagt een verjaardagsboodschap voor Johns dertigste verjaardag in te spreken of zingen. Donovan geeft gehoor aan haar oproep. Ook George neemt iets op: "It's Johnny's Birthday", dat we terugvinden op All Things Must Pass. Maar mega-Beatlesfan Janis Joplin laat deze kans niet voorbijgaan. Begin oktober zingt ze op de studiovloer van Sunset Sound de boodschap "Happy Trails" in. Het zal zo'n beetje haar laatste opname worden. Vlak na haar dood vindt John in New York een envelop met een cassettebandje in de post. Een posthume boodschap van Janis... In de Dick Cavett Show zal hij later over het voorval vertellen:
“We didn’t meet, but she sent me a birthday tape on my birthday for my last birthday,” Lennon explained on The Dick Cavett Show in 1971. “Yoko asked all different people to make a tape for me, and she was one of them, and we got it after she died. It arrived in the post, and she was singing ‘Happy Birthday’ to me in the studio.”
Een beetje pijnlijk is het wel: "happy trails, until we meet again….". Janis heeft op dat moment nog een paar dagen voor de boeg. John nog tien jaar.
Beluister De Laatste Dagen Van...Janis Joplin via NPO Luister, Spotify, Apple Podcasts of je eigen favoriete podcast-app.
Las je de vorige keer over de avonturen van The Beatles in Los Angeles, met Joan Baez, David Crosby, Peter Fonda en Elvis Presley, deze keer vervolgen we het verhaal van hun connectie met Amerika's metropool aan de westkust. The Beatles zetten vele voetstappen in Los Angeles. In de periode waarin ze als band bestonden, maar ook tijdens hun solocarrières. Deze week pak ik de draad op in 1966. Het jaar van Revolver, het jaar van de grote ommekeer in hun bestaan als liveband. Ook kun je de podcast beluisteren die Wibo Dijksma (Fab4Cast) en ik maakten, toen we afgelopen zomer in Los Angeles waren.
Opnieuw een grote Amerikaanse tour in augustus Blijkbaar komt de maand augustus voor Brian Epstein steeds goed uit, om The Beatles door Amerika te laten touren. Voor het derde jaar op rij arrangeert hij in 1966 een serie concerten voor zijn jongens. Tijdens deze Amerikaanse tour treden The Beatles achttien keer op, waarvan twee keer in Canada. Ze starten op 12 augustus in Chicago en eindigen de 29ste in San Francisco. Natuurlijk is dat het legendarische laatste Beatlesconcert, in Candlestick Park. Daar reed ik met Wibo nog vlak langs, toen we deze zomer in de VS waren voor onze Janis Joplin-podcast. Maar ja, weinig te zien, want het oorspronkelijke stadion is tien jaar geleden afgebroken. Paul McCartney gaf er het allerlaatste concert.
7655 Curson Terrace in Beverly Hills Maar laten we teruggaan naar Los Angeles. Op 28 augustus 1966 brengt hun tour The Beatles opnieuw naar die stad. Ze treden er op in het Dodger Stadium. Ook nu parkeert Brian Epstein de jongens in een gehuurde villa, aan 7655 Curson Terrace, Beverly Hills. Net als het jaar daarvoor komt David Crosby op bezoek. Nu zijn ook Beach Boys Brian en Carl Wilson van de partij. Ondanks alle gezellige ontmoetingen met hun vakgenoten, krijgen The Beatles het tijdens hun Noord-Amerikaanse tour dat jaar best voor de kiezen. De concertreeks wordt geplaagd door John Lennons verkeerd begrepen uitspraken over het Christendom. Ook ontstaan er gespannen gesprekken tijdens persconferenties, als The Beatles vragen krijgen over de Vietnam-oorlog. Tevens zijn er allerlei chaotische toestanden rond de concerten. De sfeer is een stuk grimmiger dan tijdens de eerste, vrolijke jaren van Beatlemania.
Het einde van de tournees Voor The Beatles wordt het steeds gevaarlijker om op te treden en zich te verplaatsen. Zo moeten ze in Los Angeles nog twee uur wachten voordat ze na hun concert veilig kunnen vertrekken. Van de 45.000 aanwezige fans breken er 7000 door de hekken. The Beatles moeten zien te ontkomen in een gepantserde wagen. Er zijn honderd beveiligers ingezet. Veel te weinig om de menigte in bedwang te houden. Terwijl gewonden en arrestanten worden afgevoerd en de bandleden als vee in een afgesloten vrachtwagen worden weggereden, knapt er iets. Het is tijd om te stoppen met touren.
Dodger Stadium Los Angeles, 28 augustus 1966
Los Angeles blijft in trek Het besluit om te stoppen met touren betekent niet dat The Beatles Los Angeles voorgoed vaarwel zeggen. Ze zullen er nog vele voetstappen zetten. Zo strijken George en Pattie Harrison een jaar later, in augustus 1967 neer in een villa aan Blue Jay Way, in de heuvels van Hollywood. Samen met Wibo reed ik er naartoe. De vele bochtige wegen leidden ons naar de voordeur die ook Derek Taylor en zijn vrouw in 1967 proberen te bereiken. Terwijl George, moe van de jetlag, wakker probeert te blijven om zijn vrienden op te wachten, verdwaalt de familie Taylor in de mistige canyon. Het inspireert George tot het nummer Blue Jay Way.
John woont met May in LA Ook na het uiteengaan van The Beatles zijn John, Paul, George en Ringo ontelbare keren in Los Angeles te vinden. Voor privébezoekjes, voor plaatopnamen, voor concerten, of zelfs om er een tijdje te wonen….te veel om allemaal te beshandelen, maar ik licht er een paar gebeurtenissen uit. Zo is Los Angeles ook tijdje de woonplek van John en May Pang. Tijdens zijn Lost Weekend woont hij met haar samen, in Los Angeles en New York. Het stel is van oktober 1973 tot juni 1974 in LA te vinden. In die periode huurt John een strandhuis aan Palisades Beach Road, in Santa Monica. Wibo en ik namen er een kijkje en zagen dat het huis inderdaad pal aan het strand ligt.
JFK, Monroe en Sinatra Het is een huis met een rijke geschiedenis. MGM-filmstudiobaas Louis B. Mayer liet het bouwen in 1926. De villa werd het decor van heel wat feestjes, waar onder andere John F. Kennedy, Marilyn Monroe en Frank Sinatra hun opwachting maakten. Als John in 1974 hoort dat Kennedy en Monroe op deze plek hun geheime ontmoetingen hadden, vindt hij het een geweldig plan om er met zijn eigen muziekmaten te gaan wonen. In deze periode produceert hij namenlijk Harry Nilssons album Pussycats. Zodoende woont John er niet alleen met May, maar ook met Harry, Keith Moon en Klaus Voormann. Ringo krijgt een plekje in de bibliotheek. En ook nu opent het huis zijn deuren voor prominente gasten als Paul McCartney, drummer Jim Keltner en gitarist Jesse Ed Davis. Voormalig Beatles-roadie Mal Evans is vaak van de partij. Het is May Pang die op deze plek de laatste foto's schiet van John en Paul.
Pauls star-studded afterparty Zetten we de spotlight even op Paul McCartney, dan is het leuk te vermelden dat hij voor het eerst na het uiteenvallen van The Beatles in Los Angeles optreedt tijdens zijn Wings over America-tour. Dat is in juni 1976. In het LA Forum geeft Paul drie concerten. Het is een concert dat niemand 'in town' wil missen. Zo zijn Jack Nicholson, Elton John en Cher present, net als veel andere celebs. Ringo is er ook. Hij loopt zelfs even het podium op, om met een witte basgitaar te zwaaien. Of ie ook achter de drums is gaan zitten....? Ik weet het niet. Wel dat ergens in Beverly Hills een grote afterparty wordt gehouden, waar Paul een aantal beroemdheden ontvangt. Eén van hen is Michael Jackson, die hij dan voor de tweede keer ontmoet. Paul zegt tegen Michael: "Ik heb een liedje voor je geschreven," waarna hij Michael spontaan het nummer Girlfriend voorzingt. Maar het zal nog een jaar of vijf duren voordat het tot een samenwerking komt.
Amoeba's secret gig Het is onmogelijk om de vele connecties van Paul McCartney met Los Angeles te behandelen, maar eentje die er uitspringt is Pauls verrassingsoptreden bij Amoeba Records, een enorme platenzaak in Hollywood. Ook Wibo en ik dwaalden er nog op een late avond rond, toen het podcastwerk van die dag er opzat. Paul McCartney speelt hier op 27 juni 2007. Op zijn setlist staan twintig nummers. Vier daarvan verschijnen op de ep Amoeba's Secret Gig: Only Mama Knows, C Moon, That Was Me en I Saw Her Standig There. De twee laatstgenoemde nummers krijgen zelfs een Grammy-nominatie voor Best Solo Rock Vocal Performance. Pauls volledige optreden zal later uitgebracht worden op het album Amoeba Gig.
Het huis waar Mal Evans sterft Op 5 januari 1976 sterft voormalig Beatles-roadie en vertrouweling Mal Evans op 40-jarige leeftijd. HIj komt in Los Angeles door politiekogels om het leven. Die heftige gebeurtenis vindt plaats in zijn huis aan 8122 W 4th Street. Als Wibo en ik er voor het tuinhek staan, in deze rustige en nette buitenwijk van de stad, herinnert niets aan de grimmige scène die zich daar heeft afgespeeld. Mal's dood is het einde van een rusteloos leven, dat volledig in het teken staat van The Beatles. Vanaf het prille begin hoort hij tot de inner circle van de band. Hij ontfermt zich over de apparatuur, rijdt The Beatles naar optredens, assisteert op tournees en in de studio. Mal gaat zó op in zijn baan voor The Beatles, dat hij uiteindelijk zijn gezin in Liverpool verlaat, om The Beatles tijdens en na hun bestaan als band achterna reist. Hoe zijn bijzondere levensverhaal verloopt, kun je lezen in het boek ‘Living The Beatles Legend’ van Kenneth Womack. Het is vrij recent verschenen. Daarin lees je ook hoe het er van kwam dat Mal, op deze plek doodgeschoten wordt door de politie van Los Angeles.
In het linker gedeelte van dit woonhuis woonde en stierf Mal Evans
Teruggevonden dagboeken De dood van Mal is een heftig einde aan een bijzonder leven, Een leven met de nodige tragische rafelrandjes. Want als ook de vier solo-Beatles Mal steeds minder vaak nodig hebben, verliest hij zijn levensdoel en wordt hij depressief. Hoewel hij aan zijn autobiografie werkt, glijdt de voormalig Beatlesroadie mentaal af, gaat hij valium gebruiken en met wapens zwaaien. Voor die wapens heeft hij overigens sinds zijn jonge jaren al een fascinatie. Als Mal dan in het genoemde huis, bij zijn nieuwe vriendin Fran Hughes, op 5 januari 1976 helemaal doodraait, gaat het mis. Fran belt de politie. Mal richt een pistool op de agenten en weigert zijn wapen neer te leggen. De agenten schieten uit zelfverdediging en zo vindt Mal zijn einde. Twee dagen later wordt hij in Los Angeles gecremeerd. Zijn as, die naar Engeland wordt verstuurd, raakt zoek in de post. John Lennon zou daar later over zeggen: "They should look in the dead letter office," de plek waar de onbestelbare brieven terechtkomen. Ook Mal's persoonlijke bezittingen, waaronder zijn dagboeken en handgeschreven songteksten van A Day In The Life en Hey Jude, zijn jarenlang zoek. Uiteindelijk worden ze gevonden in New York, in de magazijnen van een uitgeverij. Met veel omwegen en door medewerking van Mal's familie leidt die vondst uiteindelijk tot de publicatie van het boek van Kenneth Womack. Daarvan komt overigens nog een tweede deel uit.
Ringo's huis is niet te zien In Los Angeles kun je nog steeds een Beatle tegen het lijf lopen, want Ringo Starr woont er al jaren. Zijn adres? 918 North Hillcrest Road. Maar als je denkt even bij de voortuin te stoppen, dan kom je bedrogen uit. De wijk waar zijn villa staat wordt volledig afgeschermd door een groot hek. Vermoedelijk betalen Ringo en zijn buurtgenoten gezamenlijk voor de beveiliging. Je komt niet eens in de buurt, laat staan in zijn straat. Als je het wijkje aan de achterzijde probeert te bereiken, stuit je op een metershoge beboste heuvel. Ringo's huis ligt niet ver van de plek waar zijn beste en oudste vriend George Harrison zijn laatste adem zal uitblazen. Op 29 november 2001 sterft George Harrison, vredig en volledig in de anonimiteit waar hij zijn leven al zo naar verlangde. Paul McCartney maakt het mogelijk door zijn huis aan 3738 Laurel Canyon aan de Harrisons uit te lenen. Als Wibo en ik er arriveren, staan we voor een hek waarachter we een oprijlaan in een bocht zien verdwijnen. Van het huis zien we alleen stukje schoorsteen dat boven de bomen uitpiept. Een bewaker zegt dat Paul McCartney nog steeds eigenaar is van het huis, maar dat hij hier echt nooit gezien wordt.
Bij het huis van Paul McCartney waar George Harrison stierf
Herdenkingsboom voor George Een jaar na George's dood wordt er een herdenkingsboom voor hem geplant in Los Angeles. Dat gebeurt bij 2800 Eeast Observatory Road, in de heuvels van Grittith Park. De George Harrison Tree is oorspronkelijk een pijnboom. Ironisch genoeg zal de boom bezwijken aan een keverplaag, die de stam van binnen uitholt. Hoe symbolisch, een herdenkingsboom voor George die wordt uitgehold door.... kevers (beetles). Hij zou er zelf hard om gelachen hebben. Op 25 februari 2015 wordt een nieuwe boom geplant. Dicht bij het GRiffith Observatory. Het is een taxus, die wat sterker is. Tijdens de kleine ceremonie, met livemuziek en speeches van de zus van Olivia en de zus van George wordt het gedenkteken onthuld:
De boom is er nog steeds, met een naamplaatje op een grote steen. Daarop staat de tekst: “In memory of a great humanitarian who touched the world as an artist, a musician and a gardener,” gevolgd door een quote van George: ‘For the forest to be green, each tree must be green.’ George Harrison (1943-2001). En op deze bijzondere plek kom ik aan het einde van onze eigen roadtrip langs Beatlesplekken in Los Angeles. Beluister hier de podcast die we maakten. Als je verder wilt lezen over dit onderwerp, dan is er het boek ‘The Beatles in Los Angeles: yesterday today and tomorrow’ van Jeremy Louwerse en Tom Weitzel.
Eerder dit jaar was ik met Wibo Dijksma van de podcast Fab4Cast anderhalve week in de Verenigde Staten. We maakten opnamen voor het vijfde seizoen van de NPO-podcast 'De Laatste Dagen Van...' dat dit jaar in het teken staat van bluesrock-zangeres Janis Joplin. Tijdens die reis verbleven we ook enkele dagen in Los Angeles, waar we -tussen de bedrijven door- zoveel mogelijk Beatleslocaties bezochten. De connecties tussen de (solo)Beatles en Los Angeles zijn namelijk talrijk. Tussen de Hollywood Hills, de platenstudio's, de hotels en concertpodia staan heel wat voetstappen van John, Paul, George en Ringo. Wij doken in een aantal van deze verhalen. Je hoort ze terug in de podcast die we voor Fab4Cast maakten. In deel 1 van dit blog-tweeluik kun je alvast beginnen met lezen.
Het begin…februari 1964 De eerste Beatle die in Amerika arriveert is George Harrison. In september 1963 bezoekt hij zijn oudere zus Louise, die in Benton (Illinois) is gaan wonen. George kan er op dat moment nog volledig anoniem over straat. Dat verandert na de tv-optredens en concerten die The Beatles in februari 1964 in de States doen. Daarmee verzilveren ze hun doorbraak in Amerika. Die maand doen ze New York, Washington en Miami aan. The Beatles zijn dan nog niet aan de westkust te vinden. Daar komt later dat jaar verandering in. Want in augustus en september 1964 stuurt Brian Epstein The Beatles op een uitgebreide tournee door Noord-Amerika. Tussen 19 augustus en 20 september geven ze maarliefst 32 concerten. Daarbij komt ook de westkust in beeld. Op 23 augustus 1964 treden The Beatles op in de Hollywood Bowl, in Los Angeles.
Persconferentie, Los Angeles International Airport, 1964
Een extra hypotheek en uitgesteld live-album Die concerten vinden plaats omdat de plaatselijke promotor Bob Eubanks financieel garant staat door een extra hypotheek van 25.000 dollar op zijn huis te nemen. De 26-jarige Eubanks is op dat moment discjockey bij KRLA Radio en bovendien eigenaar van diverse nachtclubs. De promotor hoeft zich geen zorgen te maken over de belangstelling voor de show. Het concert is binnen 3,5 uur uitverkocht. Toch wordt hij niet rijk van zijn investering. Later vertelt hij slechts 4000 dollar aan het concert te hebben overgehouden, vanwege de hoge beveiligingskosten en de lage ticketprijzen (drie tot zeven dollar). De audio van het Beatlesconcert wordt opgenomen, met als doel er een live-album van te maken. Het album zou pas in 1977 verschijnen, lang na het uiteengaan van The Fab Four. Men vindt de opnamekwaliteit van de concerten uit 1964 namelijk onvoldoende voor een integrale release. Het live-album zal dan ook nummers bevatten van de opgenomen concerten die er een jaar later, in augustus 1965, plaatsvinden.
Bob Eubanks houdt een persconferentie in de Cinnamon Cinder Nightclub, voorafgaand aan het concert van The Beatles in The Hollywood Bowl. Foto-credit: Vincent Vigil
Geen hotel maar een privé-villa Aanvankelijk zouden The Beatles in Los Angeles hun intrek nemen in het Ambassador Hotel. Daar had men niet zoveel oren naar het beroemde bezoek. Het hotel cancelt de boeking, uit angst voor enorme mensenmassa's voor de deur (en voor alle problemen die dat met zich meebrengt). De van oorsprong Engelse acteur Reginald Owen, die datzelfde jaar een rol vertolkt in Mary Poppins, komt met een oplossing. Owen is inmiddels naar Amerika verhuisd en biedt The Beatles zijn huis in Bel Air aan. Voor een huur van duizend dollar kunnen ze er terecht. Het is de plek waar John met zijn kleren aan in het zwembad springt. We zien het terug op de foto's die er gemaakt worden. Net als van The Beatles die, verkleed als cowboys en indianen, spelen met de speelgoedpistolen. Een cadeautje van Elvis, via Colonel Tom Parker. Maar ook in Bel Air is de groep is niet veilig voor de fans. Bij villa aan 365 Saint Pierre Road staat al snel een groep gillende tieners voor de hekken.
In 1965 keren The Beatles terug Het eerste bezoek aan Los Angeles smaakt naar meer en in 1965 keren The Beatles dan ook terug naar de Amerikaanse metropool. Opnieuw zijn op tournee door de VS, maar wel in een iets aangepaste vorm. Omdat het tourschema van 1964 wel erg vol was, geeft Brian Epstein zijn mannen bij hun volgende Amerika-bezoek een adempauze van zes dagen. Daarvoor huurt hij een huis in Los Angeles, aan 2850 Benedict Canyon Drive. Het is opnieuw eigendom van iemand uit de filmwereld, namelijk van actrice Zsa Zsa Gabor. The Beatles arriveren er in de vroege uren van 23 augustus 1965, na hun show in Portland (Oregon). Het huis van Gabor is een grote villa, in Spaanse stijl, verstopt in de heuvels.
Klauteren via de kloof Heel even wanen John, Paul, George en Ringo zich onbespied, in hun luxe onderkomen. Zes dagen bijkomen. Pas om twee uur 's middags opstaan en dan lekker zonnen, zwemmen en genieten van het mooie uitzicht over Benedict Canyon. Het klinkt als een droom. Toch blijf het niet lang rustig. De verblijfplaats lekt uit en al snel proberen fans de steile kloofwand bij de villa te beklimmen. Anderen, onder wie een aantal journalisten, huren een helikopter om een glimp van The Beatles op te vangen. Om te voorkomen dat het uit de hand loopt, stuurt de lokale politie twaalf agenten én aanvullend veiligheidspersoneel van het bedrijf Burns Agency om de villa te bewaken.
Fans bij 2850 Benedict Canyon Drive
Inspiratie voor She Said, She Said Zelf op stap gaan in Los Angeles? Het is vrijwel onmogelijk voor de band. Maar Paul wil dat juist wél. Bén je een keer in LA, zie je nog steeds niets. Dus besluit Paul om vermomd, samen met chauffeur Alf Bicknell wat rond te gaan rijden. Toch zijn The Beatles voornamelijk in hun villa te vinden, waar ze dan maar mensen uitnodigen om naar hen toe te komen. Bijvoorbeeld actrice Eleanor Bon, die de vrouwelijke hoofdrol in de film Help! speelt. Ook folkzangeres Joan Baez zoekt The Beatles op. Net als Roger McGuinn en David Crosby van The Byrds. Met McGuinn en Crosby gebruiken John, George en Ringo LSD.
John Lennon wijst Peter Fonda de deur Onder invloed van die drug vertelt George Harrison de tevens aanwezige acteur Peter Fonda over zijn doodsangsten. Peter besluit George gerust te stellen; hij vertelt hem over een schietongeluk uit zijn eigen jeugd, dat hem bijna het leven kostte. Daarbij gebruikt hij de woorden: 'I know what it's like to be dead. Het irriteert John Lennon en hij vraagt Fonda op te houden over het onderwerp. Daarbij stelt hij de acteur de vraag: 'Who put all that shit in your head?' en 'You're making me feel like I've never been born'. Het zijn zinnen die menig Beatlesliefhebber als muziek in de oren klinken. We vinden ze terug in het nummer She Said, She Said. Als Peter Fonda ook nog eens het litteken laat zien, dat hij aan zijn operatie heeft overgehouden, wordt het John te veel. Fonda kan vertrekken, bekend acteur of niet.
The Beatles met Joan Baez en David Crosby
De ontmoeting met Elvis Ook de ontmoeting tussen The Beatles en Elvis Presley vindt plaats in Los Angeles. Het is 27 augustus 1965 als de vijf grootste sterren uit de popmuziek een avondje met elkaar doorbrengen. Vanuit hun 'Spaanse villa' worden The Beatles naar het huis van Elvis aan Perugia Way in Bel Air gebracht. Helaas bestaat het pand niet meer. Het werd gesloopt in de jaren tachtig. The Beatles arriveren er rond elf uur in de avond. Ze treffen Elvis voor de televisie aan. Geluid uit, basgitaar op schoot, zijn hele entourage om hem heen. De ontmoeting verloopt bijzonder stroef. Er wordt niet veel gesproken. Dan zegt Elvis: 'If you damn guys are gonna sit here and stare at me all night, I’m gonna go to bed.' Zijn uitnodiging wordt door John beantwoord, met een rake vraag: 'Waarom zing je tegenwoordig alleen maar ballads, voor films? Waar is die good old rock ‘n’ roll gebleven?'
Jammen en poolen Elvis' antwoord moet ik je schuldig blijven, maar het ijs is gebroken. Er worden tourverhalen uitgewisseld en vervolgens laat Elvis een paar gitaren brengen, om met The Beatles te jammen. Het vijftal speelt Cilla Blacks You're My World en het Beatlesnummer I Feel Fine. Ringo kan niet veel beginnen, maar trommelt een beetje mee op het meubilair. Elvis heeft nog steeds zijn basgitaar om en zegt: 'Zie je, ik oefen erop!' waarop Paul antwoordt: 'Don't worry, onder ons gezegd: ikzelf en Brian Epstein maken een ster van je.' En zo krijgt de avond, of beter gezegd: de nacht, toch nog een redelijk ontspannen karakter. The Beatles spelen een potje pool met Elvis' entourage en worden voorgesteld aan Priscilla Presley. Ondertussen probeert Brian Epstein met Colonel Tom Parker te regelen dat hij Elvis kan vertegenwoordigen bij een tour door Engeland. We weten natuurlijk dat die er nooit zou komen. Parker had zijn eigen redenen om Elvis niet buiten de Verenigde Staten te laten optreden.
The Beatles bij het huis van Elvis Presley
Een tafellamp en pistoolholsters Rond vier uur 's nachts vertrekken The Beatles. Bij de deur roept John nog: 'Zank you for ze muzik. Long live The King!' en The Beatles nodigen Elvis uit om bij hen op bezoek te komen, in hun huis in Benedict Canyon. Maar Elvis houdt het voor gezien. De volgende avond komen alleen zijn bodyguards op bezoek. Wel gaan The Fab Four uiteindelijk niet met lege handen terug naar Engeland. Ze krijgen van The Colonel nog allerlei cadeaus mee: Elvis' albums, een tafellamp en een aantal pistoolholsters. Maar uiteindelijk kijken The Beatles met een gevoel van teleurstelling terug op hun ontmoeting met Elvis. Ze vinden hem mat en weinig onderhoudend. Niet die jonge rock 'n' roll-god die ze sinds hun jeugd habben aanbeden. 'It was like meeting Engelbert Humperdinck,” zou John Lennon later zeggen. Misschien onderstreept het wel de gedachte dat je je grote idolen nooit moet ontmoeten. De illusie is vaak mooier dan de werkelijkheid.
