Hoe Gene Vincent in Liverpool in 1960 The Beatles op de been kreeg

Soms neemt een foto je mee, een verhaal in. Mij overkwam dat onlangs weer eens. Al een tijdje volg ik via Facebook de groep "There Are Places I Remember: Beatles Liverpool locations". Er duiken regelmatig interessante foto's rond The Beatles op. Zo keek ik geïnteresseerd naar een afbeelding waarop Stuart Sutcliffe en (misschien ook) John Lennon te zien is. Volgens het bijschrift zou het kiekje genomen zijn op 2 mei 1960, tijdens een concert dat Gene Vincent in Liverpool gaf. Omdat er niet ontzettend veel foto's van Stuart en John zijn, besloot ik op zoek te gaan naar het verhaal van dat concert, waar beide jongens blijkbaar in het publiek hadden gestaan. Ik werd nieuwsgierig.

Allerlei personages onder één dak
Ik kwam er al vrij snel achter dat de foto nooit op 2 mei 1960 kon zijn genomen. Dinsdag 3 mei 1960 was namelijk de dag waarop de grote rocker Gene Vincent Liverpool aandeed. Dat was op zichzelf best een memorabele dag. Het bracht allerlei belangrijke personages uit het grote verhaal van The Beatles onder één dak samen. Nog zónder dat deze mensen van elkaar wisten dat ze allen een rol zouden spelen, een schakel zouden vormen in de gebeurtenissen die elkaar vanaf 1960 steeds sneller zouden opvolgen. Op die eerste dinsdag in mei, in het prille begin van de sixties, was half Liverpool in rep en roer: Gene Vincent was back in town.

Gene Vincent was een held van veel jongeren
De Amerikaanse ster maakte al een paar jaar rockabilly- en rock 'n' roll-muziek die een enorme aantrekkingskracht had op de jongens uit Liverpool. De liedjes die hij schreef en de nummers die hij coverde zouden moeiteloos hun weg vinden naar de platenkoffers en setlists van The Quarrymen en The Beatles. Minstens 14 Vincent-songs namen The Beatles op in hun repertoire. Van Be-Bop-A-Lu-La, via Wild Cat tot Time Will Bring You Everything. Het nummer Wild Cat zou in de zomer van 1960 bij Paul thuis, aan Forthlin Road worden opgenomen, door John, Paul, George en Stuart. Gene Vincent was een grote held van veel jongeren uit Liverpool die in het bezit waren van een platenspeler en een gitaar.

Gene had Liverpool al op de kop gezet, met Eddie Cochran
Op zich was het opmerkelijk dat Gene Vincent op de avond van 3 mei 1960 in Liverpool optrad. Al in maart had hij een triomfantelijke week in de Noordengelse havenstad achter de rug. Samen met Eddie Cochran stond hij zes avonden (waarop steeds twee shows plaatsvonden) in het Liverpool Emipre Theatre. Van 14 tot en met 19 maart om precies te zijn. Die optredens hadden al de nodige mensen uit de Beatlescirkel op de been gebracht. Zo waren John Lennon en Cynthia Powell aanwezig, ook Stuart Sutcliffe was er, net als George Harrison, Pete Best en Neil Aspinall. Of Paul McCartney in maart van de partij was, blijft de vraag. In verschillende interviews beweerde hij in de loop der jaren soms stellig dat hij er bij was. Op andere momenten ontkende hij dat weer stellig. Wie er zeker wel was? Allan Williams, de man die de eerste manager van The Beatles zou worden.

Allan Williams nam het risico
De Liverpoolse ondernemer was in maart 1960 zo onder de indruk van de hoeveelheid mensen die de concerten van Vincent en Cochran bezochten, dat hij kansen zag. Commerciële kansen. Williams nam contact op met impresario Larry Parnes en vroeg of de sterren misschien nog ruimte in hun tourschema hadden om terug te keren naar Liverpool. Ditmaal wilde Williams zelf organisator zijn. Die ruimte in de agenda's was er. Na een korte break van 14 dagen in de Verenigde Staten, zouden de mannen terugkeren naar Engeland. Dinsdag 3 mei was er ruimte voor Liverpool. Allan Williams nam de gok en investeerde een bedrag van 475 pond om Gene Vincent, Eddie Cochran en acht andere acts te boeken. Het eerste grote concert van Jacaranda Enterprises was op handen.

In een Morris-bus op weg om posters te plakken
Ik besloot eens op zoek te gaan naar de aankondiging van het evenement en stuitte daarbij op twee verschillende concertposters. Achter die verschillende biljetten gaat waarschijnlijk het drama schuil dat Vincent en Cochran in april dat jaar zou overkomen. Op de ene poster staan Gene en Eddie samen als hoofdact vermeld. De andere poster maakt alleen melding van Gene Vincent. Daarover zometeen meer. In ieder geval reed Allan Williams in zijn pas aangeschafte tweedehands Morris-bus de halve Merseyside af om zijn concertposters overal illegaal op te plakken. Zijn concert moest en zou een groot succes worden. Ik zie het tafereel voor me.

Naar de boksring van de familie Best
Het Liverpool Empire Theatre was vermoedelijk een tikje te groot en prestigieus voor de beginnend concertpromotor. Of bezet. Dus moest Williams op zoek naar een andere locatie. De avond zou daarom plaatsvinden in het Liverpool Stadium. En dát was weer een plek die Pete Best heel vertrouwd was. Het boksstadion werd al geruime tijd beheerd door zijn familie. Bokspromotor Johnny Best en diens vader waren bekende figuren in de sportwereld. Johnny trouwde Pete's moeder Mona, maar was niet de vader van Pete. Toch voerde Pete zijn achternaam en kende hij de boksring en de tribunes aan St. Paul's Square op zijn duimpje.

Liverpool Stadium: het interieur

Niet veel wijzer
Die middag was het er al een drukte van belang. Ook Brian Epstein liep rond, vergezeld door zijn assistent-shopmanager Peter Brown. Epstein hield die dagen scherp in de gaten welke belangrijke optredens er plaatsvonden in Liverpool. Niets ontging de middenstander. Het kwam die dag ook tot een ontmoeting tussen Epstein en impresario Larry Parnes. Misschien zagen beide heren, al pratend, hoe de boksring werd omgebouwd tot een podium. De tribunes die zich rond de ring bevonden, konden niet volledig benut worden. Alle artiesten stonden in één richting opgesteld, dus kon Williams maar de helft van de capaciteit van de accommodatie benutten. Ook lukte het hem niet alle kaarten voor die avond te verkopen, las ik. Williams had zijn nek uitgestoken, maar werd uiteindelijk financieel niet veel wijzer van zijn avontuur.

Gene Vincent en Allan Williams op 3 mei 1960

Ritchie en Pete maakten een praatje

De nu nostalgisch ogende concertposter vertelt ons welke acts Williams allemaal opvoerde om het publiek alvast op te warmen. En ja, ook de plaatselijke sensatie Rory Storm was van de partij. Met zijn Hurricanes en dus met Ringo Starr op drums. Ritchie Starkey en Pete Best troffen elkaar in de loop van de dag en maakten een praatje, als drummers onder elkaar. Dankzij de foto's die Cheniston Roland die avond nam, weten we dat Ringo zijn best had gedaan op zijn outfit. Hij droeg een oversized zwart colbert, had zijn haren in een kuif en completeerde zijn looks met een coole zonnebril. Je deelt niet elke avond een podium met Gene Vincent, per slot van rekening. Ringo zat achter de gitaristen en sloeg de beat, terwijl Rory zijn spectaculaire entree in de boksring maakte.

De 19-jarige Ritchie Starkey, alias Ringo Starr op die bewuste avond

Stonden Stuart en John nu samen in het publiek?
Met Ringo Starr op het podium en Allan Williams, Brian Epstein en Peter Brown in het publiek, was ik benieuwd wie er nog meer bij waren, op die legendarische avond. Was John Lennon er? Hij had Gene Vincent al in maart gezien en vertelde over dat optreden dat hij niet onder de indruk was van hem. Liever luisterde hij naar diens platen. Lennon ergerde zich aan het lawaai van het publiek, waardoor hij Vincent nauwelijks kon horen zingen. Volgens zijn vriend Tony Carricker was John er wel degelijk, omdat hij zich herinnerde dat John onder de indruk was van Rory Storms optreden. De vraag is, zo lees ik in Lewisohns verhaal, of Carricker met John over dát optreden sprak. Stuart was er, getuige de foto die Cheniston Roland van het publiek schoot. Zien we op die foto, dicht bij Stuart, ook John Lennon staan? Hoewel hij niet op de gevoelige plaat werd vastgelegd, was George Harrison er zeker. George wist zich het optreden goed te herinneren en vertelde er in latere interviews gedetailleerd over.

De foto die van het publiek gemaakt werd en waarop 
mogelijk Stuart en John te zien zijn.

Niet fris
Gene Vincent zou als een wrak op het podium hebben gestaan. Hij had al behoorlijk wat alcohol in zijn lijf, keek maniakaal uit zijn ogen en sleepte zijn zere lichaam het podium over. Op 16 april was Vincent, samen met Eddie Cochran en liedjesschrijver Sharon Sheeley op een Engelse snelweg betrokken geraakt bij een ernstig auto-ongeluk. De drie inzittenden raakten behoorlijk gewond. Eddie Cochran overleed een dag later aan de complicaties die hij opliep. Vincent brak zijn ribben, zijn sleutelbeen en liep verwondingen op aan zijn toch al slechte been. Ongetwijfeld had hij mentaal ook een behoorlijke tik van de gebeurtenissen gehad en stond hij 17 dagen later zeker niet fris in de Liverpoolse boksring.

Nazit in de Jacaranda
Het publiek zou Vincent op handen gedragen hebben en reageerde hysterisch op zijn optreden. Williams en Parnes moesten moeite doen om te voorkomen dat Vincent op het podium bestormd zou worden door fans. Het tafereel zou een voorbode zijn van de Beatlemania waarmee de wereld amper vier jaar later kennis zou maken. De gehavende Amerikaan wist zijn optreden tot een goed einde te brengen. De nazit van het opreden vond, met alle sterren van die avond, plaats in Williams' pub The Jacaranda. De optredens van Gene Vincent in maart en mei 1960 zouden in Liverpool alle hoofdpersonen bij elkaar brengen. Hun eigen verhaal zou niet veel later in een stroomversnelling raken. Al hadden ze daar in het voorjaar van 1960, kijkend en luisterend naar Gene Vincent, nog nauwelijks weet van. Toch hing het blijkbaar in de lucht. Dat alles zou veranderen.

Beste lezer!

In juli en augustus houd ik een zomerstop om nieuwe ideeën en inspiratie op te doen voor de wekelijkse column. In de zomermaanden deel ik wekelijks via Facebook en Twitter een column uit mijn inmiddels grote archief. Wanneer je BeatlesTalk alleen via de e-mailnieuwsbrief ontvangt, krijg je daarvan in juli en augustus geen melding. BeatlesTalk is terug met nieuwe verhalen vanaf zaterdag 5 september (via de e-mailnieuwsbrief en de Fab4Cast-social mediakanalen en zondag 6 september (via de BeatlesTalk-social mediakanalen). 

Een mooie zomer gewenst en graag tot in september! 

- Anne.

Was Monkberry Moon Delight Macca's beste vocale prestatie? (bij de 78ste verjaardag van Paul McCartney)

Deze week werd Paul McCartney 78 jaar. Hij wandelt zo langzamerhand naar de 80. Zelfs op deze respectabele leeftijd blijft hij nog altijd dat jongensachtige houden, vinden jullie ook niet? Of komt dat door de manier waarop wij Macca willen blijven zien? Omdat we nooit en te nimmer afscheid van hem willen nemen? Hoe dan ook, ik wilde Paul deze week natuurlijk eren met een column en zocht daarbij naar een origineel nummer uit zijn immense repertoire. Daarbij kwam ik uit op het speelse, originele en eigenlijk knotsgekke Monkberry Moon Delight.

Hate it or love it?

Hoeveel mensen, die zoetgevooisde liedjes als Yesterday, Hey Jude en Ebony & Ivory wereldwijd meeneuriën met de radio, kennen eigenlijk die rare, gekke en speelse kant van Paul McCartney? Misschien zijn het alleen de fans, die al zijn platen uitpluizen en vaak ook McCartneys eerste albums na het uiteenvallen van The Beatles koesteren. Zou kunnen. Op één van vroege McCartney-albums, het magistrale RAM uit 1971, vinden we Monkberry Moon Delight. Een titel die klinkt als een klok, maar ook wat vervreemdend en raadselachtig aanvoelt. Net als het nummer zelf. Zou het zo'n "hate it or love it-nummer" zijn? Toen ik het zelf ooit voor het eerst hoorde, zakte mijn mond langzaam open van verbazing, waarna mijn glimlach steeds breder werd. Wat-was-dit?

De milkshakes van Linda waren favoriet

Eerst maar eens even de feiten, voor wie ze nog niet kent. Hoe kwam Paul aan de originele titel van zijn nummer? Het antwoord op die vraag is terug te vinden op BeatlesBible en in het interessante naslagwerk "Lennon and McCartney: Together Alone" (John Blaney). De McCartney-kinderen hadden het niet over melk als milk, maar als monk. Die benaming hielden Paul en Linda er in. Het bracht Paul op het idee om over de fantasie-milkshake Monkberry Moon Delight te zingen. McCartney-kenner Yorick van Norden schreef me dat Paul in het blad Club Sandwich in 1994 bovendien vertelde dat Linda met haar Amerikaanse achtergrond erg goed was in het maken van milkshakes en dat de familie er er gek op was. Maar er was meer dat Paul inspireerde. Namelijk een ander nummer over een fantasie-drankje: Love Potion No. 9, dat in 1959 door de Amerikaanse soul-harmony groep The Clovers werd opgenomen. [video]

McCartney had een knoop in zijn maag

De titel was er, de inspiratie ook, maar nu moest er nog een tekst komen. McCartney koos hierbij om te spelen met surrealistische en vervreemdende woordcombinaties en associaties. We waren en zijn dat niet zo van hem gewend, eerder van woordkunstenaar John Lennon (Lucy In The Sky With Diamonds, Glass Onion, Come Together). Maar goed, speelde Paul zomaar met gekke woorden en zinnen of had hij toch wat te melden met Monkberry Moon Delight? Volgens Yorick is het goed denkbaar dat hij in de zomer van 1970 in Schotland, de voor hem depressieve periode waarin hij het nummer schreef, zijn worstelingen verstopte. Namelijk die met het uiteengaan van The Beatles en de beslissing om het juridische gevecht met manager Allen Klein te voeren. In Life van april 1971 zegt Paul in een interview "I had a knot in my stomach all Summer". Die "knot" vinden we letterlijk terug in Monkberry Moon Delight:

So I stood with a knot in my stomach

And I gazed at that terrible sight

Ongetwijfeld zullen we daarover nog uitgebreid lezen in het boek dat Yorick momenteel over het complete oeuvre van Paul McCartney schrijft. Een naslagwerk dat bij voorbaat al een plek in elke Bealtesboekenkast verdient. Al is het alleen maar om de geweldige hoeveelheid liefde en research die Yorick inmiddels in zijn schrijfproject gestopt heeft. 

Net niet over de grens

Eigenlijk is het niet de tekst, maar lijkt het vooral de door McCartney geleverde vocale prestatie die het nummer zo geliefd maakt bij vele fans. We weten dat Paul er regelmatig lol aan beleefde om zijn krachtige en rauwe Rock 'n' Roll-stem op te zetten (I'm Down, Oh! Darling) en bij Monkberry Moon Delight ging hij daarin nog net een stapje verder, bijna tegen het karikaturale aan, maar dan weer nét niet over de grens. Dat maakt Monkberry Moon Delight tot een intense luisterervaring, zeker als we die stem "los" horen. Ga er maar even voor zitten: [video]

Screamin' Jay maakte zijn eigen versie

Monkberry Moon Delight inspireerde bluesartiest Screamin' (what's in a name) Jay Hawkins in de seventies om zijn eigen versie van het nummer op te nemen. Daarbij bleef hij overigens aardig dicht bij het origineel. De cover viel overigens goed in de smaak bij McCartney, die het nummer voorafgaand aan zijn concerten in 1993 draaide. Ook stuitte ik op een hele interessante en krachtige cover van een Nederlands McCartney-project (Club Helmbreker), waarbij Yorick van Norden betrokken was. De moeite waard! [video]

"Eén van zijn subliemste vocale prestaties"

Onlangs vroeg ik een aantal McCartney-liefhebbers wat zij van dit (toch atypische) Macca-nummer vonden. Dat leverde onder andere deze reacties op: "Ik vind het geweldig, één van de beste stukken op RAM en één van de beste zangprestaties uit z'n carrière."(Yorick van Norden), "Een van zijn subliemste vocale prestaties." (Bertolf Lentink), "We hebben de losse tracks en dan is het van al die tracks genieten!! Hij geeft zich volkomen in dit nummer!" (Jan Cees ter Brugge), "Prachtig nummer! Het stemgeluid is, zoals anderen ook al schreven, fenomenaal. Ik vind de cover van Screaming Jay Hawkins trouwens ook waanzinnig." (Ron Bulters), "Als Monkberry Moon Delight langs komt, moet ik altijd lachen of glimlachen. Soms krijg ik er een soort pretparkachtige knoop van in mijn maag, net als Paul zelf in het tweede couplet." (Stefan Terpstra). Ramón Dorenbos zegt eerlijk dat het nummer voor hem voor 'Perfectie' staat, maar dat hij het niet altijd kan hebben. Dat geldt hier ook voor Huisgenoot J, die laatst vertwijfeld vroeg: "Wat is dit voor geschreeuw?"

Ik geloof dat ik de laatste jaren alleen maar meer ben gaan houden van dat knotsgekke Monkberry Moon Delight. Gefeliciteerd met je 78e, Macca.

Hoe Paul Mackernan in 1967 als fly on the wall op de set van I Am The Walrus belandde

Paul Mackernan. Zijn naam zal jullie waarschijnlijk niets zeggen. Tot 2011 werkte hij als jurist in de wereld van het vastgoed. Ik vermoed dat hij inmiddels met pensioen is. Op zijn twintigste stond hij met zijn neus vooraan toen The Beatles in september 1967 met hun entourage neerstreken bij West Malling Air Station in Maidstone, Kent.

Geen toevallige toeschouwer
MacKernan was niet eens een toevallige toeschouwer, die een kijkje kwam nemen omdat hij hoorde dat The Beatles in town waren. Hij werkte in het Birmingham Repertory Theatre, als decor-assistent. Zijn iets oudere vriend Robin Stubbs ontwierp kostuums voor televisieprogramma's van de BBC.  Deze Stubbs was ingehuurd op een filmset bij West Malling Airstation en nodigde Paul MacKernan uit om mee te gaan en de handen uit de mouwen te steken. Voordat hij het wist, had hij een baantje te pakken. In een interview vertelde Mackernan dat hij ter plekke, op de set, een sollicitatiegesprek van vijf minuten voerde en aan de slag kon. Zijn loon? 95 pond per week, plus 35 pond voor onkosten. Een behoorlijke som geld in de sixties. 

Eén van de foto's die Paul Mackernan
als fly on the wall maakte.

De locatie was tweede keus

In "Het Londen van The Beatles" (Lewisohn, Schreuders, Smith) las ik dat het eigenlijk niet de bedoeling was bij de luchthaven van West Malling te gaan filmen. De beoogde Shepperton Film Studio's bij Heathrow Airport bleken volgeboekt. Dus streek het Beatlescircus tweeënveertig kilometer verderop neer. Piet Schreuders bezocht de locatie eind jaren negentig. In zijn genoemde publicatie vinden we een studie van het terrein.

Paul Mackernan, met op de achtergrond The Beatles

Paul gaf zijn ogen goed de kost

Terug naar september 1967. Paul Mackernan kon aan de slag. Hij werd ingezet om de grote showtrap te bouwen, waarvan we The Beatles in de film Magical Mystery Tour zien afdalen. De trap werd aan de achterzijde met steigers verstevigd, maar was volgens Mackernan niet al te stevig. "Wanneer je er tegen zou leunen, viel hij zo om," lees ik in een interview met hem. Het waren redelijk lange dagen op de filmset. Stubbs en Mackernan moesten 's gedurende vier weken ochtends om acht uur aanwezig zijn. Tegen zevenen konden ze 's avonds naar hun hotel. Volgens Mackernan was het eenvoudig om overal op terrein rond te hangen. Het was lastiger om binnen te komen in de hangar. Toch lukte het hem zijn ogen goed de kost te geven. Uit zijn verhaal blijkt niet of hij The Beatles per verrassing als "sterren op de set" trof, of dat Mackernan al vanaf dag één wist bij welk bijzonder project hij betrokken was. "We verbleven in een goed hotel, dicht bij het vliegveld. The Beatles zaten dichtbij in een ander hotel," vertelde hij. Mackernan herinnert zich hoe Paul McCartney hem hielp over het hek te klimmen om op het hotelterrein bij The Beatles gebruik te maken van het zwembad. Dat werd snel opgemerkt door het personeel, waarna de decorjongen het terrein weer moest verlaten. Ook leende Mackernan volgens eigen zeggen zijn auto aan Ringo, die zin had in een ritje naar de andere kant van het vliegveld.

Een echte fly on the wall!

De jonge Mackernan wist zowaar een figurantenrol in de film te bemachtigen. Zonder dat hij daar op uit was, trouwens. Bij het filmen van de bekende scène uit I Am The Walrus, werden vier politieagenten op een meer dan tien meter hoge muur geplaatst. Eén van de mannen bleek hoogtevrees te hebben, dus haastte Mackernan zich naar de Magical Mystery Tour-bus en trok hij het politiekostuum aan. Niet veel later stond Paul, als kleinste agent, in de rij op het hoge schot. "We hielden elkaars handen vast om te voorkomen dat we er af zouden vallen," vertelde de gelegenheidsacteur later." Wanneer ik de verkorte versie van de clip opzoek, zie ik de agenten staan. Hoog op de muur. Zou de jonge Mackernan met zijn slanke postuur de tweede van rechts zijn? Het is lastig te zien.

Een aannemelijk verhaal

Hebben we twijfels bij de interessante avonturen van deze man? Nee, zijn verhaal wordt aannemelijk bij het zien van een aantal foto's die hij op de set wist te maken. Mackernan was de ultieme fly on the wall (hoe toepasselijk) terwijl The Beatles hun legendarische clip filmden. Over het maken van die foto's werd overigens ook niet moeilijk gedaan, las ik. 

Mackernan assisteert Mal Evans bij het
verstellen van Ringo's hi-hatt.

The Beatles Unseen

Jaren later toonde Paul zijn foto's op de jaarlijkse Beatlesconventie in het Connaught Hotel in Wolverhampton, zo vertelde hij. Dat zorgde ervoor dat hij, in de jaren die volgden, regelmatig gebeld werd door handelaren die interesse zijn foto's hadden. Via een tussenhandelaar kwamen zijn foto's in het bezit van Mark Hayward die er zijn enorme fotoverzameling over The Beatles mee uitbreidde. Hayward publiceerde de foto's in zijn lijvige naslagwerk "The Beatles Unseen" (2005) en tekende er het verhaal van Paul Mackernan bij op. In het Engeland van 1967 kon je dus, zomaar, als jonge setbouwer, in een Bealtesavontuur belanden. Prachtig, toch?

Drove from Paris to the Amsterdam Hilton: Les Anthony, de privéchauffeur van John Lennon, overleed vorige maand

Horen, zien en zwijgen. Deze uitdrukking is op één beroepsgroep wel heel erg van toepassing: die van de bodyguards, persoonlijke assistenten en de chauffeurs. Zij zijn de professionals die de sterren en de royals dagelijks bijstaan, daarbij veel meemaken en daarover netjes hun mond houden. Ook Les Anthony hoorde tot die bijzondere categorie mensen. Van 1964 tot het najaar van 1971 was hij John Lennons persoonlijke chauffeur. Anthony, zoals Lennon hem altijd noemde, overleed vorige maand.

Les Anthony moest Lennon van Weybridge naar Londen rijden

Vermoedelijk trad Les Anthony in de zomer van 1964 bij John Lennon in dienst. Dat was de periode waarin John met zijn gezin verhuisde naar Kenwood, het landhuis aan Wood Lane in Weybridge. Toen John buitenaf ging wonen, had hij een chauffeur nodig die hem naar Londen bracht, wanneer hij de studio of de stad in wilde. Lennon zou zijn rijbewijs pas in februari 1965 halen, maar werd nooit een ster achter het stuur. Manager Brian Epstein waarschuwde iedereen die het maar horen wilde: "Laat je nooit door John Lennon rijden." Althans, dat vertelde Jan Cees ter Brugge me.

Les Anthony bij Kenwood in Weybridge

Carpoolen met George en Ringo

Wanneer The Beatles naar de studio moesten, werd er vaak gecarpoold door de drie leden die op de Stockbroker Belt waren gaan wonen. Chauffeur Les Anthony pikte John op en reed aansluitend langs Ringo en George. Wel zo gezellig. Ik herinner me een scène uit The Beatles Anthology waarin George Harrison vertelde dat het drietal, al hobbelend over landwegen in de psychedelisch beschilderde en slecht verende Rolls Royce van Lennon langzaam maar zeker stoned werd. En misselijk. Anthony kon overigens ook goed met Ringo Starr opschieten. Met McCartney, die hij "een erg zuinige man" noemde, had hij minder.

36 pond per week

In 1966 vergezelde Anthony zijn werkgever tijdens de filmopnamen voor How I Won The War, in het Spaanse Almería. Anthony was een lange man met een goed getraind lijf. Met zijn achtergrond in het leger kon hij moeiteloos de rol van bodyguard voor John vervullen. Misschien was dat de reden dat Anthony meereisde naar Spanje. De chauffeur moest overigens dag en nacht voor Lennon beschikbaar zijn, voor een loon van 36 Engelse ponden per week. Dat klinkt misschien wat schamel, maar tegenwoordig zou dat neerkomen op een bedrag van zo'n 600 pond. Het gaf de dertiger destijds een vast inkomen voor zijn gezin.

Les Anthony met John Lennons katten

Lennon stond naakt in de deuropening

Voor die 36 Engelse ponden per week slikte Les Anthony de nodige gekkigheid waar hij mee te maken kreeg. Zoon Melvin, inmiddels zelf in de zestig, vertelde in een interview dat zijn vader John Lennon regelmatig naakt in de deuropening trof, maar daar nuchter en pragmatisch mee omging: "My father didn’t care, at the end of the day you are employed by them. He said it was because they were hippies and were free living." Kortom, Lennon kreeg zijn chauffeur niet snel gek. Hoewel...

Anthony was erbij in de Indica Gallery

In november 1966 was Les Anthony getuige van de ontmoeting tussen John Lennon en Yoko Ono in de Londense Indica Gallery waar Ono exposeerde. In People Weekly (15 augustus 1988) vertelde Anthony: "Yoko took one look at John and attached herself to him like a limpet mine - with much the same destructive effect. She clung to his arm while we went around the exhibition, talking away to him in her funny little high-pitched voice until he fled." Drie weken later reed Les Anthony Lennons geblindeerde Rolls Royce rond, terwijl John en Yoko achterin de wagen op een bed gemeenschap hadden. Daarmee vertelde Anthony een ander verhaal dan John en Yoko over de start van hun relatie naar buiten brachten. Wie meer over dat ándere verhaal wil lezen, nodig ik uit deze column er nog eens bij te pakken. 

Drove from Paris to the Amsterdam Hilton...

Op maandag 24 maart 1969 was het Les Anthony die John en Yoko, inmiddels een getrouwd stel, in de witte Rolls van Parijs naar Amsterdam reed. Eerder die maand was de wagen overgevlogen van Londen naar Parijs, waar Anthony het pasgetrouwde koppel al had rondgereden. Hij bracht John en Yoko daar onder andere naar hun afspraak met Salvador Dalí. Op weg naar Amsterdam zag Anthony nogal op tegen de drukte en chaos op de Parijse rondweg en reed hij achter de Italiaanse fotograaf Araldo di Crollalanza aan. Terwijl Anthony koers zette naar Nederland, hoorde hij John Yoko op de achterbank haar Beatleskennis bijspijkeren door op gitaar nummers van het Sgt. Pepper-album voor te spelen.

Bij Hazeldonk de grens over

In het erg informatieve boek "In Bed met John en Yoko" (Jan Cees ter Brugge, Jan van Galen en Patrick van den Hanenberg) las ik dat Anthony de vredesduiven die avond om 21.45 uur de grens bij Hazeldonk over reed en rond dat tijdstip naar het Hilton belde om aan te kondigen dat hij er over vijf kwartier zou zijn. Op de Utrechtsebrug in Amsterdam stopte hij om fotograaf Nico Koster en Telegraaf-journalist Henk van der Meyden in te laten stappen en om 23.27 uur draaide Anthony de parkeerplaats van het Hilton Hotel op. Aanvankelijk liet hij zijn auto daar de eerste nachten staan, maar toen souvenirjagers een aantal schildjes van de grille stalen, zette hij de Rolls van zijn chef in een garage in de buurt.

Deze foto stuurde Piet Schreuders me:
aankomst bij het Hilton Hotel

Anthony haakte af en keerde terug naar huis

De nuchtere Anthony vond die hele Bed-In een vreemde actie. Toen duidelijk werd dat de Lennons na een week richting Wenen wilden, stelde hij voor alvast vooruit te rijden, zodat John en Yoko konden vliegen. Blijkbaar zat de chauffeur niet te wachten op een lange rit oostwaarts met het paar. Van Anthony is bekend dat hij Yoko niet aardig vond. Bij het bespreken van de plannen liet John zijn chauffeur weten dat hij ook best terug naar Londen mocht. Dat liet Anthony zich geen twee keer zeggen. Hij mocht de Rolls weer op het vliegtuig zetten en zelf vloog hij vanaf Rotterdam weer naar huis. Met de witte Rolls Royce, zo vertelde hij, kon hij ongestoord door Engeland rijden. De psychedelisch beschilderde Royce trok heel wat meer bekijks en werd overal bestormd door fans.

Post voor Her Majesty

Ik vraag me af in welke wagen Anthony op 25 november 1969 met een speciale missie naar Buckingham Palace reed. Lennon had hem de opdracht gegeven diens lintje, waarmee hij in 1965 tot Member of the British Empire was onderscheiden, netjes terug te brengen bij Her Majesty. Mét een briefje, waarmee John uitlegde waarom hij zijn MBE weer wenste in te leveren: 

Een bedankbriefje uit New York

In 1970 en 1971 waren John en Yoko regelmatig in de Verenigde Staten te vinden en droogde het chauffeurswerk voor Les Anthony op. In augustus 1971 emigreerde het stel voorgoed naar New York City. Les Anthony kreeg een nieuwe job. Hij werd de vaste chauffeur van de Britse politicus Geoffrey Rippon. Dat Lennon zijn nuchtere en integere chauffeur in Engeland niet helemaal vergeten was, bleek uit het hartelijke bedankbriefje dat hij Anthony nog vanuit New York stuurde: You've been a good lad over the years and faithful - for which I thank you," en voegde daar aan toe dat Anthony het maar moest laten weten als hij nog een goede referentie nodig had. "See you some day," was Lennons laatste groet aan zijn chauffeur.

Les Anthony overleed op 21 mei 2020 aan de gevolgen van de Ziekte van Alzheimer.

Hij werd 86 jaar oud.