Een zomer vol Beatlesnieuws!

Een beetje tegenstrijdig is het eigenlijk wel. Terwijl de afgelopen weken de scholen dicht zaten, de Tweede Kamer en De Wereld Draait Door met reces waren, de kranten met dunnere edities uitkwamen en menigeen het op zijn of haar vakantieadres (of thuis) wat rustiger aan deed, draaide de nieuwscarroussel van The Beatles op volle toeren. Bij het schrijven van deze column, realiseer ik me dat hij op de beoogde publicatiedatum waarschijnlijk alweer ingehaald is door nieuw Beatlesnieuws. Hoe bestaat het toch dat een band die praktisch 50 jaar geleden ter ziele ging, ons nog wekelijks, zo niet dagelijks, bezighoudt? Ik keek terug op het nieuws van deze zomer.

De jubileumbox van Abbey Road komt er nu echt aan

Om te beginnen wachtten we deze weken natuurlijk in spanning op de officiële vooraankondiging van de jubileumbox van Abbey Road. Giles Martin deelde op 4 juli een veelzeggende tweet, waaruit duidelijk bleek dat hij de laatste hand aan de audio legde. Ook lekte er de afgelopen weken al informatie uit over de het artwork en de tracklist van de box, zodat we al een beetje een idee kregen van wat we in september mogen verwachten. Ringo sprak in een interview dat op 2 augustus verscheen, ook over de nieuwe box. Hij gaf daarbij aan zich vooral op de nieuwe mixen te verheugen. Alle aandacht die altijd uitgaat naar outtakes, kan hem niet zo boeien. Ringo gaat voor the real stuff. Uiteindelijk volgde op 8 augustus, de dag waarop 50 jaar geleden de beroemde hoesfoto gemaakt werd, de officiële aankondiging van de jubileumbox. Om de release te vieren, komt BBC Radio 2 met een heus Beatles Pop Up Radio Station, dat van donderdag 26 tot en met zondag 29 september programma's vanuit de Abbey Road Studio's uitzendt. Gary Barlow, één van de presentatoren, zal daarbij Paul McCartney interviewen.

Ringo vierde zijn verjaardag en ging weer touren

Ondertussen zat Ringo deze zomer ook niet stil. Op 7 juli vierde hij zijn jaarlijkse Peace & Love-verjaardagsfeest, waarbij hij de wereld opriep om rond 12.00 uur 's middags (plaatselijke tijd) overal het vredesteken te maken en Peace & Love te roepen, zodat er dit jaar wederom een wave van vredesboodschappen over de aardbol trok. Het begint een aardige traditie te worden, die dit jaar alweer voor de 11e maal herhaald werd. Ringo was zelf present bij de Capitol Tower in Los Angeles, waar ook een bescheiden bijeenkomst plaatsvond: [video]

Paul, Ringo en Joe Walsh in het Dodger Stadium

Amper een week na dat verjaardagsfeestje verscheen Ringo plotseling op het podium bij Paul McCartney die in het Dodger Stadium zijn Freshen Up-tour afsloot. Ringo drumde mee op de reprise van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band en Helter Skelter [video]. McCartney toonde openlijk zijn affectie voor Starr door I love you man! te roepen, vlak voor Pepper werd ingezet. Diezelfde avond verscheen overigens Eagles-gitarist Joe Walsh, al vele jaren Ringo's zwager, nog ten tonele om mee te spelen op The End. Het moet een gedenkwaardige avond zijn geweest voor het publiek. 

Een nieuwe All Starr Band

Voor Ringo was het optreden met Macca waarschijnlijk een opwarmertje voor zijn eigen nieuwe tour met de All Starr Band. Die reeks concerten, onder de noemer "30th Anniversary North American Tour" ging op 1 augustus 2019 van start in Ontario. In de line up van Ringo's band treffen we deze zomer de volgende namen aan: Steve Lukather, Colin Hay, Gregg Rolie, Warren Ham, Gregg Bissonette en Hamish Stuart. Laatstgenoemde (rechts op de foto) speelde uiteraard ook een aantal jaren mee in de band van Paul McCartney. Verder verscheen het nieuws dat Ringo een nieuw album afrondt en in september met een nieuwe uitgave van zijn fotoboek Another Day In The Life komt. Tijdens de afgelopen Beatlesweek verklapte producer Jack Douglas overigens dat Paul McCartney meezingt op de eerste single die in september van Ringo's album zal uitkomen.

Macca The Musical

Het meest verrassende nieuws van deze zomer was ongetwijfeld de aankondiging dat Paul McCartney bezig is om muziek te schrijven voor een musicalbewerking van de film It's A Wonderful Life (1946). Paul werkt daarvoor samen met Lee Hall, de man achter Billy Elliot en Rocketman. Uit een artikel van Rolling Stone blijkt dat het project al enige tijd in de maak is en dat McCartney al in 2016 een demo completeerde van het openingsnummer voor de musical. Het meerjarenproject moet eind 2020 resulteren in een première. We wachten in spanning af!

De McCartneys en het erfgoed van Linda

Deze zomer verscheen het enige soloalbum van Linda McCartney, getiteld Wide Prairie, in een nieuwe gelimiteerde opgave. De plaat bevat composities die Linda in de loop der jaren schreef en opnam. Samen met dochters Mary en Stella stelde Paul daarnaast een expositie samen met foto's van zijn overleden vrouw. Linda McCartney Retrospective is van 5 juli 2019 tot 12 januari 2020 te zien in Kelvingrove Art Gallery and Museum in Glasgow. Paul sprak rond de opening van de tentoonstelling enkele malen met de pers over Linda, haar werk en de manier waarop hij het verdriet rond haar dood moest verwerken. Beluister hier het gesprek dat Paul met Ricky Ross van BBC Schotland had. 

Grandude bij Waterstones
Wie inmiddels online een kaartje heeft bemachtigd, kan op 6 september vanaf 16.00 uur bij Waterstones (Picadilly Circus, Londen) aanwezig zijn bij het optreden van Paul McCartney. Het gaat eens niet om de muziek, maar over het kinderboek Hey Grandude dat Paul, geïnspireerd door zijn eigen kleinkinderen, schreef.

Above us only sky: hoe de Lennons het album Imagine maakten

Het belangrijkste nieuws uit het Lennon-kamp van deze zomer is wellicht dat de mooie documentaire Above Us Only Sky op dvd uitkomt. We zagen de docu een aantal maanden geleden al op televisie, maar ik kan me voorstellen dat het document, over de totstandkoming van het Imagine-album, een interessant item voor Beatlesverzamelaars is. Ik vond de documentaire mooi vormgegeven, zag beelden die ik nog niet kende en genoot van de interviews en de manier waarop uitgelegd werd hoe John en Yoko elkaar in creatief opzicht aanvulden en versterkten. [video-trailer]

The next generation

Ondertussen zit de volgende generatie ook niet stil. Stella McCartney lanceerde een kledinglijn die ze inspireerde op de Beatlestekenfilm Yellow Submarine, Julian Lennon schijnt een aan nieuw album te werken en deelde onlangs op social media dat hij daar ook Sean Lennon bij betrekt. In welke vorm en hoe uitgebreid dat is, kunnen we alleen maar afwachten. Dhani Harrison tourde met Jeff Lynne & ELO door Noord-Amerika en zorgde er met zijn vertolking van Handle With Care voor dat bij mij het kippenvel op de armen stond. Het was even of ik zijn vader hoorde zingen. Met dat mooie [filmpje] besluit ik de blog van deze week. Die Beatles en hun nazaten waren echt niet bij te houden deze zomer. 

She Said She Said: hoe Peter Fonda John Lennon irriteerde en inspireerde

Hoewel Peter Fonda grote faam als acteur en regisseur zou verwerven, waren er twee ingrijpende gebeurtenissen die zijn jeugd tekenden. Tijdens een feestje, in augustus 1965, met The Beatles, vertelde Fonda een doodsbange George Harrison openhartig over één van die incidenten. John Lennon hoorde de conversatie en vond het allemaal al snel welletjes. Hij stuurde Fonda weg, maar kreeg die ene zin niet uit zijn hoofd. Amper een jaar later hoorde Peter Fonda zijn eigen uitspraak terug op Revolver, het nieuwe Beatlesalbum. Zo bleven Peter Fonda en The Beatles op bijzondere wijze verbonden. Afgelopen week overleed de acteur.

Een spoedoperatie en drie bloedtransfusies
De dood was nooit ver weg voor Peter Fonda. Op 10-jarige leeftijd verloor hij zijn moeder Frances Seymour, die zichzelf in een psychiatrische instelling van het leven beroofde. De jonge Peter zou daar overigens pas op zijn 15e achter komen. Op dat moment had hij zelf al amper een heftig ongeluk overleefd. Kort voor zijn 11e verjaardag schoot hij zich per ongeluk, tijdens het laden van zijn pistool, in zijn buikholte. Een spoedoperatie en drie bloedtransfusies redden zijn leven, terwijl vader Henry Fonda in allerijl van een acteerklus op de Virgin Island terugvloog naar New York. Het incident haalde de kranten, vanwege de faam van Fonda senior. Zo lezen we in de The Times van 8 januari 1951 over de gebeurtenissen:

Liever een hippie dan mainstream Hollywood-acteur

Hoewel geld de door rampspoed achtervolgde familie Fonda niet gelukkig kon maken, stelden de inkomsten van vader Henry de jonge Peter wel in staat om een aantal maanden in India van zijn ongeluk te revalideren. Enkele jaren later, op zijn 14e, trad Peter al in de voetsporen van zijn vader, door acteerlessen te nemen. Vanaf 1960 kreeg zijn carrière vorm. Eerst in het theater, later op televisie en vanaf 1963 op het witte doek. Toen hij The Beatles eind augustus 1965 in Los Angeles ontmoette, had hij er een aantal in het oog springende rollen opzitten en leek zijn kostje al snel gekocht. De tegendraadse Fonda zette zich echter af tegen de mainstream Hollywood-cultuur, liet zijn haar groeien, gebruikte regelmatig LSD en voelde zich meer aangetrokken tot de zich ontwikkelende underground- en hippiebeweging. Dat kostte hem de nodige nieuwe opdrachten, maar leverde hem wel een interessante contacten op. Zijn vriendschap met de leden van The Byrds zorgde ervoor dat Fonda in de zomer van 1965 op een zeker feestje belandde.

[video: The Beatles op 18 augustus 1965 in Shea Stadium, New York,

enkele dagen voor de ontmoeting met Peter Fonda]

Privacy onder de parasols

Die zomer tourden The Beatles door Amerika en verbleven ze vijf vrije dagen in een door Brian Epstein gehuurde villa aan 2850 Benedict Canyon in Los Angeles. Het huis was eigendom van Zsa Zsa Gabor. Al snel werd de schuilplaats van The Beatles bekend. Hoe kon het ook anders. Ook wist de plaatselijke sterrenscène zich vlot de toegang tot het fort van The Beatles te verschaffen en bezochten The Beatles zelf die week Elvis Presley. Ze waren toch in de buurt. Terwijl pershelikopters onophoudelijk rondjes boven het tijdelijke onderkomen van The Beatles cirkelden, zochten de Fab Four onder hun parasols nog enige privacy aan het zwembad. Op zoek naar wat ontspanning, gebruikten John, George en Ringo samen met Roger McGuinn en David Crosby die dag de nodige LSD. Paul McCartney, die altijd wat voorzichtiger was met harddrugs, haakte af. De Byrds-mannen besloten hun acterende vriend Peter Fonda ook uit te nodigen. Die moest zich een weg banen langs alle door de politie opgezetten barricaden en opdringerige fans. 

I know what it's like to be dead

In Rolling Stone haalde Fonda later herinneringen op door te vertellen dat hij onophoudelijk acid gebruikte met de leden van beide bands en dat het gezelschap uiteindelijk al pratend in een enorm bad belandde. Volgens Fonda begon George Harrison onder invloed van LSD over zijn doodsangsten te vertellen. De acteur besloot hem gerust te stellen door over het schietongeluk uit zijn eigen jeugd te praten en gebruikte daarbij de woorden: 'I know what it's like to be dead.' Fonda had namelijk tijdens zijn operatie even geen hartslag meer gehad. 

Bij het zwembad, op een ander moment die week, met Joan Baez en David Crosby

John Lennon raakte geïrriteerd

De goedbedoelde woorden voor George Harrison irriteerden John Lennon, die Fonda vroeg op te houden over het onderwerp. Lennon sprak daarbij de woorden: 'Who put all that shit in your head.' en 'You're making me feel like I've never been born,' zinnen die ons als luisteraars inmiddels behoorlijk bekend voorkomen. Blijkbaar viel het niet in goede aarde dat Fonda ook zijn operatielitteken liet zien. Het was too much voor Lennon en zodoende kon Peter Fonda vertrekken, bekend acteur of niet. 

Eigentijdse foto van de villa waar de ontmoeting plaatsvond

She Said, She Said werd eigenlijk een Lennon/Harrison-compositie

De zomer daarop werkten The Beatles koortsachtig aan de voltooiing van hun album Revolver. Uit een aantal losse muzikale en tekstuele ideeën stelde John Lennon, met hulp van George Harrison, het nummer She Said, She Said samen. Daarin verwerkte hij bijna letterlijk een aantal zinnen uit de conversatie die zich een amper een jaar daarvoor in de Hollywood hills had voltrokken. Lennon besloot daarbij dat She Said een stuk beter klonk dan He Said. Bij de repetities en opnamen, die plaatsvonden op 21 juni 1966 haakte Paul McCartney opnieuw af. Er was onenigheid. 

Paul McCartney speelt geen noot mee op She Said, She Said

Zo ontstond de vrij unieke situatie dat John, George en Ringo She Said, She Said van A tot Z inspeelden en van overdubs voorzagen, waarbij Harrison de baspartijen voor zijn rekening nam. Het zal McCartney niet lekker hebben gezeten dat hij op geen enkele wijze betrokken was bij wat al snel als één van de meest geniale nummers van het toch al ijzersterke album Revolver werd beschouwd. She Said, She Said zal Peter Fonda vast en zeker een glimlach hebben bezorgd. Voor het eerst speelde hij de hoofdrol in een liedje. Fonda moest zijn grootste filmsucces, met Easy Rider uit 1969, toen overigens nog bereiken. De acteur is 79 jaar geworden.

Hoe Her Majesty bijna op de studiovloer belandde

Op woensdagmiddag 2 juli 1969 daalde Paul McCartney de lange trap naar de vloer van Studio 2 af. Na een rommelig voorjaar, waarin The Beatles weinig bezig waren geweest met het opnemen van nieuwe muziek, was besloten om in de zomer op volle kracht verder te werken aan een nieuw album. Producer en arrangeur George Martin maakte zijn agenda vrij en EMI Studio 2 aan Abbey Road werd voor de periode van 1 juli tot en met 29 augustus op alle doordeweekse dagen voor The Beatles geblokt.Van half drie 's middags tot 10 uur 's avonds om precies te zijn. Vaak was het Paul McCartney die als eerste arriveerde. Zo ook die woensdag, tegen de klok van drie.

John Lennon lag in het ziekenhuis

Zou hij geweten hebben dat John Lennon op dat moment in een Schots ziekenhuis lag? Lennon was de dag ervoor op een korte gezinsvakantie met Yoko, Julian en Kyoko in de Schotse hooglanden met zijn auto van de weg geslingerd en zodoende voorlopig nog niet in staat om zich weer in Londen te melden. Omdat de anderen nog niet gearriveerd waren, pakte Paul zijn akoestische gitaar en speelde hij een kort deuntje dat bestond uit één couplet, dat nog geen halve minuut duurde. Over zijn met de fingerpicking-techniek gespeelde gitaarpartij zong Paul een kleine ode aan de koningin: Her Majesty.

John en Yoko kort voor hun auto-ongeluk in Schotland

Drie keer wijzen naar de koningin

Met Her Majesty zou het de derde keer zijn dat The Beatles in hun liedjes naar Koningin Elizabeth verwezen. In Penny Lane is er de fireman, in his pocket is a portrait of the queen. In Mean Mr. Mustard, dat ook op Abbey Road zou verschijnen, wordt de hoofdpersoon in het liedje door zijn zus Pam meegenomen om naar de koningin te gaan kijken. Maar dit allemaal terzijde!

Her Majesty in 1969: Pretty nice girl?

We horen een Honey Pie-achtig nummer ontstaan

Grappig genoeg was er via Her Majesty opnieuw een link met Schotland, want Paul schreef de snipper tijdens zijn verblijf op zijn boerderij bij Campbeltown in Kintyre. Al eerder dat jaar had hij het liedje voor de dag gehaald. Tijdens de Get Back-sessies in januari zette Paul zijn nummer al eens in. Ik vond een hele leuke versie, waarbij we op de achtergrond met name George Harrison eerst horen praten. McCartney speelt het eerste couplet en krijgt daarna de aandacht van de overige Beatles die licht improviserend meespelen. We horen Ringo een subtiele swing inzetten en (ik vermoed) John zoekend wat slide-gitaarwerk verrichten. In de herhaling schuift Paul nog wat met de tekst, voegt hij wat van zijn kenmerkende scat-singing toe en horen we een Honey Pie-achtig nummer ontstaan. Luister maar even mee via dit [filmpje]

Paul deed ook een poging op de piano

In een andere versie uit de Get Back-sessies probeert Paul Her Majesty op de piano te spelen, maar daarbij slaagt hij er niet in de juiste akkoorden te vinden die hij op de gitaar bedacht. 'Hoe deed ik dat ook alweer?' hoor je hem denken. Hij staakt zijn [pogingen] al snel:

Een eigenwijze technicus

Omdat Paul zijn korte couplet blijkbaar niet wist uit te breiden naar een volledige ode aan de koningin, besloot hij Her Majesty te laten zoals het was. Die middag in juli nam hij het nummer in drie takes live spelend en tegelijkertijd zingend op. Daarmee kwam Her Majesty op de lijst met liedjes waarmee men een medley wilde samenstellen. Toen die medley in de loop van juli daadwerkelijk in elkaar gezet werd, kreeg Her Majesty aanvankelijk een plek tussen Mean Mr. Mustard en Polythene Pam. Paul vond het maar niets en vroeg assistent-technicus John Kurlander om Her Majesty er uit te knippen en weg te gooien. Kurlander verwijderde het nummer uit de medley, maar bewaarde de tape. Het studiopersoneel had inmiddels instructies gekregen niets van The Beatles meer weg te gooien of te wissen. De technicus bewerkte de tape en plakte de opname na een seconde of 15 achter de stilte na het slotakkoord van The End. 

McCartney ging overstag voor de eerste ghosttrack

De volgende dag liet John Kurlander zijn experiment aan McCartney horen. Na de stille seconden, begon Her Majesty plotseling, met een bekkencrash en een D-akkoord. Dat was niet te voorkomen, het waren immers de laatste klanken van Mean Mr. Mustard, waaruit het tokkelende gitaarspel van Paul tevoorschijn kwam. Dat leverde een bijzonder effect op en McCartney ging overstag: Kurlander mocht het fragment, helemaal aan het eind van het Abbey Road-album laten staan, en bedacht daarbij zo'n beetje de eerste ghosttrack in de geschiedenis van de popmuziek. Een track die even abrupt eindigt als begint. Dat gekke eind was de knip om het nummer los te maken van Polythene Pam. Zo eindigt zowel de A-kant van Abbey Road abrupt (I Want You - She's So Heavy) en gebeurt hetzelfde op de B-zijde van de plaat met Her Majesty. Daarmee nemen we als luisteraar afscheid van het oeuvre dat The Beatles ons voorschotelden. In 23 seconden. En dan is het ineens voorbij.

Hoe kwam Abbey Road aan zijn naam? Een kleine geschiedenis van een beroemde straat

Lang, lang geleden, was er eens...een kluizenaar. Zijn naam was Godwyn en hij koos er voor om als heremiet in afzondering te leven, in een kleine nederzetting, bij een beekje. De monnik zocht de stilte, in het landschap dat zich een paar kilometer ten noord-westen van het middeleeuwse Londen bevond. We schrijven het jaar 1130 wanneer Godwyn vermoedelijk voor het laatst water gaat halen bij het beekje met de naam Keeleburn. De beek zou zijn voortgekomen uit een geneeskrachtige bron. Waarom Godwyn vertrok, weten we niet. Wel dat de plek die hij stichtte een aardige link heeft met het Beatlesalbum Abbey Road. Deze week is het 50 jaar geleden dat The Beatles, haast in een kleine processie als vier monniken, de weg overstaken die naar het huis van de middeleeuwse monnik Godwyn leidde. Kortom: deze week gaan we helemaal terug naar de roots van de naam Abbey Road. Je kunt maar beter het héle verhaal kennen, als je het jubileum van een albumfoto viert!

Drie gepensioneerde hofdames

In het jaar 1130 besloot Godwyn zijn nederzetting te verlaten. Na zijn vertrek schonk hij zijn woning aan het bestuur van St. Peter's Church in Westminster. Op dat moment was Gilbertus Universalis de Bisschop van Londen en die besloot de nederzetting te laten verbouwen tot een volwaardig klooster. Deze bisschop gaf nog voor zijn dood op 9 augustus (!) 1134 (835 jaar minus een dag, voor het maken van de zebra-foto) zijn toestemming. De eerste bewoonsters hadden er al hun intrek genomen. Het waren drie gepensioneerde hofdames van koningin Mathilda van Schotland, echtgenote van Henry I, zo schrijft Agnes Strickland in haar boek. Deze dames, genaamd Emma, Gunilda en Cristina waren de eerste nonnen van het klooster dat Kilburn Priory zou gaan heten. Kilburn was daarbij als naam afkomstig van Keeleburn, de eerder genoemde beek.

Benedictus en Augustinus

Hoe lang deze eerste nonnen in hun klooster verbleven, weet ik niet. De abdij bleef in ieder geval wel bestaan en hoewel deze onder het bestuur van Westminster Abbey viel, waar de monniken volgens de regel van Benedictus leefden, was Kilburn Priory aan het einde van de 14e eeuw inmiddels een woongemeenschap van Augustijner canonnessen. De adbij was een populaire pleisterplaats voor pelgrims die via de historische Watling Street, die dwars door Zuid-Engeland liep, op weg waren naar St. Albans en Willesden. Het gebouw bevond zich op de plek waar nu in St. John's Wood de wegen Kilburn Road en Belsize Road elkaar kruisen. Tegenwoordig vinden we daar kapper Rush Hair en Italiaans restaurant Franco Manca.

Watling Street, de middeleeuwse pelgrimsroute die door
St. John's Wood liep

Het complex ging naar de Knights of St. John

Tussen 1536 en 1541 ontmantelde Henry III een groot aantal kloosters. Ik ben geen geschiedkundige, maar ik neem aan dat dit alles te maken had met de Reformatie. Alle monastieke eigendommen vervielen aan de Engelse staat en Henry financierde er deels zijn militaire activiteiten mee. Henry stelde de nederzetting van Kilburn Abbey ter beschikking aan de Knights of St. John, in ruil voor andere grond. Voor zover ik heb kunnen nagaan, ligt hier ook de link met de benaming St. John's Wood, de wijk waar zoveel Beatlesgeschiedenis is geschreven. Het gebied kwam langzaam maar zeker tot verdere ontwikkeling, met een aantal boerderijen en herbergen. Onder invloed van James Burton, die je een soort vroege projectontwikkelaar in het laat-achttiende eeuwse en begin-negentiende eeuwse Londen kunt noemen, kreeg St. Johns Wood langzaam maar zeker een stedelijke uitstraling. Het gebied ontwikkelde zich tot één van de betere wijken in Londen. 

James Burton was verantwoordelijk
voor een groot deel van de ontwikkeling van de
Londense wijken.

Van stadsvilla naar studio

Abbey Road dankt haar naam aan een voetpad dat naar de adbij leidde. Aan deze route werd in 1831 een grote stadsvilla gebouwd. Het huis met 9 kamers werd in een later stadium verbouwd tot appartementencomplex. In 1929 kocht de Gramophone Company het pand. De grote tuin aan de achterzijde was geschikt om het complex uit te breiden met een aantal studio's, die in november 1931 officieel geopend werden. In dat jaar ontstond EMI, (Electric and Musical Industries) uit een fusie met de Columbia Gramophone Company. Ter ere van de opening van het complex dirigeerde Edgar Elgar het London Symphony Orchestra in (vermoedelijk) Studio One. Het is de plek waar George Martin een kleine 38 jaar later in de zomer van 1969 zijn musici door de orkestpartijen van Something en Golden Slumbers leidde. De unieke opnamen die Pathé van de opening in 1939 maakte, zijn gelukkig bewaard gebleven. Prachtig detail: het schilderij van His Master's Voice aan de wand, dat op 2:08 zichtbaar is: [video]

In de voetsporen van hun voorgangers

Terwijl Edgar Elgar stond te dirigeren in de EMI Studio, was Abbey Road inmiddels niet meer het voetpad dat nonnen en pelgrims eeuwenlang door de bossen en landerijen naar het klooster van Kilburn had geleid. Wat mooi eigenlijk, dat The Beatles op 8 augustus 1969 als in een kleine processie juist die weg overstaken. Ze traden er letterlijk mee in de voetsporen van hun voorgangers. Daarmee maakten zij op hun beurt van Abbey Road een eigentijds pelgrimsoord. Alsof het allemaal zo had moeten lopen.

Mull of Kintyre: hoe Paul McCartney gelukkig werd op het Schotse platteland

Wie is er tijdens z'n vakantie in Schotland wel eens een zijweg ingeslagen, op zoek naar High Park Farm? Dan heb ik het natuurlijk over de boerderij in Kintyre die al meer dan 50 jaar in het bezit is van Paul McCartney. Bij het plannen van onze eigen zomervakantie, hintte ik vaag naar een rondreis door Noord-Schotland. Met die poging viel ik direct door de mand: 'Zeker op zoek naar dat huis van Paul McCartney?' was het gevatte antwoord. Niet dat het keihard werd afgekeurd hoor, maar Schotland is het niet geworden.

Schotse investering

Paul McCartney begon midden jaren '60 behoorlijk snel geld te verdienen. Om te voorkomen dat al die muzikale ponden naar de Taxman gingen, kregen alle vier de Beatles het advies om te investeren in vastgoed. Zo kocht Paul niet alleen de chique regentenwoning aan Cavendish Avenue, vlak om de hoek bij Abbey Road, maar liet hij ook zijn oog vallen op een buitenverblijf op het desolate Schotse schiereiland Kintyre. In de stille, dunbevolkte streek, waar het in de geschiedenis vooral draaide om de visserij, landbouw en het maken van whiskey, lag ergens ten noorden van de plaats Campeltown een vervallen boerderij: High Park Farm. Zouden Paul en zijn toenmalige vriendin Jane Asher het huis zelf ontdekt hebben, of bladerden ze door een stapel makelaarsbrochures?

McCartney kocht de boerderij van de familie Brown

In ieder geval was het Jane die Paul aanspoorde de boerderij te kopen. De plek zou het perfecte toevluchtsoord zijn om te ontsnappen aan de totale Beatlesgekte, die inmiddels wereldwijd was losgebarsten. Paul was als kind al gek op de natuur en stemde in met het plan om een buitenverblijf t kopen. Op 17 juni 1966 kwam de koop rond. McCartney kocht het huis en bijbehorende stuk land van de familie Brown. De boer en zijn vrouw, die het perceel van 74 hectare 19 jaar in hun bezit hadden gehad, verhuisden naar het nabijgelegen Campeltown. De vraagprijs was 35.000 pond. High Park Farm lag op een heuveltop, bij een klein meer en bood uitzicht over de Baai van Machrihanisch. Niet onbelangrijk: vlakbij was een klein vliegveld gesitueerd, dat er in de periode 1960-62 was gebouwd voor militaire doeleinden. Ik zou mij voor kunnen stellen, dat de McCartneys, ook in latere jaren, die plek mochten gebruiken om hun afgelegen boerderij snel te bereiken. Tegenwoordig landen er lijnvluchten van en naar Glasgow.

De pers en Pauls privacy

Zo kwam het dat Paul een dag voor zijn 24ste verjaardag grootgrondbezitter werd in Schotland. Veel stelde de boerderij zelf niet voor. Het huis was in totaal vervallen staat, het dak lekte en Paul deed hier en daar zelf een klusje om de meest urgente reparaties uit te voeren. Hij was er vaker wel dan niet en liet een buurman zijn vee rond de boerderij grazen, met de vraag tegelijkertijd een oogje in het zeil te houden. De nuchtere bewoners van de streek en het nabijgelegen Campbeltown hielden hun kaken stijf op elkaar tegen de wereldpers. McCartney was welkom en kon de pricavy krijgen die hij verlangde. Toch wist een cameraploeg er ooit door te dringen en zien we in onderstaande bijzondere beelden een geïrriteerde Paul McCartney. Ook laat het [filmpje] zien hoe primitief de boerderij er die jaren nog uitzag:

Met de laarzen naar de moestuin
Het was Linda Eastman die Paul vanaf 1968 aanspoorde met nieuwe ogen naar zijn Schotse boerderij te kijken. Pauls natuurminnende vriendin opperde om écht iets van de boerderij te maken: Laten we de boel nu eens verbouwen, dit kan echt een fijne plek worden om te wonen. Met woorden van die strekking spoorde zij Paul aan om meer te genieten van zijn Schotse stulpje. Zo werd High Park Farm in de jaren '70 een plek waar het groeiende gezin de rust en de ruimte vond om te ontspannen, tussen alle plaatopnamen en Wings-tournees door. Met een moestuin onder handbereik, een bonte verzameling aan dieren om hen heen en zelf rondbanjerend in laarzen en oude kleren, brachten Paul en Linda met hun kinderen gelukkige jaren op het platteland.

De doedelzakspelers geloofden er niets van 

Dat geluk bleek voor Paul de inspiratiebron voor zijn vaak verguisde maar bestverkopende single Mull of Kintyre, waarvoor hij de plaatselijke doedelzakband in juli 1977 uitnodigde om mee te komen spelen. In een interview herinnerden leden van het muziekgezelschap zich nog hoe hun leider Tony Wilson tijdens een repetitie de dorpszaal in kwam, met de woorden: Ik kom zojuist bij de McCartneys vandaan en ze willen graag dat wij meespelen op een nieuw nummer. De mededeling werd begroet met bulderend gelach. Dat moest een grap zijn. Na wat repetities togen de muzikanten op 9 augustus naar High Park Farm om op het nieuwe volkslied van hun streek mee te spelen.  Authentieker kon het niet. Daarna was er bier, op het erf.

De McCartneys waren de slechtst geklede inwoners van Campeltown

Paul gebruikte High Park Farm van tijd tot tijd ook om te repeteren met zijn bandleden. Wings-gitarist Denny Laine, die meeschreef aan Mull of Kintyre, woonde onder primitieve omstandigheden, in één van de schuren op het erf. Een ander gebouw werd ingericht als eenvoudige opnamestudio, met de naam Spirit of Ranachan. Het was de plek waar veel McCartney-nummers het levenslicht zagen. Paul kocht in de loop der jaren ook het naastgelegen Low Park Farm, om zich van nog meer privacy te verzekeren. In het dorp was Linda ondertussen een graag geziene gast. De McCartneys sloten vriendschappen in het plaatsje en werden echt opgenomen in de kleine gemeenschap. Ze waren de slechtst geklede inwoners van het dorp, zouden de dorpsbewoners later vertellen, bij het beschrijven van de gezinsleden die vaak in kapotte en met modder besmeurde kleding boodschappen kwamen doen.

Linda kreeg een Memorial Garden

Ergens moet het frequente verblijf van de Paul en zijn gezin op High Park zijn opgehouden. Linda overleed in 1998 en McCartneys eigen leven ging een nieuwe fase in. Altijd hield hij de boerderij aan, maar zelden werd hij er nog gezien. De inwoners van Campeltown eerden hun Lady Linda in 2002 met een Linda McCartney Memorial Garden. Bij de klanken van de doedelzak onthulden zij een beeld van Linda, dat in een kleine gemeentetuin was geplaatst. Een teder gebaar. Maar de jaren verstreken, de tuin raakte in verval en de inwoners van Campeltown zagen Paul en zijn (derde) vrouw Nancy Shevell vooral op televisie, in concert en bij modeshows van de ooit zo kleine kleuter Stella. Paul heeft een ander leven gekregen. Wie weet herinnert de plek hem ook te veel aan de gelukkig jaren met Linda en de kinderen. Toch kan Paul het blijkbaar niet over zijn hart verkrijgen de oude boerderij te verkopen, al schijnen de beheerders inmiddels niet meer in dienst te zijn. Zo gaan de dingen. Niets blijft zoals het is, alleen de mist rolling in from the sea...