Can You Take Me Back: het Beatlesnummer dat eigenlijk nooit bestaan heeft

Onlangs schreef ik hoe het sinistere sprookje Cry Baby Cry van John Lennon op The White Album een wat raadselachtige opmaat vormde voor het meest experimentele nummer dat The Beatles ooit opnamen: Revolution 9. Op de laatste van de vier zijden die The White Album lang is, nemen The Beatles ons mee in een beklemmende draaikolk van vervreemde muziek. Tussen de seances en de stemmen van onzichtbare kinderen in Cry Baby Cry en de sinistere geluidscollage Revolution 9, krijgen we namelijk een hele vreemde snipper met McCartney-muziek voorgeschoteld. Een nummer dat eigenlijk nooit echt bestaan heeft.

Londen stond onder water

Op maandag 16 september 1968 waren Paul McCartney, John Lennon en Ringo Starr aanwezig in de Abbey Road Studio's om te werken aan het nummer I Will. Een McCartney-compositie die Pauls allerzoetste bijdrage aan The White Album zou worden. Die maandag de 16e september was best een bijzondere dag, want Londen stond blank. De aanhoudende regens die het zuiden van Engeland die weken teisterden, kwamen op 15 en 16 september tot een hoogtepunt. Deze Great Flood legden de stad grotendeels plat. Wegen stroomden over, treinen reden niet meer. Ook was het niet eenvoudig om de stad vanuit het zuiden te bereiken, de plek waar inmiddels drie van de vier Beatles een huis op het platteland bewoonden. Waar George Harrison die dag uithing, is onbekend. Zo ging het vaker in die tijd. Het kwam nog maar zelden voor dat de vier Beatles tegelijkertijd in dezelfde studio aan nummers werkten. Wellicht stond Harrison die maandag thuis het water uit de keuken van zijn bungalow in Esher te hozen.

September 1968: overstromingen in Noord-Londen, nabij Abbey Road

Los Paranoias en een liedje voor Cilla Black

Temidden van al die chaos in de Engelse hoofdstad zaten er drie Beatles in Abbey Road Studio 2. Eentje met een gitaar en twee met percussie-instrumenten op schoot. John en Ringo begeleidden Paul bij zijn nieuwe nummer. Er waren 67 takes nodig om het ogenschijnlijk simpele McCartney-deuntje I Will in de basis neer te zetten en tussen die takes improviseerden de drie wat. Zo horen we The Beatles geinen met het onzin-nummer Los Paranoias (een bijnaam die Lennon zijn bandje nog wel eens gaf), werd het liedje Step Inside Love (voor Cilla Black) doorgespeeld en improviseerde Paul wat met The Way You Look Tonight [filmpje]

Intrigerende improvisatie

Het sneed allemaal weinig hout totdat Paul in Take 19 van I Will ineens een intrigerende improvisatie startte met de woorden Can you take me back where I came from, can you take me back? En ineens was daar een soort vreemde betovering die McCartney verder deed zingen. Improviserend over een pentatonische bluestoonladder horen we Paul verder zingen: Oh my brother, can you take me, take me by the hand. En: I ain't happy here my honey, can you take me back. In een haast hallucinerende opeenvolging van zinnen worden we meegenomen in een kleine gospel, die nergens begint en ook nergens eindigt. Op de achtergrond horen we Lennon en Starr nog wat op hun percussieinstrumenten tikken: [filmpje]

  

Inspireerden Memphis Minnie en Donovan Paul McCartney?

McCartneys klaagzang doet denken aan het Gospel-achtige Can I Do It For You van Memphis Minnie, een Amerikaanse blues- en gospelzangeres uit 1930. Haar nummer werd in 1965 in een soort re-make als Hey Gyp uitgebracht door singer-songwriter Donovan. Het zou best kunnen dat McCartney die versie of zelfs het origineel in zijn hoofd hoorde rondzingen tijdens zijn eigen improvisatie. Luister maar eens: [filmpje]

We horen 30 seconden terug op The White Album

Pauls improvisatie duurde uiteindelijk zo'n twee minuten en het was heel goed denkbaar geweest dat hier uiteindelijk een volwaardig McCartney-nummer uit was gerold. Was dat niet op één van de laatste Beatlesalbums verschenen, dan hadden we het misschien wel jaren later in zijn solowerk terug kunnen vinden. Toch gebeurde dat niet. Het bleef bij de snipper van twee minuten die we kennen. Althans, het grote publiek hoorde uiteindelijk 30 seconden van Can You Take Me Back. Dit fragment werd gebruikt om een brug te vormen tussen Cry Baby Cry en het spannende Number 9, number 9, number 9 waarmee Revolution 9 start. Vreemd genoeg wordt het fragment niet met een titel op de hoes van The White Album vermeld [filmpje]:

Geheime boodschap van Billy Campbell?

Aanhangers van de complot-theorie dat Paul McCartney eind 1966 zou zijn omgekomen bij een auto-ongeluk en vervangen werd door ene Billy Campbell, zagen een nieuwe aanwijzing in deze noodkreet. Hier zou duidelijk sprake zijn van een geheime boodschap van Billy Campbell, die smeekte om zijn masker als de nieuwe Paul McCartney af te mogen leggen. De sirenes en andere onheilspellende geluiden uit Revolution 9 zouden het geheim alleen maar onderstrepen. Onzin natuurlijk, maar het blijft een feit dat Cry Baby Cry, Can You Take Me Back en Revolution 9 een wat duister drieluik vormen aan het eind van The White Album. Gelukkig is daar tenslotte Good Old Ringo die de plaat uitluidt met het geruststellende Good Night. 

Merry Christmas, Beatle People!