De kwetsbare kant van Paul McCartney in 5 liedjes

Onlangs had ik het in mijn blog over de manier waarop John Lennon zijn kwetsbare kant liet zien op zijn eerste echte soloalbum en in het bijzonder op het nummer Isolation. Eigenlijk had Lennon altijd het hart op de tong. Schreef hij niet over het gemis van zijn moeder, zijn liefde voor Yoko of de twijfels die hij over zichzelf had, dan ging het wel over politieke kwesties die hem bezig hielden. Wie naar Lennon luistert, heeft altijd het idee dat hij een kijkje in zijn hoofd en in zijn hart mag nemen. Anders is dat bij Paul McCartney. Toen ik deze zomer schreef over Paul's demo van het nummer Come and Get It, die hij maakte voor de band Badfinger, reageerde Karin. Ze leest heel trouw mee met de blog en schreef dat het nummer haar niet raakte. Dat zette me aan het denken. Want wanneer liet Paul McCartney nu echt iets van zichzelf zien in de liedjes die hij schreef?

Verhalen vertellen over anderen 
Wie goed oplet en veel over Pauls leven weet, weet ook dat Paul in menig liedje schreef over de dingen die hem bezig hielden. Maar dat deed hij niet zo onomwonden als Lennon. Paul schreef vaak in de derde persoon en met enige afstand. Ook was hij gek op het vertellen van verhalen over andere mensen. Bestaande en fictieve personages. Denk aan Desmond and Molly Jones in Ob-La-Di Ob-La-Da, of de mensen en plekken die hij schetste in Penny Lane. Bij McCartney overheerste blijkbaar meestal de drang om een verhaal te vertellen of een inventieve en aanstekelijke melodie te maken. Melodisch was hij Lennon de baas, qua openhartigheid won Lennon met glans.

Kijken in de ziel
Zijn er liedjes waarin Paul McCartney ons echt in zijn ziel laat kijken? Die zijn er. En het zijn vaak de liedjes die zeer geliefd zijn bij de fans. Want als er iets ontroerends gebeurt en we een stukje van de echte Paul McCartney zien en horen, dan doet dat ook iets met ons als luisteraars. Toegegeven, je moet wel wat beter zoeken dan bij John Lennon en ook bij George Harrison, die in veel van zijn nummers veel gemakkelijker over zijn gevoelens zong dan Paul McCartney. En als Paul dan persoonlijk wordt, richt hij zich toch nog graag tot de ander, degene die het onderwerp is van zijn liedje, aan wie hij een liefdevolle boodschap wil meegeven. Geïnspireerd door de reactie van Karin, besloot ik op zoek te gaan naar de liedjes waarin Paul ons in zijn ziel laat kijken. Daarbij heb ik de nummers die schreef over zijn relatie met Jane Asher (I'm Looking Through You en For No One) even buiten beschouwing gelaten.

Het Jude (voor Julian)
Toen John Lennon zijn gezin verliet om een leven met Yoko Ono op te bouwen, was het Paul McCartney die erg te doen had met Johns eerste vrouw Cynthia en zoontje Julian. Cynthia herinnerde zich goed hoe Paul op een dag voor haar deur stond. Terwijl hij haar een roos overhandigde, grapte hij: Zullen wij dan maar samen verder gaan, Cyn? Het was een aandoenlijk en zeer vriendschappelijke actie van de zorgzame McCartney, die ook bijzonder gesteld was op de 5-jarige Julian Lennon die er allemaal nog weinig van begreep. Om Julian een hart onder de riem te steken, schreef Paul Hey Jules, waarbij hij Jules gaandeweg in Jude veranderde. Het is een nummer met een liefdevolle en bemoedigende tekst waarvan Julian op latere leeftijd vast de waarde is gaan inzien. Een cadeautje van Uncle Paul. [filmpje]

Maybe I'm Amazed (voor Linda)
Voor velen is dit één van de meest persoonlijke liedjes die Paul ooit schreef, rechtstreeks gericht aan zijn grote liefde Linda. In Maybe I'm Amazed, dat verscheen op Pauls eerste solo-album, bezingt hij zijn onzekerheden en zijn liefde voor Linda. Hij is overweldigd door haar steun die hij ontvangt in één van de meest moeilijke periodes in zijn leven: de maanden waarin The Beatles langzaam maar zeker als band uit elkaar vallen. De tekst ontroert en blijft ontroeren. Veel directer en eerlijker wordt het bijna niet. Al zou McCartney ruim 10 jaar later nog zo'n indrukwekkend nummer schrijven. [filmpje]

Here Today (voor John)
En dat is Here Today. Op het eerste McCartney-album dat na de moord op John Lennon verschijnt (Tug of War) verrast Paul de wereld met een zeer indringende en liefdevolle 'open brief' aan zijn oude vriend. In Here Today richt Paul zich rechtstreeks aan John en memoreert hij hun vriendschap, in goede en slechte tijden. Het gemis is bijna voelbaar. De laatste jaren speelt Paul het nummer steevast bij concerten en dat zorgt bijna altijd voor emotionele taferelen. Ook lukt het McCartney zelf niet altijd om het droog te houden terwijl hij over John zingt. Bekijk dit livefilmpje maar eens. Van de tekst krijg ik altijd een brok in mijn keel. Jullie ook? [filmpje, studioversie]

Little Willow (voor Maureen)
In 1994 overleed Maureen Tigrett (Cox, Starkey) op 48-jarige leeftijd. De Liverpoolse Maureen was de eerste vrouw van Ringo Starr en hoorde zodoende tot de inner circle van de Beatlesfamilie. Een hechte club die zich staande probeerde te houden in de orkaan die Beatlemania heette. Ze verhuisde mee naar Londen, stichtte een gezin met Ringo, reisde mee naar de Maharishi in India en zat op het dak toen The Beatles hun allerlaatste live-optreden gaven. Thanks Mo, horen we Paul nog zeggen aan het eind van het nummer Get Back, wanneer de band het applausje van de aanwezigen in ontvangst neemt. De goedlachse Maureen had een speciaal plekje bij Paul (en ook bij George, maar dat is een heel ander verhaal). In 1975 scheidde ze van Ringo om te hertrouwen met Isaac Tigrett, de man achter het Hardrock Café en House of Blues. Maureen stierf veel te jong, aan de gevolgen van leukemie. Op zijn album Flaming Pie wijdt Paul dit tedere nummer aan Maureen. [filmpje]

The End of The End (over zijn dood)
Nu onze Paul op leeftijd komt, realiseert hij zich ook dat hij niet het eeuwige leven heeft. Al zal zijn naam onsterfelijk zijn, ooit komt er een eind aan zijn aardse bestaan. Een aantal jaren geleden besloot hij daar een positief lied over te schrijven. Daarin vertelt hij de luisteraar hoe hij graag herinnerd wil worden. Daarbij werd hij geïnspireerd door een Ierse vrouw, die hij ooit optimistisch hoorde zeggen: I wish you a good death. McCartney zei over het liedje: It's taken from the Irish idea of a wake. They don't get morbid. They all just say: Ah, he's a great fellow. You want another drink? Aanvullend verklaarde hij nuchter: Celebrate your life rather than sit around moaning. It's something I don't really think about too much. I'm too busy living. I just enjoy what I do and get on with it.

Vijf keer de kwetsbare McCartney. Er is vast meer. Wie helpt me de lijst aan te vullen?