Paar dagen Jamaica doen? Zoiets moeten Paul en Linda McCartney gedacht hebben in het voorjaar van 1973. Op donderdag 12 april stapten ze met de kinderen in Londen op het vliegtuig naar Montego Bay, op weg naar het Caribische eiland dat een paar jaar eerder al hun hart gestolen had. Het was vast hoog tijd voor een beetje zomerzon op de wangen, na het kille Britse winter- en lenteweer. Vlak voor vertrek werden de reislustige McCartney's op Heathrow nog even gefotografeerd. Die foto verscheen een dag later in de krant, met quotes uit een interview dat Paul een dag eerder had gegeven. Daarin sprak hij ontspannen over een mogelijke Beatlesreünie: "Waarom niet?" De kou was uit de lucht. Maar eerst vonden Paul en Linda het tijd om collectie reaggae-platen uit te breiden, dus zetten ze koers naar Montego Bay. Een korte trip die Paul bovendien de inspiratie voor een nieuw nummer zou opleveren.
 |
| Heathrow Airport, 12 april 1973 |
Dustin werd telefonisch getraceerd
Het verhaal dat Paul op Jamaica in gesprek raakte met acteur Dustin Hoffman en geïnspireerd raakte om Picasso's Last Words te schrijven, is bij veel mensen bekend. Maar wat gebeurde er nu precies? Het leek me leuk om daar deze week eens in te duiken. Want na een dagje zon, zee, strand en rondsnuffelen in de platenzaken van Montego Bay, las Paul in de plaatselijke Kingston Daily Gleaner dat Dustin Hoffman en Steve McQueen ook op het eiland verbleven. Ze waren er voor filmopnames voor Papillon, de gigantische en geldverslindende filmproductie die op verschillende locaties langs de noordkust van Jamaica en in Kingston Town in elkaar gezet werd. Paul had er wel zin in om Dustin Hoffman te ontmoeten. Via via wist hij telefonisch met Hoffman in contact te komen. De acteur, een enorme Beatlesfan, had op zijn beurt wel oren naar een ontmoeting. Al snel nodigde hij de familie McCartney uit in het huis dat hij met zijn vrouw Anne Byrne huurde.
 |
| Anne Byrne en Dustin Hoffman |
When The Wind Is Blowing
Tijdens het diner kwam het gesprek op Pablo Picasso. De kunstenaar was enkele dagen eerder, op 8 april, overleden. McCartney was een groot bewonderaar van de schilder en bezat zelfs een aantal originele schetsen van hem. Tijdens het gesprek moet Paul de Hoffmans haast wel verteld hebben dat hij voor zijn nummer When The Wind Is Blowing was geïnspireerd door Picasso's schilderij The Old Guitarist (1903).
Is acteren hetzelfde als liedjes schrijven?
En zo kwam het gesprek op het creatieve proces. McCartney en Hoffman wisselden ervaringen uit en spraken over verschillen tussen creatievelingen als schilders, componisten, schrijvers en acteurs. "Het moet een ongelofelijke gave zijn om een liedje te kunnen schrijven," sprak Hoffman op een gegeven moment. Een opmerking die door McCartney werd beantwoord met: "Maar dat geldt net zo goed voor de gave van het acteren. Wanneer er 'action' klinkt, moet je als acteur ook creatief presteren. Je weet niet waar het vandaan komt, maar je doet het gewoon." Daar wierp Hoffman op tegen dat acteurs tenminste een script hebben. En dat hij dat iets anders vond dan het talent om een liedje te schrijven. En zo vroeg Hoffman zich af hoe McCartney dan in vredesnaam, vanuit het niets, aan schrijfinspiratie kwam.
 |
| Dustin, Paul en Linda vele jaren later |
Three o'clock in the morning
Een paar dagen later besloten de beide families nogmaals te dineren. Zodoende kwam het onderwerp opnieuw ter sprake. "Ik heb er nog eens over nagedacht," zo zei Dustin tegen Paul. "In Time Magazine staat een artikel over Picasso, met een poëtische passage." Daarin viel te lezen dat Picasso op de laatste avond van zijn leven tijdens een diner met vrienden had gezegd: 'Drink op mij, op mijn gezondheid, want zelf kan ik niet meer drinken.' Om 23.30 stond hij op van tafel en ging hij schilderen, tot drie uur in de ochtend ("Three o'clock in the morning"). De volgende ochtend stierf Picasso, nog liggend in zijn bed. Na het horen van dit verhaal pakte Paul de gitaar die hij bij zich had en sloeg hij een paar akkoorden aan: G, Bm, Em, Am, waarna hij zong "Drink to me, drink to my health." Daarop riep Dustin naar zijn vrouw: "Annie, Annie. The most incredible thing! He's doing it! He's writing it! It's coming out!" Ik had er wel bij willen zijn.
Dustin drukte de opnameknop in
Dustin was zo verbijsterd door Pauls talent, dat Paul besloot de acteur en zijn vrouw op een mini-concert te trakteren. Hij vond het niet erg dat Hoffman de opnameknop van een portable cassetterecorder in drukte. Terwijl Mary en Stella op de achtergrond speelden, speelde Paul een bluesy riffje, en ging hij verder met het in elkaar zetten van Picasso's Last Words, om uiteindelijk over te gaan naar een ander liedje dat al een tijdje in zijn hoofd zat: Getting Closer. Verder hoorden de Hoffmans Paul nog het kinderliedje Baa-Baa Black Sheep, Hands of Love en Buddy Holly's Peggy Sue zingen. Dat moet een interessante opname zijn om eens terug te horen. Misschien is ie nog wel ergens te vinden. In ieder geval was het een avond die Dustin en Anne niet snel zouden vergeten. En toen op 5 december van dat jaar het album Band On The Run in de schappen lag, zal de acteur vast met een glimlach hebben teruggedacht aan die ene avond op Jamaica.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten