Things We Said Today: een under-covervakantie, met schuilnamen, verwisselde paspoorten en een roodverbrand hoofd

Verlangend naar het voorjaar dacht ik deze week aan de tropische vakantietrip die The Beatles in mei 1964 maakten. Na een aantal zeer drukke maanden besloot Brian Epstein de groep te splitsen en daarbij John en George met Cynthia en Pattie naar Tahiti te sturen, terwijl hij Paul en Ringo met Jane en Maureen op het vliegtuig zette richting de Maagdeneilanden. Best interessant om te zien hoe Epstein het duo Lennon-McCartney uit elkaar trok in die periode. Waarom zou hij dat gedaan hebben? Was het nodig voor de balans in de band?

Met een schuilnaam op reis
Al hadden The Beatles er in het voorjaar van 1964 al heel wat vliegkilometers opzitten, ze moesten nog even doorbijten om op hun tropische bestemming te komen. Voor Paul en Ringo hield dat in dat ze met hun vriendinnen via een undercover-operatie richting de zon moesten reizen. Zo huurde Brian Epstein een reisagent in die een plan moest opstellen om de twee stellen buiten het zicht van de pers op hun bestemming te krijgen. Zo reisde Paul onder de schuilnaam Mr. Manning en werd Ringo omgedoopt tot Mr. Stone. Hun vriendinnen? Mrs. Ashcroft (Asher) en Mrs. Cockcroft (Cox). Derek Taylor zoog de namen uit zijn duim. Achteraf bezien heeft het iets hilarisch. Het doet denken aan het script voor een James Bond-film.

Paul, Jane, Maureen en Ringo
 tijdens hun vakantie in mei 1964

Verwisselde paspoorten

Paul en Ringo vlogen van Londen naar Parijs en stapten daar over naar Lissabon, waar ze overnachtten. Ringo zou zich later herinneren dat er nog enige verwarring was, doordat hij en Paul de paspoorten van John en George hadden meegekregen. Samen met Pauls vermomming leverde dat bijzondere momenten op aan de hotelbalie in Lissabon. Uiteindelijk zou het stel arriveren op St. Thomas, één van de Maagdeneilanden, die zo'n honderd kilometer ten oosten van Puerto Rico liggen. De paspoorten werden nagestuurd. De meedogenloze tropische zon zorgde ervoor dat Paul al op dag één heftig verbrandde. Met zijn gitaar trok hij zich terug in één van de hutten op het jacht Happy Days dat die weken tot hun beschikking stond. Terwijl John in Tahiti werkte aan één van zijn bekende korte verhalen, componeerde Paul het nummer Things We Said Today. Grappig genoeg zou Paul, precies 13 jaar later, in mei 1977 opnieuw op een boot stappen om bij de Maagdeneilanden te varen. Met Wings werkte hij die periode op het schip The Fair Carol aan het album London Town. Maar zover was het in mei 1964 nog niet.

Maagdeneilanden, mei 1977

Mineuren en majeuren

De warme en kleurrijke omgeving is, zo vind ik zelf althans, niet terug te horen in Things We Said Today (hier in een versie die werd gespeeld bij de BBC). De song zou later die zomer terechtkomen op het album A Hard Day's Night. In het couplet doen de mineuren eerder denken aan regenachtige zondagmiddag in Noord-Engeland. En aan een Lennon-compositie. McCartney zei daarover dat het afwisselen van het Amineur- en Emineur-akkoord hem direct aan een folk-song deden denken. Maar, zoals we dat tóch weer van Macca gewend zijn, komt in het refrein het majeur-gevoel om de hoek kijken, ondersteund door de positieve tekst ("Me I'm just the lucky kind"). En zo kwam Paul na een paar uur trots zijn hut uit, om Things We Said Today te laten horen aan Jane, Ringo en Maureen.

Syncopaten in de melodielijn
Op 2 juni 1964 werd Things We Said Today opgenomen bij EMI. Hij zal het niet bewust gedaan hebben, maar Paul inspireerde George met de syncopatische melodie van zijn nummer. Daarbij hoor je hoe de melodielijn accenten heeft op plekken, die normaal gesproken dat accent niet krijgen. George deed daarna hetzelfde met If I Needed Someone, dat later op Rubber Soul verscheen. Ik las erover in het boek Revolution In The Head en vroeg Bertolf hoe we dat in de muziek noemen. Syncopatie dus. Al zal die term destijds vast niet zijn opgeborreld in McCartney's roodverbrande hoofd.