Hoe The Beatles in februari ´64 weer voet op Britse bodem zetten

In de vroege ochtend van zaterdag 22 februari 1964 landden The Beatles op London Airport. Ze waren die dag ervoor van Miami naar New York gevlogen en na een korte tussenstop op het vliegtuig terug naar Good Old England gestapt. Op dat moment had de band er twee enerverende weken in de VS opzitten. Een zegetocht, die op 7 februari was begonnen met een glorieus onthaal op JFK Airport in New York. Daarna hadden de optredens en interviews zich als een lange slinger aaneen geregen. Veel tijd om bij te komen van die drukke weken én de jetlag was er niet bij. Manager Brian Epstein bleef kolen op het vuur scheppen en de Beatles-express reed in volle vaart verder.

Een reportage van een kwartier
De terugkeer van The Beatles op Engelse bodem was groot nieuws. Engeland was trots en de Britse televisie pakte dan ook stevig uit om verslag te doen de thuiskomst van "four remarkable young men from Liverpool". Achternamen waren eigenlijk niet meer nodig, al werden John, Paul, George en Ringo nog met naam en toenaam genoemd. The Beatles waren hard op weg Britse pop royalty te worden. Amerika was als een blok voor de jongens uit Liverpool gevallen, maar nu was het hoog tijd voor de behouden thuiskomst, op die ijskoude zaterdag in februari 1964. Welcome home, boys! De BBC schoot beelden van een landend vliegtuig, straight from New York, en wist de vier even voor de microfoon te krijgen. Er moest even gemonteerd worden, maar op zaterdagmiddag kon Engeland tijdens het vaste sportprogramma Grandstand kennisnemen van de thuiskomst van The Beatles. Een gebeurtenis die ruim 13 minuten televisie-aandacht kreeg. Geniet mee van de fantastische beelden [video]:

Puur geluk op een koude zaterdagochtend in 1964
Ik bekeek de reportage met een glimlach en toch ook wel met lichte ontroering. Meisjes die, via de verslaggever hun liefde voor The Beatles verklaarden (met name George Harrison was populair) en een schattig jochie dat naar het vliegveld gekomen was omdat het zijn kans was om op televisie te komen. The Beatles vond 'ie ook goed, hun kapsels nog beter. Wat me ontroerde aan de beelden was de pure sensatie die er uitging van de terugkeer van de band op Britse bodem. De pers die de vliegtuigtrap op snelde, zodra de deuren open gingen, het gejoel, de nog steeds wat overdonderde reactie van vier jonge jongens voor wie elke dag een nieuw avontuur was. Niemand kon nog thuis, via social media vanaf de bank meekijken en er duizenden meningen over verspreiden. Nee, dit was puur geluk op een vliegveld, op een koude zaterdagochtend in het jaar 1964. Ik had er bij willen zijn.


Elpees onder de arm
Die februarimaand brachten The Beatles hun Britse beat naar de overkant van de Atlantische Oceaan, maar haalden ze er op hun beurt ook fijne muziek vandaan. Bij het kijken van de beelden zag ik George en Paul één of meer elpees onder hun arm klemmen. Nieuwe, breekbare schatten die niet gemakkelijk in een koffer of reistas pasten, die bovendien niet mochten beschadigen of breken. Dus werden ze hoogstpersoonlijk door de jongens meegedragen. Welke albums zouden The Beatles tijdens hun Amerikaanse trip gekocht hebben? Was het de muziek van Bob Dylan of die van damesgroepen van het Motown-label, zoals The Supremes en Martha and the Vandellas, die allemaal nieuwe albums uit hadden in februari 1964. Wanneer Paul McCartney de vliegtuigtrap af is, zien we vanuit de verte een albumhoes. Ik moet ineens aan Piet Schreuders denken, voor wie dit detectivewerk gesneden koek is. Misschien zijn er meer mensen die de albumhoes herkennen. Ik ben benieuwd!

Tomorrow Never Knows
In het ontspannen interview dat The Beatles na de landing met David Coleman hadden, spraken ze nog mild over de eerste verschijnselen van Beatlemania in de VS. George Harrison klaagde dat de akoestiek van de grote concertlocaties (Carnegie Hall en het Washington Coliseum) een stuk slechter was dan die van de theaters waarin ze gewend waren te spelen. Ringo vertelde dat er ongevraagd een pluk haar van zijn achterhoofd was geknipt. Ook legde hij uit dat de jonge fans blij zijn met een handtekening, maar dat de oudere garde in Amerika een stuk aanhoudender is. Verbazing won het in dit stadium nog van ergernis. Elke dag zat nog vol nieuwe avonturen. Wat morgen zou brengen, kon niemand nog voorspellen, vatte Ringo hier al samen met de gevleugelde uitspraak Tomorrow Never Knows, die uiteraard een bijzonder staartje zou krijgen. In het gesprek over hun avonturen in Miami, waar The Beatles tijdens hun tweede week verbleven, vertelde Ringo dat hij 'the docks' aan de waterlijn miste. Je kunt een jongen uit Liverpool halen, maar Liverpool nooit uit.....juist.


Wachtend op het vliegtuig uit New York
Ook Pathé deed iets met de beelden van de thuiskomst. We krijgen het authentieke Pathé-, danwel Polygoon-gevoel wanneer we voice over Bob Danvers Walker de beelden horen beschrijven [video]

Ik zag tieners die zich al diep in de nacht op het Londense vliegveld hadden verschanst, slapend, wakend, wachtend op het vliegtuig uit New York dat zich door de dageraad en het ochtendgloren zou duwen, als een stip aan de horizon, het vliegtuig dat hun verlossers thuis zou brengen. Ik zag de agenten de hekken overeind duwen, tegenwicht bieden, tot die hekken het niet meer hielden. Ik zag de fotografen geconcentreerd hun camera´s in stelling brengen, wachten tot het perfecte moment.

The Beatles kind of gave their nervous systems
Na de persconferentie volgden de beelden waarop te zien is hoe The Beatles het vliegveld probeerden te verlaten. Ze zijn haast beangstigend, als je in de laatste minuut van de reportage ziet hoe moeilijk het voor hen was de taxi te bereiken. Zonder zelf verscheurd te worden door enthousiaste aanhangers. Eigenlijk was het in februari 1964 allemaal nog maar nét begonnen. Er zou nog zoveel volgen, van hysterie tot agressie. Je begrijpt waarom George Harrison jaren later in de Anthology-documentaire vertelde: The Beatles kind of gave their nervous systems. They used us as an excuse to go mad, the world did, and then blamed it on us. In februari ´64 kon hij die conclusie nog niet trekken en keek hij met drie andere jongemannen vol verbazing naar de film waarin hij was beland.