Doctor Robert: wie was de man die in een Beatlesnummer vereeuwigd werd?

Pas in 1997 onthulde Paul McCartney wie Doctor Robert was: de man die model stond voor het Beatlesnummer uit 1966 dat op het veelgeprezen Revolver-album terecht kwam. In ruim twee minuten nemen The Beatles ons als luisteraar mee in een mid-tempo track, met het geluid dat zo kenmerkend was voor middenperiode. Degelijke, maar inventieve gitaarpop, met een hoofdrol voor het rijke Rickenbacker-geluid, zoals dat ook te horen was bij bands als The Kinks, The Byrds en The Hollies. En een hoofdrol dus voor ene Doctor Robert...

John Lennon verheugde zich 

'Toen John me de acetate-versie van Doctor Robert liet horen, had hij grote lol bij het vooruitzicht dat miljoenen mensen met de plaat zouden meezingen, zonder te weten waar hij werkelijk over ging,' vertelde Lennons jeugdvriend Pete Shotton ooit in een interview. Volgens de overlevering was Doctor Robert dan ook een Lennon-compositie, al claimde McCartney dat hij er aan had meegeschreven. In ieder geval werkten The Beatles in het vroege voorjaar van 1966 in Studio 2 aan de track. Op 16 en 19 april was de band present. Eerder die week werkten de vier al aan Rain en Paperback Writer. Je kunt je maar amper voorstellen dat in een tijdsbestek van een aantal dagen de ene na de andere klassieker op de band werd geknald. 

Eerste Beatlesnummer met een link naar drugsgebruik

Blijkbaar werd er ook in het weekend doorgewerkt, want op zondag 17 april legden The Fab Four de basis voor Doctor Robert. Take 7 bleek het sterkst en werd gebruikt om verder uit te bouwen. Wat opvalt zijn de ritmische gitaarpartijen van Lennon en Harrison. De laatstgenoemde voegde later maracas toe en het duo Lennon/McCartney nam voor de bridge, waarin het tempo terugvalt, plaats achter de toetsen: John trapte het harmonium aan en Paul speelde piano. De band werkte die zondag van half drie 's middags tot half elf in de avond aan het eerste Beatlesnummer dat duidelijke hintte naar drugsgebruik.

Eric Clapton deserteerde en ging met Lennon en Harrison op stap

Op maandag de 18e was er blijkbaar even tijd voor andere bezigheden. John en George gingen die avond naar de Marquee Club in Londen om The Lovin''Spoonful te zien optreden. Daar troffen de twee ook Eric Clapton, die die avond eigenlijk met John Mayall's Bluesbrakers op een ander podium had moeten staan. Clapton had daar blijkbaar geen zin in en liet zijn gitaar door Mick Taylor bespelen. Kon hij zelf tenminste even uit met zijn vrienden van The Beatles. 

Het programma van The Marquee Club,
waaruit inderdaad blijkt dat The Lovin' Spoonful er op 18 april 1966 optrad.

McCartneys soulfulle vocalen

Dinsdag moest er weer gewerkt worden. De opnames voor Doctor Robert werden op 19 april gecompleteerd met het inzingen van alle partijen. Speels, opvallend en typisch McCartney is de tweede stem op het gedeelte He's a man you must believe. McCartney glijdt hier als het ware, heel soulful naar de noot toe. Tijdens de brug valt ook Harrison vocaal in, wanneer het nummer bij Well, well, well haast een kerkelijke sfeer krijgt. De klank van het harmonium draagt daar aan bij. Doctor Robert kreeg die 19e april overigens direct een monomix. 

Het nummer werd stevig inkort. Waarom?

Een kleine maand later werd het nummer ook in stereo gemixt. Opmerkelijk genoeg werd de song op 12 mei ingekort. Fors ook, voor toch al zo'n kort nummer: van 2:56 naar 2:13. Weet iemand waarom deze keuze werd gemaakt? John Lennons stem werd daarnaast flink bewerkt voor de stereoversie. Zijn verrijkte geluid, dat met ADT (Automaticl/Additional Double Tracking) was verkregen, werd weer gecombineerd met het geluid van zijn oorspronkelijke stem. 

Ook Jackie Kennedy was fan van Doctor Robert

Doctor Robert verscheen in augusts 1966 op het album Revolver. Vanaf dat moment kon het gissen naar de identiteit van de naamgever van het nummer beginnen. Natuurlijk werden The Beatles daarover volop bevraagd in 1967 verklapte McCartney in een interview dat Doctor Robert iemand in New York was, die volop strooide met pillen en injecties om zijn patiënten prettig op te peppen. Dertig jaar later was Paul wat specifieker over de identiteit van het personage. Het zou gaan om ene Doctor Robert Freymann (1906-1987), een Duits medicus die in Manhattan was neergestreken om de New Yorkse upperclass het leven wat aangenamer te maken. Freymann's B12/amfetamine-injecties waren geliefd in het wereldje en naar verluidt zou ook Jackie Kennedy een afneemster zijn geweest.

Doctor Robert raakte zijn medische titel kwijt

In 1983 schreef Freymann een autobiografie met de hilarische titel What's So Bad About Feeling Good. Op dat moment was deze Doctor Robert al 8 jaar zijn medische titel kwijt. Zijn boek is vandaag de dag nog beperkt beschikbaar. Via Amazon kun je een exemplaar bemachtigen. Als je daar tenminste 758 dollar voor over hebt. De Duitse dokter bleef het gebruik van speed trouwens altijd verdedigen en verklaarde dat de drug zijn slechte reputatie te wijten had aan het toenemende aantal verslaafden. Hoe dan ook, de Amerikaanse overheid schroefde de distributie van amfetaminen stevig terug in de jaren '70, toen bleek welke gezondheidseffecten het middel had. John Lennon tenslotte verklaarde in 1980 dat Doctor Robert over hemzelf ging: hij was degene die alle pillen tijdens de tournees meenam en verstrekte. Als iemand het had kunnen weten, was het Lennon zelf. Of toch niet helemaal?