Waar horen we de invloed van latin music op de nummers van The Beatles?

Op de deluxe versie van de jubileumbox van The White Album die vorige week verscheen, vinden we een bijna vier minuten durende knotsgekke studio-jam met de titel Los Paranoias. De improvisatie gaat nergens over (en gaat ook nergens heen), maar amusant is 'ie wel. Hebben jullie 'm al beluisterd? Deze melige hint naar latinmuziek, riep bij mij de vraag op of de genoemde muziekstijl eigenlijk invloed heeft gehad op het repertoire dat The Beatles schreven. Eerder dit jaar had ik het al over John Lennons No Reply, dat ritmisch behoorlijk wat latin-trekjes vertoont. Er moet meer zijn.


Latin was best populair in de early sixties
Deze week leek het me dus aardig om eens een aantal songs uit het oeuvre van The Beatles op een rij te zetten die duidelijke latin-trekjes hebben. Nummers die The Fab Four in hun jonge jaren coverden en composities van hun eigen hand. Terwijl we dit weekend de temperaturen 's nachts richting het vriespunt zien gaan en we onze kachels wat hoger opstoken, is het best aantrekkelijk om op zoek te gaan naar het latingevoel in de muziek van The Beatles. Latin was best populair eind jaren '50 en begin jaren '60. Evenals de daar aan verwante calypsomuziek, trouwens. Menig exotisch ritme vond zijn weg in een popnummer: There is a rose in Spanish Harlem schalde uit de transistorradio's.

Met Lord Woodbine hadden The Beatles een exotische link
Tijdens de latin- en calypso-rage, die zeker niet aan Liverpool voorbij ging, moeten The Beatles de nodige exotische ritmes hebben gehoord. Was het niet via de radio, dan was het in de Liverpoolse clubs waar ene Harold Philips met zijn band speelde. Deze Lord Woodbine, zoals de beste man beter bekend was, werkte samen met Allan Williams, die op zijn beurt als een soort 'eerste manager' van The Beatles gezien kan worden. Philips vergezelde The Beatles op hun eerste reis naar Hamburg en het schijnt dat hij incidenteel wel eens percussie speelde tijdens de sets van de Fab Four. Kortom: exotische ritmes waren The Beatles niet vreemd. Een kleine zoektocht leidde me naar de volgende voorbeelden.

Lord Woodbine (links zittend) op de fameuze foto die op 16 augustus 1960
in Oosterbeek werd gemaakt. The Beatles waren onderweg naar Hamburg.

Three Cool Cats
Op 1 januari 1962 meldden zich vier piepjonge muzikanten uit Liverpool zich bij de Decca-studio's in West-Hampstead, Londen. Een beetje brak en vast ook wel nerveus. Manager Brian Epstein had het eindelijk voor elkaar dat zijn groep een heuse auditie voor Decca Records mocht doen. Brian bemoeide zich in die tijd met alle aspecten van het Beatles-imago. Dus ook met de setlijst van die dag. Hij zag er persoonlijk op toe dat Three Cool Cats gespeeld werd. Een nummer dat al enige tijd op het repertoire stond dat The Beatles, toen nog met drummer Pete Best, in The Cavern en allerlei zaaltjes in en rond Liverpool speelde. George Harrison zong dit latin-nummer dat in '58 door Leiber en Stoller werd geschreven en door The Coasters op de plaat werd gezet. Welke versie heb ik hier te pakken? Jullie kunnen het me vast vertellen:

Bésame Mucho
In tegenstelling tot Three Cool Cats kende Bésame Mucho wel een echte latin oorsprong. De Mexicaan Consuelo Velasquez schreef het in 1940. Het werd uiteindelijk het meest gezongen en gecoverde Mexicaanse popnummer aller tijden. Toen The Beatles dit zoete liedje aan het begin van hun bestaan op het repertoire zetten, was het al een echte klassieker. Bésame Mucho was in 1944 in twee films te horen en moet een aantal jaren de aandacht van Paul McCartney, die nogal van het klassieke big band- en Hollywoodrepertoire hield, hebben getrokken. McCartney kon de prachtige melodie dan ook als een ware 'crooner' zingen:

Till There Was You
In diezelfde categorie valt het al even zoetsappige Till There Was You dat in 1957 opdook in de musical The Music Man. Het nummer was eind jaren '50 en begin jaren '60 een aantal keren een hit en vond haast als vanzelfsprekend zijn weg op de setlist van The Beatles. Misschien inspireerde het de band qua feel uiteindelijk wel tot And I Love Her. Die connectie schiet me ineens te binnen.

I Feel Fine
De latin sloop ook af en toe in eigen composties van Lennon en McCartney. Dat zat hem bij I Feel Fine natuurlijk helemaal in het inventieve ritme dat Ringo Starr drumde. Toch was de groep vaak ook eerlijk over inspiratiebronnen. Paul McCartney zei ooit dat het ritme van What'd I Say van Ray Charles de feel van I Feel Fine stevig beïnvloed had. Het valt ook bijna niet te ontkennen. Zo inventief waren The Beatles hierin dus ook weer niet.

And I Love Her
1964 leek voor The Beatles wel het jaar van de latin. Ook in deze Lennon-McCartney original zit een duidelijke Zuid-Amerikaanse feel. Niet alleen door de percussie. Ook in de gitaarpartij die George Harrison componeerde en inspeelde. Hij leverde daarmee één van zijn eerste grote bijdragen aan een liedje van het songschrijversduo waartegen hij in die tijd nog maar nauwelijks op kon boksen. De melodie is even eenvoudig als effectief.

No Reply & Mr. Moonlight
Hoewel John dit nummer in 1964 in Tahiti schreef, is er aan de tekst en het arrangement weinig exotisch te beleven. Aan het ritme des te meer. We horen in het grootste deel van No Reply toch wel een latin groove. Ringo varieert daarhij fijn met de afterbeat op de snaredrum. Wie trouwens weet welk ritme we hier horen, mag het zeggen. Dat geldt ook voor de klassieker Mr. Moonlight, die naast No Reply een plekje kreeg op het Beatles For Sale-album.

Fantasie-Spaans op Sun King
Met het fantasie-Spaans op Abbey Road's Sun King in mijn achterhoofd, ben ik weer terug bij de gein die The Beatles op 16 september 1968 met Los Paranoias uithaalden. Niet alle vier de Beatles trouwens. Ringo Starr had een shaker in zijn hand, John Lennon tikte op een ander percussie-instrument en Paul was verantwoordelijk voor het gitaarspel en de bijbehorende vocale onzin. George Harrison hing elders uit. Gone Troppo, waarschijnlijk.