No Reply: hoe een afgewezen demo veranderde in de openingstrack van Beatles For Sale

Het Beatlesnummer dat ik zelf het allervaakst mompel, neurie of zing is No Reply. Vraag me niet waarom. Waarschijnlijk heeft het te maken met de eenvoudige melodie in combinatie met mijn beperkte zangcapaciteiten. En omdat ik dan zelf even zo'n nasaal stemmetje op zet, waarmee ik probeer een John Lennon'tje te doen. Want er is bijna geen nummer waarop John Lennon zó klinkt als John Lennon. Op No Reply is hij bijna een karikatuur van zichzelf. Voor je het weet, ga je alweer:

This happened once before

When I came to your door

No reply

John Lennon tijdens de Beatles For Sale-sessies in september 1964

No Reply was bedoeld voor Tommy Quickly

John Lennon schreef het grootste deel van No Reply op vakantie. In mei 1964 verbleef hij met Cynthia, George Harrison en Pattie Boyd op Tahiti. De andere twee Beatles zaten met hun vrouwen op de Virgin Islands. Blijkbaar zorgde het zonnige, tropische oord bij Lennon voor inspiratie. Hij componeerde een mid-tempo nummer, met bossa nova-ritme, dat hij aanvankelijk door Tommy Quickly wilde laten opnemen. Deze Liverpoolse zanger uit de stal van Brian Epstein zou uiteindelijk alleen de Lennon/McCartney-compositie Tip Of My Tongue op de plaat zetten. No Reply werd een Beatlesnummer.

Lennon leende weer eens van zichzelf

Blijkbaar vond John het lastig om altijd even origineel te zijn. We weten dat hij nogal gevoelig was voor het plagiëren van anderen én van zichzelf. Het overkwam hem waarschijnlijk keer op keer. Op No Reply leende hij voor de passage I saw the light, I saw the light iets van zichzelf. Wie luistert naar het begin van When I Get Home, hoort dáár namelijk Woh-oh-who I, een melodielijn die vrijwel identiek is aan wat Lennon later voor No Reply zou inzingen. Het kan trouwens niet missen: When I Get Home werd op 2 juni 1964 opgenomen. Een dag later speelde John met Paul en George (Ringo lag in het ziekenhuis) de demo voor No Reply voor Tommy Quickly in. Lennon was deze dagen duidelijk met dat ene zanglijntje bezig, dat hij bewust of onbewust in twee nummers verwerkte.

Een liedje uit 1957 zorgde voor inspiratie

Voor de tekst van No Reply moet John zich haast ook hebben laten inspireren. Zou hij in 1957 op Menlove Avenue bij Aunt Mimi het volgende Doo Wop-nummer op de transistorradio gehoord hebben? [filmpje]

Ah ah ah ah ah

Ah ah ah ah ah

Took a walk and passed your house late last night

All the shades were pulled and drawn way down tight

From within, the dim light cast two silhouettes on the shade

Oh what a lovely couple they made

(Silhouettes - The Rays)

Zet dat maar eens naast:

This happened once before

When I came to your door

No reply

They said it wasn't you

But I saw you peep through your window

I saw the light, I saw the light

I know that you saw me

'Cause I looked up to see your face

(No Reply - The Beatles)

Moordend schema

Het duurde nog tot 30 september voordat No Reply op band werd gezet. De agenda van The Beatles stond stampvol. In juni reisde het viertal af naar Denemarken voor een concert in Kopenhagen, waarna ze via hun triomftocht door de Amsterdamse grachten koers zetten naar Hong Kong, Australië en Nieuw-Zeeland. Ook in juli en augustus van dat jaar stonden er radio- en televisieoptredens in Zweden en Engeland op het programma, waarna er ook nog getourd werd in Amerika en Canada. In het najaar van 1964 probeerden The Beatles een moordend schema van opnemen én optreden vol te houden. Op woensdagavond 30 september zetten de heren in acht takes No Reply uiteindelijk op tape. In deze [video] horen we een aantal fragmenten van die sessie:

Onvervuld verlangen

No Reply mag dan wel een mid tempo-nummer zijn; het heeft een enorme kracht en het houdt de luisteraar geboeid. Van de eerste zangstrofe, die ons direct de song intrekt, de dubbel opgenomen solovocalen van Lennon, het gebruik van echo, via de originele akkoordenwisselingen in de bridge, het ritme dat daar wisselt, de de handclaps, naar de samenzang op het eind en het allesbeslissende slotakkoord, de Cadd9. En dat alles in 2 minuten en 15 seconden. Een song vol hoop, die eindigt in onvervuld verlangen. Wanneer de klank wegsterft, realiseer je je dat er inderdaad geen antwoord is en ook nooit zal komen, zoals Ian MacDonald het zo mooi omschrijft in zijn fascinerende boek Revolution In The Head. 

De hele dag zingen

Uiteindelijk werd No Reply de openingstrack van het album Beatles For Sale. De plaat waarvoor The Beatles zo weinig materiaal en nog minder opnametijd hadden, dat álles dat voorhanden was, gebruikt moest worden. Zo ook de door Tommy Quickly afgewezen demo. Wie het album op de verschijningsdatum 4 december 1964 kocht en de naald op de plaat zette, hoorde John Lennon zijn befaamde openingszin zingen: This happened once before... En ja hoor, hij zit weer in mijn hoofd en ik zal 'm de hele dag zingen. Jullie ook? ;-)