Drive My Car: van diamonds & rings, via Otis Redding naar de openingstrack van Rubber Soul

Als je het hebt over een sterk openingsnummer voor een album, dan heb je het over Drive My Car. Wie op 3 december 1965 met zijn Rubber Soul onder de arm thuiskwam van de platenzaak, de elpee uit de hoes haalde, op de draaitafel legde en de naald liet zakken, moet direct verkocht zijn geweest. De korte gitaarlick, vol soul, zal menig luisteraar rechtstreeks de groove mee hebben ingezogen. Ask a girl what she wanted to be...

Money and things, diamonds en die eeuwige rings

Het was Paul McCartney die met de structuur van Drive My Car op de proppen kwam, maar hij bleek John Lennon hard nodig te hebben om echt iets van het nummer te maken. De melodie was er, maar Paul zat nogal vast in het idee dat hij een liedje over een gouden ring wilde schrijven. You can buy me a golden ring, was de zin die in zijn hoofd rondzong. Het overkwam The Beatles wel vaker. In het voor Help! afgekeurde en nooit uitgebrachte If You've Got Trouble stonden money and things, diamonds rings ook al centraal. Can't Buy Me Love bevat natuurlijk de zin I'll buy you a diamond ring my friend if it makes you feel alright en ook in I Feel Fine komt de diamond ring weer voorbij. Het was me wat met die ringen. Toen McCartney in de herfst van '65 bij Lennon in diens huis in Weybridge over de drempel stapte, zijn gitaar erbij pakte en wéér over ringen begon te zingen, zagen de twee er weinig brood in. Crap! riep John. Dat was precies de feedback die Paul nodig had om 'm weer even op scherp te zetten.

De dubbelzinnigheid van Drive My Car

Na een peuk of twee en wat gemijmer, ontstond er een nieuw idee. Paul had de meiden in Los Angeles wel eens You can drive my car horen zeggen. Een uitdrukking niet zozeer op het rijden van een auto sloeg, maar eentje die vooral als uitnodiging voor een intiem rendez-vous opgevat moest worden. Die dubbelzinnigheid sprak Lennon vast aan, al was 'ie wat verkapter dan het vermeende expliciete taalgebruik dat McCartney in zijn nieuwe single Fuh You bezigt (hebben jullie 'm al gehoord?). We horen Lennon bijna gniffelen om die grap. Toen het thema voor Drive My Car er eenmaal was, schreef het lied zich vanzelf. Dat moest ook, want er was bijzonder weinig tijd voor The Beatles om aan hun nieuwe album te werken. Rubber Soul kwam in een krappe maand tot stand. Wie het interessant vindt om te horen hoe Rubber Soul in allerijl elkaar werd gezet, kan dat hier horen, in de podcast die de Fab4Cast daarover maakte. Aan Drive My Car werd dus ook slechts een avond in de studio besteed, al ging de sessie door tot na middernacht. The Beatles werkten én presteerden onder grote druk.

The Beatles probeerden de Stax-sound te benaderen

Op woensdag 13 oktober 1965 startten The Beatles om zeven uur in de avond in EMI Studio 2 met de opnames van Drive My Car. De band had maar vier takes nodig om de basis van het nummer neer te leggen. Het werd overduidelijk een track die stevig geïnspireerd was op de Stax-sound waar de Fab Four zo van hielden. Zoveel dat er zelfs ooit plannen waren een album in de Stax-studio's in Memphis op te nemen. Dat kwam er niet van, maar de ambitie om bijvoorbeeld te klinken als Otis Redding bleef.

Het gevoel van Respect
Het schijnt dat George Harrison behoorlijk wat invloed had op de gitaar-lick waarmee Drive My Car begint. Net als op de unisono gespeelde bas- en gitaarpartij die onder een groot deel van de zang te horen is. Met die partij, die sterk leunt op Otis Reddings Respect, kreeg Drive My Car die 13e oktober een enorme groove, ondersteund door het geluid van de cowbell. Die groove heeft tot op de dag van vandaag niets aan uitstraling verloren. The Beatles konden trouwens nog niet leunen op de Respect-versie van de afgelopen donderdag overleden Aretha Franklin. Die cover stamt namelijk uit 1967.

McCartney, George Martin en Harrison tijdens de Rubber Soul-sessies

Beep Beep Yeah

Eén van de meest aantrekkelijke onderdelen van Drive My Car is natuurlijk het Beep Beep Yeah. Fijn verzonnen....of...prettig gestolen? Dat laatste. In 1958 had de band The Playmates een hit met het nummer Beep Beep [video], dat wél over autorijden ging ;-) Het is mij niet helemaal duidelijk of het John Lennon of George Harrison was die met Beep Beep Yeah op de proppen kwam en Drive My Car daarmee een nog hoger meezinggehalte gaf. In ieder geval was deze kreet een geweldige toevoeging. Net als de driestemmige samenzang op You can do something in between, waarin een prettige dissonant zit die mij aan auto-claxon doet denken. Hebben jullie die associatie ook?

Vreemde eend

Drive My Car is eigenlijk een hele vreemd in de bijt op het Rubber Soul-album, dat verder eigenlijk vooral een akoestische en folk-achtige sound heeft. Niets op Rubber Soul leunt verder op de sound van Motown, Stax of andere soul-achtige genres. Nieuw was ook het prominent naar voren brengen van het basgeluid op een Beatlesplaat. Precies zoals dat op Amerikaanse platen al veel eerder hoorbaar was. Met behulp van de kritische Lennon en de geïnspireerde Harrison wist McCartney van zijn zoveelste liedje over diamonds and rings uiteindelijk een hele fijne plaat te maken. Eentje waar niemand ooit een hekel aan krijgt.