Welk Beatlesnummer ging schuil achter That's A Nice Hat?

De echte kenners weten het misschien, maar zelf had ik 'm niet zo op het netvlies. Toen John Lennon in het voorjaar van 1965 zijn nummer It's Only Love schreef, plakte hij er aanvankelijk een andere titel boven. That's A Nice Hat dus. Het voelt als een 'random' titel, gewoon om het beestje een naam te geven. En zo 'random' als 'Hat' voelt, zo ambivalent voelde John zich misschien ook wel over het zoveelste nummer dat hij in de hoogtijdagen van The Beatles uit zijn gitaar perste. Ik heb It's Only Love trouwens nooit een onaardige song gevonden, qua sound en sfeer. Dus het leek me aardig er eens in te duiken deze week.

De poëet en de verhalenverteller?
Want wat vond John Lennon eigenlijk zelf van It's Only Love? We weten dat hij vaak niet mild was over zijn eigen werk. En dat gold ook voor deze compositie. Tegen een journalist van Hitparade Magazine zei hij met enige schaamte: "That’s the one song I really hate of mine. Terrible lyric." Hij noemde het zelfs "a lousy song" met "abysmal lyrics". Een verschrikkelijke tekst dus, volgens de man zelf. Samen met Run For You Life vond Lennon It's Only Love één van zijn slechtste Beatlesnummers. McCartney legde in zijn autobiografie de lat trouwens wat minder hoog. Hij schreef een beetje mee aan het nummer en zei, vergoelijkend: "It's only a rock 'n' roll song, it's not literature." En daarin hebben we misschien ook wel het verschil te pakken tussen Lennon en McCartney als tekstschrijver. De één wilde toch meer de poëet zijn, de ander gewoon een verhaal vertellen.

Plagiaat
En...heel interessant...melodisch laat It's Only Love ook het verschil tussen Lennon en McCartney zien. Want waar Lennon zocht naar teksten met diepgang, waren zijn melodieën vaak vlakker. Dat geldt zeker voor It's Only Love, waarin hij een bepaalde chromatische omlaag lopende melodielijn gebruikt, die hij later bijna volledig zou plagiëren in For The Benefit Of Mr. Kite. Beluister beide openingszinnen van deze nummers maar eens. Of deze mashup (vooral het intro). Het was blijkbaar een melodie waar Lennon snel en natuurlijk op teruggreep. En waar McCartney in zijn teksten soms wat meer aan de oppervlakte bleef, waren zijn melodielijnen vaak juist uitdagender, met grotere intervallen en creatievere invalshoeken. Opnieuw prachtig om je te realiseren hoe complementair die twee waren.

Billy J. Kramer
In zijn interessante boek Revolution In The Head schrijft Ian MacDonald dat John zich qua sfeer, sound en feel wellicht ook had laten inspireren door de recente hit Trains And Boats And Planes, van Billy J. Kramer, die ook afkomstig was uit de stal van Brian Epstein. Een nummer dat overigens geschreven was door (de fantastische) Burt Bacharach en Hal David. Luister maar eens mee, zeker vanaf het tweede couplet. 

Een gitaar door een Lesley-speaker
Op de middag van 15 juni 1965 namen The Beatles It's Only Love op. Er werden zes pogingen gedaan, waarvan er vier compleet uitgespeeld werden. Daarbij werd ook geëxperimenteerd met het geluid van Johns stem. Misschien wel op zijn eigen aanwijzing. We weten namelijk dat John een hekel had aan zijn eigen vocale geluid. In ieder geval startte hier ook al de experimenteerdrift van de band. Dat is ook goed te horen aan het gitaargeluid van George Harrison, dat voortgebracht werd door het koppelen van zijn instrument aan het Lesley-speaker van een Hammond-orgel dat The Beatles in die tijd veel gebruikten (Ian MacDonald, Revolution In The Head). En juist dát intro-geluid, dat volgens mij ook een overdub met tremolo-effect kreeg maakt It's Only Love voor mij best te pruimen. Ik vind het wel mooi én origineel voor de oren, als ik het plaats in de tijd waarin het gemaakt is. Het maakt het nummer in ieder geval instant herkenbaar, bij het horen van het intro.

The Beatles op 15 juni 1965 in de studio,
met Rumi Hoshika en Joe Miyasaki, een delegatie uit Japan

Gary, Bryan en Peter
It's Only Love verscheen natuurlijk in augustus van dat jaar op het album Help! En hoe kritisch Lennon ook was, over deze amper twee minuten durende song...hij inspireerde toch andere artiesten om zijn nummer te coveren. Zo scoorde Gary U.S. Bonds er in 1981 zowaar een top 50-positie mee in de Britse album-charts. Of je de cover mooi vindt, met een scheurende saxofoon, moet je zelf maar even beoordelen. En ook Bryan Ferry en Chicago-zanger Peter Cetera besloten het nummer naar hun hand te zetten. Daarbij vind ik de versie van Ferry de meest avontuurlijke en eigenzinnige. Zo zie je maar, wat Lennon niet te pruimen vond, was voor anderen altijd nog prima te doen.