Egypt Station: waarom Paul McCartney er met zijn nieuwe album nog steeds toe doet

Stilstand is achteruitgang. Zou dat het motto van Paul McCartney zijn? Vandaag verschijnt zijn nieuwe album, met de exotische titel Egypt Station. Zijn 17e reguliere plaat sinds het uiteengaan van The Beatles. Tenminste, als je 5 klassieke albums, 7 uitstapjes in de soundtrack- en ambient-hoek, 8 live-platen en 4 officiële compilaties buiten beschouwing laat. Anders vinken we namelijk nu zijn 42e officiële release af. We waren best wel weer toe aan een nieuwe McCartney, na NEW dat in 2013 verscheen. 76 is Macca inmiddels. Waar zou hij mee op de proppen komen, vroeg me ik deze week af. Het resultaat overtrof mijn stoutste verwachtingen. Dat we dit nog mogen meemaken!

Egypt Station als imaginair vertrekpunt

Vooruitgesneld door drie zelfverzekerde singles en een aantal goede reviews (gemiddeld 4 sterren) ligt Egypt Station vandaag in de analoge en digitale schappen. Macca hint naar de conceptalbums van vroeger. We worden de plaat namelijk ingetrokken en uitgeduwd met stationsgeluiden. De gecontroleerde chaos doet een beetje denken aan het rumour waarmee Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band start. McCartney, de man die overduidelijk iets heeft met bussen en treinen, baseerde de titel van zijn nieuwe plaat op een schilderij dat hij ooit maakte. Egypt Station, een imaginaire plek van waaruit Macca de luisteraar graag mee op reis neemt langs de meest recente nummers die hij componeerde.

In ieder geval had McCartney ons allemaal aan de praat

Van de drie singles die de afgelopen weken al als voorbode verschenen, lijkt alleen de melodisch krachtige ballad I Don't Know een eerlijke afspiegeling van wat het volledige album te bieden heeft. Namelijk een geweldige luisterervaring. Het weliswaar kekke Come On To Me en uitdagende, maar vrij overgeproduceerde Fuh You vielen goed op in de media. In het eerste geval door de meezingsessie bij James Corden in de auto en in het tweede door de bijzondere titel. Eentje die, zo bleek later, uitgelegd moet worden als For You. Wat dachten we wel niet? De grap was er niet minder om en moet welhaast geïnspireerd zijn op King of Fuh van Brute Force. Destijds de 8ste single die op het Apple-label van The Beatles verscheen. In ieder geval had McCartney ons allemaal aan de praat. Sterk staaltje PR. Was 'ie altijd al goed in.

De luisteraar blijft z'n oren spitsen

Van de drie uithangborden voor Egypt Station zat de subtiliteit en beste luisterervaring dus toch wel in I Don't Know en wie zijn album met zo'n ballad durft te openen, is zeker van zijn zaak. Wat volgt mag toch wel een zeer aangename verzameling Macca-tracks genoemd worden. Want wát levert McCartney met Egypt Station een sterk album af. Van de achterwaards klinkende gitaren en soundscapes op Ceasar Rock, tot solide songwriting op Dominoes (voor mij één van de hoogtepunten van het album. Let op dat omhoog lopende baslijntje. Classic McCartney!) en Hand in Hand. Van het vernuftige Back In Brazil (dat thematisch iets doet denken aan She's Leaving Home) tot de toegift Hunt You Down/Naked/C-Link. Geen dubbelnummer hier, maar drie opeenvolgende thema's. Het speelplezier spat er van af. De luisteraar blijft z'n oren spitsen. Glimlachend horen we McCartney her en der met zijn mond weer kleine percussiegeluidjes maken. Een charmante hint naar wat we van hem gewend zijn. Zijn inventieve arrangementen houden onze aandacht vast. Bravo!

Aanklacht tegen Trump

En dan is er met Despite Repeated Warnings de overduidelijke aanklacht tegen Donald Trump. We hoeven er niet omheen te draaien, want dat doet McCartney ook niet. Niemand noemt namen, maar de tekst zegt genoeg. Paul protesteert zoals dat iemand van zijn statuur past. The captain won't be listening to what's been said - What can we do to stop this foolish man going through? - He's got his own agenda and so he'll go - How can me we stop him, grab the keys and lock him up. McCartney maakt er een mini-symfonie van 7 minuten van, waarmee hij ons telkens een nieuw muzikaal thema voorschotelt, ons als luisteraars op het puntje van onze stoel houdt. Wat zouden de rednecks in de VS hier trouwens van vinden? Of hadden die McCartney met zijn vegetarisme al lang afgezworen?

Speelsheid
De vraag of Paul McCartney's muziek er anno 2018 nog steeds toe doet, hoeft niet eens gesteld te worden. Egypt Station is een compositorisch sterk album geworden, met inventieve arrangementen, de speelsheid die ons terug doet denken aan het vroege solowerk en zelfs een vleug politiek activisme. Een popplaat die blijft boeien, is mijn voorspelling. Daarbij nemen we de soms wat geforceerde eigentijdse productietechnieken maar voor lief. De plaat had die benadering niet eens nodig. Afspelen, dat album. Op de repeat! En beluister vooral ook de interessante albumbespreking van Fab4Cast. Wát een cadeau krijgen we hier nog van Sir Paul. McCartneys trein is vertrokken en dendert in volle vaart voort. Stilstand is achteruitgang. We zijn nog lang niet van deze man af. Godzijdank.