Hello, Goodbye: de ansichtkaarten van Ringo Starr

Het gaat goed met m'n blog en dat maakt me blij! Het aantal lezers groeit en ik ontvang mooie en fijne reacties op de blogposts. Hier op de blog, maar vooral via social media. Dat brengt me eigenlijk direct op het onderwerp van deze week. De invloed van social media op ons dagelijks leven intrigeert me namelijk mateloos. Al jaren eigenlijk. Voor- en nadelen zijn er te over. Vroeger konden we ons niet voorstellen hoe we nu via Facebook, Whatsapp, Instagram, Twitter en Snapchat met elkaar communiceren. 24/7. Het is snel, efficiënt, levert aantrekkelijke content op en het stelt ons in staat om op allerlei terreinen informatie uit te wisselen. We blijven op de hoogte van wat er gebeurt. Zowel van de wereld om ons heen, als van het wel en wee in onze familie- en vriendenkring.

Virtual Reality
Zelf heb ik al jaren een haat/liefde-verhouding met social media. Net als iedereen word ik er door aangetrokken en profiteer ik volop van de mogelijkheden die er zijn. Toch zie ik ook de andere kant: verkokering, afstomping, verslaving, het gebrek aan echt contact en het ontstaan van oppervlakkigheid. Ik ben benieuwd waar we over 5 jaar staan. Waarschijnlijk in een Virtual Reality-landschap, waar we elkaar als hologram ontmoeten.... We zullen zien!

Omfietsen voor de brievenbus

Gaan jullie er nog wel eens voor zitten om een ansichtkaart te schrijven? Voor een verjaardag, als vakantiegroet, bij ziekte, of zomaar voor de lol? Wij doen dat hier thuis nog best vaak. Ook zijn we gek op het krijgen van kaartjes. Ze vinden een plekje op het dressoir of in de boekenkast, rechtop staand tegen de boekenruggen. Je kijkt er naar, met een glimlach. Je denkt nog eens aan de persoon die de moeite nam de kaart uit te zoeken, te schrijven, de postzegel te plakken en een stukje om te fietsen voor de brievenbus.

Louise en Harry Harrison nemen de fanmail voor hun zoon in ontvangst

Everybody loves Ringo

Op de eettafel heb ik een ontzettend leuk boekje liggen. Het heet Postcards From the Boys en ik kocht het in een boekwinkel in het Engelse Canterbury. De uitgave bevat afbeeldingen van 51 ansichtkaarten (voor- en achterzijde) uit de collectie van Ringo Starr. Ze zijn afkomstig van John, Paul en George en hun gezinnen. Veel ansichten dateren van de periode na het uiteengaan van The Beatles. De vriendschappen tussen de ex-Beatles waren sommige jaren heel hecht, dan weer koel, om vervolgens weer op te laaien. Maar altijd was daar Ringo, als vaste factor, die met iedereen door één deur kon. Dat blijkt uit de vrolijke, hilarische en soms ook ontroerende post die hij van John, Paul en George ontving. Ik laat hier een paar bijzondere kaarten zien. Het is moeilijk kiezen. Voor nog geen tientje bestel je boekje trouwens tweedehands via Bol.com. Misschien is het ook nog wel te krijgen via je plaatselijke boekhandel.

Postcards From the Boys

De maat vol

Tijdens de opnames van het Witte Dubbelalbum, vond Ringo dat hij niet goed meer drumde. Extra onzeker werd hij tijdens de theepauzes, als Paul plaatsnam op de drumkruk. De spreekwoordelijke maat was voor hem op een gegeven moment vol. Ringo verliet de studio, ging op vakantie (en Paul speelde drumpartij van Back In The USSR in). Dit is één van de kaarten die Ringo namens de band ontving, geschreven door Paul, in dit geval een half jaar later, maar als verlate opsteker na het incident. Bij terugkomst van zijn vakantie vond The Greatest Drummer in the World zijn drumstel versierd met bloemen terug. Door George.

Paul aan Ringo

Heart of Glass

In 1979 was Blondie het helemaal. Ringo's carrière daarentegen liep niet zo lekker. Via één van de laatste kaarten die Ringo van John vanuit New York moet hebben ontvangen, kreeg hij de gouden tip van zijn oud-bandmaatje: 'Blondie's Heart of Glass is the type of stuff y'all should do, great and simple'. Met andere woorden: neem deze plaat op en je hebt weer een hit. 'With female vocal harmony disco-natch!' luidde de aanvullende schriftelijke instructie. 'I know, this ain't simple, I know,' besluit John de kaart.

John aan Ringo

The Cure & James McCartney

Om terug te komen op de titel van deze blog: ik vind Hello, Goodbye zeker niet het meest boeiende Beatles-nummer dat er bestaat, al moet ik toegeven dat er wel leuke bas- en gitaarloopjes in zitten. Ook is het akelig aanstekelijk en zou je het stiekem zelf wel geschreven willen hebben.

Voor het recent verschenen album The Art of McCartney coverde The Cure Hello Goodbye. Het leverde toch weer een frisse versie op. Te gast, op toetsen: James McCartney. Je weet wel, de zoon van.