Francie Schwartz en haar 'summer of love' met Paul McCartney

Toen de Amerikaanse Francie Schwartz in het voorjaar van 1968 door Rolling Stone Magazine bladerde, viel haar oog op een advertentie van Apple Corps. Daarin nodigden The Beatles iedereen met een creatief talent of een goed idee uit om zich bij hen te melden. De advertentie zette de jonge Amerikaanse aan tot een reis naar Londen. Met een filmscript onder haar arm meldde ze zich vervolgens op 3 april 1968 bij de Apple-burelen aan 95 Wigmore Street in Londen. Francie had geluk, want liep daar direct Paul McCartney tegen het lijf. Precies de Beatle die ze op het oog had om haar idee tot uitvoering te brengen. Want misschien kon Paul, met zijn talent voor romantische melodieën, wel een prachtige soundtrack schrijven voor haar film.

Tweede afspraak
Charming, bright and flirtatious: zo omschreef Francie Schwartz de destijds 25-jarige Paul. Zelf was ze een jaar of twee jonger dan hij. Al snel volgde een tweede afspraak en werd het filmscript terzijde geschoven. Francie kreeg een baan bij Apple, als rechterhand van persofficier Derek Taylor. Ook begonnen zij en Paul een relatie. McCartney was in die tijd nog verloofd met Jane Asher, die regelmatig lange periodes van huis was, vanwege haar succesvolle acteercarrière. In het voorjaar en de zomer van dat jaar waren Francie en Paul vaak samen. Op de Apple-burelen, in de studio aan Abbey Road én om de hoek, in Pauls huis aan Cavendish Avenue.

Achtergrondkoortjes op Revolution 1
Zo was Francie aanwezig bij verschillende sessies voor het White Album, waaraan die periode hard gewerkt werd. En zo zong Francie samen met George Harrison begin juni de achtergrondkoortjes van Revolution 1 in. Ook is ze te zien op filmbeelden, zittend naast Paul die Blackbird speelt. Francie beschouwde zichzelf niet als Beatlesfan, maar was wel geïntrigeerd door de band. Ze was aanvankelijk onder de indruk van McCartney, maar ontdekte die zomer ook hoe slecht hij in zijn vel zat. Zo zou hij zich lange tijd behoorlijk instabiel gedragen. Ik hoorde het Francie vertellen in een interview dat ze in 2006 gaf aan Hans Schiffers van (NPO) Radio 2. Het kwam me niet onbekend voor. Er zijn meer bronnen die melden dat Paul medio 1968 mentaal niet zijn 'finest hour' had, terwijl hij de eerste tekenen zag van het uiteenvallen van The Beatles.

Inspiratie voor Hey Jude
In datzelfde interview vertelde Francie trouwens dat een indringend gesprek tussen haar en Paul zijn weerklank vond in de tekst van Hey Jude. McCartney vertelde haar dat hij moeite had met écht menselijk contact, waarop Francie antwoordde: "You don't let anyone get under your skin." Het is natuurlijk best goed mogelijk dat Paul zowel die ene zin als het bekende verhaal van Cynthia en Julian Lennon gebruikte als inspiratie voor Hey Jude. Ik vond het een interessant detail en bovendien een aannemelijk verhaal. Waarom zou dat niet zo kunnen zijn?

Kleding en kookboeken
Francie en Paul waren vijf maanden bij elkaar. Ondertussen strandde Pauls relatie met Jane, die onverwacht binnenstapte aan 7 Cavendish Avenue en na een paar tikken op de dichte slaapkamerdeur besloot rechtsomkeert te maken, om er nooit meer terug te keren. Ze vroeg haar moeder om haar kleding en kookboeken op te halen en repte daarna nooit meer een woord over haar jaren met Paul. Daarna was Cavendish Avenue tijdelijk een plek waar ook John en Yoko introkken. En zo woonde Francie tijdelijk onder één dak met de andere drie. Uiteindelijk strandde haar relatie met Paul, waarna Linda Eastman prominenter in beeld kwam. 



Body Count
Wel besloot Francie haar memoires uit te brengen. Met hulp van Jann Wenner (Rolling Stone Magazine) publiceerde ze 'Body Count', over haar tijd met Paul McCartney. Het is momenteel één van de moeilijkst te verkrijgen 'Beatlesboeken'. Van Jan Cees ter Brugge (Fab4Cast) hoorde ik dat hij het ooit in zijn bezit had, maar het kwijtraakte doordat hij zijn uitgeleende exemplaar nooit terugkreeg. Mocht iemand het nog in de kast hebben staan... Jan Cees is er ongetwijfeld blij mee. Francie Schwartz, uiteindelijk, concludeerde dat Paul vooral op zoek was naar een vrouw die in hem alles kon bijstaan. Die vond hij in Linda Eastman.

Een brief aan Paul
Francie ging verder met haar leven. Ze hield contact met George Harrison en ging nog eens op de thee bij Yoko in New York. Ook besloot ze Paul tijdens zijn verloving met Heather Mills nog een brief te schrijven. Wat daar in stond, vertelt Francie in haar gesprek met Hans Schiffers. Je kunt het beluisteren als je Petje Af-donateur bent of wordt van Fab4Cast. Daarmee steun je de podcast en krijg je toegang tot exclusieve afleveringen. Warm aanbevolen!

Another Year Over: mijn terugblik op een bijzonder jaar als Beatlesblogger

Wat doen jullie deze dagen? Moet er nog gewerkt worden, of genieten jullie van een paar vrije dagen? Staat de Top2000 aan en denken jullie ook een beetje terug aan het jaar dat achter je ligt? Dat laatste doe ik zeker en daarbij denk ik natuurlijk aan wat 2018 me, als Beatlesblogger, gebracht heeft. Een heleboel, kan ik wel zeggen.

McCartney aan de IJssel: met Matthijs van Nieuwkerk

51 blogs en een niet aflatende stroom aan Beatlesnieuws

Allereerst telde ik het aantal blogs dat ik dit jaar voor jullie schreef. Dat zijn er, inclusief deze, 51 geworden. Het jaar had iets meer weken, maar ik ging er in maart even tussenuit in verband met een verhuizing. Gelukkig bleven jullie trouw wachten en trok de blog over Paul McCartneys pareltje Junk, later die maand, een groot aantal lezers. Trouwens net als de blog over McCartneys nu al legendarische Carpool Karaoke en alles dat ik schreef rond de release van The White Album en Pauls nieuwe plaat Egypt Station. Want wat er gebeurde er veel rond The Beatles in 2018. Poeh! Los van de heruitgave van The White Album en nieuw werk van McCartney, kregen we ook nog eens de Imagine-box (en een prachtig boek) uit het Lennon-kamp, twee Archive Collection-boxen (Wild Life & Red Rose Speedway) van McCartney en waren The Beatles vrijwel continu in het nieuws, al was het alleen al omdat Ringo Starr kwam optreden in Assen.

Vertellen op Radio 1 en op ontdekkingstocht door Hamburg

Mijn persoonlijke Beatlesjaar was ook echt bijzonder te noemen. In februari gaf ik met Jan Cees ter Brugge in de Deventer Schouwburg een lezing over The White Album, op de avond waarop The Analogues de plaat in onze Koekstad live kwamen spelen. In april mocht ik in het Radio 1-programma Dit Is De Nacht vertellen over de break-up van The Beatles. Dat was die week precies 40 jaar geleden. Sjonge, wat vond ik dat gaaf om te doen. De maand juni bracht me in Hamburg. Samen met Wibo Dijksma, Michiel Tjepkema en Jan Cees ter Brugge van de Fab4Cast doorkruiste ik de havenstad, in de voetsporen van The Beatles. Het leverde een blog-drieluik en een sfeervolle podcast op, waar we ontzettend veel mooie reacties van lezers en luisteraars op kregen. Het zette een aantal van jullie zelfs aan om zélf naar Hamburg te gaan. Gaaf! Hoogtepunt van die trip was het bezoek aan de zolderetage waar Astrid Kirchherr de befaamde foto's van John Lennon en George Harrison maakte. Ik krijg weer kippenvel als ik terugdenk aan het moment waarop we de trappen van het pand beklommen. Het concert van Ringo, waarvoor we aanvankelijk naar Hamburg gingen, werd afgelast, maar achteraf voelde dat voor mij als een 'minor detail'.

Hamburg, juni: al podcastend op zoek naar de slaapplaats
van The Beatles, achter het filmdoek van de Bambi Kino.

McCartney aan de IJssel en een tipje van de sluier in de Wisseloord Studio's

In de eerste week van augustus is het altijd feest in de boekenstad Deventer. Aan de vooravond van de Boekenmarkt, vond dit jaar McCartney aan de IJssel plaats. In ons gave café/poppodium De Hip kookte de kelder van creativiteit en muzikaliteit tijdens dit eerbetoon aan Paul McCartney. Zelf werd ik geïnterviewd door Matthijs van Nieuwkerk over het korte bezoek dat de familie McCartney in de zomer van 1976 aan Deventer bracht. Dat bezoek had alles te maken met het verschijnen van een fotoboek van Linda McCartney. Vandaar de link met Deventer Boekenstad! Het was een geweldige avond. Wat volgde was de White Album-luistersessie in de Wisseloord Studio's in Hilversum. Met een select gezelschap van muziekjournalisten mocht ik in oktober alvast een aantal tracks van de grote jubileumbox horen, die een maand later zou verschijnen. Ik herinner me nog de haast sacrale sfeer, in een halfverduisterde studio, waarin we ineens The Beatles hun Esher Demo's hoorden spelen, alsof ze naast ons stonden.

Oktober: Wisseloord Studio's, Hilversum

Een prachtige avond rond The White Album

Tijdens de BeatMeet in oktober spraken Jan Cees en ik (dit keer wat uitgebreider) over The White Album, temidden van een behoorlijke club toehoorders, waaronder veel vaste lezers van de blog en luisteraars van de Fab4Cast. Het was erg leuk om in Leiden met een aantal van jullie kennis te maken. Vervolgens werd het november en verzamelden we ons in de mooie theaterzaal van Het Wilde Westen in Utrecht met een groot aantal liefhebbers rond de release van The White Album. De box kwam uit en wij vierden de iconische dubbelaar met verhalen van Stijn Fens, Frank de Munnik en Piet Schreuders, muziek en een masterclass van Yorick van Norden én een live podcast van de heren van de Fab4Cast.

Stijn Fens las zijn ontroerende en persoonlijke column over The White Album voor
(al deze foto's: Ramón Dorenbos)

Piet Schreuders vertelde over zijn fascinerende onderzoek naar foto's en Beatleslocaties, waarover hij een Furore-special uitbracht. Koop dat magazine!

Eindelijk ontmoette ik Yorick van Norden eens. Hij gaf een masterclass over The White Album.
Het was alsof we elkaar al jaren kenden, vonden we beiden.

Michiel Tjepkema en Wibo Dijksma ontpopten zich als een zeer inhoudelijk én humoristisch presentatie-duo

Verhalen vertellen rond The White Album, met Jan Cees ter Brugge

Wat was dat een prachtige en inhoudelijk mooie avond. Het voelt goed om inmiddels deel uit te maken van een club Beatlesliefhebbers waarin ieder zijn eigen rol en expertise heeft. We vullen elkaar aan en zijn in staat samen iets heel moois rond onze favoriete band neer te zetten. Dat smaakt naar veel meer. Onze gezamenlijke poging om Hey Jude wat hoger de Top2000 in te stemmen, mislukte. Toch was het geweldig om te zien hoeveel mensen gehoor gaven aan onze oproep. Bedankt daarvoor!

2018: de geboorte van Anne Hurenkamp Media

Los van al dat schrijven over The Beatles, vond ik in 2018 mijn 'pen' meer dan ooit. Binnen mijn functie bij Hogeschool Saxion ontstond meer ruimte om mooie achtergrondverhalen en interviews te mogen schrijven over waar studenten, docenten en onderzoekers zich bij onze hogeschool mee bezighouden. Ook besloot ik een paar weken geleden om naast mijn werk bij Saxion mijn eigen bedrijf op te richten: Anne Hurenkamp Media. Naast het schrijven in opdracht, heb ik daarmee nog een ander plan. Mocht je nieuwsgierig zijn, houd me dan via de website of social media in de gaten.

And in the end...

Dan is het nu tijd om heel even gas terug te nemen en dankbaar te zijn. Die dankbaarheid spreek ik hierbij ook graag uit. Lieve lezers, bedankt voor het zeer trouwe meelezen het afgelopen jaar. Dank jullie ook voor alle feedback, aanvullingen, of vaak ook gewoon een fijne reactie op een column. Het is zo gaaf om te merken dat ik mijn blogs niet in een 'zwart gat' gooi, maar dat jullie echt meelezen. Ik zou het geweldig vinden als jullie dat blijven doen. Net als luisteren naar die sfeervolle en interessante afleveringen van de Fab4Cast, die met zoveel kunde en liefde worden gemaakt door Wibo, Michiel en Jan Cees. Ik wens jullie een mooie jaarwisseling en een heel goed, gezond en liefdevol 2019. Op naar een nieuw Beatlesjaar, dat veel moois gaat brengen. Misschien moeten jullie de avond van 1 november 2019 alvast even vrijhouden, als Deventer voor jullie een te bereizen locatie is. ;-) 

Dan groet ik jullie nu, vanachter mijn schrijftafel. Graag tot snel.

Another year over, a new one's just begun!

Waarom we Hey Jude van The Beatles dit jaar de Top 10 van de Top 2000 in willen stemmen

De Top 2000-stemweek begint vandaag. Voor mening muziekliefhebber toch altijd weer een mooi moment om zijn of haar eigen lijstje met favorieten vast te stellen. Ik doe er ook graag aan mee en ik moet zeggen dat ik het juist leuk vind om niet elk jaar op hetzelfde lijstje uit te komen. Soms hoor je gedurende het jaar wel eens een nummer waarvan je denkt: "Ah, die was ik helemaal vergeten, deze zou echt wel in mijn lijst thuishoren." Kortom: we wikken en wegen en ik hoop dat jullie er, net als ik, veel plezier aan beleven om weer met een fijne lijst voor de dag te komen. De onvermijdelijke vraag daarbij is natuurlijk: op welke Beatlesnummers stemmen jullie eigenlijk? Want met The Beatles en de Top 2000 is natuurlijk wel iets bijzonders aan de hand.

In 2015 stemden we massaal Imagine naar de nummer 1-positie

Ons favoriete bandje is natuurlijk al jaren de hofleverancier van de Top 2000. Met maar liefst 37 noteringen in de meest recente editie blijven ze The Rolling Stones (28) en Queen (25) ruimschoots voor. Als je daar ook nog eens het solowerk van The Fab Four bij optelt (inclusief Wings en The Traveling Wilburys), kwam je vorig jaar op 46 platen waarop een (ex-)Beatle te horen is. Dat is en blijft een indrukwekkend aantal. De hoogste positie die een Beatle ooit in de Top 2000 bereikte was natuurlijk John Lennon. Met de zinloze aanslagen in Parijs nog vers in het geheugen, stemde Nederland in december 2015 massaal op Imagine. Het beeld van de Parijzenaar die daags na de aanslag Imagine op een vleugel bij de Parijse concertzaal Bataclan speelde, heeft velen er toe bewogen om hun gevoelens van onmacht te vertalen in een stem op John Lennons vredesboodschap.

Het aantal Beatlesnummers in de Top 2000 slinkt

Als we naar het aantal Beatlesnummers in de Top 2000 kijken, zien we dat The Fab Four nog steeds oppermachtig zijn, maar een overzicht dat ik op Wikipedia vond, laat wel zien dat het aantal Beatlesnummers in de Top 2000 slinkt. Ik zie ook dat Queen de positie van The Rolling Stones nadert en ik vermoed dat Queen, mede door de recent uitgebrachte film over het leven van Freddie Mercury, zomaar de Stones eens voorbij kan streven in de editie 2018. We gaan het zien. 

Verdienen The Beatles geen Top 10-notering?

Vorig jaar brachten The Beatles het 't verst met Hey Jude, dat (slechts) de 61ste plek bereikte, gevolgd door Let It Be (79) en Yesterday (87). Hoewel dit trio van nummers gevolgd wordt door nog 34 Beatlesnoteringen, hebben we hier natuurlijk wel een beetje de kern van de zaak te pakken: zóveel nummers van The Beatles zijn bij zóveel mensen geliefd, dat er een enorme spreiding ontstaat in het aantal stemmen dat ze krijgen. En 37 liedjes de Top 2000 in stemmen blijft prachtig, maar het is tegelijkertijd ook jammer dat Hey Jude als best scorende Beatlesnummer "slechts" die 61ste plek haalt. En dat vind ik tóch jammer. Eigenlijk verdient een nummer van The Beatles op zijn minst een Top 10-notering. Het kan toch niet waar zijn dat de laatste uren van de Top 2000, op Oudjaarsavond gewoonweg níet meer over The Beatles gaan? Ik kan dat toch lastig verkroppen, alle mooie andere muziek ten spijt.

Hey Jude is dit jaar 50 jaar oud: een prachtig jubileum

Houd ik van campagnes, om een bepaald nummer de hoogste regionen in te stemmen? Niet echt. Iedereen moet stemmen op de platen die hem na aan het hart liggen. Dat ga ik ook doen. Toch ga ik zelf dit jaar ook op Hey Jude stemmen. Je mag tegenwoordig zo'n lange lijst met liedjes insturen, dat er voor Hey Jude ook echt een plekje is in mijn lijst. Ik doe het om diverse redenen: omdat The Beatles weer de Top 10 in moeten, omdat ik het een geweldig eerbetoon vind aan het jubileumjaar van The White Album (waar Hey Jude voor mij onlosmakelijk mee verbonden is) en omdat het nummer de tijdloze en epische kwaliteit heeft die hoort bij een hoge notering in de Top 2000. Van ons aller Stijn Fens weet ik dat het zijn favoriete Beatlesplaat is. En eigenlijk laat Hey Jude geen Beatleszieltje onberoerd. Het is het nummer dat Paul McCartney schreef over de zoon van John Lennon, maar óók over zichzelf. Daarnaast herkende ook John Lennon zichzelf nog eens in Pauls compositie. Dat geeft Hey Jude naast die grootste, epische kwaliteit, juist ook weer een heel persoonlijk karakter. Het nummer staat symbool voor de grotere veranderingen die het duo John Lennon en Paul McCartney in hun persoonlijke levens doormaakten in 1968. Het is tevens een lied dat overal ter wereld meegezongen wordt. Dat maakt het tot een universele hymne en daarmee een knappe compositie. Misschien is Hey Jude wereldwijd wel bekender dan Stille Nacht of de Negende Symfonie van Beethoven.

The movement you need....

Zullen we eens kijken wat er gebeurt en wat er mogelijk is met Hey Jude? Wie stemt er met mij mee om The Beatles weer in de hoogste regionen van de Top 2000 te krijgen dit jaar? Precies de plek waar we ze zo graag zien. The movement you need is on your shoulder...