De Pareltjes van Paul: samen met Yorick van Norden door de platenkast van Paul McCartney

"Als ik voor het eerst bij iemand thuis kom, kan ik het niet laten om m'n blik langs de platenkast te laten glijden. Het is net alsof je een kijkje kunt nemen in iemands ziel." Woorden van die strekking spreekt de Haarlemse muzikant Yorick van Norden tijdens zijn huidige programma 'De Platenkast van Paul McCartney' waarmee hij momenteel langs de Nederlandse theaters tourt. Ik zag Yoricks show onlangs in het Hoftheater in Raalte. 

Pareltjes van Paul
Het is natuurlijk ook een fascinerende vraag: wat heeft één van de grootste componisten van de 20ste en 21ste eeuw zélf thuis in z'n platenkast staan? Op welke pareltjes stuitte hij, op al die plekken waar hij kwam? Waar ter wereld deed hij muzikale inspiratie op? Niet alleen van Liverpool tot Londen, maar ook van het Nigeriaanse Lagos (waar hij het album Band On The Run deels opnam) tot de platenzaakjes vol reggae-albums op Jamaica (waar Paul wel eens vakantie vierde). En hoeveel platen zou Paul hebben staan, in de huizen die hij overal ter wereld bezit? 

Puzzelen
Op die laatste vraag heeft hij waarschijnlijk alleen zelf het antwoord. Maar door een publiciteitsfoto van McCartney, enkele jaren geleden gemaakt in de muziekkamer van zijn Londense woning aan Cavendish Avenue, komen we toch iets meer te weten over één van die platenkasten van Paul. Op die foto poseert hij voor zijn album-collectie. Het is een afbeelding waardoor de fantasie van Yorick van Norden op hol sloeg. Turend naar een uitvergrote versie van die foto, puzzelde de muzikant en McCartney-kenner maandenlang op wat er te lezen was op de dunne ruggen van de albumhoezen die tot Pauls collectie behoren. Een spannende speurtocht, die leidde tot een theaterprogramma én een boek dat binnenkort verschijnt. Dat boek is trouwens vormgegeven door de onvolprezen Piet Schreuders.

In deze video vertelt Yorick meer over zijn project:

Gitaar op schoot
Eerder deze maand trad Yorick op in het Hoftheater in Raalte, muzikaal bijgestaan door gitarist Maarten Kooijman. Zittend tegenover elkaar, net als John Lennon en Paul McCartney vroeger, met elk een gitaar op schoot, openden Yorick en Maarten de show met een aantal nummers die teruggaan tot Pauls vroegste jeugd. The Everly Brothers en Buddy Holly mochten niet ontbreken. Net als het eerste nummer dat Paul zelf op veertienjarige leeftijd schreef: I Lost My Little Girl. En zo trok Yorick ons langzaam de platenkast van Paul McCartney in. 

Neil Young en Harry Nilsson
Het werd een rijkelijk gevulde muzikale avond, waarin Yorick dat repertoire uit die platenkast (Neil Young, Harry Nilsson, Leonard Cohen, Fela Kuti) afwisselde met een aantal eigen nummers én de muziek van de Meester Zelf. Juist ook weer om te illustreren hoe, wanneer en waardoor Paul beïnvloed was in zijn eigen muzikale levensreis. De amusementsmuziek die vader Jim thuis draaide en speelde met zijn eigen orkest horen we terug op Pauls You Gave Me The Answer, van het album Venus and Mars. Heerlijk om dát eens live te horen, met Yorick aan de vleugel. De erfenis van Pauls Band On The Run-avontuur in Lagos (Nigeria) horen we terug in het tropische tintje van het prachtige Bluebird, compleet met het rhythm box-geluid dat ons zo dierbaar is van het live-album Wings Over America.

Het haar van Art Garfunkel
De mooiste verhalen waren toch die van de ontmoetingen die Yorick zelf had, met muzikanten die een plekje in Pauls platenkast veroverd hebben. Met John Sebastian van The Lovin' Spoonful, waar Yorick thuis in Woodstock op de koffie mocht ("Het maakt niet uit wanneer je komt, jongen; ik ben toch de hele dag thuis.") en met Art Garfunkel die ooit optrad in Yoricks thuisstad Haarlem. Een man die ineens, zonder de kleine Paul Simon naast zich, en zonder dat enorme kapsel van weleer, ook niet zo heel lang bleek. Het is smullen van dit soort verhalen én van de enorme oprechtheid waarmee Yorick zijn liefde voor muziek én diepgaande kennis van Paul McCartney rond blijft strooien. Het vermoeden bestaat dat hij nog wel uren door had kunnen praten. Dat bevestigt hij ook na afloop, als we de kans hebben elkaar na lange tijd weer eens 'live' te ontmoeten.

Tour en boek
Als je Yoricks mooie programma nog wilt zien, dan vind je hier zijn tourschema:

Een gesigneerd exemplaar van Yoricks boek 'De Platenkast van Paul McCartney' bestel je via deze site.

Francie Schwartz en haar 'summer of love' met Paul McCartney

Toen de Amerikaanse Francie Schwartz in het voorjaar van 1968 door Rolling Stone Magazine bladerde, viel haar oog op een advertentie van Apple Corps. Daarin nodigden The Beatles iedereen met een creatief talent of een goed idee uit om zich bij hen te melden. De advertentie zette de jonge Amerikaanse aan tot een reis naar Londen. Met een filmscript onder haar arm meldde ze zich vervolgens op 3 april 1968 bij de Apple-burelen aan 95 Wigmore Street in Londen. Francie had geluk, want liep daar direct Paul McCartney tegen het lijf. Precies de Beatle die ze op het oog had om haar idee tot uitvoering te brengen. Want misschien kon Paul, met zijn talent voor romantische melodieën, wel een prachtige soundtrack schrijven voor haar film.

Tweede afspraak
Charming, bright and flirtatious: zo omschreef Francie Schwartz de destijds 25-jarige Paul. Zelf was ze een jaar of twee jonger dan hij. Al snel volgde een tweede afspraak en werd het filmscript terzijde geschoven. Francie kreeg een baan bij Apple, als rechterhand van persofficier Derek Taylor. Ook begonnen zij en Paul een relatie. McCartney was in die tijd nog verloofd met Jane Asher, die regelmatig lange periodes van huis was, vanwege haar succesvolle acteercarrière. In het voorjaar en de zomer van dat jaar waren Francie en Paul vaak samen. Op de Apple-burelen, in de studio aan Abbey Road én om de hoek, in Pauls huis aan Cavendish Avenue.

Achtergrondkoortjes op Revolution 1
Zo was Francie aanwezig bij verschillende sessies voor het White Album, waaraan die periode hard gewerkt werd. En zo zong Francie samen met George Harrison begin juni de achtergrondkoortjes van Revolution 1 in. Ook is ze te zien op filmbeelden, zittend naast Paul die Blackbird speelt. Francie beschouwde zichzelf niet als Beatlesfan, maar was wel geïntrigeerd door de band. Ze was aanvankelijk onder de indruk van McCartney, maar ontdekte die zomer ook hoe slecht hij in zijn vel zat. Zo zou hij zich lange tijd behoorlijk instabiel gedragen. Ik hoorde het Francie vertellen in een interview dat ze in 2006 gaf aan Hans Schiffers van (NPO) Radio 2. Het kwam me niet onbekend voor. Er zijn meer bronnen die melden dat Paul medio 1968 mentaal niet zijn 'finest hour' had, terwijl hij de eerste tekenen zag van het uiteenvallen van The Beatles.

Inspiratie voor Hey Jude
In datzelfde interview vertelde Francie trouwens dat een indringend gesprek tussen haar en Paul zijn weerklank vond in de tekst van Hey Jude. McCartney vertelde haar dat hij moeite had met écht menselijk contact, waarop Francie antwoordde: "You don't let anyone get under your skin." Het is natuurlijk best goed mogelijk dat Paul zowel die ene zin als het bekende verhaal van Cynthia en Julian Lennon gebruikte als inspiratie voor Hey Jude. Ik vond het een interessant detail en bovendien een aannemelijk verhaal. Waarom zou dat niet zo kunnen zijn?

Kleding en kookboeken
Francie en Paul waren vijf maanden bij elkaar. Ondertussen strandde Pauls relatie met Jane, die onverwacht binnenstapte aan 7 Cavendish Avenue en na een paar tikken op de dichte slaapkamerdeur besloot rechtsomkeert te maken, om er nooit meer terug te keren. Ze vroeg haar moeder om haar kleding en kookboeken op te halen en repte daarna nooit meer een woord over haar jaren met Paul. Daarna was Cavendish Avenue tijdelijk een plek waar ook John en Yoko introkken. En zo woonde Francie tijdelijk onder één dak met de andere drie. Uiteindelijk strandde haar relatie met Paul, waarna Linda Eastman prominenter in beeld kwam. 



Body Count
Wel besloot Francie haar memoires uit te brengen. Met hulp van Jann Wenner (Rolling Stone Magazine) publiceerde ze 'Body Count', over haar tijd met Paul McCartney. Het is momenteel één van de moeilijkst te verkrijgen 'Beatlesboeken'. Van Jan Cees ter Brugge (Fab4Cast) hoorde ik dat hij het ooit in zijn bezit had, maar het kwijtraakte doordat hij zijn uitgeleende exemplaar nooit terugkreeg. Mocht iemand het nog in de kast hebben staan... Jan Cees is er ongetwijfeld blij mee. Francie Schwartz, uiteindelijk, concludeerde dat Paul vooral op zoek was naar een vrouw die in hem alles kon bijstaan. Die vond hij in Linda Eastman.

Een brief aan Paul
Francie ging verder met haar leven. Ze hield contact met George Harrison en ging nog eens op de thee bij Yoko in New York. Ook besloot ze Paul tijdens zijn verloving met Heather Mills nog een brief te schrijven. Wat daar in stond, vertelt Francie in haar gesprek met Hans Schiffers. Je kunt het beluisteren als je Petje Af-donateur bent of wordt van Fab4Cast. Daarmee steun je de podcast en krijg je toegang tot exclusieve afleveringen. Warm aanbevolen!

McCartney I: het solodebuut waarmee Paul McCartney zich bevrijdde van The Beatles is 50 jaar. En actueler dan ooit

Back to basic. We zitten in een moeilijke periode, waarop die uitdrukking zeer van toepassing is. Nu en straks zullen velen van ons zichzelf een beetje opnieuw moeten uitvinden. Alles is anders geworden. Uitgerekend deze week is het vijftig jaar geleden dat Paul McCartney met zijn eerste soloalbum na het uiteenvallen van The Beatles op de proppen kwam. Op 17 april 1970 verscheen de plaat "McCartney". Zoals de titel doet vermoeden: ook hier ging een grote wereldster, die in theorie de beste faciliteiten en sessiemusici tot zijn beschikking had, terug naar de basis.

McCartney I was eigenlijk Pauls tweede soloalbum

We noemen het album "McCartney" (of "McCartney I") de eerste soloplaat van Paul, maar feitelijk ging daar nog één andere langspeler aan vooraf. Dat hoor ik de goed ingevoerde lezer al denken. Toch weet niet iedereen het misschien. Al begin 1967, toen The Beatles startten met de opnamen van hun Sgt. Pepper-album, verscheen er een soloplaat van Paul McCartney. Het betrof de soundtrack van de film The Family Way. McCartney schreef de muziek, die door George Martin werd gearrangeerd en opgenomen met diens George Martin Orchestra. Toch is dit album zo atypisch dat we het in 1970 verschenen "McCartney" met goed fatsoen de start van Pauls solocarrière kunnen beschouwen. 

McCartney I en RAM zijn mijn favorieten

Die solocarrière van Paul McCartney zou tientallen albums en losse tracks voortbrengen, in de meest uiteenlopende genres: van mainstream pop tot klassiek, van ambient tot....de musical waar hij nu aan schrijft. Binnen dat oeuvre van tientallen albums heeft het nu jubilerende "McCartney" een speciale plek in mijn hart. Het is één van de albums die ik, naast opvolger RAM, het vaakst draai. Ik ben er nog steeds niet achter waar 'm dat nu precies in zit. Is het de charme van de eenvoud? De voor die tijd onconventionele manier waarop hij het album opnam? Zijn het de paar pareltjes van nummers die er op staan? Of speelt die prachtige hoes ook mee?

In het geheim opnemen

Paul McCartney werkte in krap drie maanden aan zijn soloalbum. In het geheim, rond de decenniumwisseling van 1969/1970. Voor de buitenwereld waren The Beatles nog niet officieel uit elkaar, maar binnen de inner circle wist iedereen wel hoe ver het was. Al in september 1969 had John Lennon aangegeven uit The Beatles te stappen, al werd hem gevraagd die beslissing nog even stil te houden. Het Beatlesalbum Abbey Road was opgenomen. Daarnaast werd door producers, arrangeurs en (incidenteel) door Paul, George en Ringo nog de losse muzikale eindjes voor het te verschijnen Let It Be aan elkaar geknoopt. McCartney zag Harrison en Starr nog begin januari 1970 in de EMI Studio's, onder andere voor de opname van I Me Mine, waarvan nog geen goede versie voor de elpee bestond. Ondertussen werkte Paul in die periode al, privé, aan zijn soloplaat.

Huisvlijt: Paul McCartney in actie

McCartney wilde onder de radar van Apple blijven

Daarvoor putte hij deels uit een voorraadje composities waar hij al jaren aan sleutelde. Een ander deel van het album bestond uit het improviserend componeren tijdens het opnameproces. Omdat Paul onder de radar van Apple en Allen Klein wilde blijven, liet hij in december 1969 een Studer Four Track taperecorder in zijn Londense woning aan Cavendish Avenue neerzetten. Hij gebruikte geen mengtafel, maar plugde zijn instrumenten en microfoons rechtstreeks in en gebruikte de VU-meters op de Studer om op te varen. In die tijd was hij de eerste gevestigde artiest die thuis, op zo'n basale manier aan een nieuw album werkte. En wat vormde deze werkwijze een enorm contrast met de manier waarop het rijk georchestreerde Abbey Road-album was opgenomen.

Drie locaties

Uiteindelijk werd "McCartney" op drie plekken opgenomen: bij Paul thuis, in de Morgan Studio's aan Willesden High Road (Noord-West Londen) en uiteindelijk ook bij EMI aan Abbey Road, in de laatste fase van het opnameproces, eind februari 1970. Onder de schuilnaam Billy Martin liet Paul of Linda de geboekte studiotijd vastleggen. "I think there's a big character in American baseball called Billy Martin, so that's where te name came from," las ik in een aangehaalde quote in het interessante boek "Lennon and McCartney together alone: a critical discography of their solo work" (John Blaney, 2007).

De Morgan Studios zoals ze er in latere
jaren bij lagen, Noord-West Londen.

Yorick van Norden doet prachtige research naar het album
Gisteren las ik op Facebook dat de Haarlemse singer-songwriter én groot McCartney-kenner Yorick van Norden vrijdagochtend contact heeft gehad met Robin Black. Black kwam in 1969 in dienst bij de Morgan Studios. In februari 1970 werkte hij als technicus in het geheim samen met Paul en Linda aan het album. Yorick interviewde deze Robin Black voor het boek over alle solo-releases van Paul McCartney waar hij al een tijd hard aan werkt. "Hoewel vijftig jaar een lange periode is, wist hij al mijn vragen te beantwoorden en toch een aantal mooie herinneringen met mij te delen. Ik heb tijdens de research voor mijn boek sowieso een aantal interessante ontdekkingen over het album gedaan welke nog niet eerder in boekvorm zijn gepubliceerd, maar daarover binnenkort meer," schrijft Yorick op Facebook. We kunnen natuurlijk niet wachten om méér over McCartney I te leren. De diepgravende research van Yorick is enorm waardevol en moet een indrukwekkend standaardwerk over Paul McCartney gaan opleveren.

Met Yorick van Norden tijdens de Fab4Cast thema-avond
rond The White Album in november 2018 (foto: Ramón Dorenbos)

Ruziën over releasedata

Nog even terug naar april 1970. Paul gebruikte de persaankondiging voor zijn album, op 9 april 1970 (met een embargo tot de 10e) om de wereld te laten weten dat hij niet van plan was nog platen met The Beatles op te nemen. Die aankondiging markeerde het officiële einde van The Beatles, al was de band feitelijk al maanden uit elkaar. Het waren onrustige weken. Vorige week had ik het er al over: de vier Beatles worstelden met de timing van alle releases die op stapel stonden (Let It Be, Sentimental Journey en McCartney I). Paul negeerde verzoeken om zijn eigen release op te schuiven en op 17 april lag zijn plaat in de schappen. Het artwork was opvallend en smaakvol. Op de albumhoes prijkte een foto die Linda McCartney maakte van een schaal, omringd door kersen, op een witte muur. Op de achterzijde was een liefdevol portret te zien van Paul die de jonge Mary in zijn jas warm houdt. Misschien is het wel de allermooiste albumcover uit de solocarrière van McCartney.

What you hear is what you get

Tenslotte is "McCartney" wat het is: what you see (hear) is what you get. Van het luchtige, incomplete openingsnummer The Lovely Linda (dat hij alleen maar opnam om zijn apparatuur te testen), via experimentele songs (Hot As Sun/Glasses, Kreen Akrore) naar de pareltjes die de ruggengraat van het album vormen: That Would Be Something, Every Night, Junk, Man We Was Lonely, Oo You, Maybe I'm Amazed (waarvan gisteravond de gerestaureerde jubileumclip door McCartney op YouTube werd gelanceerd!). In mijn McCartney top-10 allertijden vind je dan ook altijd Every Night, Junk en Maybe I'm Amazed terug. Steady.

Opnieuw beginnen

Met "McCartney" liet Paul in één van de meest moeilijke periodes van zijn leven zien dat hij bereid was helemaal opnieuw te beginnen. Een dappere stap na het gepolijste en rijk georkestreerde Abbey Road: klein, huiselijk, eenvoudig, geïmproviseerd, niet perfect, maar doorspekt met experimenteerdrift en veerkracht. Na een aantal zeer zware en depressieve weken in zijn boerderij in Schotland, na het uiteengaan van The Beatles, plugde McCartney tóch weer in. Misschien is dit jubilerende album na 50 jaar qua spirit wel actueler dan ooit. Laten we de scherven van de afgelopen weken bij elkaar vegen en voorzichtig nieuwe moed verzamelen. Ik ga "McCartney" direct weer opzetten.


Verder luisteren
Het McCartney-album (1970)
Podcast door Fab4Cast, 10 april 2020
Onder andere met een uitleg en geluidsfragmenten over hoe Paul de inspiratie vond voor het experimentele Kreen Akrore én een prachtige uitgeklede versie van Maybe I'm Amazed waarop de verschillende multitracks te horen zijn.

Cavendish Avenue: de Londense woning van Paul McCartney

Toen The Beatles in april 1965 tot over hun oren in de opnames van het album en de film Help! zaten, liet Paul McCartney zijn oog vallen op een mooi vrijstaand huis in Noord-Londen. Het bevond zich in St. John's Wood, de chique wijk waar ook de EMI Studio's aan Abbey Road gevestigd waren. Sterker nog, het huis lag bijna om de hoek bij het studiocomplex. Lekker makkelijk, moet McCartney gedacht hebben. Lopend naar het werk. Lang heeft hij vast niet na hoeven denken over de aankoop van het huis. Dat het een goede keuze was, blijkt tot op de dag vandaag. Na ruim 52 jaar is de woning nog steeds de plek waar Paul verblijft als hij in Londen is. Een huis dat heel wat verhalen zou kunnen vertellen over wat er zich de afgelopen decennia heeft afgespeeld. Een huis met een verhaal. Kortom: welkom in 7 Cavendish Avenue!

Met Jane Asher van Wimpole Street naar Cavendish Avenue

Je zou het een prettige investering kunnen noemen. McCartney kocht zijn Londense stek in 1965 van dokter Desmond O'Neill voor een bedrag van 40.000 pond. Het was een chique regentenwoning uit het begin van de 19e eeuw. Woningen in St. John's Wood zijn tegenwoordig vele miljoenen waard. Op 13 april 1965 zette Paul zijn handtekening onder de koopakte. Er moest nog wel een beetje verbouwd worden voor hij er definitief in trok. Tot die tijd woonde hij bij de familie Asher in Wimpole Street, het gezin van zijn vriendin Jane. Daar had hij het overigens enorm naar zijn zin, maar de hordes met fans voor de deur maakten het leven van de Ashers er niet bepaald eenvoudiger op. Paul en Jane verhuisden in maart 1966 naar 7 Cavendish Avenue, nadat het huis gerenoveerd was en voorzien van een grote houten poort met intercomsysteem. Die poort hield de fans enigszins op afstand. 

7 Cavendish Avenue in de jaren '60, de houten poort is nog niet geïnstalleerd.
Inzetje: Paul met Jane in de woonkamer

Fluitend de hoek om 

McCartney koos er bewust voor in het gezellige Londen te blijven wonen. De plek waar alles gebeurde en die in artistiek opzicht in 1966 tot een kookpunt kwam. Paul kon volop genieten van het uitgaansleven, de galerieën, concerten en andere kunsthappenings die in de stad plaatsvonden. De bruisende metropool gaf hem inspiratie voor zijn liedjes. Ook was er genoeg te doen en te beleven als zijn vriendin Jane, die een bloeiende carrière als actrice had, weer eens lange tijd van huis was. Het leven van McCartney vormde midden jaren '60 een enorm contrast met dat van de andere drie Beatles. Zowel John, George als Ringo kocht een huis op het platteland, zo'n drie kwartier rijden van Londen. John en Ringo woonden in grote statige villa's, George aanvankelijk in een bescheiden bungalow, die hij uiteindelijk verruilde voor het landgoed Friar Park. De drie Beatles lieten zich dagelijks naar Londen rijden, of stapten zelf in de auto. McCartney kwam fluitend de hoek om lopen en was in een mum van tijd weer thuis.

Spelen met 'Martha my Dear'

Mick Jagger en Andy Warhol

Al snel gebruikten The Beatles de woning van Paul als plek om voorafgaand aan een opnamesessie, interview of afspraak met een fotograaf te verzamelen, bij te praten en te vergaderen. In de eerste jaren waren de bandleden er kind aan huis. Net als vele anderen uit de Londense kunst- en muziekscène overigens. Mick Jagger rookte er zijn eerste joint en Andy Warhol kwam ook eens op de thee.

Met John en Mick

Sterren kijken in de Dome
Op 28 juli 1968 beleefden The Beatles hun zogenaamde Mad Day Out. Ze gingen een dag lang op stap in Londen met fotograaf Don McCullin om honderden promotiefoto's te schieten. De dag eindigde met een kop thee en een finale fotosessie bij McCartney thuis. Op een bijzondere plek overigens: in de dome. Dit was een glazen koepel die Paul in zijn tuin had laten bouwen. Voor Paul was het een plek om naar de sterren te kijken, te mediteren en high te worden. Het bouwsel vormde een origineel decor voor een aantal ontspannen bandfoto's, waarop ook Pauls hond Martha (bezongen in Martha My Dear) te zien is. Tot op de dag van vandaag schijnt er een groot rond bed in de koepel te staan, dat ooit van Graucho Marx was en dat Paul cadeau kreeg van Alice Cooper. De vloer van de lichtkoepel kan met een druk op de knop omhoog en omlaag verplaatst worden.

28 juli 1968: in de Dome

Jane vertrok, John en Yoko logeerden er een tijdje

In de zomer van '68 ging het trouwens mis tussen Paul en Jane. De actrice kwam onverwacht vroeg thuis van één van haar vele reizen en trof Paul in bed aan. Hij was niet alleen. McCartney vond het leven zonder zijn verloofde maar saai en hield er de nodige contacten op na. Onder andere met Apple-secretaresse Francie Schwartz en fotomodel en actrice Maggy McGivern. Francie woonde zelfs korte tijd met McCartney in het huis en was er getuige van hoe John en Yoko in de periode juli/augustus ook enkele weken in de woning bivakkeerden, op zoek naar een plek om te wonen.

Een huishoudster die de kaken op elkaar hield
Ook Beatles-assistent Mal Evans vertoefde een periode in het huis, waarbij hij fungeerde als een soort conciërge voor de woning, nadat Paul het echtpaar dat zijn woning beheerde ontslagen had (omdat ze praatten met de pers). Het was, kortom, een komen en gaan van mensen aan Cavendish Avenue. In huishoudster Rose vond Paul een betrouwbare en stabiele factor. Iemand die haar kaken op elkaar kon houden. Toen Paul een relatie kreeg met Linda Eastman veranderde de Amerikaanse fotografe en dierenliefhebster de statige stadsvilla in een mum van tijd in een gezellig thuis, met een groeiend aantal dieren in de achtertuin. Je kunt je er iets bij voorstellen. 

Familietafereel in de keuken

Blackbird vanuit het open raam

De McCartneys hadden een haat-liefde verhouding met de vele fans die jarenlang voor de poorten van Cavendish Avenue bivakkeerden. Sommige meisjes wisten precies hoe ze het huis moesten binnendringen en liepen er rond wanneer er niemand thuis was. Vermoedelijk inspireerden dit soort incidenten Paul tot het schrijven van She Came In Through The Bathroom Window een nummer dat op het album Abbey Road terecht kwam. De fans namen kleine souvenirs mee, anderen waren brutaler en richtten hun jaloerse woede op Linda. De boerderij in Schotland en (later) het huis in Peasmarsh (Zuid-Oost Engeland) boden de McCartneys en hun gezin meer privacy. Toch werden de meisjes die bij de hekken van Cavendish Avenue soms onverwacht getrakteerd op leuke ontmoetingen met hun idool. Bijvoorbeeld toen Paul op een avond met zijn gitaar in het raamkozijn ging zitten en het pas gecomponeerde Blackbird voor hen zong.  Margo Stevens was er bij. Ze vertelde er over aan Beatlesbiograaf Philip Norman:

A few of us were there. We had the feeling something was going to happen. Paul didn't take the Mini inside the way he usually did - he parked it on the road and he and Linda walked right past us. They went inside and we stood there, watching different lights in the house go on and off.

In the end, the light went on in the Mad Room, at the top of the house, where he kept all his music stuff and his toys. Paul opened the window and called out to us, 'Are you still down there?' 'Yes,' we said. He must have been really happy that night. He sat on the window sill with his acoustic guitar and sang Blackbird to us as we stood down there in the dark.

John Lennon op de stenen trap bij de achterdeur
Tot op de dag van vandaag is de woning een dierbare plek voor Paul McCartney. Op zijn boerderij in Schotland schijnt hij bijna nooit meer te komen. Ik stel me voor dat Paul in Londen nog wel eens door zijn huis dwaalt. In gedachten hoort hij de stemmen van Linda en de kinderen in de keuken, staat hij met hond Martha en John, Ringo en George in de Dome, hangt hij met Mick Jagger op de bank in de voorkamer, zingt hij zijn fans toe vanuit het slaapkamerraam en... ziet hij John met een kop thee op het stoepje bij de achterdeur zitten.

Vlnr: Paul circa 1968, John 1967, Paul circa 2012 (?) op dezelfde plek bij het huis