Om maar met de deur in huis te vallen: van harte gefeliciteerd met de 80ste verjaardag van Paul McCartney vandaag, lieve lezers! Het is een heuglijke dag. Niet alleen omdat Paul in goede gezondheid zijn negende (!) decennium aanbreekt, maar ook omdat wij daar getuigen van mogen zijn. Omdat wij leven in het McCartney-tijdperk. Het is niet zomaar iets. Besef dat goed: er wordt straks door komende generaties met afgunst naar ons gekeken. Hoeveel mensen hadden niet op een krukje in een hoek van een galerij aan de Amsterdamse Breestraat willen zitten, om toe te kijken hoe Rembrandt van Rijn zijn Nachtwacht schilderde? Of naast Johann Sebastian Bach, terwijl hij de eerste noten van de Matthäus Passion noteerde?
Nu zaten wij de afgelopen decennia meestal niet bij Paul McCartney aan de piano, als hij zijn zoveelste meesterwerk bedacht (helaas niet) maar waren we er het grootste deel van ons leven wel getuigen van hoe zijn uitzonderlijke carrière zich ontwikkelde. In de eeuw waarin de schrijvende pers, radio, televisie en social media in sneltreinvaart oprukten, was Paul McCartney nooit ver weg. En dus hielden we altijd een oogje in het zeil, vanaf het moment dat we als een blok gevallen waren voor de man en zijn muziek. En haalden we de gemiste jaren in door alles te lezen, luisteren en kijken waar we onze hand op konden leggen. Dat is aardig wat bij iemand als Paul McCartney.
En dus is Paul McCartney voor veel mensen gevoelsmatig familie geworden. Een avontuurlijke neef of een favoriete oom. Het is maar net hoe je hem wilt zien. In ieder geval iemand die er altijd bij is. Die precies het liedje aanreikt dat je nodig hebt. Als je op een zonnige zondagmiddag langs de velden fietst, maar ook als de ruitenwissers op een herfstige dinsdag bij het vallen van de avond de regen nauwelijks bij kunnen houden en je naar huis verlangt. Bij de blijdschap van nieuw leven, bij het afscheid van een vader. In het achteloos neuriën of fluiten van dat ene deuntje dat de hele dag in je hoofd blijft hangen.
We zagen, al was dat soms in retrospect, Paul de afgelopen decennia uitgroeien van een ambitieuze rock 'n' roller tot het grootste idool van de jaren zestig. Van een familieman tot een stadionrocker, van iemand die zijn belangrijkste muzikale partner (John) en zijn grote liefde (Linda) verloor tot de man die altijd weer een glimlach om zijn lippen toverde en dapper zijn duim naar een eindeloze stroom fotografen opstak. Van een eenvoudige Liverpoolse jongen, tot een grootstedelijke bohémien. Van een Schotse schapenboer tot een beminnelijke grootvader. Iemand die zijn haren niet meer verft, werkelijk niets meer te bewijzen heeft en volop geniet van de jaren die hem nog gegeven zijn. Het liefst in overvolle stadions, waar hij drie avonden achter elkaar hits zou kunnen spelen. Zonder ook maar één dubbeling in zijn setlist. En altijd met die guitige glimlach, die twinkeling in zijn ogen.
Paul McCartney is een uitzonderlijk mens. Voor ons precies de goede man, op het goede tijdstip. Iemand die ons nu al meer mooie melodieën heeft gegeven dan we ooit hadden kunnen dromen. Net als Rembrandt, die zijn achternaam niet meer nodig heeft. Net als Bach die het zonder zijn voornaam kan doen: zo gaat hij straks de geschiedenisboeken in als McCartney. De Grote McCartney uit Liverpool, die zijn muzikale stempel drukte op de tweede helft van de twintigste eeuw, en bovendien op de eerste helft van de enentwingste. En daar zijn wij getuigen van. Laten we er zo lang mogelijk van blijven genieten. Dat doet hij zelf ook. Leve Paul McCartney!
Beluister de speciale McCartney 80-aflevering van Fab4Cast en hoor de vele mooie bijdragen van luisteraars, die vertellen over 'hun McCartney-moment'.
BeatlesTalk verschijnt in de maanden juli en augustus niet als digitale nieuwsbrief, maar wel met columns uit het archief (via Facebook en Twitter). In september is BeatlesTalk terug!
