Een bed op zolder, met een stapel gouden platen eronder: Paul McCartneys jaren aan Wimpole Street

Allemaal een heel gelukkig nieuwjaar, Beatle People. Ik hoop dat de meesten van jullie terug mogen kijken op een ontspannen kerstvakantie, met wat ruimte om te genieten van mooie muziek, documentaires, podcasts, magazines en boeken. Tenminste, dat zijn voor mij altijd wel ingrediënten die de kerst extra kleur geven. Voor BeatlesTalk betekent het inluiden van 2023 alweer het achtste jaar waarin deze blog bestaat. En als ik het goed heb, nadert Fab4Cast ook een jubileum. Wat is het mooi om te merken dat velen van jullie ook al zo lang met ons meelezen en -luisteren. Ik ben benieuwd wat 2023 ons voor nieuwe avonturen gaat brengen!

Weet je nog? In maart vorig jaar waren we met Fab4Cast zomaar een dag in Londen. Nou ja, niet zomaar. Ons hoofddoel was het bezoek aan de Paul McCartney-expositie The Lyrics in The British Library, maar we besloten die dag om er nog een paar Beatles-locaties aan toe te voegen. Dat plan bracht ons in de wijk Marylebone en in het bijzonder bij het huis aan Wimpole Street 57. De plek waar Paul McCartney enige tijd woonde, bij de familie van zijn toenmalige vriendin, de actrice Jane Asher.

Kale wanden
Hij vertelt er liefdevol over, in zijn boek The Lyrics. Hoe de woning van de Ashers voor hem een huiselijker alternatief was voor de flat aan Green Street 57. Die plek huurde Brian Epstein voor The Beatles in het najaar van 1963, toen de band steeds vaker en langduriger in Londen moest zijn. Maar McCartney vond het er niet gezellig. Een mannenhuishouden met kale wanden. Hij sprak erover en ontving prompt een uitnodiging van Janes ouders om hun zolderkamer te betrekken. Er was ruimte genoeg in het statige herenhuis, dat een langere traditie kende in het huisvesten van armlastige musici. Waarschijnlijk mensen aan wie Janes moeder Margaret hoboles gaf in het souterrain van de woning. Eén van haar studenten, niet armlastig, wel leergierig, was overigens George Martin. 

Jane Asher poseert in haar slaapkamer
aan Wimpole Street (1963)

Gouden platen
En dus vond Paul een plekje op zolder. Ook niet om geld en aandacht verlegen, maar vooral op zoek naar de huiselijkheid en gezelligheid waarmee zijn Liverpoolse familie hem altijd omringd had. Bij de Ashers was de sfeer goed, maar gingen Pauls ogen wel open in deze geheel nieuwe, upper class-sfeer. Het was...anders dan in Liverpool. Volgens Jan Cees ter Brugge moest Paul op z'n zolder wel een beetje woekeren met de ruimte, en bewaarde hij op een gegeven moment zijn gouden platen onder het bed. Want hij woonde er wel even. Uiteindelijk zou Paul pas in maart 1966 met Jane gaan samenwonen aan Cavendish Avenue nummer zeven, pal om de hoek bij Abbey Road. Tot die tijd genoot hij van zijn verblijf bij de Ashers. Naast Jane, moeder Margaret en  vader (Sir) Richard, was er ook nog dochter Clare én zoon Peter. Deze Peter Asher zou later A&R-manager worden bij het Apple-imperium van The Beatles. 

 

Souterrain

Maar zover was het nog niet in de periode dat Paul zijn huisgenoot was. In die tijd had hij zijn eigen carrière als lid van het duo Peter and Gordon, waarvoor dat andere duo (Lennon and McCartney) enkele hits schreef, waaronder A World Without Love. Op de video zien we Peter rechts in beeld. Zijn haar even rood als dat van zijn zus Jane. Het nummer werd waarschijnlijk geschreven aan Wimpole Street, waar ook John Lennon regelmatig te gast was. Het souterrain fungeerde als plek waar Paul, John en Peter vaak met muziek bezig waren. Terwijl we met het Fab4Cast-team afgelopen maart voor de woning stonden, zag ik het hek en de stenen trap die naar de aparte toegangsdeur van het souterrain leidde. Daar stonden zeker de voetstappen van John Lennon en George Martin op. Vermoedelijk kwam Paul via de woning het muziekatelier binnen. Hij verliet de woning nog wel eens op een creatieve manier trouwens. Via een ontsnappingsroute op één van de etages, door aan de achterzijde naar het huis van de buren te klimmen, als er weer eens journalisten of fans op de stoep stonden.

Wimpole street 57

Onverwacht weerzien
Wimpole Street was een creatieve plek voor Paul. Niet alleen droomde hij er de melodie van Yesterday, ook schreef hij aarr, met John, het nummer I Want To Hold Your Hand. Jaren later, zo lees ik in zijn The Lyrics, wandelde hij nog eens langs zijn oude adres. Op weg naar zijn dokter, verderop in die straat. "Wauw, mooie herinneringen hier," dacht hij. Toen Paul bij zijn dokter aanbelde, voelde hij dat er iemand achter hem stond. Het was Jane. "Hemel, ik moest net aan je denken. En aan het huis," vertelde hij zijn oud-geliefde. Zelf had ik er graag even binnen gekeken, op Wimpole street 57. Vooral op die zolder en in het souterrain. Maar we moesten de trein halen, terug naar Nederland.

I'll Follow The Sun: een vieze sigaret, de badkamer en de vitrage aan Forthlin Road

Een heel gelukkig nieuwjaar, lieve lezers! Hopelijk hadden jullie, ondanks deze bijzondere lockdown-periode, toch nog goede kerstdagen en een fijne jaarwisseling. Zelf vond ik het een mooie gelegenheid om even tot rust te komen, na een drukke tijd. Inmiddels zijn we de drempel naar 2022 overgestapt. Ik hoop dat het voor jullie een jaar mag worden vol kansen en mogelijkheden. Een jaar waarin de zon op allerlei manieren wat meer zal schijnen. Gelukkig zien we de dagen alweer lengen. 


Groeiende verzameling akkoorden
Het is geen geheim dat de zon The Beatles inspireerde tot het schrijven van een aantal mooie nummers. En zelfs de 16-jarige Paul McCartney gebruikte het hemellichaam, zij het als metafoor, in zijn vroege compositie I'll Follow The Sun. Het blijft bijzonder hoe McCartney, die zo veel nummers schreef, zich van veel van die songs nog levendig kan herinneren onder welke omstandigheden ze tot stand kwamen. Misschien juist wel als het om die eerste composities gaat. Misschien wel omdat hij zijn eigen muzikaliteit ontdekte en nieuwsgierig experimenteerde met de groeiende verzameling akkoorden die hij tot zijn beschikking had.

Paul rond 1960, zittend naast de schouw 
van Forthlin Road.

Een smerige sigaret
Paul koppelt zijn herinnering aan het schrijven van I'll Follow The Sun sterk aan zijn ouderlijk huis aan Forthlin Road in Liverpool. Het was de plek waar het gezin McCartney na een aantal verhuizingen uiteindelijk neerstreek én het huis waarin Paul van een getalenteerde, maar onbekende local transformeerde naar Beatle Paul, die binnen een paar jaar publiek bezit werd. Maar zo ver was het nog niet, toen de jonge en leergierige Macca op een zekere dag in het jaar 1959 met zijn gitaar in de voorkamer van het huis aan Forthlin Road stond. Pas hersteld van de griep nam hij, zo herinnerde hij zich, weer een trekje van een sigaret. Die smaakte bijzonder smerig.


De vitrage van Mary
Tokkelend op zijn gitaar en turend door de vitrage bedacht Paul de akkoorden en melodie van I'll Follow The Sun. Ook dat beeld van de vitrage bleef hem altijd bij. In zijn recente publicatie The Lyrics lees ik dat Paul nog altijd graag vitrage in zijn huizen ophangt. De gordijnen doen hem waarschijnlijk denken aan zijn moeder, Mary McCartney Mohin, die hij in 1959 als puber al twee jaar moest missen. Ze overleed aan kanker, slechts 47 jaar oud, maar had nog wel haar stempel op de inrichting van de nieuwe woning gedrukt. En hoewel Paul met I'll Follow The Sun wegdroomde om het regenachtige Liverpool te verruilen voor zonniger oorden, vergeleek hij de structuur van het nummer later juist met de plek waar hij het schreef.

Mary McCartney Mohin in haar jonge jaren

Cheek to Cheek
Twee keer bezocht ik 20 Forthlin Road in Liverpool. Het huis is nu in bezit van de National Trust. Je kunt er een rondleiding boeken om te zien hoe de McCartneys destijds woonden. Wie binnenkomt, slaat linksaf de voorkamer in, loopt tussen de familiepiano en schoorsteenmantel door richting de achterkamer. Die is op zijn beurt weer verbonden met een kleine keuken, van waaruit je ook weer een deur kunt openen naar de hal. En zo sta je weer op de plek waar je binnenkwam. Net als de rondjes die hij zelf in zijn ouderlijk huis kon lopen, heeft I'll Follow The Sun volgens McCartney ook de vorm van een cirkel. Hij wilde dat die structuur leek op die van het nummer Cheek to Cheek, van Fred Astaire. Eén van de favorieten van zijn vader, die hij vroeger vaak hoorde. De laatste zin van de zogenaamde middle eight moest eigenlijk weer naadloos overgaan in de eerste zin van het vertrouwde thema. En we horen die parallel inderdaad terug.  

De galm van de badkamertegels
Het is erg leuk en interessant dat er een hele vroege opname bestaat van I'll Follow The Sun. Gespeeld op het adres waar het nummer werd gecomponeerd. De galm die we horen zou volgens McCartney te danken zijn aan de badkamer, waar het nummer opgenomen werd tijdens de Paasvakantie in het vroege voorjaar van 1960. Overigens met een nog afwijkende tekst: "Well don’t leave me alone, my dear. I’ll hurry, and call on me my sweet." Om een opname te kunnen maken, leende Paul de Grundig taperecorder van zijn buurjongen Charles Hodgson. Hij gaf de recorder, inclusief een tape vol opnames, terug. Leuk feitje: in 1995 kocht McCartney de originele tape, die door een familielid van zijn oud-buurjongen op zolder was ontdekt. De vraag is wie we hier, naast Paul, op de opname horen. Het ligt voor de hand dat het John, George en Stuart Sutcliffe zijn. Maar wie is de vijfde persoon? Horen we Paul's broer Mike of juist Tommy Moore meeslaan op de drums? 

"Outtake" voor de cover van
het album Beatles For Sale (1964)

Voor kerst in de schappen
Vier en een half jaar na die Paasvakantie in 1960 waren The Beatles geen jongens meer die met een geleende taperecorder pas geschreven liedjes in de galmende akoestiek van de badkamer vastlegden. Op 18 oktober 1964 waren ze wereldsterren, die voor hun album Beatles For Sale, in de Londense EMI Studio Two teruggrepen op een oudje in hun repertoire. Er was geen tijd te verliezen. De nieuwe lp moest voor kerst in de schappen liggen. Na ruim vier jaar waren de vitrage van Mary, een vieze sigaret en de koortsdromen van een jongen uit Liverpool in het verleden verdwenen. Gesmolten als sneeuw voor de zon.