Creatieve zingeving
Het acteren bleek Ringo Starr goed af te gaan. Niet alleen bleek hij in de Beatlesfilms A Hard Day's Night, Help! en Magical Mystery Tour een 'natural', ook zette hij zelfstandig zijn filmcarrière voort. Tijdens de nadagen én tot ver na het uiteengaan van The Beatles. Zo was zijn relatief grote bijrol in That'll Be The Day geen spannend nieuw uitstapje, maar begon het acteren voor Ringo een serieuze aangelegenheid te worden, naast zijn activiteiten als solo-artiest en sessiemuzikant. Wellicht ontleende hij er ook wel een nieuwe vorm van (creatieve) zingeving aan, bij het zoeken naar een nieuwe weg, na het uiteenvallen van The Beatles.
Nostalgie-rage
Dat Ringo met de filmcast en -crew in oktober 1972 op het Isle Of Wight neerstreek, moet hem hebben herinnerd aan zijn eigen jeugd. Als drummer van Rory Storm and The Hurricanes verzorgde hij vele optredens in één van de Butlin's vakantiekampen, die in het Engeland van de jaren 50 en 60 te vinden waren. Hij werd er zelfs zo'n beetje achter de drums weggekaapt, met de vraag om bij The Beatles te komen spelen. De setting van het nog in tact zijnde Butlin's kamp op het Isle Of Wight paste perfect bij het script dat de Noord-Engelse schrijver, journalist en Beatles-vertrouweling Ray Connolly voor That'll Be The Day schreef. Op verzoek van regisseur David Puttnam, die zich voor het idee liet inspireren door Harry Nilsson's prachtige nummer 1941. Dat script paste bovendien precies in de nostalgie-rage die zich begin jaren zeventig over Engeland en de VS verspreidde. Het was even hip om terug te blikken op de tijd waarin de good old fifties overgingen in de sixties.
Dat Ringo met de filmcast en -crew in oktober 1972 op het Isle Of Wight neerstreek, moet hem hebben herinnerd aan zijn eigen jeugd. Als drummer van Rory Storm and The Hurricanes verzorgde hij vele optredens in één van de Butlin's vakantiekampen, die in het Engeland van de jaren 50 en 60 te vinden waren. Hij werd er zelfs zo'n beetje achter de drums weggekaapt, met de vraag om bij The Beatles te komen spelen. De setting van het nog in tact zijnde Butlin's kamp op het Isle Of Wight paste perfect bij het script dat de Noord-Engelse schrijver, journalist en Beatles-vertrouweling Ray Connolly voor That'll Be The Day schreef. Op verzoek van regisseur David Puttnam, die zich voor het idee liet inspireren door Harry Nilsson's prachtige nummer 1941. Dat script paste bovendien precies in de nostalgie-rage die zich begin jaren zeventig over Engeland en de VS verspreidde. Het was even hip om terug te blikken op de tijd waarin de good old fifties overgingen in de sixties.
Excellente casting
Het verhaal van That'll Be The Day (uiteraard vernoemd naar de Buddy Holly-klassieker) volgt een jonge Engelse man uit de arbeidersklasse, gespeeld door David Essex. In het coming of age-drama wil deze Jim Maclaine zijn beklemmende lot (studeren, werken, een gezin stichten) ontvluchten. In de spannende, opkomende Rock 'n' Roll-cultuur ziet hij een mogelijkheid om zijn dromen waar te maken. Met vriend Mike (gespeeld door Ringo) ontdekt hij hoe het vrije leven er aan de Engelse zuidkust er uitziet, nadat hij besloten heeft zijn schepen in Noord-Engeland achter zich te verbranden. In grofweg het middelste deel van de film zien we Ringo prominent in beeld, in veel scènes en dialogen met zijn vriend Jim. Door de setting, het thema en de nostalgische sfeer, wordt de ex-Beatle die Ringo op dat moment al lang en breed is, zelf weer een jaar of 15 teruggeslingerd in zijn Rory Storm-tijd. Over excellente casting gesproken. Net als die van Billy Fury in de rol van zanger/frontman Stormy Tempest (aha, precies ja) en Keith Moon als drummer van de band.
Hang naar vrijheid
That'll Be The Day doet natuurlijk wat gedateerd aan. Je ontkomt er niet aan, met een film uit 1973. Ringo hoeft zich niet te schamen voor zijn acteerprestaties, maar de film is geen meesterwerk. Toch zal hij mening Beatlesfan plezieren, omdat het verhaal aan alles doet denken dat The Beatles zelf in hun late tienerjaren doormaakten. Hun Noord-Engelse arbeidersmilieu, het bijbehorende accent, de hang naar vertier, naar meisjes, vrijheid, lol, muziek, op kermissen en in bars. Weg onder het toeziend oog van het thuisfront. Dat gevoel van avontuur, je ontworstelen aan het verwachtingspatroon van anderen, opgroeien en dromen van een kleurrijke toekomst....het zat er helemaal in. Wat niet wil zeggen, dat het al die jongeren uit het Engeland van eind jaren vijftig gelukt is. Die boodschap laat de film ook wel zien. Het doet je nog eens beseffen hoe bijzonder het uiteindelijk voor de vier Beatles, inclusief Ringo zelf, is gelopen.
That'll Be The Day doet natuurlijk wat gedateerd aan. Je ontkomt er niet aan, met een film uit 1973. Ringo hoeft zich niet te schamen voor zijn acteerprestaties, maar de film is geen meesterwerk. Toch zal hij mening Beatlesfan plezieren, omdat het verhaal aan alles doet denken dat The Beatles zelf in hun late tienerjaren doormaakten. Hun Noord-Engelse arbeidersmilieu, het bijbehorende accent, de hang naar vertier, naar meisjes, vrijheid, lol, muziek, op kermissen en in bars. Weg onder het toeziend oog van het thuisfront. Dat gevoel van avontuur, je ontworstelen aan het verwachtingspatroon van anderen, opgroeien en dromen van een kleurrijke toekomst....het zat er helemaal in. Wat niet wil zeggen, dat het al die jongeren uit het Engeland van eind jaren vijftig gelukt is. Die boodschap laat de film ook wel zien. Het doet je nog eens beseffen hoe bijzonder het uiteindelijk voor de vier Beatles, inclusief Ringo zelf, is gelopen.
