The Beatles Era: een nieuw boekje over het geheim van The Beatles (met deel 2 van de podcast The Beatles en de Boeken)

[Read the English version of this blogpost below the Dutch version]

Afgelopen week verscheen het tweede deel van de podcast The Beatles en de Boeken, die ik met de heren van Fab4Cast mocht maken. Daarin bespreken we onze eigen favoriete Beatlesboeken, maar ook titels die we minder goed of juist weer erg opvallend vonden. Eén van de boeken die ik in de podcast als "nieuw en opvallend" benoemde, is een recent boekje van de Nederlandse auteur Peter Eijgenhuijsen, "The Beatles Era: a quest for the secret of The Beatles." Daarover wil ik het deze week graag hebben.

Wat maakt en houdt The Beatles uniek?
Begrijpen we eigenlijk goed waarom een band als The Beatles als een uniek fenomeen wordt beschouwd? Al decennia doen historici, schrijvers, mediamakers en liefhebbers hun best om te ontdekken en te duiden hoe het mogelijk was dat vier vrienden uit het noorden van Engeland de wereld veroverden. Met hun benadering van liedjes schrijven, opnemen en uitvoeren. Maar met nog zoveel meer. Wat maakt en houdt The Beatles uniek en waarom hebben we het over een eeuw waarschijnlijk nog steeds over ze?

We zijn er nog steeds bij

In zijn recent verschenen boekje "The Beatles Era: a quest for the secret of The Beatles" deelt Peter Eijgenhuijsen op een knappe en compacte manier in honderd pagina's zijn zoektocht naar het geheim van The Beatles. Daarbij reflecteert Eijgenhuijsen op wat het betekent om in "The Beatles Era" te leven. Allemaal zijn we in die gelukkige omstandigheid. Al is de band decennia geleden gestopt: velen van ons maakten de opmars, de neergang, maar ook de solojaren van de Fab Four mee. Anderen haakten pas in die solojaren aan. Hoe dan ook: met twee nog levende Beatles in ons midden, behoren we nog tot wat Eijgenhuijsen The Beatles Era noemt. En dat maakt ons natuurlijk tot bevoorrechte mensen.

Een tijdperk in vijf periodes

Die helikopterview op het Bealtestijdperk van de schrijver, vond ik wel een fijne. Het maakt zijn boek tot een helder en goed leesbaar essay, waarin hij het tijdperk indeelt in secties: Before The Beatles, The Beatles Years, The Solo Years, The Reduced Solo Years, After The Beatles, waarbij wij ons vanzelfsprekend nu in de periode van The Reduced Solo Years bevinden. Nog steeds zijn we ooggetuigen van hoe Paul McCartney en Ringo Starr bouwen aan hun creatieve erfenis, maar zelf inmiddels ook reflecteren op hun eigen erfgoed. Dat kunnen we Bach, Mozart, Rembrandt of Leonardo da Vinci niet meer zien doen. Het is goed je dat te realiseren.

Less is more

Less is more is bij Eijgenhuijsen, wanneer hij ons in sneltreinvaart maar "spot on" meeneemt door de vijf periodes van The Beatles Era. Daarin onderzoekt hij, zij het compact, hoe tijd, plaats, maatschappelijke en culturele omstandigheden invloed hadden op het succes van The Beatles en hoe ze zichzelf en die omstandigheden als fenomeen versterkten. Het was een wisselwerking en wel een hele mooie. In het onderdeel "The Secret Of Their Music" zet de schrijver kort, goed en chronologisch van een aantal essentiële nummers uit het Beatlesrepertoire op een rij wat ze zo uniek, origineel of vernieuwend maakt. Uiteraard zijn daar bibliotheken over volgeschreven, maar Eijgenhuijsen doet het zo to the point, dat het gewoon verfrissend is om al die unique selling points weer eens verzameld te zien.

Het viermanschap

In The Four Covers Of An Album Cover staat de schrijver stil bij het viermanschap dat John, Paul en George en Ringo waren. Hoe grepen hun persoonlijkheden en talenten in elkaar, waarmee ze elkaar een aantal jaren tot grote creatieve hoogten wisten te stuwen? Waar lag hun individuele kracht en waarom was het geheel groter dan de som der delen? Verwacht hier geen lange beschouwingen. Eijgenhuijsen zegt hier gewoon waar het volgens hem om draait. In zijn fictief ingestoken hoofdstuk "Without The Beatles" probeert de schrijver uit te leggen hoe de muziekwereld er uit zou hebben gezien, als The Beatles niet die grote, invloedrijke band waren geworden. Een zeer interessante reflectie op hoe het óók had kunnen lopen. Met een humoristische down-to-earth benadering.

Grote lijnen, maar met de juiste details

Ik vond The Beatles Era een knap geschreven en intelligente poging om grip te krijgen op de magie van The Beatles en de manier waarop ze ons en de wereld beïnvloed hebben. Eijgenhuijsen beheerst de techniek van het verhalen vertellen, door vaart te houden en de grote lijnen in te kleuren met essentiële details. Dat leverde een bijzondere publicatie op. En het was een prima keuze om het direct in het Engels (in eigen beheer) uit te geven. Het is precies het beknopte boekje dat ik zou willen geven aan iemand die zegt niet goed te begrijpen wat die Beatles nu eigenlijk betekenden, waarom ze zo groot konden worden en.... we het nog steeds in verwondering over ze hebben. Voeg het toe aan je verzameling! Alleen via Amazon.de kun je zowel de paperback- als de Kindle-edition van het boek vinden.

The Beatles en de Boeken: verder luisteren

In de podcast van afgelopen week deelden Wibo, Jan Cees, Michiel en ik onze favoriete Beatlesboeken. Daarbij wisten we elkaar zelfs nog te verrassen en te inspireren. Ben je nog op zoek mooi zomerleesvoer over The Fab Four? Luister dan beslist even mee. Houd pen en papier bij de hand, want er volgen fijne tips!

English:

The Beatles Era: a new book on the secret of The Beatles (with part 2 of the podcast The Beatles and the Books)

Last week the second part of the podcast The Beatles and the Books appeared, which I was allowed to make with the guys from Fab4Cast. In it we discuss our own favorite Beatles books, but also titles that we found less good or very striking. One of the books I called "new and striking" in the podcast is a recent book by Dutch author Peter Eijgenhuijsen, "The Beatles Era: a quest for the secret of The Beatles." I'd like to talk about that this week.

What makes and keeps The Beatles unique?

Do we really understand why a band like The Beatles is considered a unique phenomenon? For decades historians, writers, media makers, and enthusiasts have done their best to discover and explain how it was possible that four friends from the north of England conquered the world. With their approach to song writing, recording and performing. But with so much more. What makes and keeps The Beatles unique and why are we probably still talking about them a century from now?

We're still part of it

In his recently published book "The Beatles Era: a quest for the secret of The Beatles" Peter Eijgenhuijsen shares his search for the secret of The Beatles in a clever and compact way in a hundred pages. In doing so, Eijgenhuijsen reflects on what it means to live in "The Beatles Era" We are all in that happy circumstance. Although the band stopped decades ago: many of us experienced the rise, the

decline, but also the solo years of the Fab Four. Others only hooked up in those solo years. Anyway: with two living Beatles in our midst, we still belong to what Eijgenhuijsen calls The Beatles Era. And that, of course, makes us privileged people.

An era in five periods

I liked that helicopter view of the writer. It makes his book a clear and easily readable essay, in which he divides the era into sections: Before The Beatles, The Beatles Years, The Solo Years, The Reduced Solo Years, After The Beatles, naturally taking us now to the period of The Reduced Solo Years. We are still eyewitnesses of how Paul McCartney and Ringo Starr build on their creative legacy, but now also reflect on their own heritage. We can no longer see Bach, Mozart, Rembrandt, or Leonardo da Vinci doing that. It is good to realize that.

Less is more

Less is more with Eijgenhuijsen, when he takes us "at lightning speed" through the five periods of The Beatles Era. In it he examines, albeit compactly, how time, place, social and cultural circumstances influenced the success of The Beatles and how they as a phenomenon strengthened those circumstances and themselves. It was an interaction and a very nice one. In the section "The Secret Of Their Music", the writer briefly, well, and chronologically lists from a number of essential songs from the Beatles repertoire what makes them so unique, original or innovative. Of course libraries have been written about this, but Eijgenhuijsen does it so to the point that it is simply refreshing to see all those unique selling points collected again.

The foursome

In “The Four Covers Of An Album Cover”, the writer reflects on the foursome that were John, Paul, George, and Ringo. How did their personalities and talents come together, with which they managed to push each other to great creative heights for a number of years? What where their individual strengths and why was the whole greater than the sum of its parts? Don't expect long reviews here. Eijgenhuijsen

simply says what he thinks it is all about. In his fictionalized chapter "Without The Beatles", the author tries to explain what the music world would have been like if The Beatles hadn't become that big influential band. A very interesting reflection on how things could have turned out. With a humorous down-to-earth approach.

Big lines, but with the right details

I thought The Beatles Era was a well-written and intelligent attempt to get to grips with the magic of The Beatles and the way they've influenced us and the world. Eijgenhuijsen masters the technique of storytelling, by keeping pace and coloring the big picture with essential details. That resulted in a special publication. And it was a great choice to publish it directly in English (self-published). It's exactly the succinct little book I'd like to give to someone who says they don't really understand what

those Beatles really meant, why they got so big, and... why we're still talking about them in wonder. Add it to your collection! Only through Amazon.de can you find both the paperback and Kindle editions of the book.

The Beatles and the Books: continue Listening

In last week's podcast (in Dutch, see end section of the Dutch article above), Wibo, Jan Cees, Michiel and I shared our favorite Beatles books. We even managed to surprise and inspire each other. Are you still looking for great summer reading material about The Fab Four? Then be sure to listen in. Keep a pen and paper handy, because there are great tips to follow!

Hoe Hey Bulldog tussen de wal en het schip raakte

De koffers voor India waren praktisch gepakt, toen The Beatles op 11 februari 1968 nog een laatste sessie bij EMI hadden. Op zondag nog wel. Dat gebeurde wel vaker, maar het was zeker niet standaard. De reden? Er moest een promo komen voor Lady Madonna. Maar de sessie in Studio 3 leverde iets anders op: de opname van het nummer Hey Bulldog. De opnamen zouden pas jaren later naar buiten komen en laten zien hoe The Beatles een nummer opnamen. 

Voorlopig de laatste sessie
Bijna waren The Beatles on the road to Rishikesh, waar ze binnen een week hun retraite bij de Maharishi zouden starten. John en George zouden op 15 februari met hun vrouwen afreizen. Paul en Ringo volgden vier dagen later met Jane en Maureen. De sessie in Studio 3 zou dus voorlopig de laatste keer zijn dat de mannen bij EMI aan het werk gingen. Het werd een unieke sessie, door de aanwezigheid van de filmcrew. In tien uur tijd, tussen vier uur 's middags en twee uur 's nachts, werd Hey Bulldog geboren. Het hele proces, van de opname tot het mixen, werd in één keer doorlopen. Het verklaart misschien de energie van het nummer en het is precies de manier waarop John Lennon graag werkte.

Bijna de B-kant
Hey Bulldog is voornamelijk een Lennon-nummer, waarvoor John al wat ideeën had rondzingen. Lennon was gedreven, om op die laatste studiodag voor de reis naar India zijn nieuwe nummer nog snel op tape te zetten. Even was er nog sprake van dat Hey Bulldog misschien wel de B-kant van de aanstaande single (Lady Madonna) kon worden. Daarbij zou George Harrisons Inner Light terzijde geschoven worden. Zo ver kwam het niet. Producer George Martin stak daar een stokje voor, door te zeggen dat het hoesje voor de nieuwe single al bij de drukker lag. Dat bepaalde in wezen het lot van Hey Bulldog, dat uiteindelijk pas in 1969 als opvullertje op de soundtrack van Yellow Submarine zou verschijnen.

Bullfrog
Oorspronkelijk zou de song Hey Bullfrog heten, maar de blaf-geluiden waarmee McCartney aan het eind van het nummer mee startte, zorgden ineens voor een switch. Maar zover was het nog niet toen John begin februari thuis begon met het opnemen van demo's, waarschijnlijk weer uitgedaagd door McCartneys Lady Madonna. Lennon startte op mellotron en piano. Op YouTube vond ik niet die eerste take, maar wel een andere vroege versie, waarbij je het nummer hoort ontstaan. We horen John in zijn thuisstudio in Kenwood meezingen met een opname van zichzelf.

"A good song that means nothing"
Op die 11e februari hadden The Beatles tien takes nodig om op spoor 1 de basis voor het nummer neer te leggen. En dan duikt ook de prominente rif op. Het machtige intro dat ons in midtempo het nummer in loodst en eigenlijk de ruggengraat van het nummer zal blijven vormen. John noemde het "a nice lick on the piano, but it's a good song that means nothing". Op spoor 2 wordt vervolgens de zeer creatieve en gedreven baspartij van Paul McCartney toegevoegd. We horen Macca hier toch wel zo'n beetje in z'n finest hour. Ook het extra gitaarwerk van George Harrison kwam dat spoor terecht. Spoor 3 was vervolgens bestemd voor de vocalen, waarvan er ook een aantal op spoor 4 terecht kwamen. Net als de sologitaar van (vermoedelijk) George.

The Dog Presides
Blijft het wel de vraag waarom McCartney tegen het eind van Hey Bulldog (-frog) ineens begon te blaffen. Ik hoorde Jan Cees ter Brugge daarover iets interessants vertellen. Enkele dagen voor de opnamen drumde Paul mee op een Peter Asher-productie voor Paul Jones, waarop ook gitarist Jeff Beck meespeelde, getiteld The Dog Presides. Op dat nummer werd ook het geluid van blaffende honden gebruikt. Het is dus goed mogelijk dat McCartney nog een beetje in die sfeer zat, toen hij besloot het op een blaffen te zetten. Een hilarisch eind van een relatief onbekend, maar geliefd Beatlesnummer.

Beluister de podcast over Hey Bulldog
Laat je meenemen door het opnameproces van Hey Bulldog en Across The Universe door de mannen van Fab4Cast, waarin je precies kunt horen hoe Hey Bulldog track voor track tot stand kwam. Beluister de podcast rechtstreeks online via de link, of via de Mixcloud-app.

Schrijven over The Beatles: hoe werd het verhaal van The Beatles de afgelopen decennia verteld? (met podcast)

Van 1962 tot op de dag van vandaag is het verhaal van The Beatles op duizenden manieren verteld. Door The Beatles zelf, door hun inner circle, maar vooral ook door (ingehuurde) schrijvers, journalisten en historici. Deze week dook ik, samen met Wibo, Jan Cees en Michiel van Fab4Cast in de manier waarop dat Beatlesverhaal door de jaren heen opgeschreven werd. Welke ervaringen, perspectieven, belangen en agenda's zaten daar soms achter? Werd daarbij altijd de waarheid verteld? Welke ontwikkelingen zien we in de geschiedschrijving over The Beatles? Een machtig interessant onderwerp, vonden we het.

De manier waarop over The Beatles geschreven werd
Uitgangspunt was het interessante boek The Beatles and The Historians dat de Amerikaanse historica Erin Torkelson Weber in 2016 publiceerde. Weber geeft les in historiografie: de manier waarop de geschiedschrijving over een bepaald onderwerp zich ontwikkelde. Om haar studenten uit te leggen hoe zoiets in zijn werk gaat, nam ze de geschiedschrijving over The Beatles als voorbeeld. In een interview hoorde ik haar vertellen dat er relatief weinig onderzocht is over de historiografie rond culturele onderwerpen als The Beatles. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de manier waarop over het Romeinse Rijk, de Eerste Wereldoorlog en de Slavernij werd geschreven. Nu denk je misschien: "Zijn die niet van een andere orde?" Misschien wel. Toch zijn de culturele omwentelingen in de jaren zestig en de rol van The Beatles daarin natuurlijk niet te onderschatten. 

Erin Torkelson Weber

Weinig vrouwen aan het schrijversfront
Wat vind ik het leuk dat een overzichtwerk als The Beatles and The Historians nu eens geschreven werd door een vrouw. Vrijwel de enige vrouwen die we tegenkomen als "Beatles-auteur" waren Beatlesvrouwen als Cynthia Lennon, Pattie Boyd, May Pang en Julia Lennon (Baird, de jongere halfzus van John). Ook was er journalist Maureen Cleave. Ongetwijfeld schreven meer vrouwen over The Beatles, maar we vinden hun namen niet massaal terug op de ruggen van de grote, bekende werken over de band. Is dat erg? Nee, maar wel opvallend. Daarom sloeg ik met belangstelling het boek van Weber open. Wibo Dijksma had me al eerder aangespoord het te lezen. Ik begrijp nu waarom.

Weber onderscheidt vier perioden
In haar boek The Beatles and The Historians onderscheidt Weber vier perioden waarin over The Beatles geschreven werd: The Fab Four Narrative (1962-1970), de Lennon Remembers Narrative (1970-december 1980), de Shout! Narrative (1980-1987/88) en tenslotte de Lewisohn Narrative (1987/88-heden). Het zijn vier tijdvakken waarin volgens Weber een dominante lijn te ontdekken is in de (vrij vertaald) "narratief" over de band. Die lijn wordt weergegeven door een aantal belangrijke boeken, danwel interviews die in de betreffende perioden verschenen. Een belangrijk boek is niet per definitie een goed boek natuurlijk. Het kan wel een invloedrijk werk zijn, dat de (publieke) opinie en/of opvolgende werken over The Beatles beïnvloedde.

Een verschuivend verhaal
In de Fab Four Narrative waren The Beatles en Brian Epstein vooral zelf heer en meester over de manier waarop zij hun verhaal vertelden of verteld wilden zien. In hun verhalen lag de focus op de eenheid binnen de band, de vriendschap, de samenwerking tussen Lennon en McCartney als songschrijvers en op het "vertellen van een mooi verhaal". Zo werden sommige gebeurtenissen verdraaid of mooier gemaakt dan ze waren. Hunter Davies werkte nauw met de bandleden samen om hun verhaal in de gewenste vorm op te tekenen. De Lennon Remembers Narrative werd gedomineerd door John Lennons interview aan Jann Wenner van Rolling Stone Magazine, waarvan ook het Lennon Remembers-boekje uitkwam. Die periode kenmerkte zich door een kritische terugblik op The Beatles als band, waarin Paul werd neergezet als de verantwoordelijke voor het uiteenvallen van de band en John als de innovatie en creatieve Beatle. Hoewel er uitzonderingen waren, werd dat beeld verder benadrukt en uitgebouwd door Philip Norman (Shout) en Ray Coleman (Lennon) in de Shout-narrative. 

Meer balans
De panelen gingen schuiven door Mark Lewisohn en Paul McCartney zelf. Lewisohn kwam vanaf eind jaren 80 met zijn naslagwerken over The Beatles, waarin hij voor het eerst minitieus op een rij kon zetten hoe The Beatles in de studio werkten en wat ze er van dag tot dag deden. Met Tune In, dat als eerste deel van zijn beoogde trilogie verscheen, vertelde hij op basis van zeer gedegen en breed bronnenonderzoek het verhaal over The Beatles op een nieuwe manier. Zo kregen bijvoorbeeld ook George Harrison en Ringo Starr hun verhaal. Het onderzoek en werk van Lewisohn beïnvloedde schrijvers als Ian MacDonald (Revolution In The Head), Jonathan Gould (The Beatles, Britain and America) en Peter Doggett (You Never Give Me Your Money). Ook Paul McCartney zorgde voor meer balans in het Beatlesverhaal en de blik op de verhoudingen tussen hem en John Lennon. In zijn tourboek van de Flowers In The Dirt-tour startte hij met het vertellen van zijn verhalen. Met Barry Miles maakte McCartney dat project enkele jaren later af, in de autobiografie Many Years From Now.

In a nutshell
Het is de theorie van Erin Torkelson Weber "in a nutshell". In haar boek vind je veel voorbeelden (bijvoorbeeld over wie Eleanor Rigby zou hebben geschreven) van hoe het verhaal door The Beatles en anderen in de loop der jaren op zoveel verschillende manieren is verteld. In deze blog haal ik daarbij slechts enkele boeken aan, die Webers theorie daarover ondersteunen. Het verhaal is dus veel groter. De nuances én voorbeelden zijn talrijk. Zelf zie ik al die boeken en artikelen als een stapel filters, die over "de waarheid" gelegd zijn. Door te schuiven met filters, kun je op zoek gaan naar dat ene doorkijkje dat je soms dichter bij die waarheid brengt. Dat maakt het lezen van al die boeken over The Beatles ook tot zo'n spannende bezigheid. 

Meer weten?
Wil je meer over dit onderwerp weten, dan nodig ik je uit om Webers boek te lezen en om naar het gesprek te luisteren dat ik afgelopen week met Wibo, Jan Cees en Michiel over het onderwerp mocht hebben. Het geeft je misschien wel een nieuwe blik op hoe die Beatlesgeschiedenis de afgelopen jaren is verteld en op de boeken die je zelf gelezen hebt.

Duke Meets Beatles: Prince Philip en zijn ontmoeting met The Beatles

De afgelopen weken was het Britse koningshuis volop vertegenwoordigd in de media. Nadat de gemoederen rond het tv-interview van Oprah Winfrey met Harry en Megan wat bedaard waren, volgden het overlijden en de uitvaart van Prins Philip. Het gebeurt vaker: bij grote gebeurtenissen in de (Britse) geschiedenis, volgt dan al snel de onvermijdelijke Beatles-connectie. Eentje die ik gemist had en nu recht ga zetten!

Een filmpje van British Pathé
Al eerder schreef ik over The Beatles en hun relatie met het Britse koningshuis, waarbij ik de kroning van Elizabeth koppelde aan de levens van de jonge Beatles en de wijze waarop een stad als Liverpool dat feest in 1953 beleefde. Ook stond ik stil bij hun latere ontmoetingen met het koningshuis, prijzen, protesten en onderscheidingen, de Rattle your jewelry-grap van John Lennon en tenslotte het aandeel dat Paul McCartney had in de viering van Elizabeths Diamond Jubilee in 2012. Toch had ik blijkbaar een blinde vlek gehad voor Prins Philip en The Fab Four. Dat realiseerde ik me twee weken geleden, toen dit leuke filmpje opdook. Het is van British Pathé en draagt als titel "Duke Meets Beatles (1964)".

Een dans-award uit handen van de Duke
Voor de gebeurtenissen moeten we terug naar maandag 23 maart 1964. In de Empire Ballroom aan Leicester Square in Londen vond die avond het jaarlijkse Carl-Alan ballroom dancing awards event plaats. Dat verklaart de beelden van een vrolijke menigte die zich over de dansvloer beweegt, in afwachting van het officiële gedeelte van de avond. De uitreiking was vernoemd naar Carl Heimann en Alan Fairley, beiden voorzitters van Mecca Dancing. De awards konden gezien worden als de "Oscars" van de danswereld en werden al sinds 1953 in een avondvullend programma gepresenteerd. Uit handen van de Duke of Edinburgh ontvingen The Beatles zo'n award, voor hun muzikale prestaties gedurende 1963. Ze werden onderscheiden als Best Beat Group en ontvingen ook een award voor She Loves You, dat als meest dansbare plaat werd gekozen.

Omwenteling
De beelden laten een ontspannen moment zien, waarbij The Beatles hun gebruikelijke vrolijkheid en bravoure richting de pers en officials uitten. Ringo overtrad daarbij het protocol door joviaal zijn hand naar de prins uit te steken, maar realiseerde zich ineens dat hij zelf moest wachten op de handreiking. De Prins kon er om lachen. Een maand eerder had hij via de pers zijn zegen aan populairste band in zijn koninkrijk gegegeven. In The New York Times van 26 februari 1964. De man stond er om bekend dat hij graag meeging in de vaart der volkeren. Zo omarmde hij de kracht van televisie en bemoeide hij zich intensief met de televisieregistratie van de kroning van zijn vrouw. Later liet hij voor het eerst camera's toe in het paleis, voor het filmen van een documentaire over het dagelijks leven van de koninklijke familie. Ongetwijfeld zag hij in The Beatles ook de belichaming van de omwenteling van de populaire cultuur die in zijn land, en ver daarbuiten, gaande was.

LONDON, Feb. 25 (Reuters)—Prince Philip said today that he thought Britain's rock 'n' roll quartet, the Beatles, were a “helpful” influence. He said he did not care how much noise people made “singing and dancing.”What he objects to, he told a gathering of foreign newsmen, is “fighting and stealing.”
“It seems to me that these blokes [the Beatles] are helping people to enjoy themselves, and that it is far better than the other,” said Prince Philip, the husband of Queen Elizabeth II.

Een gesprek over boeken

Op de bewuste award-avond zou Philip nog een fijn onderonsje met John Lennon gehad hebben. Over literatuur. Ongetwijfeld kwam daarbij ook Lennons boek In His Own Write ter sprake. Dat verscheen namelijk diezelfde dag. Eerder die avond was John te gast geweest in het BBC-programma Tonight, dat live werd uitgezonden tussen 19.00 en 19.35, vanuit de Corporation's Lime Grove Studios in West-Londen. Hoewel dit filmpje niet gedateerd is, lijkt het om deze uitzending te gaan:

Een telegram met uitleg aan Epstein

In oktober 1965 moest Prins Philip trouwens nog wel een misverstand met The Beatles oplossen. Terwijl hij met Her Majesty een tour door Canada maakte, verschenen er koppen in de kranten, waarin de prins zou verklaren dat "The Beatles on the wane" waren. Dat zorgde voor opschudding, waarna de prins haast maakte met een telegram aan Brian Epstein. Daarin legde hij uit dat de pers hem verkeerd moest hebben verstaan. "I think The Beatles are away," zou de Duke tegen de pers hebben gezegd. Of dat zo was, kan niemand meer achterhalen. En tsja, de prins deed natuurlijk wel vaker vreemde uitspraken.

[Belangrijke mededeling voor de lezers die BeatlesTalk alleen via hun e-mailabonnement lezen: Blogger heeft aangekondigd dat de e-mailservice na juli 2021 komt te vervallen. Je ontvangt dan geen wekelijkse e-mail meer van deze blog, omdat Blogger dat niet meer ondersteunt. Wil je BeatlesTalk blijven lezen, dan moet je actief naar de webpagina gaan. Gemakkelijker is het om deze blog via Facebook of Twitter te gaan volgen, waar elke week de link naar een nieuwe aflevering gedeeld wordt. Je vindt de link naar de social media-accounts van BeatlesTalk op de webversie van deze blog in het menu aan de rechter zijde.]

McCartney III Imagined: een stijlvolle en soms wat stuurloze interpretatie van Paul McCartneys meest recente album

Zou het de mildheid van de ouderdom zijn geweest? Commercie of nieuwsgierigheid? Of misschien een brug naar jongere generaties? Twee weken geleden verscheen het album McCartney III Imagined waarvoor Paul McCartney andere, jongere (al heb je dat al snel) artiesten uitnodigde zijn nummers in een fris jasje te steken. Liedjes die zelf nog maar recent het levenslicht zagen, met de release van McCartney III: Macca's rockdown/lockdown-plaat die op 18 december 2020 verscheen. 

Alsjeblieft
Toch wel een opmerkelijke zet van de meester. De man, een Pietje Precies, zoniet een perfectionist als het om de productie van zijn eigen songs gaat, kon het in 1970 maar moeilijk verkroppen dat Phil Spector op het Let It Be-album zijn songs aankleedde met extra arrangementen. Ze veranderde qua sfeer. De man die in de jaren daarna slechts bij vlagen een sparringpartner naast zich in de studio duldde. Om hem te helpen sleutelen aan zijn songs. Deze man is geen jongen van 28 meer, laat staan een dertiger of veertiger. Op zijn 78ste zegt Paul McCartney tegen een nieuwe generatie artiesten: "Alsjeblieft, dit is mijn laatste album, wat zouden jullie er van maken?"

Eclectische mix
Paul trok zijn handen er niet compleet van af, maar fungeerde als curator van de tracklist van "Imagined". Artiesten als Beck, Josh Homme en Phoebe Bridgers ontfermden zich daarbij over de nummers. Een eclectische mix van eigen interpretaties, remixes. Soms dicht bij het origineel, dan weer totaal anders. Hoewel het originele album McCartney III weer een beetje die losse speelsheid van RAM (1971) in zich had, lieten de bijdragers aan Imagined zich ook beslist niet begrenzen door wie dan ook. Ik vermoed dan ook dat ze de vrijheid kregen de nummers naar hun creatieve hand te zetten. Dat bevestigt Paul ook wel in zijn online gesprek met Phoebe Bridgers die een prachtige Sarah McLachlan-achtige versie van Seize The Day maakte. We horen Paul zeggen "I didn't know what anyone was gonna do because we gave everyone free rein," wat zoveel betekent als "de volledige vrijheid". 

Beck en Dominic Fike
Dat leverde een afwisselend album op, al was het alleen al door de mix van muziekstijlen die het bevat. Eigenlijk valt het coherente McCartney III in tig verschillende stukjes uiteen. Maar wél in een aantal mooie stukjes. De sterke, funky opener Find My Way (in Hall & Oates-sfeer) van Beck doet ons al direct de oren spitsen. Als geen ander weet Beck onder de bestaande melodie een nieuw mineur-achtig arrangement te bouwen, dat speelt met het beeld dat we van het nummer hadden. Dan volgt één van de sterkste bijdragen. Domic Fike geeft The Kiss Of Venus een complete R&B-makeover, met een zeer kunstig en speels arrangement. Geweldig vind ik het. Luister 'm beslist. Als dit soort tracks bedoeld zijn om de brug naar jonge generaties te slaan, dan is dat hiermee zeker gelukt. Even verderop bouwt St. Vincent Women and Wives om tot een sfeervolle Portishead-achtige klassieker. 

St. Vincent coverde The Kiss of Venus

Een stapje verder bleek soms ook moeilijk
Mindere passages zijn er ook. Zo voegt de remix van Deep Down behalve een mooi intro nauwelijks iets nieuws toe aan het al zo experimentele origineel. Nog een stapje verder gaan dan McCartney: het bleek hier moeilijk in deze Blood Orange Remix. Ook Damon Albarn klinkt met zijn remix van Long Tailed Winterbird wel sferisch, maar ook wat stuurloos. Niet origineel, maar wel wat sterker komt Josh Homme voor de dag met zijn interpretatie van Lavatory Lil, al is dat misschien gewoon te danken aan het ongecompliceerde karakter dat het nummer al in zich had. Bertolf noemde trouwens de Anderson .Paak-remix van When Winter Comes ook als een bijdrage die er uitsprong. Origineel is de benadering zeker. Prettig in het gehoor liggend ook. Toch moest ik hier wel een beetje slikken. Omdat ik het origineel zo mooi vind. Maar goed. Dat hele McCartney III Imagined-project is best geslaagd. Petje af voor Paul. Dat hij het durfde.

Beluister McCartney III Imagined op Spotify of bekijk en -beluister de integrale album-video op YouTube.