Hoe Paul Mackernan in 1967 als fly on the wall op de set van I Am The Walrus belandde

Paul Mackernan. Zijn naam zal jullie waarschijnlijk niets zeggen. Tot 2011 werkte hij als jurist in de wereld van het vastgoed. Ik vermoed dat hij inmiddels met pensioen is. Op zijn twintigste stond hij met zijn neus vooraan toen The Beatles in september 1967 met hun entourage neerstreken bij West Malling Air Station in Maidstone, Kent.

Geen toevallige toeschouwer
MacKernan was niet eens een toevallige toeschouwer, die een kijkje kwam nemen omdat hij hoorde dat The Beatles in town waren. Hij werkte in het Birmingham Repertory Theatre, als decor-assistent. Zijn iets oudere vriend Robin Stubbs ontwierp kostuums voor televisieprogramma's van de BBC.  Deze Stubbs was ingehuurd op een filmset bij West Malling Airstation en nodigde Paul MacKernan uit om mee te gaan en de handen uit de mouwen te steken. Voordat hij het wist, had hij een baantje te pakken. In een interview vertelde Mackernan dat hij ter plekke, op de set, een sollicitatiegesprek van vijf minuten voerde en aan de slag kon. Zijn loon? 95 pond per week, plus 35 pond voor onkosten. Een behoorlijke som geld in de sixties. 

Eén van de foto's die Paul Mackernan
als fly on the wall maakte.

De locatie was tweede keus

In "Het Londen van The Beatles" (Lewisohn, Schreuders, Smith) las ik dat het eigenlijk niet de bedoeling was bij de luchthaven van West Malling te gaan filmen. De beoogde Shepperton Film Studio's bij Heathrow Airport bleken volgeboekt. Dus streek het Beatlescircus tweeënveertig kilometer verderop neer. Piet Schreuders bezocht de locatie eind jaren negentig. In zijn genoemde publicatie vinden we een studie van het terrein.

Paul Mackernan, met op de achtergrond The Beatles

Paul gaf zijn ogen goed de kost

Terug naar september 1967. Paul Mackernan kon aan de slag. Hij werd ingezet om de grote showtrap te bouwen, waarvan we The Beatles in de film Magical Mystery Tour zien afdalen. De trap werd aan de achterzijde met steigers verstevigd, maar was volgens Mackernan niet al te stevig. "Wanneer je er tegen zou leunen, viel hij zo om," lees ik in een interview met hem. Het waren redelijk lange dagen op de filmset. Stubbs en Mackernan moesten 's gedurende vier weken ochtends om acht uur aanwezig zijn. Tegen zevenen konden ze 's avonds naar hun hotel. Volgens Mackernan was het eenvoudig om overal op terrein rond te hangen. Het was lastiger om binnen te komen in de hangar. Toch lukte het hem zijn ogen goed de kost te geven. Uit zijn verhaal blijkt niet of hij The Beatles per verrassing als "sterren op de set" trof, of dat Mackernan al vanaf dag één wist bij welk bijzonder project hij betrokken was. "We verbleven in een goed hotel, dicht bij het vliegveld. The Beatles zaten dichtbij in een ander hotel," vertelde hij. Mackernan herinnert zich hoe Paul McCartney hem hielp over het hek te klimmen om op het hotelterrein bij The Beatles gebruik te maken van het zwembad. Dat werd snel opgemerkt door het personeel, waarna de decorjongen het terrein weer moest verlaten. Ook leende Mackernan volgens eigen zeggen zijn auto aan Ringo, die zin had in een ritje naar de andere kant van het vliegveld.

Een echte fly on the wall!

De jonge Mackernan wist zowaar een figurantenrol in de film te bemachtigen. Zonder dat hij daar op uit was, trouwens. Bij het filmen van de bekende scène uit I Am The Walrus, werden vier politieagenten op een meer dan tien meter hoge muur geplaatst. Eén van de mannen bleek hoogtevrees te hebben, dus haastte Mackernan zich naar de Magical Mystery Tour-bus en trok hij het politiekostuum aan. Niet veel later stond Paul, als kleinste agent, in de rij op het hoge schot. "We hielden elkaars handen vast om te voorkomen dat we er af zouden vallen," vertelde de gelegenheidsacteur later." Wanneer ik de verkorte versie van de clip opzoek, zie ik de agenten staan. Hoog op de muur. Zou de jonge Mackernan met zijn slanke postuur de tweede van rechts zijn? Het is lastig te zien.

Een aannemelijk verhaal

Hebben we twijfels bij de interessante avonturen van deze man? Nee, zijn verhaal wordt aannemelijk bij het zien van een aantal foto's die hij op de set wist te maken. Mackernan was de ultieme fly on the wall (hoe toepasselijk) terwijl The Beatles hun legendarische clip filmden. Over het maken van die foto's werd overigens ook niet moeilijk gedaan, las ik. 

Mackernan assisteert Mal Evans bij het
verstellen van Ringo's hi-hatt.

The Beatles Unseen

Jaren later toonde Paul zijn foto's op de jaarlijkse Beatlesconventie in het Connaught Hotel in Wolverhampton, zo vertelde hij. Dat zorgde ervoor dat hij, in de jaren die volgden, regelmatig gebeld werd door handelaren die interesse zijn foto's hadden. Via een tussenhandelaar kwamen zijn foto's in het bezit van Mark Hayward die er zijn enorme fotoverzameling over The Beatles mee uitbreidde. Hayward publiceerde de foto's in zijn lijvige naslagwerk "The Beatles Unseen" (2005) en tekende er het verhaal van Paul Mackernan bij op. In het Engeland van 1967 kon je dus, zomaar, als jonge setbouwer, in een Bealtesavontuur belanden. Prachtig, toch?

Welke dieren komen we tegen op The White Album en wat hebben ze te betekenen?

Voor mij is het altijd nog wat nostalgisch en romantisch om het te hebben over "het draaien van een elpee". Of een album, zo je wilt. Ik vind het een mooie gedachte dat je een plaat uit de hoes haalt, voorzichtig op de draaitafel legt, de naald in de groef zet en het even hoort kraken, om vervolgens meegenomen te worden door de muziek. Ik weet zeker dat velen van jullie nog (of weer) elpees draaien. Klopt dat? Wie kant 2 van The White Album op de draaitafel legt, komt daarbij een aantal liedjes tegen waarin dieren een hoofdrol spelen. Ik neem aan dat het niemand zal zijn ontgaan dat die dierenliedjes grotendeels op dezelfde zijde van de witte dubbelaar terecht kwamen. Dat zal geen toeval zijn, al heb ik nooit gelezen dat bijvoorbeeld George Martin hier iets over vertelde. Omdat we The White Album vieren dit jaar, moeten we dus beslist ook even bij die dieren stilstaan.

The Beatles met Martha, Paul McCartneys hond

Martha My Dear

Het was Paul McCartneys geliefde sheepdog Martha die een ereplekje kreeg op The White Album. Op een dag moet Paul zijn trouwe viervoeter in de ogen hebben gekeken, daarbij denkend: jij verdient een liedje. Dat liedje werd niet alleen tekstueel een heel innemend portret, muzikaal gezien behoort het beslist tot de hoogtepunten van de plaat. Over Paul en zijn Martha moet ik beslist nog eens een blogje schrijven! Voor nu even een hele knappe uitvoering door ons aller Bertolf: [filmpje]

Blackbird

Hoewel Paul McCartney de titel Blackbird als een metafoor gebruikte voor de onderdrukte Afro-Amerikaan, verwijst één van de pareltjes van The White Album natuurlijk ook naar een merel. Mooi gevonden trouwens, van Paul. In het roerige jaar 1968 waarin de rassenrellen in de VS volop in het nieuws waren, schreef hij dit gevoelige nummer. Aanvankelijk had hij trouwens het idee het aan Diana Ross te geven, maar uiteindelijk koos hij ervoor het zelf op te nemen. De vogelgeluiden die we horen, komen uit de geluidenbibliotheek van de Abbey Road Studio's. [filmpje]

Piggies

Ook George Harrison droeg een dier aan voor The White Album. En ook hij koos voor een metafoor. Met Piggies deed hij zijn aanklacht tegen hebzucht en het ongebreidelde consumeren. Harrison, die zelf in die periode natuurlijk volledig geïnspireerd was door de Maharishi en het Hindoeïsme, zette zich even stevig af tegen de westerse cultuur. Wel met de nodige humor, deze keer. Hij zou zijn tekst gebaseerd hebben op George Orwells Animal Farm. George begon trouwens in 1966 al aan Piggies, maar vergat het. Twee jaar later kwam hij zijn aantekeningen tegen, in zijn ouderlijk huis in Liverpool. Samen met moeder Louise lukte het hem Piggies af te maken:

Everywhere there's lots op piggies

Living piggy lives

You van see them out for dinner

With their Piggy wives

Clutching forks and knives to eat their bacon

Rocky Raccoon

Samen met hun meditatie-maatje Donovan, improviseerden John en Paul dit nummer in India bij elkaar. Het was voornamelijk een McCartney-song, dat wel, en eigenlijk heette hoofdrolspeler Rocky aanvankelijk Sassoon van zijn achternaam. Uiteindelijk zorgde de wijziging in Raccoon voor opnieuw een verwijzing naar een dier. Lennon nam trouwens later afstand van het niemendalletje en George Martin noemde het een opvulnummer, dat nooit op The White Album terecht zou zijn gekomen, als het een enkele elpee zou zijn geworden. Toch sloten veel luisteraars Rocky Raccoon en zijn avonturen in hun hart. Het is overigens het laatste Beatlesnummer waarop we John Lennon mondharmonica horen spelen. Alleen daarom al, is het toch best bijzonder.

Er zijn nog meer dieren op The White Album te vinden

Ook elders dan op Kant 2 van The White Album komen we dieren tegen. In The Continuing Story of Bungalow Bill verhaalde John Lennon over een Amerikaanse bezoeker van het meditatiekamp, die zijn moeder én een olifant mee op tijgerjacht nam. Onlangs schreef ik er een blogje over. Ook in Glass Onion voerde Lennon een dier ten tonele: over de oude vertrouwde Walrus van dat jaar ervoor, gaf hij zijn luisteraars nieuwe zogenaamde hint over de identiteit van het dier (Here's another clue for you all: the Walrus was Paul). Op Everybody's Got Something To Hide Expect Me And My Monkey, verwees John trouwens niet naar een aap. Volgens veel luisteraars, inclusief Paul McCartney, zou Monkey op Heroïne duiden. John Lennon beweerde echter dat het liedje over hem en zijn ontluikende liefde voor Yoko Ono ging. Oké.