Hij is er: een hartverwarmende stereomix van veertig ijskoude minuten op The Rooftop (en: The Beatles komen naar de Nederlandse bios!)

53 jaar. Het is geen jubileum met een mooi rond getal. Maar ja, dat zijn we inmiddels gewend in Covid-tijd, waarin zoveel geplande releases en jubilea met gemak één, twee of misschien wel drie jaar opgeschoven worden. Zo ook alles dat er speelt rond de Get Back-sessies, het Rooftop Concert en de release van de Let It Be-box. En eergisteren was daar ineens de officiële bevestiging dat we er nog niet zijn. Want na de release van die Let It Be Anniversary Box, het Get Back-boek en de nu al legendarische documentaire van Peter Jackson, gaat de schatkist nog verder open.

Veertig koude minuten
Zo verscheen afgelopen donderdag de aankondiging dat het Rooftop Concert van 30 januari 1969, door Giles Martin en Sam Okell opnieuw gemixed in Stereo en Dolby Atmos op vrijdag op de grote streamingsdiensten, waaronder Spotify en YouTube Music, zou verschijnen. En zo geschiedde. Bijzonder daaraan is dat het om de complete audio gaat van het laatste live-concert dat The Beatles tijdens hun bestaan gaven. Dit nieuwe album verscheen niet als cd in de Anniversary Box, maar wordt nu apart uitgebracht. Voor het eerst kunnen we alle audio van die veertig koude minuten op het dak in deze vorm horen. Inclusief het spontaan gespeelde God Save The Queen, dat als opvullertje ingezet werd, in afwachting van de filmcrew. Las ik niet ergens dat er tussentijds tapes gewisseld moesten worden? Klinkt aannemelijk.

Een informele ode aan Billy Preston
Gisteren deelde Norah Jones twee video's die afgelopen december gefilmd waren op het panoramadak van het Empire State Building in New York. Met Let It Be (hoewel dat destijds niet op het dak gespeeld werd) en I've Got A Feeling bracht zij een hommage aan The Beatles en hun Rooftop Concert. Daarbij verdient laatstgenoemde cover speciale aandacht. Jones kwam namelijk met een uiterst smaakvolle, soul-achtige versie op de proppen. Niet alleen voelt deze uitvoering eigenlijk als een informele ode aan Billy Preston, ook lijkt het alsof het nummer voor haar gemaakt is. Ik weet het, dat kan natuurlijk niet. Maar klik de video beslist even aan om hem te bekijken en beluisteren. Overigens met prachtige beelden van een nachtelijk New York.

Ringo's rode regenjas
Ook was er de aankondiging van de expositie The Beatles: Get Back to Let It Be, die vanaf 18 maart een jaar lang te zien is in de Rock & Roll Hall Of Fame. Voor de meeste lezers van BeatlesTalk en luisteraars van Fab4Cast niet om de hoek: in Cleveland, Ohio. Het wordt een multimediale ervaring, waarbij bezoekers zich door grote filmprojecties toeschouwer wanen van de Get Back-sessies en het concert op het dak. Nog spectaculairder zijn misschien wel de objecten die tentoongesteld worden: een aantal originele instrumenten, handgeschreven songteksten en Ringo's rode regenjas. Je zou er bijna voor naar de States vliegen.

IMAX-versie
Op het online Beatles Channel van Sirus XM is dit hele weekend bovendien een special over The Rooftop Concert te horen, waarin vooraanstaand Beatles-researcher en -auteur Kevin Howlett zijn licht laat schijnen over de gebeurtenissen in januari 1969. Exacte tijdstippen heb ik niet, maar de special wordt meerdere malen herhaald. En vandaag, op zaterdag 29 januari, laat ook de LOVE-cast van het Cirque du Soleil van zich horen, met een speciale Rooftop-video, die op het moment van schrijven nog niet beschikbaar is. De hoofdprijs: op zondag de 30ste kan men in Engeland en de Verenigde Staten de langverwachte concertfilm van het volledige Rooftop-concert bekijken en beluisten in een aantal IMAX-theaters. Wat moet dat een overweldigende ervaring zijn. Alsof je naast Yoko Ono en Maureen Starkey op dat bankje tegen die schoorsteen zit. Eerste rang. En ook in Nederland komt die IMAX-versie eraan. Vanaf 11 februari, bij Pathé. Met dat nieuws kunnen we het weekend wel in, Beatle People.

I'll Follow The Sun: een vieze sigaret, de badkamer en de vitrage aan Forthlin Road

Een heel gelukkig nieuwjaar, lieve lezers! Hopelijk hadden jullie, ondanks deze bijzondere lockdown-periode, toch nog goede kerstdagen en een fijne jaarwisseling. Zelf vond ik het een mooie gelegenheid om even tot rust te komen, na een drukke tijd. Inmiddels zijn we de drempel naar 2022 overgestapt. Ik hoop dat het voor jullie een jaar mag worden vol kansen en mogelijkheden. Een jaar waarin de zon op allerlei manieren wat meer zal schijnen. Gelukkig zien we de dagen alweer lengen. 


Groeiende verzameling akkoorden
Het is geen geheim dat de zon The Beatles inspireerde tot het schrijven van een aantal mooie nummers. En zelfs de 16-jarige Paul McCartney gebruikte het hemellichaam, zij het als metafoor, in zijn vroege compositie I'll Follow The Sun. Het blijft bijzonder hoe McCartney, die zo veel nummers schreef, zich van veel van die songs nog levendig kan herinneren onder welke omstandigheden ze tot stand kwamen. Misschien juist wel als het om die eerste composities gaat. Misschien wel omdat hij zijn eigen muzikaliteit ontdekte en nieuwsgierig experimenteerde met de groeiende verzameling akkoorden die hij tot zijn beschikking had.

Paul rond 1960, zittend naast de schouw 
van Forthlin Road.

Een smerige sigaret
Paul koppelt zijn herinnering aan het schrijven van I'll Follow The Sun sterk aan zijn ouderlijk huis aan Forthlin Road in Liverpool. Het was de plek waar het gezin McCartney na een aantal verhuizingen uiteindelijk neerstreek én het huis waarin Paul van een getalenteerde, maar onbekende local transformeerde naar Beatle Paul, die binnen een paar jaar publiek bezit werd. Maar zo ver was het nog niet, toen de jonge en leergierige Macca op een zekere dag in het jaar 1959 met zijn gitaar in de voorkamer van het huis aan Forthlin Road stond. Pas hersteld van de griep nam hij, zo herinnerde hij zich, weer een trekje van een sigaret. Die smaakte bijzonder smerig.


De vitrage van Mary
Tokkelend op zijn gitaar en turend door de vitrage bedacht Paul de akkoorden en melodie van I'll Follow The Sun. Ook dat beeld van de vitrage bleef hem altijd bij. In zijn recente publicatie The Lyrics lees ik dat Paul nog altijd graag vitrage in zijn huizen ophangt. De gordijnen doen hem waarschijnlijk denken aan zijn moeder, Mary McCartney Mohin, die hij in 1959 als puber al twee jaar moest missen. Ze overleed aan kanker, slechts 47 jaar oud, maar had nog wel haar stempel op de inrichting van de nieuwe woning gedrukt. En hoewel Paul met I'll Follow The Sun wegdroomde om het regenachtige Liverpool te verruilen voor zonniger oorden, vergeleek hij de structuur van het nummer later juist met de plek waar hij het schreef.

Mary McCartney Mohin in haar jonge jaren

Cheek to Cheek
Twee keer bezocht ik 20 Forthlin Road in Liverpool. Het huis is nu in bezit van de National Trust. Je kunt er een rondleiding boeken om te zien hoe de McCartneys destijds woonden. Wie binnenkomt, slaat linksaf de voorkamer in, loopt tussen de familiepiano en schoorsteenmantel door richting de achterkamer. Die is op zijn beurt weer verbonden met een kleine keuken, van waaruit je ook weer een deur kunt openen naar de hal. En zo sta je weer op de plek waar je binnenkwam. Net als de rondjes die hij zelf in zijn ouderlijk huis kon lopen, heeft I'll Follow The Sun volgens McCartney ook de vorm van een cirkel. Hij wilde dat die structuur leek op die van het nummer Cheek to Cheek, van Fred Astaire. Eén van de favorieten van zijn vader, die hij vroeger vaak hoorde. De laatste zin van de zogenaamde middle eight moest eigenlijk weer naadloos overgaan in de eerste zin van het vertrouwde thema. En we horen die parallel inderdaad terug.  

De galm van de badkamertegels
Het is erg leuk en interessant dat er een hele vroege opname bestaat van I'll Follow The Sun. Gespeeld op het adres waar het nummer werd gecomponeerd. De galm die we horen zou volgens McCartney te danken zijn aan de badkamer, waar het nummer opgenomen werd tijdens de Paasvakantie in het vroege voorjaar van 1960. Overigens met een nog afwijkende tekst: "Well don’t leave me alone, my dear. I’ll hurry, and call on me my sweet." Om een opname te kunnen maken, leende Paul de Grundig taperecorder van zijn buurjongen Charles Hodgson. Hij gaf de recorder, inclusief een tape vol opnames, terug. Leuk feitje: in 1995 kocht McCartney de originele tape, die door een familielid van zijn oud-buurjongen op zolder was ontdekt. De vraag is wie we hier, naast Paul, op de opname horen. Het ligt voor de hand dat het John, George en Stuart Sutcliffe zijn. Maar wie is de vijfde persoon? Horen we Paul's broer Mike of juist Tommy Moore meeslaan op de drums? 

"Outtake" voor de cover van
het album Beatles For Sale (1964)

Voor kerst in de schappen
Vier en een half jaar na die Paasvakantie in 1960 waren The Beatles geen jongens meer die met een geleende taperecorder pas geschreven liedjes in de galmende akoestiek van de badkamer vastlegden. Op 18 oktober 1964 waren ze wereldsterren, die voor hun album Beatles For Sale, in de Londense EMI Studio Two teruggrepen op een oudje in hun repertoire. Er was geen tijd te verliezen. De nieuwe lp moest voor kerst in de schappen liggen. Na ruim vier jaar waren de vitrage van Mary, een vieze sigaret en de koortsdromen van een jongen uit Liverpool in het verleden verdwenen. Gesmolten als sneeuw voor de zon.