Cry Baby Cry: hoe John Lennon een kinderliedje veranderde in een spannend sprookje

In mei 1968 waren The Beatles uiteindelijk allemaal weer terug van hun avontuur bij de Maharishi in India. De nieuwe nummers die ze rond hun retraite geschreven hadden, moesten dat voorjaar worden vastgelegd. Ze zouden de basis vormen voor het titelloze album dat in november dat jaar zou verschijnen. Eén van die liedjes was Cry Baby Cry, zowel qua structuur als qua melodie en tekst een typisch Lennon-nummer. Verguisd door de componist zelf, geliefd bij veel luisteraars van The White Album.

George, Ringo en John tijdens de sessies voor The White Album

TV-commercial: make your mother buy

De eerste demo's van Cry Baby Cry dateren al van eind 1967. Al voordat The Beatles naar India vertrokken, knutselde Lennon aan een liedje rond een zinnetje dat steeds in zijn hoofd zat. Hij had het, zoals hem wel vaker gebeurde, gehoord in een televisiecommercial: Cry baby cry, make your mother buy... Ik heb nog gezocht of ik iets van deze commercial terug kon vinden, maar dat is me nog niet gelukt. Zou het iets met fopspenen zijn geweest? Katoenen luiers? Melk? Een babypop die geluid maakt? Wie het weet, mag het zeggen. In ieder geval verbasterde John de zin tot Cry baby cry, make your mother sigh en experimenteerde hij ermee aan de piano.

Lennon leende de tekst uit een kinderliedje

Maar, zoals John wel vaker overkwam, baseerde hij zijn nieuwe nummer ook op iets dat hij al kende. Een liedje dat hij waarschijnlijk in zijn jeugd gezongen had, getiteld Sing A Song Of Sixpence. Een liedje waar trouwens ook prominent een Blackbird in zit, maar dat zal wel echt toeval zijn. Of kan Paul's Blackbird bij John de herinneringen aan dit kinderrijmpje hebben opgeroepen?  Beluister het liedje maar eens en lees de tekst mee, vooral die van het tweede couplet: [filmpje] 

Van een kinderliedje naar een spannend sprookje

Waar het kinderliedje vrolijk en luchtig blijft, verwerkt Lennon wat vervreemdende elementen in zijn versie van het verhaal van de koning, de koningin en de hertogin. Het sprookje krijgt Lewis Caroll-achtige elementen met een seance in het donker en kinderstemmen die uit het niets lijken te komen. John was een groot liefhebber van de sprookjes van Lewis Caroll en liet zich ook voor Lucy In The Sky With Diamonds en I Am The Walrus inspireren door de negentiende-eeuwse Engelse schrijver.

At twelve o'clock a meeting

Round the table
For a seance in the dark

With voices out of nowhere

Put on specially by the children

For a lark

Lewis Carroll, 1883

De demo werd bij George Harrison thuis opgenomen

In de coupletten gebruikte John de typische omlaaglopende baslijn, net zoals hij dat in die periode deed bij Dear Prudence. Hoewel hij aan de piano begon te schrijven, werd het nummer in India uiteraard op een akoestische gitaar door Lennon voltooid. Er zijn demo (of studio?)-opnamen waarbij we John horen experimenteren op piano, akoestische en electrische gitaar. De piano-demo is vermoedelijk thuis gemaakt, met het geluid van de fluitende vogels op de achtergrond. Het voorjaar van 1968 is goed hoorbaar. In ieder geval was Cry Baby Cry in mei '68 zover gereed dat John het nummer mee kon nemen naar Kinfauns, de bungalow die George Harrison bezat in Esher. Daar kwamen The Beatles bijeen om een aantal demo's op te nemen voor het nieuwe album. Cry Baby Cry klonk toen inmiddels als volgt: [filmpje]

Technicus Geoff Emerick kon niet meer tegen de ruzies en vertrok

Cry Baby Cry zag het officiële levenslicht op 15, 16 en 18 juli 1968 op de thuisbasis van The Beatles aan Abbey Road. We horen de band in reguliere bezetting, aangevuld met producer/arrangeur George Martin op het harmonium. De take die op 15 juli als basis werd gekozen, kreeg op 16 en 18 juli een aantal overdubs. Zo werden het geluid van rinkelende kopjes (refererend aan het couplet over de thee) en een gitaarpartij van George Harrison toegevoegd. George speelde op een Gibson Les Paul van Eric Clapton, die hij later van zijn vriend mocht houden. Gezellig was het niet in de studio die week. Er werd onderling zoveel gediscussieerd en gevit, dat technicus Geoff Emerick (die een grote creatieve rol had gespeeld op albums als Revolver en Sgt. Pepper) het voor gezien hield. Ik kan er niet meer tegen, ik kap ermee, liet hij George Martin weten. Wil je dan niet tot het eind van deze week blijven?  vroeg Martin hem, maar Emerick trok zijn conclusie en vertrok. Of je nu werkt met de bekendste band ter wereld of niet, het moest wel een beetje gezellig blijven. Emericks plek werd ingenomen door Ken Scott.

Emerick en McCartney een jaar eerder, tijdens de Sgt. Pepper-sessies

Raadselachtige opmaat

John, die vaak erg kritisch op zijn eigen werk was, noemde het nummer later a piece of rubbish. Zelf vind ik Cry Baby Cry een heel fijn nummer, met een goede sound en precies die elementen die The Beatles tot The Beatles maken, al valt moeilijk te benoemen wat die dan elementen dan zijn. Het maakt ze zo....engels in ieder geval. Ik denk dat menigeen me begrijpt. Muziekcritici beschouwen Cry Baby Cry zeker niet als een zwakke schakel op The White Album. Zeker omdat het zo perfect gepositioneerd is om samen met de verborgen track Can You Take Me Back een raadselachtige opmaat te vormen naar de avantgardistische geluidscollage Revolution 9. Daarover een andere keer meer. The White Album blijft ook bijna 50 jaar na dato intrigeren.