Wat deed Sean Lennon vorige maand in Liverpool?

Hij is natuurlijk één van de vaandeldragers van het Beatlesimperium. Het lijkt erop dat hij zijn oude moeder defnitief is opgevolgd. Eind maart was Sean Lennon (46) in Liverpool om er het Yoko Ono Lennon Performance Center te openen. Zijn bezoek was niet groots aangekondigd, maar bleef zeker niet onopgemerkt. 

Mathew Street

Af en toe duikt Lennons jongste zoon op in de stad waar zijn vader ooit ter wereld kwam. Wie Seans social media in de gaten houdt, ziet wel eens een snapshot of een Insta-story voorbij komen. Van Strawberry Fields, van Menlove Avenue. Eind maart was dat van een knalgele, geparkeerde Magical Mystery Tour-toeristenbus op de Albert Dock, gevolgd door een foto van de ingang van The Cavern. Sean was duidelijk in town. Dat ontdekten ook een paar toeristen die nietsvermoedend door Mathew Street wandelden. Het leverde leuke situaties op: mensen die hem aanstaarden, iets vertrouwds zagen in zijn gelaatstrekken, zichzelf afvroegen of hij misschien niet...? "Are you famous?" vroeg iemand hem. "No I'm just related to some famous people," was Seans antwoord. "Well you look exactly like Ozzy Osbourne," verzekerde de man hem. Sean kon er wel om lachen, poseerde voor foto's en lijkt zijn identiteit en levensweg inmiddels te hebben aanvaard.

Sean Lennon poseert op 24 maart 2022 met toeristen in Mathew Street.
Foto via Mark Ashwworth.

Tung Auditorium

Toch liep de jongste Lennon-telg niet zomaar in Liverpool rond. Sean was er om uit naam van zijn moeder het Yoko Ono Lennon Centre te openen. Een centrum voor uitvoerende kunsten, gelieerd aan de University of Liverpool, met een state of the art concertzaal, The Tung Auditorium. De zaal met een capaciteit van 400 bezoekers dankt zijn naam aan het Chinese hout dat gebruikt werd om de ruimte een hoogwaardige akoestiek te geven. Yoko, inmiddels 89, was zelf niet bij de opening. Volgens Sean vormt haar leeftijd inmiddels een te groot risico om in Covid-tijd te reizen. Bovendien bestaat in het algemeen de indruk dat haar geestelijke vermogens het niet meer toelaten een officiële rol te vervullen bij dit soort evenementen. Sean had zijn moeder trouwens de afgelopen twee Covid-jaren in huis genomen, in zijn afgelegen boerderij in upstate New York, zo'n drie uur rijden van de stad, vertelde hij.

Sean bij de opening van The Tung Auditorium

Erkenning
Tijdens de openingsspeech benoemde Sean hoe belangrijk zijn moeder het vindt de nalatenschap van zijn vader in en rond Liverpool in stand te houden. Daar moet het theater, gesitueerd op de hoek van Grove Street en Oxford Street, de komende jaren aan bijdragen. Toen ik in 2015 en 2019 in Liverpool was, zag ik hoe bouw van de hal in volle gang was. "They say that behind every great man was a great woman," sprak Sean. "But my parents famously stood beside eah other as equals." Ook liet hij weten hoe belangrijk het voor hem was dat zijn moeder de laatste jaren steeds meer erkenning kreeg voor de bijzondere vrouw en artiest die ze is.

Zorg voor het Beatles-erfgoed
Die middag had Sean nog een aparte ontmoeting met zes studenten van The University of Liverpool die een master volgen op het gebied van The Beatles. Eén van hen was Steve Bradley, die al jaren een blog en podcast heeft over The Beatles en Liverpool. Uit zijn verslag van die middag, begreep ik dat Sean twee uur aanwezig was op de universiteit, waar hij een college bijwoonde en aansluitend uitgebreid met de studenten in gesprek ging. Bijvoorbeeld over zijn gevoelens bij de nieuwe Get Back-documentaire, zijn contacten met Peter Jackson tijdens het maakproces en de reden waarom zijn ouders in die periode onafscheidelijk waren. Volgens Sean was het juist John die Yoko permanent bij zich wilde hebben. Uit het gesprek bleek tevens dat Sean zich ten doel heeft gesteld zijn leven voor een belangrijk deel te wijden aan de zorg voor het Bealtes-erfgoed. Ook om nieuwe generaties daarmee in contact te brengen. Je vindt het complete verslag van de ontmoeting tussen Sean en de masterstudenten op de website van Steve Bradley. Beslist interessant om te lezen.

Sean in Ye Cracke,
de studentenkroeg van zijn vader.

Stuart en Yoko: alfa en omega

Tenslotte keken personeel en bezoekers van Ye Cracke verbaasd op, toen Sean er nog even naar binnen stapte voor een "pint". Het was de kroeg waar zijn vader als student menig biertje kwam drinken. Onder andere samen met Stuart Sutcliffe. Eerder die middag noemde master-docent Dr. Steve Mike Jones (University of Liverpool) juist Stuart Sutcliffe samen met Yoko Ono "the book-ends of Johns Beatles career". Twee kunstenaars. Het begon met Stuart, het eindigde met Yoko. De analyse kon op Seans goedkeuring rekenen. Net als het Guinness-bier in Ye Cracke, zo meldde de pub later trots op Facebook. 

Op excursie naar Paul McCartney-The Lyrics in de Londense British Library (met podcast)

Kwam het er toch nog van, een paar weken geleden. Op een vroege donderdagochtend in maart bezocht ik met Wibo, Jan Cees en Michiel van het Fab4Cast-team de expositie Paul McCartney: The Lyrics. Een last minute-besluit, nu de coronaregels wat versoepeld waren. Eigenlijk konden we het ook niet verder uitstellen, want het was de laatste week waarin de expositie in de imposante hal van The British Library te zien was. Dus boekten we trein- en vliegtickets. Dus gingen we naar Londen.

Amper 24 uur
Wibo en ik arriveerden al op woensdagavond, per trein. Geweldig om bijna pal voor The British Library de hal van St. Pancras Station uit te wandelen. Direct rode dubbeldeckers, zwarte taxi's. Helemaal Londen. Het was ook al even geleden voor me. In juni 2019 was ik er voor het laatst, toen The Analogues hun Abbey Road-sessie opnamen in de gelijknamige studio. Nu diende zich een nieuw Beatles-avontuur aan in de Britse hoofdstad. De plek waar zoveel Beatlesverhalen bij elkaar komen. Achter een deel van die verhalen zouden we aan gaan, in de amper negen uur die we als team bij elkaar waren. 

British Library
Jan Cees en Michiel troffen we de volgende ochtend. Zij waren in alle vroegte naar Londen gevlogen. De versgezette koffie in het café van The British Library smaakte dan ook goed, nadat we al even poseerden onder de gigantische banier met McCartney's afbeelding en de aankondiging van de expositie. "Wat zouden ze achteraf met zo'n banier doen?" droomde Jan Cees. We vonden de expositie langs de achterwand van de centrale hal. Klein maar smaakvol opgezet. Zo'n zeventien meter aan panelen, telde Michiel. Met originele handgeschreven songteksten en foto's. In lijsten en vitrines. In de verschillende secties hingen kleine geluidsboxen, waaruit zachtjes de muziek klonk, die hoorde bij een deel van de teksten.

Het bijbehorende boek
Paul McCartney: The Lyrics opende op 5 november 2021 en ondersteunde de publicatie van het gelijknamige boek, waarin Paul afgelopen najaar een selectie van 154 liedjes presenteerde, die hij in de periode 1956-heden schreef. Ongetwijfeld hebben velen van jullie de twee banden in de harde kartonnen cassette inmiddels in de boekenkast staan. Een prachtig kijk- en leesboek, vol foto's, persoonlijke verhalen en dus die songteksten. Fab4Cast wijdde er eind vorig jaar al een mooie en informatieve bespreking aan, waarbij ook Yorick van Norden te gast was. 

Van potlood, naar zwart naar rood
Zoals Paul in dat boek zijn leven aan de hand van zijn songteksten vertelde, zo vormde de bescheiden expositie in de British Library ook een kijkje in het leven van McCartney. Wel een heel bescheiden kijkje, moet ik zeggen, aan de hand van enkele teksten en foto's (van Michael McCartney en Linda McCartney). Toch is het altijd bijzonder om met je neus op het werk van de meester te kunnen staan. We zagen hoe Paul voor Here, There and Everywhere met een potlood begon te krabbelen, waarna hij overstapte op een zwarte pen en eindigde in rode inkt. De jonge songwriter die een tekst start, weglegt en weer oppakt. Vol doorhalingen en alternatieve zinnen en woorden. Je hoort er meer over in de podcast die we tijdens de bezichting opnamen.

Netjes uitgeschreven
Niet alle songteksten waren de originele versies, die echt tijdens het componeren tot stand waren gekomen. Althans, zo leek het ons. Bij Here, There and Everywhere, maar ook bij Jenny Wren en Pipes of Peace was dat wel het geval. Dubbel beschreven blaadjes, doorhalingen, uit een schrift of notitieblok gescheurd. Maar de keurig uitgeschreven teksten van Yesterday en Hey Jude konden onmogelijk de oorspronkelijke versies zijn. Wel netjes uitgeschreven door de Meester, maar haast zeker in een later stadium. Misschien tijdens het opnameproces, misschien nog later, misschien... speciaal voor deze expositie? We weten het niet. In elk geval kwamen alle teksten uit het MPL-archief dat al jaren minutieus door McCartneys archiefteam wordt beheerd. Die inspanningen betalen zich vooral uit in het boek, minder in de expositie.  [video]

The famous Beatle Paul McCartney
Sfeervol was het wel, in de hal van de British Library. Terwijl we naar Pauls handschriften tuurden passeerde een bibliothecaris met een schoolklas. Meisjes en jongens van een jaar of zeven. "This is from the famous Beatle Paul McCartney, but you probably won't know him," lichtte de bibliothecaris toe, terwijl ze een armgebaar richting de panelen maakte. De kinderen wierpen er een snelle blik op, maar moesten verder. Zij waren daar niet voor Paul. Toch maakte het me blij dat jonge kinderen in Engeland al jong in contact gebracht werden met hun rijke (literaire) geschiedenis.

Shakepeare, Wilde en Lennon
Die rijke geschiedenis was ook zeker te vinden in de naastgelegen schatkamer van de British Library. We namen er nog een kijkje, nadat we alles bij McCartney gezien hadden. Een zwak verlichte ruimte, vol vitrines met de meest spectaculaire selectie handschriften uit de (Britse) geschiedenis. Ook daar was een vitrine gereserveerd voor The Beatles. Terecht. Ze lagen er tussen Shakespeare, Oscar Wilde, Hildegard von Bingen en Frédéric Chopin. Zo zagen we de originele tekst van A Hard Day's Night, die John Lennon op de achterkant van een verjaardagskaart voor Julian pende. Net als In My Life, waarin hij oorspronkelijk melding maakte van zijn herinneringen aan Penny Lane, en... een nooit gebruikte songtekst uit 1967 van George Harrison. Ook zagen we Macca's Michelle, nog voordat hij er de Franse passages aan toevoegde. Nieuwsgierig? Ook naar de rest van onze Mad Day Out in Londen? Zet even lekker onze podcast op!