Een rondje Beatlesnieuws: George Harrison 77, Fab4Cast back on track, Simon Posthuma overleden, Macca in Metuchen

Deze week was er het nodige nieuws in Beatlesland. Af en toe vind ik het fijn om even wat samen te vatten in de blog. Dus: vandaag weer eens een rondje langs de Beatlesvelden!

77ste geboortedag van George Harrison

Al ontviel George ons op 29 november 2001, iets moois als een geboortedag blijft altijd bestaan. Zo herdachten we afgelopen week dat George Harrison 77 jaar geleden geboren werd. Zoals elk jaar komt daarbij altijd weer ter sprake of dat op 24 of juist op 25 februari 1943 was. Feit is dat George ergens rond middernacht werd geboren en dat men in Engeland de klokken in die periode een uur terug zette, schreef Olivia Harrison deze week op Instagram. Daar reageerden ook weer mensen op, met de uitleg dat de klokken in die periode zelfs twee uur terug waren gezet (Double Daylight Saving Time, durend tot 15 augustus 1943), dus dat George sowieso op 24 februari geboren zou zijn. 

Te vroeg of te laat?

Hoe dan ook, het blijft altijd een beetje een mysterie wanneer George Harrison ter wereld kwam. Zelf hield hij dat raadsel met de nodige humor in stand. Wie hem op 24 februari feliciteerde, kreeg van George te horen dat hij pas de volgende dag jarig zou zijn. Wie George op 25 februari het beste wenste, kreeg van hem het antwoord dat hij de dag ervoor jarig was geweest. Volgens weduwe Olivia vierde George zijn verjaardag zelf altijd op 25 februari. Het blijft allemaal een grote grap natuurlijk.

Liverpool eert George Harrison met Woodland Walk

De 77ste geboortedag van de Beatlesgitarist was voor de stad Liverpool aanleiding tot het openen van een speciale wandelroute, ter nagedachtenis aan George Harrison. De route is er nog niet, maar wordt in overleg met de erven Harrison samengesteld. Het initiatief voor de wandelroute komt van burgemeester Joe Anderson, die een ongebruikt stuk grond in Allerton, in het zuiden van de stad, op het oog heeft. Het terrein, dat zich dichtbij de wijk Wavertree bevindt, bestaat uit een mix van grasland en bos. Langs de route komen installaties en kunstwerken. De Liverpoolse burgemeester zocht contact met de familie Harrison, die het plan van harte ondersteunt. In het park komt tevens een nature classroom waar kinderen over de natuur kunnen leren.


Het park gaat open in 2021
Het gebiedje bevindt zich dicht bij de wijk waar Harrison opgroeide. Weduwe Olivia noemde het idee voor een park zeer passend, gezien de enorme liefde voor tuinieren die George tijdens zijn leven had: "I don’t think there is any better way to commemorate him in Liverpool than with a garden which can become a place of tranquillity and reflection for everyone." Het park moet in het voorjaar van 2021 toegankelijk zijn voor het publiek. Ondertussen mogen kunstenaars ontwerpen insturen, geïnspireerd op het leven en het werk van George Harrison. Ik ben benieuwd!

Fab4Cast back on track

Ja en toen dreigde even het doek te vallen voor Fab4Cast. Wegens steeds strenger toezicht op het delen van auteursrechtelijk beschermd werk, moesten eerder deze maand al alle afleveringen van Spotify verwijderd worden. Ook Soundcloud moest er aan geloven. Hoewel er natuurlijk begrip voor is dat auteursrechtelijk beschermd werk, ook dat van The Beatles, niet misbruikt of geëxploiteerd mag worden, is het ook zuur dat juist deze podcasts moesten verdwijnen. Iedereen weet en begrijpt dat Fab4Cast een niet-commerciële podcast is, die als doel heeft kennis te verspreiden over de culturele erfenis (in de breedste zin van het woord) die The Beatles de wereld hebben nagelaten. Uitleg, analyses en kennisdeling staan centraal. Daarbij is het gebruik van de muziek onontbeerlijk. Als blogger voelde ik me de afgelopen week al "geamputeerd", zonder de podcast als evenknie. Voorlopig is er een goed nieuw platform gevonden via Mixcloud. Hoe het wel mogelijk is daar verder te gaan en te luisteren, zal het team van Fab4Cast binnenkort toelichten. Ik ben in ieder geval enorm blij dat de kennisdeling rond The Beatles niet stopt en dat we de trouwe en enthousiaste community rond Fab4Cast in stand kunnen houden met elkaar. Ook ik wil jullie bedanken voor alle steun en hartverwarmende reacties voor hen, de afgelopen week. 

Simon Posthuma overleden
Gisteravond werd bekend dat Simon Posthuma op 81-jarige leeftijd is overleden. Tussen de kunstenaar en The Beatles bestaat uiteraard een belangrijke connectie. Daarover schreef ik al eens een column, die je hier terug kunt lezen. Maatje Ron Bulters van Beatlesfanclub.nl sprak Posthuma enkele jaren geleden. Lees het interview hier terug.

Macca in Metuchen

En waar hangt Good Ol' Macca uit these days? Juist, in de plaats Metuchen, zo'n 50 kilometer ten zuidwesten van New York City. Op zondagmiddag 23 februari werd hij door voorbijgangers, al wandelend door de hoofdstraat, gespot. Ene John Manzo, eigenaar van een plaatselijk cateringbedrijf, zag Macca wandelen en foto's maken. De cateraar dacht vast zoiets als "holy moly", minderde vaart en liet zijn autoraam zakken. Hij vroeg Paul om een foto en kreeg toestemming er eentje vanuit de auto te maken. Natuurlijk kon Manzo het niet laten te vragen wat Macca in hemelsnaam in Metuchen moest. Paul antwoordde dat zijn vrouw Nancy er gewoond had. Hij kwam er dus even een kijkje nemen. Klinkt plausibel. Ik stel me dan altijd voor hoe het zou zijn, als ik hier in de contreien van Deventer, door een dorp als Schalkhaar of Lettele fiets en ineens Paul McCartney zou zien wandelen. Toch wel apart hè? Zo moet dat ook voor John Manzo geweest zijn. Die beëindigde het gesprek met de woorden: "You're awesome!" waarop McCartney naar hem terugwees en antwoordde: "You're awesome!" De Beatlesfan vertelde de pers dat het bezoekje van McCartney de afgelopen week the talk of the town was. Het bleef nog lang onrustig in Metuchen.

Paul McCartney, zondagmiddag 23 februari 2020 in Main Street, Metuchen,
met toestemming gefotografeerd voor de Buttery Bake Shoppe.

Over Girl en de Griekse muziek die John Lennon beïnvloedde

Als ik de eerste seconden van het Beatlesnummer Girl hoor, benemen ze me als luisteraar bijna de adem. Ben ik de enige, of herkennen jullie deze reactie bij dit specifieke liedje? Misschien is het de stem van John Lennon, of het plotselinge begin. Met de eerste regels word je als luisteraar direct het nummer ingezogen: is there anybody going to listen to my story... Je spitst je oren, dat verhaal wil je inderdaad wel horen.

Eén van de sleutelnummers van Rubber Soul

Girl was het laatste nummer dat The Beatles opnamen voor hun elpee Rubber Soul, waaraan ze in de herfst van 1965 een aantal weken intensief werkten. Die sessies kwamen in de tweede week van november tot een eind. Het album moest in productie, om overal op tijd onder de kerstboom te liggen. Met de warme, akoestische sound is Girl één van de sleutelnummers van het geliefde Rubbel Soul-album. McCartneys basgitaar uitgezonderd, werd Girl volledig met akoestische instrumenten ingespeeld. De meerstemmige zang en bijzondere achtergrondvocalen maken van het nummer, dat slechts tweeëneenhalve minuut duurt, een intense luisterervaring. 

Een afhankelijke of onafhankelijke vrouw?

In Girl lijkt John Lennon op zoek te zijn naar zijn ideale vrouw die voor hem een mix vertegenwoordigt van afhankelijkheid (When I think of all the times I tried so hard to leave her, she will turn to me and start to cry) en onafhankelijkheid (When you say she's looking good, she acts as if it's understood, she's cool). In 1980 zou Lennon in een interview met Rolling Stone Magazine terugblikken op het schrijfproces. Daarbij noemde hij de Girl, over wie het nummer handelt, een droomvrouw die slechts in zijn fantasie bestond en die hij enkele jaren later in Yoko Ono daadwerkelijk vond.

Het vraag- en antwoordspel van Lennon en McCartney

Het is algemeen bekend dat Lennon en McCartney elkaar als songschrijvers enorm inspireerden en uitdaagden. Na het horen van McCartneys folk-achtige Michelle, zou Lennon met Girl zijn eigen variant op het thema hebben willen schrijven. Hoewel Paul McCartney al jaren met het Michelle-thema onder zijn arm liep (en het vast vele malen tokkelde), werd het fransige liedje een week eerder in EMI Studio 2 door The Beatles opgenomen. Lennon antwoordde McCartney met een nummer dat eerder op de Oost-Europese, in het bijzonder Griekse, volksmuziek gestoeld was. Zijn inspiratie leek daarbij niet alleen van Paul te komen, maar ook van iemand anders.

Lennon en McCartney in november 1965
bij de tv-special "The Music of Lennon and McCartney"

Griekse melodielijntjes

Op 16 juli 1963 waren The Beatles te gast bij BBC Radio en namen zij het nummer The Honeymoon Song op. Dat liedje was in 1959 het themanummer van de film Luna de Meil, uitgevoerd door Marino Marini and his Quartet). McCartney wist wel raad met de zoetgevooisde vocalen. In de traditie van Besame Mucho en A Taste of Honey legden The Beatles ook dit staaltje amusementsmuziek vast. George Harrison kopieerde daarbij de wat Grieks aandoende gitaarlijntjes, die zo op een bouzouki gespeeld hadden kunnen worden. De Griekse connectie was niet toevallig. The Honeymoon Song werd geschreven door Mikis Theodorakis, die in 1964 nog meer bekendheid zou verwerven met zijn arrangementen voor de film Zorba The Greek. In onderstaande filmpjes kun je horen hoe Theodorakis' versie van The Honeymoon Song klonk en wat The Beatles er bij de BBC van maakten. Het liedje liet Paul McCartney overigens niet los. Hij produceerde het ook voor Mary Hopkins album Postcard in 1969.

Adem in, adem uit

Blijkbaar bleef dat Griekse thema ook in John Lennons herinneringen rondzwerven, toen hij naar een arrangement zocht voor Girl. Behalve die folky gitaarlijntjes bevat Girl ook mooie muzikale overgangen, waarbij de coupletten in C-mineur overgaan naar de refreinen in Eb-majeur. In de achtergrondzang schepten The Beatles er genoegen in voor de luisteraar het midden te houden tussen ti-ti-ti-ti en tit-tit-tit-tit, waarbij het aannemelijk is dat er melige opzet in het spel was. Het inademen na het zingen van Girl bleek ook een originele vondst. Zoals ik al schreef: adembenemend mooi.

Waarom The Beatles in juni 1965 halfvolle zalen trokken

Wanneer we terugblikken op de carrières van grote bands als The Beatles, ABBA en Queen, zijn we geneigd te denken dat de successen zich voor de muzikanten opstapelden, dat hun bestaan als band één grote triomftocht was. Onlangs las ik weer eens dat ABBA nog na de Eurovisie-winst moest ploeteren om nieuwe hits te scoren. Ook Queen maakte als band begin jaren '80 een moeilijke periode door, waarna de leden zich herpakten en het succes weer terugkeerde. The Beatles hadden het eind juni 1965 ook wel even gehad, toen hun tournee door Frankrijk, Italië en Spanje niet bepaald van een leien dakje ging. Wat was er aan de hand?

Milaan, 24 juni 1965

Twee weken, acht steden, vijftien concerten

Het voorjaar van '65 had voor The Fab Four grotendeels in het teken gestaan van het project Help! Opnamen voor de film en de soundtrack wisselden elkaar af. De groep reisde naar de Bahama's en Oostenrijk om scènes aan zonnige stranden en op besneeuwde heuvels te filmen. Ook in Londen en directe omgeving werden de mannen gefilmd. Toen half juni zowel de film als de soundtrack grotendeels opgenomen waren, werd het tijd om Zuid-Europa wat aandacht te geven. Althans, dat moet manager Brian Epstein gedacht hebben, toen hij een groot aantal concerten voor The Beatles vastlegde, te beginnen in Frankrijk.

In Frankrijk kregen The Beatles een tweede kans

De relatie tussen The Fab Four en de Fransen was niet bepaald warm te noemen. Anderhalf jaar eerder bleek de kloof tussen vier Britse muzikanten en het Franse society-publiek lastig te overbruggen. Op zondag 20 juni 1965 leken The Beatles aanzienlijk beter contact te krijgen met hun toehoorders in het Parijse Palais des Sports. Zowel het middag- als avondconcert werd door de Franse media opgenomen, waardoor we een goed beeld krijgen van het enthousiasme vanuit het publiek. De kop was eraf. Op de 22ste vloog de band naar Lyon voor twee avondconcerten in het Palais d'Hiver. Twee concerten op één avond. Tegenwoordig zou zoiets ondenkbaar zijn, maar de sets van The Beatles waren compact. Ging je naar zo'n concert, dan kreeg je een stuk of twaalf nummers te horen. Vaak deelden The Beatles het podium met andere, soms plaatselijke, sterren. 

Een korte wandeling door een park in Parijs

Stadions en een filmtheater

Per trein legden de jongens de afstand tussen Lyon en Milaan af en op 24, 25, 27 en 28 juni speelden The Beatles respectievelijk in Milaan, Genua en Rome. In Italië werd duidelijk dat er iets vreemds aan de hand was. Terwijl The Beatles bijna nooit moeite hadden om hun kaarten uit te verkopen, speelden ze in Italië voor zalen die soms nog niet voor de helft gevuld waren. In Milaan zagen 7000 toeschouwers de band 's middags optreden, gevolgd door 20.000 mensen die het avondconcert bezochten. Als je bedenkt dat het Vélodrome Vigorelli een capaciteit van 22.000 bezoekers had, is dat op zijn minst opmerkelijk te noemen. In Genua, waar The Beatles ook per trein arriveerden, zagen slechts 5000 toeschouwers The Beatles in het Palazzo dello Sporto (capaciteit: 25.000) optreden. In Rome, tenslotte, speelden The Beatles vier keer in twee dagen, nooit voor een uitverkocht Teatro Adriana [8 mm-beelden]. Wat was hier aan de hand?

Gebrekkige promotie en moordende hitte

In het zeer goed geschreven 'Can't Buy Me Love: The Beatles Britain and America' van Jonathan Gould (schaf dat boek aan!) las ik dat deze tour, die gedurende twee weken uit vijftien concerten in acht steden bestond niet goed gepromoot was. Bovendien was het die maand enorm heet in Milaan en Genua. The Beatles speelden in sportparken waar het 's middags buiten in de brandende zon niet te harden was. In Rome was de concertlocatie wél binnen, in een filmtheater. Daar ontbrak echter de airconditioning, waardoor de hitte ook moordend moet zijn geweest. Bovendien maakten de kranten melding van de relatief hoge ticketprijzen. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden, kun je zeggen. Als ik naar de beelden van Milaan kijk, die op donderdag 24 juni werden geschoten, zie ik The Beatles in de brandende hitte opkomen in dikke zwarte pakken. Paul zingt She's A Woman, Ringo slaat werktuiglijk de beat. Het publiek bevindt zich op grote afstand. Hoe zou dit voor The Fab Four geweest zijn? [video]

Een vocaal vermoeide Lennon

Vanuit Italië staken The Beatles nog even over naar Nice, voor een enkel concert in het Palais des Expositions, waarna de karavaan naar Madrid en Barcelona trok. Daar stonden The Beatles in grote arena's waar normaliter stierengevechten werden gehouden. Ik vond deze geweldige [beelden], die ons mee terugnemen naar het Madrid van 2 juli 1965. We zien het Spaanse publiek in gespannen afwachting van het fenomeen uit Engeland: Los Beatles. Als de band het podium betreedt, klinkt het bekende, uitzinnige gejoel. De Spanjaarden zijn los en hun geschreeuw wordt beantwoord door de Fab Four, die Twist en Shout inzetten. We horen een vocaal vermoeide John Lennon en ook hier zijn, met name op de beelden bij het tweede nummer (I Feel Fine) de lege plekken op de tribunes te zien. Het werd tijd om naar huis te gaan, waar promotie-interviews voor de film Help! wachtten en binnen twee weken de koffers voor de Amerikaanse zomertour gepakt moesten worden.

De wonderlijke levensloop van Wings-drummer Joe English

Als ik denk aan de geweldige concertfilm Rockshow, dan heb ik daarbij twee sterke associaties. Als eerste: Paul McCartney op de toppen van zijn vocale kunnen. Op weg naar de 'midden dertig' en met de nodige afgelegde zangkilometers, klonk McCartneys stem beter dan ooit. Het was er allemaal nog: de hoogte, de diepte, het fluweel en het schuurpapier. Ik kan naar de film blijven kijken en luisteren zonder er ooit genoeg van te krijgen. Maar er is nog een reden waarome Rockshow een genot is om naar te kijken: Joe English. De drummer die Wings in het midden van de jaren '70 kwam versterken, heeft qua spel en uitstraling altijd iets speciaals voor mij gehouden. Herkenbaar?

Joe English volgde sportschoolfan Geoff Britton op

Ten tijde van de opnames voor Rockshow, tijdens de grote tournee waarmee Wings Groot-Brittannië, Europa, Australië, de VS en Canada aan deed, zat drummer Joe English al stevig in het zadel. Of Paul McCartney spijt had van de wissel met drummer Geoff Britton betwijfel ik. Britton had vanaf april 1974 amper een jaar bij Wings gespeeld, toen hij begin 1975 werd opgevolgd door English. 

Het had niet zo geklikt tussen de sportieve gezondheidsfreak Britton en de rock 'n' rollers van Wings. Britton ging liever naar de sportschool dan dat hij blowend en drinkend op de bank ging zitten. Toen de sessies voor het Wings-album Venus and Mars zich inmiddels verplaatst hadden van Londen (Abbey Road Studio's) naar New Orleans (Sea-Saint Studio's) werden de spanningen tussen Britten en de overige Wings-leden onhoudbaar. De drummer werd ontslagen en Paul McCartney moest op zoek naar een opvolger.

English had kind noch kraai

De Amerikaanse drummer Joe English (Rochester, New York, 7 februari, 1949) reageerde op een advertentie, kwam opdraven bij de auditie en stond in januari 1975 onverwacht oog in oog met Paul McCartney. Tony Dorsey, die inmiddels trombone voor Wings speelde en als arrangeur optrad tijdens de Venus and Mars-sessies kende deze Joe English wel en beval hem warm aan bij McCartney. English had met The Jam Factory zelfs nog in het voorprogramma van The Jimi Hendrix Experience gestaan. Zijn drumstijl was swingend en creatief. Hij zou een prima opvolger voor Geoff Britton vormen. English kon op zijn beurt wel een positieve wending in zijn leven gebruiken. Hij zat financieel aan de grond en was door zijn vrouw en kinderen verlaten. 

Vol vuur met de open drumhouding

De komst van Joe English brachten de tot nu toe moeizaam verlopen Venus and Mars-sessies weer in een stroomversnelling. Wings zat weer in de flow. De band verplaatste zich naar Los Angeles (Wally Heider Studio's) en completeerde het album. Gesterkt door de goede verkoopcijfers van het album Band On The Run, dat bovendien met twee Grammy's onderscheiden werd, durfde McCartney het aan een wereldtournee te plannen. En zo reisde Joe English met Wings de wereld over. Gedurende 66 concerten, die veelal in grote arena's en stadions plaatsvonden, vormde hij 'ineens' samen met Paul McCartney de ritmesectie van Wings. Rechts van hem stond een ronkende blazerssectie, waarvan Tony Dorsey deel uitmaakte. In de filmopnamen van de concerten zien we de charismatische English vol vuur en met de door linkshandige drummers af en toe gebruikte open speelhouding de sterren van de hemel spelen [video]:

Joe English bleek een prima zanger

Het is ook Joe English die we horen drummen op het album Wings At The Speed Of Sound, dat in twee fases (eind 1975 en begin 1976) werd opgenomen. Ook trad English op dat album op de voorgrond als zanger. Zijn zangkunsten werden opgemerkt door McCartney, tijdens de sessies in de Abbey Road Studio's en dat leverde English de eer op de leadzang op het nummer Must Do Something About It voor zijn rekening te mogen nemen. [video] De drummer bleek over een goede zangtechniek te beschikken. Met zijn Amerikaanse accent en prettige timbre hadden zijn vocalen niet misstaan in een band als The Eagles. Achter Joe's vriendelijke stem, goedlachse verschijning en swingende drumpartijen bleek echter wel een geheim schuil te gaan. 

Hoestdrankjes en heroïne

Tijdens het Engelse deel van de Wings-tournee ontdekte saxofonist Howie Casey dat English verslaafd was aan een bepaald soort hoestdrank, die in het Verenigd Koninkrijk bij de drogist te koop was. In tegenstelling tot in Amerika, waar de bestanddelen wellicht onder de opiumwet vielen. English ging als een tierelier op de hoestdrank en het leek zijn muzikale prestaties met Wings niet negatief te beïnvloeden. Later vertelde English dat hij zijn Wings-gage ook regelrecht verbraste aan grote hoeveelheden heroïne, waarvan hij soms een etmaal 'out' ging. Ik las dat English tijdens de Wings-tournee drie keer een overdosis heroïne nam. Wat zet dat zijn vrolijke en energieke verschijning op de Rockshow-beelden in een ander daglicht. Wat was er achter de schermen eigenlijk sprake van een tragedie. 

Joe werd een herboren christen

English bleef nog tot 1977 aan Wings verbonden, waarbij hij nog betrokken was bij de sessies voor het album London Town en de single Mull of Kintyre en Girls School. Hij woonde, samen met de overige leden van Wings enige tijd op de boerderij van de McCartneys in de Schotse hooglanden, maar zijn verborgen drugsverslaving en chaotische privéleven dreven hem terug naar Amerika. Ook voelde Joe zich in artistiek opzicht te beperkt, in het bijzijn van McCartney. Tegen de pers zou Paul later verklaren dat zijn Amerikaanse drummer niet had kunnen aarden in Schotland en Engeland. Na enkele jaren van drugsproblemen begon English als herboren christen aan een nieuwe levensfase. Als zanger en drummer van de Joe English Band (en later in andere bands) nam hij een aantal christelijk getinte albums op. Luister maar eens naar Lights To The World uit 1980, dat productie-technisch best heel prettig klinkt: [video]

In het kerkkoor

Eind jaren '90 moest English zijn drumstokken aan de wilgen hangen. Door chronische problemen met zijn enkels, was het niet langer mogelijk als drummer actief te blijven. Tegenwoordig woont hij in Noord-Carolina en is hij lid van de Word of Faith Fellowship. In het koor, dat aan de evangelische stroming verbonden is, kunnen we zijn mooie stemgeluid nog horen. Hoe zou English, inmiddels 71 jaar, nog klinken? Zou hij, als lid van zijn sektarische geloofsgemeenschap (brrrrr), nog wel eens terugdenken aan die Wings-rollercoaster waar hij midden jaren '70 in belandde? Hoe dan ook, voor mij blijft Joe English de meest iconische drummer die Paul McCartney ooit wist te strikken, al is het contrast met die jaren '70 inmiddels wel erg groot geworden. Kijk en luister naar Joe English die we rechts in beeld zien [video]. Wow:

Hoe The Beatles in februari ´64 weer voet op Britse bodem zetten

In de vroege ochtend van zaterdag 22 februari 1964 landden The Beatles op London Airport. Ze waren die dag ervoor van Miami naar New York gevlogen en na een korte tussenstop op het vliegtuig terug naar Good Old England gestapt. Op dat moment had de band er twee enerverende weken in de VS opzitten. Een zegetocht, die op 7 februari was begonnen met een glorieus onthaal op JFK Airport in New York. Daarna hadden de optredens en interviews zich als een lange slinger aaneen geregen. Veel tijd om bij te komen van die drukke weken én de jetlag was er niet bij. Manager Brian Epstein bleef kolen op het vuur scheppen en de Beatles-express reed in volle vaart verder.

Een reportage van een kwartier
De terugkeer van The Beatles op Engelse bodem was groot nieuws. Engeland was trots en de Britse televisie pakte dan ook stevig uit om verslag te doen de thuiskomst van "four remarkable young men from Liverpool". Achternamen waren eigenlijk niet meer nodig, al werden John, Paul, George en Ringo nog met naam en toenaam genoemd. The Beatles waren hard op weg Britse pop royalty te worden. Amerika was als een blok voor de jongens uit Liverpool gevallen, maar nu was het hoog tijd voor de behouden thuiskomst, op die ijskoude zaterdag in februari 1964. Welcome home, boys! De BBC schoot beelden van een landend vliegtuig, straight from New York, en wist de vier even voor de microfoon te krijgen. Er moest even gemonteerd worden, maar op zaterdagmiddag kon Engeland tijdens het vaste sportprogramma Grandstand kennisnemen van de thuiskomst van The Beatles. Een gebeurtenis die ruim 13 minuten televisie-aandacht kreeg. Geniet mee van de fantastische beelden [video]:

Puur geluk op een koude zaterdagochtend in 1964
Ik bekeek de reportage met een glimlach en toch ook wel met lichte ontroering. Meisjes die, via de verslaggever hun liefde voor The Beatles verklaarden (met name George Harrison was populair) en een schattig jochie dat naar het vliegveld gekomen was omdat het zijn kans was om op televisie te komen. The Beatles vond 'ie ook goed, hun kapsels nog beter. Wat me ontroerde aan de beelden was de pure sensatie die er uitging van de terugkeer van de band op Britse bodem. De pers die de vliegtuigtrap op snelde, zodra de deuren open gingen, het gejoel, de nog steeds wat overdonderde reactie van vier jonge jongens voor wie elke dag een nieuw avontuur was. Niemand kon nog thuis, via social media vanaf de bank meekijken en er duizenden meningen over verspreiden. Nee, dit was puur geluk op een vliegveld, op een koude zaterdagochtend in het jaar 1964. Ik had er bij willen zijn.


Elpees onder de arm
Die februarimaand brachten The Beatles hun Britse beat naar de overkant van de Atlantische Oceaan, maar haalden ze er op hun beurt ook fijne muziek vandaan. Bij het kijken van de beelden zag ik George en Paul één of meer elpees onder hun arm klemmen. Nieuwe, breekbare schatten die niet gemakkelijk in een koffer of reistas pasten, die bovendien niet mochten beschadigen of breken. Dus werden ze hoogstpersoonlijk door de jongens meegedragen. Welke albums zouden The Beatles tijdens hun Amerikaanse trip gekocht hebben? Was het de muziek van Bob Dylan of die van damesgroepen van het Motown-label, zoals The Supremes en Martha and the Vandellas, die allemaal nieuwe albums uit hadden in februari 1964. Wanneer Paul McCartney de vliegtuigtrap af is, zien we vanuit de verte een albumhoes. Ik moet ineens aan Piet Schreuders denken, voor wie dit detectivewerk gesneden koek is. Misschien zijn er meer mensen die de albumhoes herkennen. Ik ben benieuwd!

Tomorrow Never Knows
In het ontspannen interview dat The Beatles na de landing met David Coleman hadden, spraken ze nog mild over de eerste verschijnselen van Beatlemania in de VS. George Harrison klaagde dat de akoestiek van de grote concertlocaties (Carnegie Hall en het Washington Coliseum) een stuk slechter was dan die van de theaters waarin ze gewend waren te spelen. Ringo vertelde dat er ongevraagd een pluk haar van zijn achterhoofd was geknipt. Ook legde hij uit dat de jonge fans blij zijn met een handtekening, maar dat de oudere garde in Amerika een stuk aanhoudender is. Verbazing won het in dit stadium nog van ergernis. Elke dag zat nog vol nieuwe avonturen. Wat morgen zou brengen, kon niemand nog voorspellen, vatte Ringo hier al samen met de gevleugelde uitspraak Tomorrow Never Knows, die uiteraard een bijzonder staartje zou krijgen. In het gesprek over hun avonturen in Miami, waar The Beatles tijdens hun tweede week verbleven, vertelde Ringo dat hij 'the docks' aan de waterlijn miste. Je kunt een jongen uit Liverpool halen, maar Liverpool nooit uit.....juist.


Wachtend op het vliegtuig uit New York
Ook Pathé deed iets met de beelden van de thuiskomst. We krijgen het authentieke Pathé-, danwel Polygoon-gevoel wanneer we voice over Bob Danvers Walker de beelden horen beschrijven [video]

Ik zag tieners die zich al diep in de nacht op het Londense vliegveld hadden verschanst, slapend, wakend, wachtend op het vliegtuig uit New York dat zich door de dageraad en het ochtendgloren zou duwen, als een stip aan de horizon, het vliegtuig dat hun verlossers thuis zou brengen. Ik zag de agenten de hekken overeind duwen, tegenwicht bieden, tot die hekken het niet meer hielden. Ik zag de fotografen geconcentreerd hun camera´s in stelling brengen, wachten tot het perfecte moment.

The Beatles kind of gave their nervous systems
Na de persconferentie volgden de beelden waarop te zien is hoe The Beatles het vliegveld probeerden te verlaten. Ze zijn haast beangstigend, als je in de laatste minuut van de reportage ziet hoe moeilijk het voor hen was de taxi te bereiken. Zonder zelf verscheurd te worden door enthousiaste aanhangers. Eigenlijk was het in februari 1964 allemaal nog maar nét begonnen. Er zou nog zoveel volgen, van hysterie tot agressie. Je begrijpt waarom George Harrison jaren later in de Anthology-documentaire vertelde: The Beatles kind of gave their nervous systems. They used us as an excuse to go mad, the world did, and then blamed it on us. In februari ´64 kon hij die conclusie nog niet trekken en keek hij met drie andere jongemannen vol verbazing naar de film waarin hij was beland.