Long Long Long: hoe een resonerende wijnfles ons de koude rillingen bezorgt in een nummer van The Beatles

Wat ik zelf nog wel eens vergeet, is dat George Harrison in 1968 een heel bescheiden maar mooi nummer aanleverde voor The White Album. Een nummer dat altijd in de schaduw is blijven staan van While My Guitar Gently Weeps, dat op dezelfde plaat verscheen maar meer bekendheid kreeg. Ik zou daarom deze week graag iets willen schrijven over de haast vergeten Harrison-track Long, Long, Long.


Tussen het geweld van Lennon en McCartney
Wie The White Album nog als elpee op de draaitafel legt, komt Long, Long, Long tegen aan het eind van kant 3. Een oase van rust na het geweld van het hard rockende Helter Skelter van Paul McCartney. Wie streamt of de cd draait, vindt daarna het politiek getinte en tekstueel uitgesproken Revolution I van John Lennon. In allerlei opzichten vormt Long, Long, Long van George Harrison hier een contrast met het werk van Lennon en McCartney en dreigt het in al zijn subtiliteit over het hoofd te worden gezien.

George Harrison, 7 oktober 1968

De driekwartsmaat van Dylan
George vertelde dat Bob Dylan hem erg inspireerde met diens Sad Eyed Lady Of The Lowlands. Een lang uitgesponnen wals van het befaamde Blonde On Blonde-album dat Dylan in mei 1966 had uitgebracht. Het was met name de akkoordenprogressie in het refrein die Harrison aansprak en wie het Dylan-nummer draait, hoort een duidelijke parallel tussen Long, Long, Long en Dylan's Sad Eyed Lady. Blijkbaar beviel het schrijven van een wals George Harrison ook, want voor het album Let It Be zou hij later opnieuw een nummer in driekwartsmaat aanleveren: het sierlijke I Me Mine. Wellicht was het allemaal de invloed die Dylan op Harrison had.

George Harrison en Bob Dylan in 1968

Zoektocht naar het goddelijke
Zoals veel Harrison-nummers kan Long. Long, Long op twee manieren beluisterd worden. Met profane of met religieuze oren. Het mooie is, dat de liedjes op beide manieren 'werken'. Voor George was Long, Long, Long als een rechtstreekse ode aan de God die hij gevonden had. The 'You' in Long, Long, Long is God, aldus Harrison in zijn autobiografie I, Me Mine uit 1980. In het nummer omschrijft hij het zoeken en vinden van een geliefde, ofwel zijn God. Now I can see you, be you. How can I ever misplace you, how I want you. Oh I love you, you know that I need you. Ooh I love you. Gezongen als wals, heeft het nummer alle kenmerken van een tedere Harrison-compositie.


Lennon had andere dingen te doen
De opnames voor Long, Long, Long begonnen op 7 oktober 1968. John Lennon, die twee dagen later 28 zou worden, was die dag niet aanwezig in de studio. Hij werd erg in beslag genomen door zijn nieuwe leven met Yoko Ono. In die periode schoot het stel de befaamde naaktfoto voor de hoes van hun experimentele album Two Virgins en ruim een week later werden John en Yoko gearresteerd voor drugsbezit. Vreemd genoeg bemoeide Lennon zich vrijwel nooit met de opnames van George Harrison-nummers. John zou zich een dag later, op 8 oktober, wel weer melden voor de opnames van I'm So Tired.

De hele nacht door
Op die maandag de 7e oktober, in de nadagen van de White Album-sessies verzamelden George, Paul en Ringo zich in Studio 2 aan Abbey Road om aan  Long, Long, Long te werken. De sessie startte 's avonds en zou pas om 7 uur de volgende ochtend eindigen. Zoals vaker met George Harrison-nummers kostte het veel tijd om Long, Long, Long goed op te nemen. Die avond en nacht namen Harrison, McCartney en Starr maarliefst 67 takes op. Daarbij begeleidde George zichzelf op akoestische gitaar, zat Paul achter het Hammond-orgel en Ringo achter zijn vertrouwde drumkit. De volgende dag werden daar nog bas, piano (door Chris Thomas), een extra akoestische gitaar en leadgitaar aan toegevoegd. Ook zong Paul extra backing vocals.

Intrigerend eind
Ronduit vervreemdend en haast beangstigend klinkt het einde van Long, Long, Long. Ik krijg er altijd een beetje de kriebels van. Dat vreemde einde kwam in eerste instantie toevallig tot stand. Bij het Hammond-orgel dat Paul in Studio 2 bespeelde, stond een fles Blue Nun-wijn op een Leslie-speaker. Deze Duitse wat zoetige wijn was in de jaren '60 enorm populair in Engeland en Amerika en Paul, George en Ringo hadden er ongetwijfeld een glas of wat van gedronken tijdens hun nachtelijke opnamesessie.

Een Blue Nun-etiket uit de jaren  '60

Resonerende fles
Toen Paul een bepaalde noot op het orgel aansloeg, begon de fles op de Leslie-speaker te resoneren. De aanwezigen vonden het een interessant geluid. Er werd een microfoon bij de fles geplaatst en het experiment werd nogmaals uitgevoerd en nu goed opgenomen. Samen met een roffel van Ringo's snare, een huilerige uithaal van George, krijgen we een vreemde luisterervaring. George besloot de geluidscollage met een G-mineur11 op zijn Gibson. Ons in verbazing achterlatend: [filmpje]