Zou het de mildheid van de ouderdom zijn geweest? Commercie of nieuwsgierigheid? Of misschien een brug naar jongere generaties? Twee weken geleden verscheen het album McCartney III Imagined waarvoor Paul McCartney andere, jongere (al heb je dat al snel) artiesten uitnodigde zijn nummers in een fris jasje te steken. Liedjes die zelf nog maar recent het levenslicht zagen, met de release van McCartney III: Macca's rockdown/lockdown-plaat die op 18 december 2020 verscheen.
Alsjeblieft
Toch wel een opmerkelijke zet van de meester. De man, een Pietje Precies, zoniet een perfectionist als het om de productie van zijn eigen songs gaat, kon het in 1970 maar moeilijk verkroppen dat Phil Spector op het Let It Be-album zijn songs aankleedde met extra arrangementen. Ze veranderde qua sfeer. De man die in de jaren daarna slechts bij vlagen een sparringpartner naast zich in de studio duldde. Om hem te helpen sleutelen aan zijn songs. Deze man is geen jongen van 28 meer, laat staan een dertiger of veertiger. Op zijn 78ste zegt Paul McCartney tegen een nieuwe generatie artiesten: "Alsjeblieft, dit is mijn laatste album, wat zouden jullie er van maken?"
Eclectische mix
Paul trok zijn handen er niet compleet van af, maar fungeerde als curator van de tracklist van "Imagined". Artiesten als Beck, Josh Homme en Phoebe Bridgers ontfermden zich daarbij over de nummers. Een eclectische mix van eigen interpretaties, remixes. Soms dicht bij het origineel, dan weer totaal anders. Hoewel het originele album McCartney III weer een beetje die losse speelsheid van RAM (1971) in zich had, lieten de bijdragers aan Imagined zich ook beslist niet begrenzen door wie dan ook. Ik vermoed dan ook dat ze de vrijheid kregen de nummers naar hun creatieve hand te zetten. Dat bevestigt Paul ook wel in zijn online gesprek met Phoebe Bridgers die een prachtige Sarah McLachlan-achtige versie van Seize The Day maakte. We horen Paul zeggen "I didn't know what anyone was gonna do because we gave everyone free rein," wat zoveel betekent als "de volledige vrijheid".
Beck en Dominic Fike
Dat leverde een afwisselend album op, al was het alleen al door de mix van muziekstijlen die het bevat. Eigenlijk valt het coherente McCartney III in tig verschillende stukjes uiteen. Maar wél in een aantal mooie stukjes. De sterke, funky opener Find My Way (in Hall & Oates-sfeer) van Beck doet ons al direct de oren spitsen. Als geen ander weet Beck onder de bestaande melodie een nieuw mineur-achtig arrangement te bouwen, dat speelt met het beeld dat we van het nummer hadden. Dan volgt één van de sterkste bijdragen. Domic Fike geeft The Kiss Of Venus een complete R&B-makeover, met een zeer kunstig en speels arrangement. Geweldig vind ik het. Luister 'm beslist. Als dit soort tracks bedoeld zijn om de brug naar jonge generaties te slaan, dan is dat hiermee zeker gelukt. Even verderop bouwt St. Vincent Women and Wives om tot een sfeervolle Portishead-achtige klassieker.
 |
| St. Vincent coverde The Kiss of Venus |
Mindere passages zijn er ook. Zo voegt de remix van Deep Down behalve een mooi intro nauwelijks iets nieuws toe aan het al zo experimentele origineel. Nog een stapje verder gaan dan McCartney: het bleek hier moeilijk in deze Blood Orange Remix. Ook Damon Albarn klinkt met zijn remix van Long Tailed Winterbird wel sferisch, maar ook wat stuurloos. Niet origineel, maar wel wat sterker komt Josh Homme voor de dag met zijn interpretatie van Lavatory Lil, al is dat misschien gewoon te danken aan het ongecompliceerde karakter dat het nummer al in zich had. Bertolf noemde trouwens de Anderson .Paak-remix van When Winter Comes ook als een bijdrage die er uitsprong. Origineel is de benadering zeker. Prettig in het gehoor liggend ook. Toch moest ik hier wel een beetje slikken. Omdat ik het origineel zo mooi vind. Maar goed. Dat hele McCartney III Imagined-project is best geslaagd. Petje af voor Paul. Dat hij het durfde.
Beluister McCartney III Imagined op Spotify of bekijk en -beluister de integrale album-video op YouTube.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten