Hoe Her Majesty bijna op de studiovloer belandde

Op woensdagmiddag 2 juli 1969 daalde Paul McCartney de lange trap naar de vloer van Studio 2 af. Na een rommelig voorjaar, waarin The Beatles weinig bezig waren geweest met het opnemen van nieuwe muziek, was besloten om in de zomer op volle kracht verder te werken aan een nieuw album. Producer en arrangeur George Martin maakte zijn agenda vrij en EMI Studio 2 aan Abbey Road werd voor de periode van 1 juli tot en met 29 augustus op alle doordeweekse dagen voor The Beatles geblokt.Van half drie 's middags tot 10 uur 's avonds om precies te zijn. Vaak was het Paul McCartney die als eerste arriveerde. Zo ook die woensdag, tegen de klok van drie.

John Lennon lag in het ziekenhuis

Zou hij geweten hebben dat John Lennon op dat moment in een Schots ziekenhuis lag? Lennon was de dag ervoor op een korte gezinsvakantie met Yoko, Julian en Kyoko in de Schotse hooglanden met zijn auto van de weg geslingerd en zodoende voorlopig nog niet in staat om zich weer in Londen te melden. Omdat de anderen nog niet gearriveerd waren, pakte Paul zijn akoestische gitaar en speelde hij een kort deuntje dat bestond uit één couplet, dat nog geen halve minuut duurde. Over zijn met de fingerpicking-techniek gespeelde gitaarpartij zong Paul een kleine ode aan de koningin: Her Majesty.

John en Yoko kort voor hun auto-ongeluk in Schotland

Drie keer wijzen naar de koningin

Met Her Majesty zou het de derde keer zijn dat The Beatles in hun liedjes naar Koningin Elizabeth verwezen. In Penny Lane is er de fireman, in his pocket is a portrait of the queen. In Mean Mr. Mustard, dat ook op Abbey Road zou verschijnen, wordt de hoofdpersoon in het liedje door zijn zus Pam meegenomen om naar de koningin te gaan kijken. Maar dit allemaal terzijde!

Her Majesty in 1969: Pretty nice girl?

We horen een Honey Pie-achtig nummer ontstaan

Grappig genoeg was er via Her Majesty opnieuw een link met Schotland, want Paul schreef de snipper tijdens zijn verblijf op zijn boerderij bij Campbeltown in Kintyre. Al eerder dat jaar had hij het liedje voor de dag gehaald. Tijdens de Get Back-sessies in januari zette Paul zijn nummer al eens in. Ik vond een hele leuke versie, waarbij we op de achtergrond met name George Harrison eerst horen praten. McCartney speelt het eerste couplet en krijgt daarna de aandacht van de overige Beatles die licht improviserend meespelen. We horen Ringo een subtiele swing inzetten en (ik vermoed) John zoekend wat slide-gitaarwerk verrichten. In de herhaling schuift Paul nog wat met de tekst, voegt hij wat van zijn kenmerkende scat-singing toe en horen we een Honey Pie-achtig nummer ontstaan. Luister maar even mee via dit [filmpje]

Paul deed ook een poging op de piano

In een andere versie uit de Get Back-sessies probeert Paul Her Majesty op de piano te spelen, maar daarbij slaagt hij er niet in de juiste akkoorden te vinden die hij op de gitaar bedacht. 'Hoe deed ik dat ook alweer?' hoor je hem denken. Hij staakt zijn [pogingen] al snel:

Een eigenwijze technicus

Omdat Paul zijn korte couplet blijkbaar niet wist uit te breiden naar een volledige ode aan de koningin, besloot hij Her Majesty te laten zoals het was. Die middag in juli nam hij het nummer in drie takes live spelend en tegelijkertijd zingend op. Daarmee kwam Her Majesty op de lijst met liedjes waarmee men een medley wilde samenstellen. Toen die medley in de loop van juli daadwerkelijk in elkaar gezet werd, kreeg Her Majesty aanvankelijk een plek tussen Mean Mr. Mustard en Polythene Pam. Paul vond het maar niets en vroeg assistent-technicus John Kurlander om Her Majesty er uit te knippen en weg te gooien. Kurlander verwijderde het nummer uit de medley, maar bewaarde de tape. Het studiopersoneel had inmiddels instructies gekregen niets van The Beatles meer weg te gooien of te wissen. De technicus bewerkte de tape en plakte de opname na een seconde of 15 achter de stilte na het slotakkoord van The End. 

McCartney ging overstag voor de eerste ghosttrack

De volgende dag liet John Kurlander zijn experiment aan McCartney horen. Na de stille seconden, begon Her Majesty plotseling, met een bekkencrash en een D-akkoord. Dat was niet te voorkomen, het waren immers de laatste klanken van Mean Mr. Mustard, waaruit het tokkelende gitaarspel van Paul tevoorschijn kwam. Dat leverde een bijzonder effect op en McCartney ging overstag: Kurlander mocht het fragment, helemaal aan het eind van het Abbey Road-album laten staan, en bedacht daarbij zo'n beetje de eerste ghosttrack in de geschiedenis van de popmuziek. Een track die even abrupt eindigt als begint. Dat gekke eind was de knip om het nummer los te maken van Polythene Pam. Zo eindigt zowel de A-kant van Abbey Road abrupt (I Want You - She's So Heavy) en gebeurt hetzelfde op de B-zijde van de plaat met Her Majesty. Daarmee nemen we als luisteraar afscheid van het oeuvre dat The Beatles ons voorschotelden. In 23 seconden. En dan is het ineens voorbij.