Carpool Karaoke met Paul McCartney: waar zat de magie?

Het was me wat hè, met die Carpool Karaoke van James Corden en onze Paul. De teller staat inmiddels op 91 miljoen views via Facebook en ook nog eens een slordige 21 miljoen kijkers via YouTube. And counting! Zijn jullie al een beetje bekomen van het filmpje? Aanstaande vrijdag kunnen jullie bij de Fab4Cast genieten van een uitgebreide analyse van wat de video wereldwijd teweeg bracht. Ondertussen ga ik zelf op zoek naar het antwoord op de vraag: waar zat de magie?

Van het podium, in de auto
Het concept kenden we natuurlijk al lang: Corden rijdt een rondje met bekende artiesten en zingt samen met hen een paar grote hits. Dat de Amerikaanse talkshow-host zelf best een goede stem heeft, is een bonus. Tweede stemmen of creatieve toevoegingen slingert hij moeiteloos de auto in. En zo haalt hij de groten der aarde van hun podium, ontdoet hij ze van opsmuk, opgepoetste vocalen en lichteffecten en zet hij ze gewoon in een auto. Een plek waar we allemaal wel eens meezingen met de radio. Het geheim van het succes zit 'm in dat contrast.

Wat raakte ons zo?
Maar hoe zat het dan met dat contrast bij Paul McCartney? En waarom was de hele wereld zo enorm geëmotioneerd door de ruim twintig minuten durende clip die Corden in Liverpool met McCartney opnam? Het zijn interessante vragen om over na te denken, nu we daar inmiddels een beetje de tijd voor hebben gekregen.

De gewone Liverpudlian
Allereerst dat contrast tussen de Ster en de gewone Sterveling. In mijn beleving is dat er niet. Het klopt, McCartney is een ster. Hij is zo'n beetje de meest legendarische liedjesschrijver die er rondloopt. Zijn naam en faam zijn van wereldformaat, al decennia lang. En hoewel hij een goed PR-man is, welbespraakt, altijd geduldig met een glimlach de pers te woord staat, is McCartney ook altijd een gewone Liverpudlian gebleven. Zijn band met de stad is sterk, hij komt er vele malen per jaar, richtte er zelfs een soort conservatorium op, waar getalenteerde jongeren verder kunnen komen met hun muzikale ambities. McCartney is en blijft een kind van Liverpool. Mag ik even in je winkel binnenkomen, lov'? vraagt hij in plat Scouse aan de kapster als hij voor de Barber Shop op Penny Lane staat. De plek die hij in één van zijn liedjes vereeuwigde. In Penny Lane there is a barber showing photographs....

Paul moest zichzelf vaak opnieuw uitvinden
Dat McCartney zo gewoon is gebleven, blijkt ook wanneer hij en Corden de auto afwisselend door de straten sturen. Stijn Fens vergeleek die tocht in Trouw zo mooi met een moderne bedevaart. Paul vertelt tijdens de rit honderduit over wat er te zien is, waarbij zijn tongval steeds platter wordt. Hij is er weer, hij kan zichzelf zijn. Herkennen we dat niet allemaal een beetje? Je gaat weer even carnaval vieren bij je ouders in Limburg of naar het feestweekend van het dorp waar je vandaan komt. Voor je het weet sta je weer in geheimtaal met je oude vrienden te praten. Ons kent ons.

Paul demonstreert hoe hij in zijn ouderlijk huis
uren op het toilet gitaar zat te spelen. Prima akoestiek daar!

Levenslessen en levenslust
Waar de wat jongere Paul in het verleden ook wel eens een tikkie arrogant of pedant uit de hoek kon komen, zien we inmiddels een oudere en wijzere man, die zijn levenslessen wel geleerd heeft. Die grote pieken, maar ook diepe dalen kende. McCartney heeft het leven geleefd en staat er nog middenin. Een leven vol onwaarschijnlijke muzikale successen, maar ook: het verlies van zijn moeder op jonge leeftijd, de teloorgang van zijn favoriete band, de moord op zijn grootste vriend en de dood van de liefde van zijn leven. Op zijn beurt vereeuwigde hij al die mensen in liedjes. Bovendien moest Paul zichzelf telkens opnieuw uitvinden. Dat deed hij, met enorme veerkracht, levenslust en een groot relativeringsvermogen. Een talent dat hem blijkbaar in nuchterheid in de Noord-Engelse havenplaats met de paplepel werd ingegoten. Het maakt hem net zo menselijk als jij en ik. Take these broken wings and learn to fly...

De soundtrack van ons leven
Het maakt hem tot de oom van wie we allemaal houden (ja, ook die uitdrukking werd bedacht door Stijn Fens), maar ook tot de muzikant die de soundtrack van onze levens schrijft. Nog steeds. Want in dezelfde week waarin het filmpje verscheen, bracht Paul een nieuwe single uit. Van de dubbele A-kant daarvan werd het aanstekelijke Come On To Me uiteraard ook even in de auto gezongen. McCartney, de PR-man. Het mág, na ál het moois dat hij de afgelopen decennia voor ons schreef. De plekken in Liverpool, de liedjes die gezongen werden, het bezoek aan het huis waarin hij opgroeide en vooral het contact met de mensen op straat, zijn eigen mensen, maakten de Carpool Karaoke tot een kijkervaring die zich rechtstreeks in je hart nestelt.

Met winkelpersoneel op Penny Lane

Muzikale opa
Wereldwijd voelden mensen zich verbonden in emotie. Over dat er ook positieve dingen gebeuren. En dat die positieve ervaringen 'm in écht contact zitten. In muziek die ons verbindt met geliefden die er niet meer zijn en juist ook met de volgende generatie die er weer net zo hard opnieuw door geraakt wordt. In één scène vertelt Corden met tranen in zijn ogen hoe hij vroeger met zijn vader naar Let It Be luisterde en dat zijn muzikale opa eigenlijk nú hier bij hem had moeten zijn, zittend in deze auto met Paul McCartney.

Hij is bij je, antwoordt Paul, in alle eenvoud.

De stilte die daar op volgt, is veelzeggend.
Het is voor mij precies waar de muziek van The Beatles over gaat.