Living On Borrowed Time: hoe John Lennon in Bermuda aan de dood ontsnapte

Onlangs hoorde ik dat een goede vriend vijf dagen op de Noordzee had vastgezeten. Op de vissersboot, waar hij te gast was. Het stormde zo hard dat zelfs de reddingsbrigade het niet zag zitten hem en zijn collega's op te komen halen. Alles liep gelukkig goed af. Ik ben blij dat hij weer vaste grond onder zijn voeten heeft. Toen ik het verhaal hoorde, moest ik direct denken aan het hachelijke avontuur dat John Lennon in het voorjaar van 1980 beleefde. Niet wetend wat hem in december zou overkomen, ontsnapte Lennon in juni van dat jaar aan de dood. Op zee.

Fantaseren over een leven op zee

Nadat John in de zomer van 1976 na lang procederen zijn Green Card kreeg, kon hij de Verenigde Staten af en toe weer verlaten, wetend dat hij er ook terug kon keren. Dat stelde Lennon in staat om in de tweede helft van de jaren '70 regelmatig op reis te gaan. Met zijn gezin, maar ook wel eens alleen, of met de kleine Sean. In de beslotenheid van het Dakota gebouw, waar hij woonde, fantaseerde John over een leven op zee. In mei 1980 gaf hij zijn personal assistant Fred Seaman (ja heus) opdracht om op zoek te gaan naar een zeilboot. Seaman kwam terecht bij Coneys Marine op Long Island. De boot kwam er en kreeg een plek bij Cold Spring Harbor, waar de Lennons een buitenhuis hadden.

Het buitenhuis van de Lennons op Long Island

Zeillessen op de Isis

John kreeg zeilles van Tyler Coneys, de eigenaar van het familiebedrijf waar hij zijn zeilboot kocht. Hij pakte het serieus aan, oefende volop en las elk studieboek over zeilen dat hij te pakken kon krijgen. De [homevideo] die de Lennons maakten bij hun buitenhuis geeft een duidelijk beeld van de baai waar John leerde zeilen. Ondertussen speelde Lennon met de gedachte de bescheiden Isis van 4 meter lang te vervangen door een groter zeiljacht. Daarmee wilde hij wel op volle zee. Coney vertelde Lennon dat hij twee neven had, ervaren zeilers, die van plan waren in de Cariben te gaan varen.

De plek waar John leerde zeilen

Yoko stuurde John in zuidoostelijke richting
In Newport, Rhode Island, werd een geschikt jacht van 13 meter gevonden. Het enige dat nog moest gebeuren was het zoeken van een goede bestemming. Volgens de overlevering schakelde Yoko haar Japanse raadgever Takashi Yoshikawa in, om te bepalen in welke richting John op reis moest gaan. Dat hing namelijk af van numerologie en de stand van de planeten. John zou in zuidoostelijke richting moeten reizen. Bermuda dus. Zelf ging Yoko niet mee. Zij had zo haar eigen bezigheden.

Een droom kwam uit
Op woensdagochtend 4 juni 1980 vloog John met Coneys en diens twee neven van Farmingdale Airport naar Newport, waar de Megan Jaye hen geduldig wachtte. Niet veel later voer het schip Murphy's Dock uit. Ook aan boord was Captain Halsted. De man die het schip van haver tot gort kende. Eenmaal op volle zee realiseerde Lennon zich dat hij iets deed waarmee hij veel te lang in zijn leven gewacht had. Fantaserend in de haven van Liverpool, denkend aan zijn eigen vader die vaak op zee was, had het water hem altijd getrokken. You can't imagine what it's like when you look around and all you see is water and sky. You feel both isolated and in communication with the almighty whatever, zou hij Seaman later verteld hebben. It's an overwhelming sensation of freedom.

De Megan Jaye zoals de boot er vandaag de dag uitziet,
Ttgenwoordig Jubilee genaamd.

Recht op de Bermuda Driehoek af
De reis zou 5 dagen duren en Lennon en zijn crew langs Cape Hatteras, dwars door de legendarische Bermuda Driehoek voeren. Na een paar mooie dagen op volle zee, werden de weersomstandigheden ruwer. Lennon en zijn crew kwamen in een Atlantische storm terecht. De Megan Jaye werd een speelbal van de metershoge golven. Na ruim een dag waren Coneys en zijn ervaren neven zeeziek en moest Captain Halsted, oververmoeid, het roer loslaten. Alleen John was nog in staat het schip te besturen.

'Dear Megan, there's no place like nowhere,' schreef John in het
logboek van de Megan Jaye.

Liverpoolse zeemansliederen schreeuwen tegen de golven
Daar stond Lennon, in zijn eentje op het dek, met het roer in handen, als relatief onervaren zeiler. Na een kort moment van paniek, slaagde hij er in het schip door de bijna twee dagen durende storm te loodsen. Once I accepted the reality of the situation, something greater than me took over and all of a sudden I lost my fear, vertelde hij later. Ook dat hij het ene na het andere zeemanslied over de golven schreeuwde. Het deed hem denken aan het moment waarop The Beatles op het hoogtepunt van hun wilde liveoptredens waren, in 1961, vlak voor ze doorbraken. Ook toen voelde John dat niets hem kon stoppen, zo vertelde hij eens.

Na de storm schreef Lennon zijn laatste liedjes

Uiteindelijk kwam alles goed en bereikte de boot Bermuda. John verbleef daar nog een aantal weken en liet zijn assistent overkomen, samen met Sean en diens Japanse babysitter. Bermuda was de plek waar Lennon, misschien wel bevrijd door het intense avontuur op zee, het ene na het andere nummer begon te schrijven. De reggaemuziek die er overal klonk, inspireerde hem onder andere tot één van de laatste nummers die hij uiteindelijk op zou nemen. De demo ervan legde hij op 22 juni vast in zijn huis in Bermuda. Met een gitaar en een simpele recorder [video]. Living on borrowed time, horen we John zingen. Bevrijd van zijn writers' block, nog vol van de storm die hij had overwonnen, living on borrowed time.