Hoe Paul McCartney met That Means A Lot zijn eigen Ticket To Ride probeerde te schrijven (en faalde)

Mislukten er ook wel eens composities van Lennon en McCartney? Het antwoord daarop is even kort als duidelijk: ja. Toch vermoed ik dat dat percentage laag is en dat de heren geen 'veelschrijvers' waren, waarbij ze ook veel weggooiden. Meestal was het wel goed en raak en haalde het overgrote deel dat uit hun pen rolde de albums wel. Althans, als doorgewinterde Beatlesvolgers kennen we nu ook weer niet zo heel veel liedjes die in de prullenbak belandden of doorgeschoven werden naar anderen.

Iets goeds en pakkends
Deze week duik ik eens in zo'n nummer waarbij The Beatles het simpelweg niet voor elkaar kregen 'het te laten werken'. Gewoon als hart onder de riem voor iedereen die ook liedjes schrijft. Ook Lennon en McCartney faalden wel eens. In dit geval McCartney in zijn poging om van het nummer That Means A Lot iets goeds en pakkends te maken. Daarvoor gaan we terug naar het jaar 1965 en in het bijzonder de periode waarin de groep werkte aan het album Help!


McCartney probeerde Lennon te kopiëren
In februari van dat jaar zaten The Beatles in de EMI-studio's om nummers op te nemen bij de soundtrack van hun tweede bioscoopfilm Help! Op de 15e van die maand was daar een heel geslaagde sessie uitgerold, waarbij John Lennons Ticket To Ride werd vastgelegd. Een interessante compositie, die een nog interessanter arrangement kreeg. Mooi aan de samenwerking tussen Lennon en McCartney was het feit dat de twee elkaar enorm konden uitdagen en inspireren. Kort gezegd: Paul McCartney wilde ook wel een soort Ticket To Ride schrijven en kwam met That Means A Lot op de proppen. Een nummer met dezelfde feel, hetzelfde tempo en ook wat ongewone harmonische wisselingen. Althans, dat had McCartney geprobeerd....

Buiten de melodische comfortzone
Op 20 februari deden The Beatles een eerste poging om That Means A Lot op te nemen. Op zoek naar een soort bombastisch, groot geluid, zoals bij Ticket To Ride, verzandden ze met deze nieuwe poging in een van echo vergeven, slordige versie van Pauls nummer. In de vele takes slaagde de band er ook niet in om alles helemaal zuiver te zingen. Misschien kwam dat wel door de bijzondere melodische wendingen die McCartney bedacht, ook in een poging Lennon daarin te kopiëren. Het was buiten zijn eigen melodische comfortzone als componist. Ook al weet je niet precies wat er gebeurt, je hoort en voelt als luisteraar haarfijn aan dat het minder goed klopt.

Paul achter de piano
Als iets niet lukt, helpt het vaak om het even weg te leggen. Dat deden The Beatles ook. That Means A Lot ging na een stuk of twintig takes de ijskast in en kwam daar eind maart 1965 weer uit. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Maar het werd niet meer wat met de drie takes die op die datum nog werden opgenomen. Paul nam daarvoor opnieuw plaats achter de piano. Er zijn uiteindelijk langzame en snellere versies van het nummer bekend. The Beatles experimenteerden nog wat maar, zoals John Lennon ooit in een interview zei:

We found out we just couldn't sing it. 

In fact, we made a hash of it, 

so we thought we'd better give it to someone who could do it well.

Toch nog in de hitparade

En dus kreeg That Means A Lot een nieuwe kans. Brian Epstein besloot het nummer door te schuiven aan P.J. Proby, één van de andere acts uit zijn managementportefeuille. Lukte het Proby er, met hulp van George Martin als arrangeur, nog iets van te maken? Oordeel zelf. That Means A Lot behaalde uiteindelijk nog de 24ste plaats in de hitparade, waarschijnlijk mede omdat het officieel als Lennon-McCartney-compositie de wereld in ging. Maar wel eentje die in de ogen van datzelfde duo een tikkie mislukt was.