McCartney onder de minuut: 5 ultrakorte Macca-songs

Kun je als componist en muzikant binnen een minuut een punt maken? Een heel kort liedje componeren met een kop en staart? Dat vroeg ik me deze week af toen ik ging grasduinen in de immense catalogus met nummers die Paul McCartney inmiddels op zijn naam heeft staan. Daarbij ging ik op zoek naar liedjes die korter zijn dan een minuut. Wat was de oogst? En hebben we het hier over fijn materiaal of over snippers die geen opname waard waren? We weten dat Paul McCartney vrij makkelijk componeert. Daarin schuilt ook gevaar dat je zomaar van alles op een album slingert. Pareltjes of prullen? Een lijstje in willekeurige volgorde.

Her Majesty - 1969 (0:23)
Deze kennen we natuurlijk allemaal: de korte en humoristische track, helemaal aan het eind van het majestueuze Abbey Road-album. Je zou het de eerste ghost-track uit de popmuziek kunnen noemen, omdat hij pas 14 seconden na de eindmedley start. Her Majesty zou eigenlijk tussen Mean Mr. Mustard en Polythene Pam op het album komen, maar Paul vond dat het liedje daar niet goed werkte. De knal waarmee Her Majesty begint, is dan ook eigenlijk het eind van Mean Mr. Mustard. De koddige ode van McCartney aan Koningin Elisabeth, vormde een inspiratie voor Bertolf. Hij noemde er zijn band naar én speelde het liedje op Koningsdag 2016 in Zwolle voor Koningin Maxima, die de grap wel kon waarderen. Her Majesty heeft is wel helemaal 'af'. Het liedje heeft een thema dat helemaal rondgespeeld wordt en voelt zodoende als een compleet stukje muziek. [filmpje]

Ram On (reprise) - 1971 (0:52)
McCartneys tweede solo-album RAM werd aanvankelijk lauw ontvangen door de pers. Jaren later ontving Paul alsnog lovende kritieken voor de plaat. Tegenwoordig wordt RAM als één van de sterkste albums uit zijn oeuvre beschouwd. Veel fans hebben de plaat ook torenhoog in hun favorietenlijstje staan en zelf vind ik Paul hier creatief, los, gek en geniaal tegelijk. De titeltrack Ram On kende aan het eind van het album een korte reprise, die net onder de minuut blijft. Gek, een beetje valsig, losjes en met een hoofdrol voor de ukelele... [filmpje]

Wild Honey Pie - 1968 (0:52)
Dit is één van de liedjes die The Beatles met hun akoestische gitaren als grappige improvisatie in India speelden. Op 20 augustus 1968 zette Paul het in zijn eentje in de EMI-studio's in elkaar, terwijl John en Ringo in een andere studio aan het werk waren. George zat die week in Griekenland. McCartney was in een experimentele bui en bouwde het nummer laagje voor laagje op. Daarbij bespeelde hij een aantal akoestische gitaren en de drums. Aanvankelijk zou Wild Honey Pie The White Album niet halen, maar het kwam er tóch op, omdat Pattie Harrison er zo verkikkerd op was. Het is er eentje waar je van houdt of niet. Ik vind het een heel leuk stukje muzikaal cabaret en meer moet je er ook niet achter zoeken. [filmpje]

Be What You See (link) - 1982 (0:43)
In een Enya-achtige stijl zingt Paul The one you wanted to be is now the one you see. Met dit stukje ambient verbindt hij op zijn uitstekende album Tug of War zijn countryduet met Carl Perkins (Get It) met het funky Dress Me Up As A Robber. Soms heb je een bruggetje nodig om twee uiteenlopende muziekstijlen met elkaar te verbinden. [filmpje]

The Lovely Linda - 1970 (0:43)
De eerste klanken van zijn eerste solo-album na The Beatles wijdde Paul aan zijn geliefde Linda. Op de titelloze plaat waarmee hij zich creatief bevrijdde uit de ellendige zakelijke nasleep van het uiteenvallen van The Beatles bezong hij de liefde voor zijn Amerikaanse vrouw. Er had best een langer liedje in gezeten, wat mij betreft, maar we moeten het doen met een paar zinnetjes en een aanstekelijke giechel aan het eind. Toch eentje die je hart steelt, of niet? [filmpje]

Dat waren ze. Welke zag ik over het hoofd? Hebben jullie trouwens een favoriet en vinden jullie dit volwaardige composities uit het oeuvre van The Beatles & Paul McCartney? Ik hoor het graag!