Waarom het Ringo Starr lukte in 1973 zowel John, Paul als George in zijn studio te krijgen

77 wordt hij dit weekend: Ringo Starr. En wat een krasse knar is hij nog. Met zijn All Starr-band heeft hij de nodige optredens in de planning en er schijnt ook weer een nieuw album uit te komen. Voor de blog van deze week ga ik even terug naar 1973. Dat voorjaar vatte Ringo namelijk het plan op om zijn eerste echte soloplaat op te nemen. Al in 1970, toen The Beatles als band hun laatste adem uitbliezen, bracht Ringo twee albums uit. Dat waren echter platen met covers. Best smaakvolle albums trouwens, al blijven de beperkte vocale capaciteiten van Ringo mij als luisteraar altijd wel een beetje in de weg zitten.

Ringo, oktober 1973

Heb je nog een nummer voor me liggen?
Op Sentimental Journey zong Ringo de favoriete oude krakers van zijn moeder. Beaucoups of Blues bevatte songs in het door Starr zo geliefde Country & Western-genre. Begin 1973 werd het dus tijd voor een échte soloplaat met nieuw materiaal. En wat doe je dan, als je zelf niet zo heel veel talent bezit om liedjes te schrijven en nog goede maatjes bent met die andere drie? Dan bel je op en vraag je of ze nog iets voor je op de plank hebben liggen. Of iets voor je willen schrijven. Zo geschiedde. Het maakte van de elpee Ringo een bijzonder album waarop alle ex-Beatles te horen waren.

De albumcover van de plaat die op 2 november 1973 verscheen

George belde de studio of hij ook mee mocht doen
John Lennon tekende voor de openingstrack: I'm The Greatest, een nummer dat John eigenlijk voor zichzelf schreef (beluister hier de John Lennon-versie). Het moest een humoristisch liedje vol zelfspot worden, waarin hij zong hoe hij van een Liverpools joch getransformeerd werd tot wereldster. John gebruikte één van Mohammed Ali's uitspraken om het nummer een passende titel te geven. Ringo dook met John op 13 maart in Los Angeles de studio in om dat nummer op te nemen. Toevallig was George Harrison die week ook in LA, onder meer om een album voor Ravi Shankar te produceren. Toen George hoorde dat Ringo en John aan het opnemen waren, belde hij de studio met de vraag of hij mocht aansluiten. Hell yes, tell him to get down here right away and help me finish this bridge, zou John hartelijk geroepen hebben. Dat resulteerde in de enige opnamesessie tussen 1970 en 1980 waarbij drie Beatles tegelijk aanwezig waren.

Los Angeles, maart 1973:
Ringo en John met producer Richard Perry en een tape-operator op de achtergrond.
Helaas is er geen foto waarop George ook te zien is.

Ringo wilde Photograph niet aan Cilla Black geven

Ook George Harrison leverde een bijdrage aan Ringo's album. Met wel drie nummers. Samen met Ringo schreef George Photograph. Dat deed het duo overigens al twee jaar eerder, dobberend op zee voor de kust van Zuid-Frankrijk. Ringo huurde een jacht tijdens het filmfestival van Cannes. Aan boord was ook Cilla Black, die Ringo vroeg of zij het nummer mocht opnemen. Starr wilde het echter graag voor zichzelf houden. No, it's too bloody good for you, kreeg Cilla te horen. Ik denk dat Liverpudlians dat van elkaar kunnen hebben. Het radiovriendelijke Photograph [filmpje hieronder] werd een grote internationale hit. George Harrison tekende ook voor Sunshine Life For Me (Sail Away Raymond) en You and Me (Babe) dat hij samen met Beatlesroadie Mal Evans schreef.

Paul wilde niet achterblijven en leverde ook een nummer aan

Hoewel Ringo als enige zijn vriendschap met de andere drie wist te behouden na het uiteenvallen van The Beatles, moest hij de banden met Paul McCartney begin jaren '70 wel weer een beetje aanhalen. Er zat nog wel het nodige oud zeer na de rechtzaak die Paul tegen de andere drie Beatles en hun vertegenwoordiger Allen Klein aanspande. Maar Ringo was de beroerdste niet en dook weer met Paul de studio's in. Daar zat natuurlijk ook een stukje eigenbelang bij. Hij had nummers nodig.

Linda, Paul, producer Richard Perry en Ringo tijdens
de Six O'Clock-sessie op 16 april in Londen

Paul mocht de VS niet in
Ringo lokte Paul uit de tent door hem te vertellen dat John en George al met eigen composities op de proppen waren gekomen: Jij wilt toch zeker niet ontbreken, of wel? Natuurlijk wist Ringo precies welke snaar hij bij de toch wel ijdele Paul moest raken. Dus droeg Paul Six O'Clock aan. Een nummer dat hij met Linda geschreven had. Samen opnemen in Los Angeles kon niet, want Paul mocht vanwege een zaak rond drugsbezit de Verenigde Staten even niet in. Dus werd er een sessie geboekt in de Apple Studio in Londen. Paul nam daar ook nog even een Kazoo-achtige solo (met eigen stem) op voor die andere grote hit van het album: You're Sixteen. [filmpje]

Alleen Elton John weerhield Ringo van de nummer 1-positie
Toen Ringo eind 1973 trots zijn album presenteerde, bleek het best een succes. De plaat haalde top 10-noteringen in veel landen. In Engeland kwam hij op 7 en in de VS op nummer 2 in de albumcharts. Daar kon Ringo net niet op tegen Elton Johns Goodbye Yellow Brick Road. Nummer 1-noteringen waren er in Canada, Spanje en Zweden. In ons land piekte Ringo op 7. Diverse singles van het album werden hits. Het was John Lennon die Ringo daarop een telegram zond: Congratulations. How dare you? And please write me hit song.