zaterdag 22 juli 2017

Hoe Old Brown Shoe een enorme bevalling bleek voor The Beatles

Laatbloeier George Harrison begon pas voorzichtig liedjes te schrijven toen The Beatles hun naam al lang en breed gevestigd hadden. Met het duo Lennon/McCartney in de band, moet het voor Harrison best intimiderend geweest zijn om ook eens wat op papier én vervolgens op de plaat te krijgen. We weten dat hij bijna moest vechten om de aandacht van Lennon, McCartney en producer George Martin.


Interessanter dan de A-kant
Wat pakte het uiteindelijk allemaal mooi uit, want het was George Harrison die in de tweede helft van de jaren '60 langzaam opbloeide als songschrijver en die glorieerde op het album Abbey Road: Something en Here Comes The Sun bleken prachtige parels op de laatste plaat die The Beatles opnamen. Vandaag wil ik stilstaan bij een wat minder bekend nummer dat George in de nadagen van The Beatles schreef. Het was er eentje die slechts op de B-kant van één van de laatste Beatlessingles kwam, voordat de band uit elkaar viel. Volgens velen was de compositie zelfs interessanter dan die op de A-kant.




Old Brown Shoe borduurde tekstueel verder op Hello Goodbye
De piano was een hoogst ongebruikelijk instrument voor George Harrison om liedjes op te schrijven, maar in februari 1969 legde hij zijn handen op de toetsen en bedacht hij een interessant, uiterst ritmisch loopje. Het was bluesy, maar was luchtig tegelijk. Misschien kwam het door de 'feel', die iets van een shuffle had. Het loopje beviel George en hij improviseerde er op verder. In de tekst zocht hij naar tegenstellingen, een beetje zoals Paul McCartney dat eerder deed in Hello Goodbye, maar dan op een iets minder voor de hand liggende manier. I want a love that's right, but right is only half of what's wrong. I want a short haired girl, who sometimes wears it twice as long. George besloot zijn ideeën vast te leggen in een demo, waarop hij zingend en pianospelend te horen is. Krachtig, zelfverzekerd. Old Brown Shoe was geboren. [filmpje]




Experimenten in de kelder van het Apple-gebouw
George bracht zijn nieuwe nummer in op 27 januari 1969 tijdens de Let it Be-sessies die inmiddels van de kille Twickenham-studio's verplaatst waren naar de ruimte in de kelder van het Beatleshoofdkwartier aan Savile Row. In de Apple-studio speelde George zijn compositie voor aan de bandleden. Er volgden pogingen, samen met Billy Preston op orgel, om het nummer met de groep te spelen. Op de uitgelekte opnamen hoor ik dat Ringo, wellicht geïnspireerd door het stuwende pianoritme, eerst een Get Back-achtige roffel onder Old Brown Shoe legde. Als je de opname hoort, begrijp je dat George ontevreden. It's all too much, moet George gedacht hebben.

De Get Back-sessies in de intieme studio's van Apple aan Savile Row


Ringo kreeg de feel maar niet te pakken 
Op 28 en 29 januari onderamen The Beatles nieuwe pogingen om de Harrisong de juiste feel te geven. Ringo worstelt verder met het ritme. De roffel wordt vervangen door een swing, hetgeen alle power uit de song haalt. Op weer een andere poging horen we Ringo in half-time een tevens wat halfslachtige beat slaan. Het wilde gewoon niet lukken, kunnen we wel concluderen. Luister maar mee, vanaf ongeveer 00:40 seconden [filmpje]:




George speelde op zijn 26ste verjaardag een demo in
Een kleine maand later, probeerde George het nog eens. Op 25 februari, zijn 26ste verjaardag, speelde hij zelf een demo in van Old Brown Shoe. We horen George zichzelf zelfverzekerd begeleiden op de piano. De overdubs bestonden uit smaakvol gitaarwerk. Het resultaat was een krachtige demo, die Harrison zijn bandleden onder de neus moet hebben geduwd: Hier, zo wil ik dat het klinkt. George was een enorme perfectionist en toen hij het op 16 april voor elkaar kreeg dat The Beatles een nieuwe gezamenlijke opnamepoging zouden doen, maakte hij die ochtend nogmaals een demo van zijn compositie. 's Avonds namen The Beatles Old Brown Shoe op in vier takes. Uiteindelijk moest John Lennons slaggitaarspel sneuvelen om plaats te maken voor George op Hammond-orgel.


De single-release


Als een trein
Met het ritme en de feel kwam het uiteindelijk helemaal goed. Old Brown Shoe werd gekozen als de B-kant van de single-release van The Ballad of John and Yoko. Critici noemden het Harrison-nummer interessanter dan de A-zijde die volledig door John en Paul was ingespeeld en -gezongen. George speelde Old Brown Shoe vele jaren later nog eens live gedurende zijn tournee door Japan in 1991. Daar stond hij zij aan zij met Eric Clapton op het podium en koos hij volop voor de nummers die hij als Beatle schreef. Ik vond een mooie en goed in beeld gebrachte liveversie van Old Brown Shoe, die op 29 november 2002 gespeeld werd in de Royal Albert Hall. Het was precies een jaar na het overlijden van George. Een all star-band vertolkte tijdens dat herdenkinsconcert een mooie versie van Old Brown Shoe. Gary Brooker verzorgde de vocals. Een energieke versie, die loopt als een trein. Het kost even wat moeite, maar dan heb je ook wat. [filmpje]





5 opmerkingen:

  1. Ik lees je blog met veel plezier, leuke weetjes na al die jaren!
    Berthy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste Berthy, bedankt voor je reactie. Wat leuk dat je meeleest!

      Verwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen