Country Dreamer: The Beatles en hun relatie met Country

Countrymuziek was de afgelopen decennia not done. Of is dat een te gewaagde stelling? Maar zeg nu eerlijk: het genre was zoet, plastic en kitsch. Country was eigenlijk wel een gepasseerd station. De associatie met line dancing, de meest conservatieve en zuidelijke staten van de VS, de baard van Kenny Rogers en het haar van Dolly Parton dringt zich op. The higher the hair, the closer to God, las ik ooit ergens. Die uitspraak vat het wel zo'n beetje samen.

Ringo en John in western-tenue

The Common Linnets kúnnen gewoon

Toch is country weer hip. Americana noemen we het nu. Daar valt dan van alles onder: folk, bluegrass, rockabilly... Americana klinkt ook wel een stuk beter, moet ik zeggen. Nieuwe singer-songwriters treden naar de voorgrond en voor artiesten als The Common Linnets en Douwe Bob is het gewoon mogelijk de hoogste regionen van de hitlijst te bereiken. En wat te denken van de herwaardering van de muziek van Johnny Cash en Willie Nelson? We zoeken blijkbaar weer naar onze roots, gaan houthakken en brood bakken. De mannen laten (heel hipster) hun baard staan en met ons allen verlangen we naar eenvoud. Alles mag weer aards zijn. Zo aards als de Makkelijke Moestuin Mix van Jelle. Daarmee is er blijkbaar ook weer ruimte voor country, één van de oerstromingen van de popmuziek.

Vroege invloeden in Liverpool

Ik mijmerde er deze week wat over. Daarbij vroeg ik me af welke relatie The Beatles met countrymuziek hadden. Zowel tijdens hun bestaan als band als in de periode daarna. Als jonge Liverpoolse muzikanten werden John, Paul, George en Ringo beïnvloed door Skiffle (Lonnie Donegan) en de vroege, deels op country gebaseerde Rock 'n' Roll van Carl Perkins, Chet Atkins en Elvis. Ook de zoete tweestemmigheid van The Everly Brothers leunde zeker op country. Inmiddels weten we dat Elvis, Carl Perkins, Chet Atkins en de gebroeders Everly bewonderd werden door The Beatles. Tel daar Ringo's liefde voor de echte Amerikaanse country bij op en je hebt voldoende basis voor een aantal interessante uitstapjes. Yihaa.

George signeert als Carl Harrison

Buck Owens en Gretsch-gitaren

Op het album Help! (1965) is het Ringo die eigenlijk voor het eerst
stevig uit de kast komt als countryliefhebber. Hij covert Act Naturally, een nummer dat twee jaar eerder door Buck Owens & The Buckaroos (wat klinkt dat heerlijk) naar de hoogste regionen van de Amerikaanse hitparade was gezongen. Op Help! vind je ook het energieke I've Just Seen A Face. Een song die ik tevens sterk vind leunen op het genre. Voor Rubber Soul is Ringo mede-auteur van een echte Beatles-country-original: What Goes On. Het is het enige Beatlesnummer dat qua credits een Lennon/McCartney/Starkey-compositie is. Op het Witte Dubbelalbum verschijnt nog Ringo's eigen compositie Don't Pass Me By, waarin de prominent aanwezige fiddle (op het irritante af) het nummer een country-saus geeft. De liefde van George Harrison voor country/rockabilly-artiest Carl Perkins gaat trouwens zo ver dat George aanvankelijk de artiestennaam Carl Harrison kiest. Hij deelt zelfs handtekeningen uit met deze nieuwe naam. Zijn bewondering voor Chet Atkins bepaalt de keuze voor de prachtige Gretsch-gitaren waarop hij in navolging van zijn idool gedurende de eerste Beatles-jaren speelt. Het gitaarmerk Gretsch vertelt hier met trots precies welke types George bespeelde.

George met één van zijn Gretsch-gitaren

Beaucoups of Blues

In hun solojaren zijn het met name Ringo, George en Paul die zich af en toe aan de country wagen. John Lennon grijpt qua roots liever terug op de Rock 'n' Roll (onder andere met zijn gelijknamige album uit 1975). Na het uiteengaan van The Beatles wijdt Ringo zijn tweede album Beaucoups of Blues geheel aan country-covers. Ik heb de plaat deze week eens helemaal beluisterd. Hij is smaakvol ingespeeld en Ringo's zang is, op een enkele uitglijder na, best te pruimen. Het is in ieder geval ook een album dat nu weer prima op de draaitafel kan, al blijft het een Ringo Starr-plaat hè.

Ringo Starr: Beaucoups of Blues

De pedal steel guitar van Pete Drake

Ook in het vroege solowerk van George is een flirt met country te horen. George vraagt steelgitarist Pete Drake om hem voor de elpee All Things Must Pass te begeleiden op het gevoelige nummer I Live For You (één van mijn persoonlijke favorieten van het album). Het openingsnummer I'd Have You Anytime, dat George samen met Bob Dylan schreef, zou door het mooie slidegitaar-werk nu 100% voor Americana door kunnen. 

McCartney goes Nashville

Paul McCartney dompelt zich in de zomer van 1974 zes weken onder in countrysferen. Hij huurt voor zichzelf en zijn gezin een boerderij op het platteland bij Nashville, bezoekt Johnny Cash en Chet Atkins en hangt de 'local' uit, compleet met bezoekjes aan de plaatselijke drive in-bioscoop. De nieuwe omgeving inspireert McCartney tot het schrijven en opnemen van songs in het genre, met Sally G als duidelijkste voorbeeld. Pas op, het glazuur spat van je tanden. Precies zoals het moet. 

Liefde voor Carl Perkins

Ringo en George werken in de jaren '80 mee aan een tv-special rond Carl Perkins. Ze maken deel uit van een all-star superband die nummers van en met de oude meester speelt, waaronder Everybody's Trying To Be My Baby. Carl en George staan zij aan zij. Iets waar Carl Harrison alleen maar van had kunnen dromen. Ook Paul McCartney zoekt in de jaren '80 contact met Perkins voor een samenwerking op het album Tug of War. Onder andere levert dat het plezierige Get It op. George Harrisons superband The Traveling Wilburys tenslotte, met Tom Petty, Roy Orbison, Bob Dylan en Jeff Lynne in de gelederen, klinkt als een Americana-gezelschap dat ook vandaag de dag gewoon weer beluisterd kan worden. Bij voorkeur tijdens het broodbakken.