It Won't Be Long: het Beatlesnummer dat te snel in de vergetelheid raakte

Je hebt van die liedjes waar de energie van afspat. Liedjes waarbij je direct rechtop in je stoel gaat zitten en je oren spitst. Ik heb dat altijd met één van de wat oudere nummers uit het Beatles-repertoire: It Won't Be Long. Wat is de magie van dat nummer en waarom bleef het relatief onopgemerkt?

Het magische moment waarop de band in Amerika arriveerde
It Won't Be Long is de energieke opener van With The Beatles, het tweede album van de band, dat op 22 november 1963 in Engeland uitkwam. Twee dagen later verscheen de langspeelplaat op de Canadese markt, met de titel Beatlemania! With The Beatles. In de Verenigde Staten had men die dagen het hoofd naar hele andere dingen staan; de Amerikanen rouwden om hun vermoorde president. The Beatles waren in die periode ook nog nauwelijks in beeld in de States. Hun singles From Me To You en She Loves You bleven steken in de onderste regionen van de hitparades. Met It Won't Be Long maakten de Amerikanen pas kennis in januari 1964, toen het nummer verscheen op het speciaal voor de Amerikaanse markt uitgebrachte album Meet The Beatles. Dat was vlak voor het magische moment van 7 februari waarop de band voet zette op Amerikaanse bodem. Vanaf die datum was het hek natuurlijk van de dam.

7 februari 1964: The Beatles arriveren in Amerika

Yeah Yeah's en woordgrapjes
Terug naar het nummer. Wie in die tijd de naald op de plaat liet zakken, viel er direct in. Geen intro, geen couplet, maar BAM...direct het refrein: It Won't Be Long Yeah (Yeah) Yeah (Yeah) Yeah (Yeah). Een vraag- en antwoordspel tussen de solo- en achtergrondzang. The Beatles zaten midden in hun Yeah Yeah-periode. Het concept werkte, dus die lijn werd nog even doorgetrokken. Het idee om direct met het refrein te beginnen, was al eerder succesvol toegepast bij She Loves You. Hoewel de thema's van de eerste Beatlesnummers vooral liefde en boy-meets-girl waren, probeerden Lennon en McCartney wel te spelen met taal. De dubbele betekenis van het woord Please in Please Please Me is daar een voorbeeld van. In It Won't Be Long paste het duo de woorspeling be long samen met belong toe:

It won't be long 'till I belong to you

Een B-kantje in Frankrijk

Best knap hoe energiek en fris het nummer is blijven klinken
Het nummer werd op dinsdag 30 juli 1963 opgenomen in de EMI Studio's aan Abbey Road in Londen. Zeventien takes waren er nodig om It Won't Be Long goed op tape te krijgen. Uiteindelijk werden twee van de wat latere takes samengevoegd voor de finale versie van de track. Best knap hoe energiek en fris het liedje is blijven klinken, als je bedenkt hoe vaak het die dinsdag in juli gespeeld is. Knap ook vind ik de akkoordenwendingen in de bridge. Ze gaan verder dan de veelgebruikte en vaste patronen die veel nummers uit die periode hebben. Het slotakkoord in combinatie met de samenzang laat een prachtig majeur 7-klank horen. Ook hier toonden de piepjonge Beatles dat ze heel wat talent in huis hadden. Net als met het akkoordenschema van She Loves You trouwens. Het was een enorme belofte voor wat nog volgen zou.

Publiciteitsfoto, in de tuin van de EMI-studio's aan Abbey Road, 1963

It Won't Be Long verdiende meer erkenning
Je zou verwachten dat It Won't Be Long veel meer erkenning zou hebben gekregen. Waarom gebeurde dat eigenlijk niet? Misschien wel omdat Lennon en McCartney in de periode daarna zo ontzettend veel sterke composities schreven, dat niemand zich nog om dit nummer bekommerde. Uit pure luxe dus eigenlijk. Onderstaand clipje brengt in beeld hoe het album With The Beatles tot stand kwam. In de eerste seconden hoor je It Won't Be Long. [filmpje]

Playbacken in Ready Steady Go
Ondanks het feit dat It Won't Be Long een ijzersterke opening van het tweede Beatlesalbum was, speelde de band het nummer nooit live tijdens concerten. Het liedje was zelfs even in beeld als single, maar werd daarvoor toch afgekeurd. Op internet vond ik nog wel een hoesje van een Duitse single-release van het nummer. Met Devil In Her Heart als B-kantje. Ook ontdekte ik een EP'tje, waarop het nummer verscheen. Samen met All I've Got To Do, All My Loving en Don't Bother Me. In Frankrijk verscheen het nummer op de B-kant van de single All My Loving. The Beatles playbacken It Won't Be Long trouwens wel eenmalig in het TV-programma Ready Steady Go, op 20 maart 1964. Het was direct de best bekeken uitzending van de show die tussen augustus 1963 en december 1966 op vrijdagavond op de Britse televisie te zien was. Spijtig genoeg heb ik niet die ene opname van It Won't Be Long kunnen vinden.

20 maart 1964: The Beatles playbacken bij Ready Steady Go

Julian Lennon had blijkbaar ook iets met het nummer
Opmerkelijk is het dat John Lennons oudste zoon Julian het nummer wél live zong. Zij het in een wat gehaaste en slordige versie. In de jaren '80 bouwde Julian nog intensief aan zijn carrière als zanger. Met zijn album Valotte ging hij in 1985 en 1986 op tournee en voegde hij It Won't Be Long toe aan de setlist. Best een opmerkelijke keuze, zo'n oude kraker, als je kijkt naar de muziekmode in de jaren '80. Blijkbaar had ook hij iets met dat nummer. We zien een ongeveer 23-jarige Julian Lennon die het nummer zingt dat zijn vader ook op (bijna) 23-jarige leeftijd opnam. Een grappige parallel. Wat lijkt die jongen toch op zijn pa! [filmpje]

Twee-en-een-halve minuut puur plezier
Hoewel er niets boven het echte werk gaat, sluit ik deze blog graag af met een filmpje van vier Argentijnse jongens die hun eigen cover opnamen van It Won't Be Long. Dat doen ze best heel goed. Mooie samenzang, een Hofner-bas en een Gretsch-gitaar op schoot. Ze beheersen het nummer prima. Luister vanaf 00:43 seconden even naar de interessante bridge en de prachtige samenzang op het slotakkoord. Twee-en-een-halve minuut puur speel- en luisterplezier. Een monumentje voor één van de bijna vergeten Beatlesnummers! [filmpje]