And I Love Her: over de kunst van het weglaten

Een prachtige liefdesverklaring in amper twee minuten en dertig seconden. Wanneer ik dit schrijf, heb ik het over het Beatlesnummer And I Love Her. Hoewel ik over een groot deel van het repertoire van The Fab Four in superlatieven zou kunnen schrijven, heeft And I Love Her altijd een bijzonder plekje in m'n hart. Is het 't arrangement, de melodielijn, het less-is-more-gevoel of juist de modulatie bij die mooie gitaarsolo? Ik weet het niet, soms klopt gewoon alles aan een liedje. Dit weekend zette ik And I Love Her weer eens op en raakte ik aan het schrijven.

EMI Studio Two, 27 februari 1964

In een lege stadsbus
Een paar jaar geleden zat ik 's avonds laat in Lijn 5 te wachten tot de bus me van de binnenstad van Deventer naar vinexwijk De Vijfhoek zou brengen. Dat was de plek waar we toen woonden. Ik had een gezellig etentje met vrienden gehad en vond het niet te ver, maar wel te donker om op deze winteravond terug te fietsen langs het stille fietspad met hoog begroeide bermen, dat de oude stad met de nieuwbouwwijk verbindt. Dus zat ik, ruim op tijd, in de bus te wachten tot de chauffeur zijn late dienst zou starten. Terwijl hij zich installeerde, klonk door de lege stadsbus ineens kraakhelder de warme, akoestische sound van And I Love Her uit zijn radio. Een moment van geluk.

Addertjes onder het gras
The Beatles namen And I Love Her ooit ook in de winter op: in de laatste dagen van februari 1964: rond de 21ste verjaardag van George Harrison en nog maar amper bekomen van hun eerste Amerikaanse avontuur. Ian MacDonald schrijft in 'Revolution In The Head' dat het best nog lastig was om het nummer goed op tape te krijgen. Ondanks de schijnbaar aanvoudige structuur, zaten er blijkbaar voldoende addertjes onder het gras om vele takes te zien stranden voor de eindstreep gehaald kon worden. Zou het te maken hebben met de mooie "leegte" die deze ballad in zich heeft? Less is more, maar zonder drukke gitaar- of drumpartijen is genadeloos elke slecht getimede noot of slag hoorbaar. Het is denk ik die leegte die me ook zo aanspreekt in And I Love Her, in combinatie met de rijkelijk toegevoegde galm die George Martin er bij in draaide. Een smaakvolle zet in dit geval, vind ik. 

Gewoontjes
Een kleine worsteling was het opnameproces dus. Dat hoor je ook terug in de versie die uiteindelijk in 1995 op Anthology 1 terechtkwam. Daar horen we The Beatles een hele andere versie spelen. Eentje vol fouten, in de bezetting die meestal gebruikt werd: met elektrische gitaren en drums. Je begrijpt waarom er nog even verder werd geëxperimenteerd, want ineens klinkt alles zo gewoontjes, banaal haast wanneer de hoge gitaarloopjes in de begeleiding opduiken. Ook het eind stond nog niet vast. Uiteindelijk was het een goede beslissing om de elektrische gitaren en de drums links te laten liggen en voor een volledig akoestische sound te gaan. Daarbij switchte Ringo naar conga's en voegde George nog claves toe. 

In de kelder van de familie Asher

Paul McCartney zou And I Love Her geschreven hebben in de muziekkelder van de woning van de familie Asher aan Wimpole Street in Londen. Dat was de plek waar Macca een tijdje woonde, in de eerste periode van zijn relatie met actrice Jane, de dochter des huizes. Ook John was er vaak te vinden, om samen met Paul aan nieuwe nummers te schaven. Volgens Lennon hielp hij McCartney bij And I Love Her om de zogenaamde "middle eight" te schrijven ("A love like ours...."). Maar uitgever Dick James, die in februari 1964 bij één van de sessies aanwezig was, meende zich te herinneren dat die break zelfs nog in Studio Two tijdens de theepauze geschreven werd. Door John en Paul. Al twijfelde Paul of hij er hulp bij kreeg, in dit geval vormde het middenstuk een extra belangrijk onderdeel van het liedje, vanwege het ontbreken van de duidelijke couplet-refrein-structuur. 

De solo als geheime wapen

The Beatles speelden And I Love her uiteindelijk één keer live. Dat was in de week waarin het album A Hard Day's Night verscheen: op 16 juli 1964 in het BBC-programma Top Gear. De opname laat horen dat de band het nummer inmiddels ook goed live beheerste. Uiteindelijk was er trouwens nóg een element dat het grote aantal herhalingen in And I Love Her doorbrak. Misschien wel het meest geniale aspect aan het geheel: de gitaarsolo van George Harrison, die direct ingezet wordt wanneer het nummer een halve toon moduleert. En al zingt McCartney "dark is the sky", dan is het toch ineens of de hemel openbreekt.