Lennon en McCartney in de jaren zeventig: deel 1 (1970-1975)

Na het uiteengaan van The Beatles restte John Lennon en Paul McCartney nog ruim tien jaar. Een periode waarin ze opnieuw een weg met elkaar moesten zien te vinden. De vanzelfsprekendheid van hun contact was, met het uiteenvallen van The Beatles, volledig verdwenen. Na vijftien jaar vriendschap, geboren uit een gezamenlijke liefde voor rock 'n' roll, een gedeeld verdriet om het verlies van hun moeders en een gemeenschappelijke droom om beroemd te worden, moesten John Lennon en Paul McCartney zich een weg banen door het decennium dat voor hen lag. Hoe verhield het tweetal zich in de jaren zeventig tot elkaar?

John en Paul eind maart/begin april 1974 in Santa Monica:
 de laatste foto die van hen samen bekend is.

Verwijdering en achterdocht

Aan het begin van de jaren '70 was er vooral sprake van verwijdering en achterdocht tussen John en Paul. In de hele financiële en juridische nasleep van het Beatles-imperium stond John met George en Ringo aan zijn zijde lijnrecht tegenover Paul. De drie lieten hun zaken behartigen door Allen Klein, terwijl Paul ervoor koos zich juridisch te laten vertegenwoordigen door zijn schoonfamilie, de Eastmans. Hoewel de meeste kwesties door accountants en juristen boven de hoofden van The Beatles uitgevochten werden, was er in die periode geen sprake van een erg warme band tussen John en Paul. Communiceren deden de twee via de pers (die hen uiteraard graag opjutte), hun liedjes en brieven.

Een pittige brief (circa 1971) van John en Yoko aan Paul en Linda: Don't give
me that Auntie Gin shit about 'in five years I'll look back as a different person.'

Lennon voelde zich zeer aangesproken door een liedje van McCartney

Op zijn album Ram, dat in mei 1971 verscheen, opende McCartney met het nummer Too Many People. We horen Paul zinnen zingen als: Too many hungry people losing weight en Too many people preaching practices. Hoewel Paul nooit heeft bevestigd of ontkend dat hij zich in het nummer rechtstreeks tot John richtte, was Lennon furieus en voelde hij zich zeer aangesproken. Op zijn eetstoornis en op zijn politieke campagnes. Lees de tekst mee en oordeel zelf: [filmpje]

Giftige tegenaanval op het album Imagine

John dook die zomer de studio in en schreef een furieuze tekst over McCartney, die niets aan de verbeelding overliet. In het bijzijn van George Harrison (die als medeplichtige de gitaarpartijen inspeelde), Yoko Ono die steeds fellere tekstregels aandroeg en Ringo Starr, die op een gegeven moment zei Jongens, zo is het genoeg, werd How Do You Sleep geboren. Hier was geen enkele twijfel over de intenties van Lennon om McCartney keihard te raken. In de clip zien we John Lennon, George Harrison en de overige bandleden terwijl ze het nummer inspelen. Een stevig stuk venijn, dat in schril contrast staat met de idealistische titeltrack Imagine van het album waarop het verscheen: [filmpje]

So Sgt. Pepper took you by surprise

You better see right through that mother's eyes

Those freaks was right when they said you was dead

The one mistake you made was in your head

Ah, how do you sleep

Ah, how do you sleep at night?

You live with straights who tell you, you was king

Jump when your momma tell you anything

The only thing you done was yesterday

And since you're gone you're just another day

Ah, how do you sleep

Ah, how do you sleep at night?

McCartney vond het allemaal ontzettend naar
In de pers grapte Paul McCartney dat hij juist prima sliep, sinds hij op het platteland woonde. Toch was hij wel degelijk geraakt door de precisieaanval van Lennon: Het was echt ontzettend naar. Ik vond het vooral heel triest. We waren echt heel hechte vrienden geweest sinds we een jaar of zestien waren, vertelde Paul, die ook moest toezien hoe John hem op de achterzijde van zijn Imagine-album parodieerde:

Een zacht antwoord
Pauls zachte poging tot verzoening volgde krap twee maanden later met het nummer Dear Friend op het Wings-album Wild Life. [filmpje]

Dear friend, what's the time?

Is this really the borderline?

Does it really mean so much to you?

Are you afraid or is it true?

Dear friend, throw the wine

I'm in love with a friend of mine

Really truly, young and newly wed

Are you a fool or is it true?

Are you afraid or is it true?

Een etentje en een wapenstilstand
Begin 1972 gebruikte John, inmiddels verhuisd naar New York, journalist Ray Connolly om een persoonlijke brief af te leveren bij de voordeur van 7 Cavendish Avenue. Jim McCartney, die op dat moment bij zoon Paul in Londen logeerde, pakte de brief aan. Laat je hier niet in meezuigen, jongen, zou vader McCartney de journalist hebben gezegd. Eind januari vlogen Paul en Linda naar New York en waren ze op uitnodiging van de Lennons te gast in hun toenmalige appartement aan Bank Street. Er werd gegeten en bijgepraat. Lennon en McCartney spraken af dat ze elkaar niet meer zouden bekritiseren in de pers en via liedjes. Hun wegen scheidden zich weer. Paul werkte intensief aan zijn carrière met Wings en John stortte zich in New York in het politieke activisme.


Lachend en musicerend
In maart 1974 kwamen Lennon en McCartney elkaar in Los Angeles tegen. Ze werden lachend en vriendschappelijk kletsend backstage in het Hollywood Palladium gezien, tijdens de uitreiking van de Grammy Awards. John was duidelijker milder gestemd over Paul en zijn muzikale prestaties. Hij noemde Band On The Run een geweldig nummer én album. In het verlengde van die ontmoeting bezochten Paul en Linda John op 28 maart in Santa Monica. John leefde inmiddels gescheiden van Yoko en bewoonde met maitresse May Pang een huis dicht bij het strand. Op deze gedenkwaardige dag maakten Lennon en McCartney nog één keer samen muziek. Achter de gesloten deuren van een naburige studio vond een jamsessie plaats, die onder invloed van de nodige verdovende middelen, dramatisch klonk. In het bijzijn van artiesten als Stevie Wonder en Harry Nilsson speelden John en Paul krakkemikkige versies van klassiekers als Lucille en Stand By Me, waarbij McCartney achter de drums zat: [filmpje]

Paul bracht John een belangrijke boodschap van Yoko
Vier dagen later zocht Paul John opnieuw op in zijn strandhuis. Terwijl John nog sliep, wekte Paul hem met een medley van oude Beatles-hits op de piano die in de woonkamer stond. Ook nam Paul John apart, met een boodschap van Yoko. Ze was bereid John terug te nemen, maar hij zou haar hart opnieuw moeten veroveren en in ieder geval eerst weer (apart) in New York moeten komen wonen.

Ringo en Paul achter de piano in Johns strandhuis in Santa Monica, 1974

Paul kroop opnieuw achter Johns piano
John knoopte de woorden in zijn oren en verkaste later dat jaar, weliswaar nog samen met May Pang, naar een apartement in East 52nd Street, New York City. May Pang schreef daarover: We waren nog geen uur in ons nieuwe appartement toen de telefoon ging. Het eerste telefoontje was van Paul. We hadden Paul en Linda in Los Angeles verteld dat ze, na onze verhuizing, altijd naar de Dakota konden bellen om ons nieuwe nummer te achterhalen. Ook omschreef ze hoe Paul en Linda al snel op bezoek kwamen en er een kleine reünie met Johns oudste zoon Julian ontstond, die op dat moment even bij zijn vader logeerde. Bij die ontmoeting nam Paul plaats achter de piano en begon te spelen. Volgens Pang in de hoop dat John zich aan zou sluiten of dat er een muzikale samenwerking zou ontstaan. Maar John hield zijn mond en staarde neutraal voor zich uit, blijkbaar nog niet toe aan een nieuw Lennon-McCartney-moment.

In de jaren die volgden zouden nog een aantal opmerkelijke ontmoetingen tussen John en Paul plaatsvinden, ver buiten het zicht van de pers. Daarover lees je volgende week meer!

Volgende week deel 2: 1975-1980