Let It Be: Paul McCartney op Pinkpop en de samenstelling van zijn setlist

Ergens dit weekend landt het privévliegtuig van Paul McCartney op Maastricht-Aachen airport. Paul is dan een paar uur op Nederlandse bodem om, met zijn vaste begeleidingsband, op zondag 12 juni Pinkpop af te sluiten. Hij treft op Pinkpop een gemeleerd publiek. Zo is er de festivalganger die zich een heel weekend vermaakt met alles dat Landgraaf te bieden heeft. Natuurlijk laat hij daarbij de kans niet schieten de levende legende, die McCartney toch is, al dan niet voor het eerst in z'n leven live te zien optreden. We zijn er nu toch! Maar natuurlijk is daar ook de McCartney-fan die een zondag-kaart kocht en zijn of haar idool nog eens komt bekijken en beluisteren. Al weet juist die fan eigenlijk al wel wat hem voorgeschoteld wordt. Namelijk grotendeels hetzelfde repertoire als de afgelopen 15 jaar.

Waarom altijd weer die setlist?

Gisteren vertelden McCartney-fans Stijn Fens en Jan Cees ter Brugge in de Radio 1-uitzending van De Nieuws BV (bekijk hier het gesprek), rechtstreeks vanaf het Pinkpop-terrein, dat Paul McCartney de laatste jaren zo'n beetje dezelfde setlijst hanteert tijdens zijn concerten. Geen misselijke lijst overigens. Wie zijn concerten bezoekt, krijgt 2,5 uur hits en/of hoogwaardige popsongs voorgeschoteld. Menig bandje zou wensen dat het slechts een tiende van de hits zou hebben gescoord die McCartney op zo'n avond speelt. Tegelijkertijd roept het ook de vraag op waarom iemand met zo'n enorme voorraad succesvolle en interessante muziek altijd weer op diezelfde setlist teruggrijpt. Dat kan toch een stuk afwisselender, zou je denken?

Een zee van iPhone-lichtjes

Er is de afgelopen weken veel over geschreven. Op social media delen fans hún ideale concert- of festivallijst. En ook McCartney zelf zei er heel recent wat over. Dat deed hij in een gesprek met de BBC. 'Als ik naar de Stones ga, vind ik het zelf ook leuk als ik de grote hits hoor, de herkenbare nummers,' was ongeveer de strekking van zijn betoog. Paul vertelde dat hij en zijn bandleden vooral een repertoire willen spelen waar ze zelf ook plezier aan beleven. Daar horen soms ook recente nummers bij. Bijvoorbeeld van het meest recente studioalbum, NEW. Paul vertelde de BBC hoe groot echter het contrast is tussen het spelen van nieuwer onbekender werk en het inzetten van een oud Beatles-nummer. Bij een recent liedje blijft de zaal donker, maar wanneer hij bijvoorbeeld And I Love Her inzet, pakt vrijwel iedereen zijn iPhone en ontstaat er een zee van lichtjes. Dat moment wil praktisch elke concertbezoeker wel even filmen. Paul is er wat gelaten onder. Wat kan hij er aan veranderen?

Indrukwekkende verzameling nummers
Om je een indruk te geven wat concertbezoekers in 2,5 uur non-stop over zich heen krijgen, volgt hier de setlist die Paul deze maanden hanteert. Zeg nu eerlijk, kun je hier heel erg geïrriteerd door raken?

A Hard Day's Night

Save Us

Can't Buy Me Love

Letting Go

Temporary Secretary

Let Me Roll It

I've Got A Feeling

My Valentine

Nineteen Hundred And Eighty-Five

Here, There And Everywhere

Maybe I'm Amazed

We Can Work It Out

In Spite Of All The Danger

You Won't See Me

Love Me Do

And I Love Her

Blackbird

Here Today 

Queenie Eye

New

The Fool On The Hill

Lady Madonna

FourFiveSeconds

Eleanor Rigby

Being For The Benefit Of Mr. Kite

Something

Ob-la-di, Ob-la-da

Band On The Run

Back In The USSR

Let It Be

Live And Let Die

Hey Jude

Toegiften:

Yesterday

Hi, Hi, Hi

Birthday

Golden Slumbers

Carry That Weight 

The End

En natuurlijk wordt er nog wel eens gevarieerd met nummers als Paperback Writer, Day Tripper, Lovely Rita, I Saw Her Standing There en Another Day.

Hoog meezinggehalte

Kortom, het blijft een beetje een dilemma voor de man. Wat wil hij zelf? Welk verwachtingspatroon heeft de concertganger voor wie dit een Once-in-a-lifetime-experience moet worden? Wat wil de kieskeurige die hard-fan die hem al tientallen keren live aan het werk zag? McCartney lijkt nu vooral op het spoor te zitten van 'laten we de mensen maar geven wat ze willen' waarbij hij heel goed lijkt aan te voelen wat daar voor nodig is. Dat zijn muziek veel, heel veel emoties oproept, zie en hoor je hier: 

Krakers

Maar dan nog....er is ligt nog zoveel meer moois in zijn archief. Wat zou het leuk zijn als hij krakers als Silly Love Songs, Jet en Mrs. Vandebilt weer eens onder het stof vandaan haalt. Overigens is Jet nog wel eens gespeeld en staat me bij dat Paul Mrs. Vandebilt ergens de afgelopen jaren al eens op een festival speelde. Wellicht vanwege het Hó-hé-hóge meezing-gehalte. Prima keus natuurlijk. Maar wat zou je denken van Call Me Back Again, Coming Up, Getting Closer of Tug of War?

Het vroege solo-werk

De echte fans snakken ook naar live-versies van McCartneys zo geliefde vroege solowerk. Monkberry Moon Delight, Junk, Heart of The Country, Dear Boy....stuk voor pareltjes die echt niet onderdoen voor een deel van zijn huidige repertoire. Stijn Fens noemde in het radiogesprek ook heel terecht Take It Away, van het album Tug of War. Jan Cees ter Brugge verlangt ernaar om McCartney nog eens Oh Darling (afkomstig van Abbey Road) te horen zingen. Of de inmiddels bijna 74-jarige Paul dát kunststukje vocaal nog redt, is een vraag waar we eigenlijk het antwoord wel op weten. En misschien ligt daar ook wel een beetje het antwoord op die andere vraag.... waarom Paul het doet zoals hij het nu doet. Kan een 74-jarige man het repertoire dat hij tussen zijn 20ste en pak 'm beet 40ste schreef qua toonhoogte nog wel behappen? Eigenlijk niet, al gaat het hem bij veel liedjes nog verrassend goed af.

Emotionele reis

Los van alles dat er de afgelopen weken over Pauls setlist gezegd en geschreven is, gehoopt en verwacht wordt... Uit ervaring weet ik inmiddels dat die hele discussie naar de achtergrond verdwijnt wanneer de man het podium betreedt en je meeneemt op een 2,5 uur durende reis, hij zich volledig geeft, over het podium rent, continu van instrument wisselt en je de ervaring van je leven bezorgt. Thuis draai ik al jaren geen Yesterday of Let It Be meer, maar als Paul het live voor me speelt, luister ik, vol ontroering. En wanneer hij George Harrison eert met Something en het intieme ukelele-intro na 2 minuten ineens overgaat in half-tempo, waarbij de volledige band vlák voor de gitaarsolo inzet, stromen keer op keer de tranen van ontroering over mijn wangen.

Zelf ben ik er niet bij, maar ik wens iedereen op Pinkpop een fantastisch McCartney-concert toe! Koester deze man, zolang het nog kan.