Hello Little Girl: hoe ik de muziek van The Beatles ontdekte

Dat zijn de woorden waarmee ik mezelf zou kunnen begroeten, als ik de klok 35 jaar terugdraai en op dat moment in de spiegel kijk. Hello little girl: ik ben ruim 5 jaar oud en ik vind het heerlijk om te spelen met de pick up die bij ons thuis in de woonkamer staat. Ik lig op de grond, meestal op mijn rug, en heb de kleine verplaatsbare luidsprekers aan weerszijden van mijn hoofd geschoven. Ze vormen de zijwanden van een tunnel. Het dak van de tunnel is de hoes van de elpee die ik op dat moment draai. In die tunnel ben ik in mijn eigen wereld en luister ik naar het album Dromentrein van Lenny Kuhr, naar ABBA en naar Adamo. Vous Permettez Monsieur. Het is 1980, of kort daarna.

Eleanor Rigby op de autoradio
Mijn vader is de muziekliefhebber bij ons thuis. Als kind uit 1947 groeit hij muzikaal op in de jaren 60 en maakt hij onvermijdelijk kennis met de muziek van The Beatles. 'Hoor eens hoe mooi dit klinkt,' zegt hij tegen me in de auto. Ik zit op de achterbank. Mijn vader draait aan de volumeknop van de radio. Ah, look at all the lonely people, klinkt het. 'De tekst is ook heel bijzonder,' legt hij me uit. De woorden die ik hoor, dringen nog niet tot me door, maar ik herinner me dat moment heel goed: die melodie, de klank van violen en een cello.

Snorren, baarden en brillen
Eleanor Rigby is het eerste liedje van The Beatles dat ik leer kennen, dankzij mijn vader. Niet lang daarna koopt hij het album The Beatles - 20 Greatest Hits. De plaat heeft een eenvoudige hoes, waar niet veel aan te zien is. De binnenhoes geeft een avontuurlijker beeld. De elpee gaat op de pick up, de naald zakt in de groef, en de binnenhoes leg ik als nieuw plafond over de beide boxjes. Als ik er genoeg van heb om op mijn rug te liggen, draai ik naar mijn buik en bekijk ik de fotocollage. Ik zie vier mannen, ik ken hun namen niet. Onderaan de hoes staan ze als jonge jongens. Langzaam veranderen hun portretten in die van mannen met lange haren, snorren, baarden en brillen. Wie is wie? Het maakt nog niet zo veel uit. Het album leidt me met zevenmijlslaarzen door hun carrière, de finesses ontbreken natuurlijk. Ook dat maakt nog niet zoveel uit. Eleanor Rigby is het derde liedje op de B-kant. Ik zal ooit het graf bezoeken van deze Eleanor, bij de kerk van Woolton, in Liverpool. Dan zijn we 35 jaar verder. Mijn vader leeft dan al een aantal jaren niet meer, dus ik sta daar mede namens hem.

Een opname uit Forthlin Road

Hello Little Girl is de titel van deze blogpost. Het is zo'n beetje het eerste liedje dat John Lennon schrijft, in 1957, op 17-jarige leeftijd. Buddy Holly is zijn grote inspiratiebron op dat moment. In 1960 maakt John samen met zijn muziekvriend Paul McCartney een opname van het nummer. Het zou nog ruim twee jaar duren voordat de vrienden doorbreken met The Beatles. Wat we horen op de opname die ik hier bijsluit zijn twee jongens in Liverpool, zittend in het huis van de familie McCartney aan Forthlin Road, elk met een gitaar op schoot, elk ook met een goede zangstem. John Lennon zingt de eerste stem. Paul McCartney zet de hogere tweede stem in. De derde jongen die meespeelt, maar niet goed te horen is, is John Lennons jeugdvriend Stuart Sutcliffe (1940-1962). Hoe het Stuart verging, is een verhaal op zich. Hij zou het grote succes niet meemaken. Wat rest van die dag is een ontwapenende opname van The Beatles in wording.