Beyoncés opmerkelijke Blackbird-cover: wat vindt Paul McCartney?

Op haar achtste studioalbum gaat Beyoncé Knowles terug naar haar Texaanse roots. Eind maart bracht de Amerikaanse R&B-zangeres het country-album Cowboy Carter uit. In de titel verwijst ze naar haar minder bekende 'andere achternaam' door haar huwelijk met Shawn Corey Carter, beter bekend als rapper Jay-Z. Natuurlijk haalt elk muzikaal project van een superster en invloedrijk singer-songwriter als Beyoncé de headlines, maar een compleet country-album had niemand aan zien komen. 

Deel twee in de trilogie
Toch flirtte de zangeres al wel eerder met het genre, waar ze via haar grootvader op jonge leeftijd mee in aanraking kwam. Hoe dan ook, Cowboy Carter vormt het tweede deel van Beyoncés geplande album-trilogie, waarvan in 2022 Renaissance verscheen. Waar de zangeres met haar door disco dance en house beïnvloede nummers op het album Renaissance een hommage brengt aan de zwarte queer pioniers van het genre, verlegt ze voor deel twee van haar muzikale drieluik de focus dus naar Americana.

Maar wat heeft dat allemaal met The Beatles te maken? Alles.

Blackbird wordt BLACKBIIRD
Na het openingsnummer AMERIICAN REQUIEM horen we de vertrouwde gitaarklanken van Blackbird, door Beyoncé omgedoopt tot BLACKBIIRD. Die dubbele I's zullen wel verwijzen naar het tweede deel van de trilogie, denk ik. Ze staan goed. Maar dan nu de cover. Knowles gebruikte de backing track van Blackbird voor haar eigen versie van het nummer. Zo horen we Paul McCartney's vertrouwde gitaarspel én het getik van zijn schoenzool op de vloer van Studio 2. Het was Beyoncé zelf die Macca via FaceTime bedankte voor zijn toestemming, vertelde Paul onlangs in een interview: "I spoke to her on FaceTime and she thanked me for writing it and letting her do it. I told her the pleasure was all mine and I thought she had done a killer version of the song." Mooi dat ze het vertrouwen én de zegen van de Meester kreeg. Ik had niet anders verwacht, na Paul's R&B-samenwerking met Rihanna en Kanye West, die het trio de monsterhit FourFiveSeconds opleverde. 

Grenzen verleggen
We kennen McCartney als de Beatle die zich muzikaal altijd het meest in de voorhoede van de band begaf. Al had Lennon aanvankelijk de naam, het was juist McCartney die de nieuwsgierige Beatle bleek. De man met de breedste muzikale blik, die nadacht hoe hij Bach én Stockhausen kon gebruiken om zijn composities en arrangementen te verrijken. Zijn vermogen om genre-overstijgend te denken en speels te blijven musiceren en componeren toonde zich een carrière lang. Na The Beatles laveerde hij via RAM moeiteloos langs het Liverpool Oratorio, op weg naar zijn releases met The Fireman. En hoewel het even stil is rond zijn musical-project voor A Wonderful Life, laat hij ook op dat terrein vast wel weer iets van zich horen.

Een snaar geraakt
Niet gek dus, dat de grote McCartney het toejuicht dat de grote Beyoncé haar eigen muzikale grenzen verlegt. Met Blackbird maakt ze bovendien een gebaar van betekenis: het nummer was natuurlijk McCartney's ode aan de Amerikaanse Civil Rights Movement en in het bijzonder aan de Little Rock Nine, een groep studenten die in Arkansas te maken kreeg met racisme. De betekenis van Blackbird moet een snaar geraakt hebben bij Beyoncé. Net als het hoge Americana-gehalte, waardoor ze het geschikt achtte voor haar rootsy album. Tijdens de eerste maten lijkt Beyoncé te starten met een vrij natuurgetrouwe interpretatie van Blackbird. Mooi gezongen, in haar lage register. Voor het tweede couplet en het refrein kiest ze voor een rijker arrangement. Zowel qua zang als instrumentatie. Beetje gospel, beetje symfonisch. Het is verrassend, maar haalt misschien dat pure Americana-gevoel wél weg uit het nummer. Net als de ogenschijnlijke eenvoud die Blackbird altijd uitstraalde (al brak men natuurlijk wereldwijd de vingers om de lastige gitaarpartij van McCartney te kopiëren).

Eclectische mix
Toch wint BLACKBIIRD bij elke luisterbeurt aan kracht en ligt Beyoncés cover goed in lijn met de eclectische mix van nummers op Cowboy Carter. Of het nu echt allemaal country is, daar valt over te twisten. Maar hé, daar ga ik niet over. Het is juist die onverwachte crossover-actie waarmee Beyoncé ons als luisteraars verrast. Iets dat The Beatles én McCartney in het verleden zo vaak deden: steeds een nieuw idee, steeds een nieuwe afslag nemen. Beyoncé heeft het beslist niet van een vreemde. Ik juich het allemaal toe, yeehaw!