Over de houten klapdeuren van de Abbey Road Studio's (en de geest die ze 's nachts open duwde)

Soms komen er grappige en opmerkelijke Beatlesverhalen op je pad. Geen zaken van groot historisch belang, maar gebeurtenissen die toch ook weer bewijzen dat vrijwel elk detail rond The Beatles tegenwoordig interessant is. Of lijkt. Voor de pers, voor liefhebbers, onderzoekers, verzamelaars. Of voor mensen die er geld aan verdienen. Blog-lezer Rein Aardema attendeerde me onlangs op het verhaal van de klapdeuren van de Abbey Road Studio's. Te grappig om er geen blog aan te wagen deze week.

Twee klapdeuren naar de veiling

Begin februari meldde Apollo (The International Art Magazine) dat er een set bijzondere deuren ter veiling was aangeboden. Het ging ging om de twee klapdeuren die bezoekers van de Abbey Road Studio's jarenlang toegang tot de foyer verschaften. Wie tussen 1931 en 1988 het bordes bij de studio's beklom en de hoofdingang betrad, duwde vervolgens tegen deze interne klapdeuren om in de foyer van het complex te komen. 

De bewuste, originele deuren uit de Abbey Road-foyer

Beroemde achterwerken

Best makkelijk, twee van die klapdeuren, wanneer je gitaarkoffers, een cello of een versterker naar binnen moet dragen. Ik stelde me zo voor dat er in 57 jaar heel wat beroemde en minder beroemde handen, armen, schouders en achterwerken tegen die deuren moeten hebben geduwd om toegang te krijgen tot één van de beroemdste studiocomplexen ter wereld. Van Edgar Elgar tot Cliff Richard, van Pink Floyd tot Queen. Maar natuurlijk ook van de vele producers en geluidstechnici die deze beroemdheden tot hun volle recht lieten komen. Van George Martin tot Phil Spector, van Geoff Emerick tot Alan Parsons.

Historische waarde

Natuurlijk noemde ik nog een paar namen niet. Die van The Fab Four. Alles dat The Beatles ooit aanraakten, lijkt extra (historische) waarde te krijgen. Ook zij passeerden het halletje met de klapdeuren vele malen. Op weg naar de zoveelste sessie, of na een lange nacht doorwerken juist en route naar huis. De deuren hingen er tijdens hun hele carrière, want werden pas in 1988 vervangen tijdens een interne verbouwing van het complex. Volgens het artikel kocht iemand uit het EMI Management ze. Zou dat om sentimentele of financiële redenen geweest zijn? Je vraagt je altijd af hoe en waarom dit soort stukken uiteindelijk bij een veilinghuis belanden. Voor deze deuren is dat overigens al de tweede keer: in 2002 werden ze geveild door Bonham's.

Ken Townsend (rechts) met John Lennon en George Martin

Brandweervoorschriften

Over de vraag of de deuren authentiek zijn, hoeft niemand te twijfelen. Ze werden aangeboden met een document waarin oud-studiotechnicus Ken Townsend, die 45 jaar aan de studio's verbonden was en uiteindelijk ook in het management belandde, verklaart dat het om de échte houten deuren gaat. Zou hij ze zelf van de hand doen? Ook legt Townsend uit dat de ruiten in de mooie houten deuren in de jaren zestig al vervangen werden. Om twee zeer uiteenlopende redenen. Waarschijnlijk voldeden ze niet langer aan de brandweervoorschriften van het gebouw. 

De witte dame van het studiocomplex

Maar er speelde ook nog iets anders. De nachtportiers beweerden in die tijd dat ze vaak oog in oog stonden met een geest die rondwaarde in het complex: een dame met een wit gewaad, die de deuren zelf opende en vervolgens langs hen heen zweefde. Op verzoek van de nachtportiers zou het melkwitte glas vervangen zijn door helder glas. Om de bewakers de kans te geven op tijd weg te vluchten wanneer deze bovennatuurlijke dame weer in aantocht was. Er liggen natuurlijk allerlei grappen op de loer. Over Yoko Ono, of over het gebruik van geestverruimde middelen. Maar die zul je mij niet horen maken. Je weet immers maar nooit. Nothing is real....

De deuren werden deze week via Ewbank's, een veilinghuis ten zuidwesten van Londen, aangeboden. De verwachte opbrengst was 2000 tot 4000 pond. Uiteindelijk verwisselden de deuren voor een bedrag van 14.000 pond van eigenaar.