Wat gebeurde er toen The Beatles op 30 januari 1969 hun Rooftop Concert gaven?

In Londen was 30 januari 1969 een dag met droog, koud winterweer. Rond het middaguur stak een ferme wind op. Op die omstandigheden hadden John Lennon en Ringo Starr niet gerekend, toen ze waarschijnlijk hooguit met een dunne overjas in hun auto's gearriveerd waren bij het Apple-gebouw op Savile Row nummer 3. Dus trok Ringo de rode regenjas van zijn vrouw Maureen aan en wurmde John zich in de veel te kleine bontjas van Yoko. The Beatles gingen het dak op, voor hun laatste 'openbare' optreden. Het is dit weekend 52 jaar geleden. Het moment opent voor ons symbolisch het jaar waarin we uitkijken naar Peter Jacksons remake van de Let It Be-film. In augustus dit jaar zal The Beatles: Get Back verschijnen.

Niet in de Saraha, maar dicht bij huis

Dat de wereld een halve eeuw later, gegijzeld door een pandemie, reikhalzend naar die beelden zou uitkijken, konden The Beatles in januari 1969 niet bevroeden. De 26ste van die maand kregen de plannen vorm om een kort concert op het dak van hun hoofdkantoor te spelen. Een livesessie die de apotheose moest worden van de documentaire die toonde hoe The Beatles aan hun nieuwe album werkten. Plannen om dat slotconcert in The Palladium of zelfs in de Sahara plaats te laten vinden, werden afgeschoten. Het werd een locatie dicht bij huis. Een zelfde keuze zou de band een kleine acht maanden later maken, bij het schieten van de hoesfoto voor het album Abbey Road. Juist in die simpele, maar originele benadering zat 'm achteraf het iconische. The Beatles op een dak. The Beatles op een zebra.

Panties kopen bij Marks & Spencers

Die ochtend was tape operator Alan Parsons er door geluidsman Glyn Johns op uitgestuurd om een paar pakjes met damespanties te gaan kopen. Voor over de microfoons, om het geluid van de wind op dat hoge dak enigszins te dempen. Later vertelde Parsons daarover hoe stom hij zich voelde, bij de kassa van Marks & Spencers, toen hij de vraag kreeg welke maat de panties moesten zijn. "Dat maakt niet uit," was Parsons' antwoord, waarna hij, vreemd nagestaard, het warenhuis had verlaten. De jonge tape operator, die zou uitgroeien tot een succesvolle producer was trouwens niet de enige uit de Beatles-crew die vreemd aangekeken werd. Technici Dave Harries en Keith Slaughter waren 's ochtends rond vijf uur al op weg naar Londen. In hun EMI-busje vol versterkers, kabels, podiumdelen en ander materiaal, werden ze in Kings Langley, ten noordwesten van Londen door de politie aangehouden. "In onze dikke winterjassen en mutsen leken we een stel dieven," vertelde Dave later. Natuurlijk volgde de klassieke vraag van de sterke arm der wet: waar het stel naartoe dacht te gaan. "Als we u dat vertellen, gelooft u ons toch niet, dus laat ons maar doorrijden," was het gevatte antwoord van de technici.

Een klein sociaal experiment

George Harrison noemde het Rooftop Concert een 'klein sociaal experiment'. Zodoende ging er niet alleen een camera crew mee het dak op, maar verstopte men ook een camera in de receptieruimte van Apple op de begane grond. De bandleden waren benieuwd wat zich daar zou afspelen, wanneer ze hun nieuwe nummers die donderdagmiddag rond lunchtijd over het nette kleermakersdistrict in Londen zouden uitstorten. Gingen de buren zich melden? Hoe snel zou de politie ter plaatse zijn? The Beatles bleven rebels, tot het einde van hun carrière.

Onmiskenbaar The Beatles

Leslie Healy wist niet dat ze die dag met de neus in de boter zou vallen. De jonge Amerikaanse Beatlesfan woonde in die periode in Londen om daar wat meer mee te krijgen van de door haar zo geliefde Britse muziekscène. Die donderdagmiddag liet ze nietsvermoedend haar hond uit. Via Hyde Park wandelde ze haar dagelijkse rondje langs Savile Row. Daar aangekomen, leek er iets op handen. Ondanks de ijzige wind besloot Leslie te wachten, in de buurt te blijven. Ineens klonk daar, vanuit het niets, het geluid van The Beatles. De band was onzichtbaar, de muziek onbekend, maar de sound onmiskenbaar. 

42 fantastische minuten

Snel stroomden meer mensen toe, waarbij nog niet iedereen precies begreep wat zich boven de hoofden van het publiek afspeelde. Zakenlieden zagen geërgerd hoe 'hun Savile Row' het toneel werd van een onaangekondigd liveconcert. Een accountant van de naastgelegen Royal Bank of Scotland vertelde de Daily Mirror: "I am furious. We were trying to talk to our customers but couldn't hear them." Ondertussen spitste Leslie op straat ook haar oren. Ze maakte aantekeningen van de teksten die ze kon verstaan: I got a feeling, don't let me down. Op nabijgelegen daken stonden inmiddels mensen toe te kijken. Hangend uit de ramen van de omliggende hoge gebouwen probeerden secretaresses een glimp van The Beatles op te vangen. Uiteindelijk maakte de politie een eind aan het tafereel. Het moeten 42 fantastische minuten zijn geweest, waarvan we straks in augustus hopelijk veel beelden in The Beatles: Get Back gaan zien. Ik verheug me daar enorm op.