Bij de jubileumuitgave van Abbey Road: wat maakt de plaat tot zo'n legendarisch en geliefd Beatlesalbum?

Hij is er! In diverse vormen en formaten: de jubileumuitgave van het Beatles-album Abbey Road. Zijn jullie naar de plaatselijke platenboer gerend? Heb je gebruik gemaakt van de bestelmogelijkheid van Beatlesfanclub.nl of staat Abbey Road nog op een 'geduldig lijstje' voor de feestdagen? Hoe dan ook, we mogen het vijftigjarig jubileum van het laatste studioalbum dat The Beatles opnamen, beslist een hoogtepunt in ons Beatlesjaar noemen. Eergisteravond vierden Paul, Ringo en hun families al een intiem feestje in Studio One en Studio Two aan Abbey Road. Het is ook wel een momentje hè, laten we eerlijk zijn!

Per post uit Alkmaar
Zelf verzamel ik niet standaard alle boxen en heruitgaven van The Beatles. Voor Abbey Road maak ik een uitzondering, omdat het album me dierbaar is. Mijn box arriveerde gistermiddag, per post uit Alkmaar, vanuit de winkel van Ron Bulters. In de aanloop naar de releasedatum dacht ik regelmatig na over de volgende vraag: wat maakt Abbey Road van The Beatles tot zo'n legendarisch en vooral geliefd album?

Abbey Road werd met technisch betere apparatuur opgenomen
Vier maanden voordat The Beatles in de EMI studio's echt serieus aan de slag gingen met de opnamen voor hun nieuwe album, kreeg de control room van Studio Two een enorme upgrade. Met de installatie van de solid state TG12345 MK1, kon er niet alleen op 8 sporen worden opgenomen, maar ging ook de algehele geluidskwaliteit van de opnamen omhoog. Daarmee klonk het Abbey Road-album initieel al veel beter en gepolijster dan de overige Beatlesalbums. Ik heb beslist geen verstand van geluidstechniek, maar op jonge leeftijd vond ik al dat Abbey Road zo mooi en diep klonk. Voor mij was de plaat anders dan de andere Beatlesalbums. Tegenwoordig begrijp ik dus een beetje waarom.

Een snelle snapshot van Lennon en McCartney bij de TG12345 MK1

De moog op Abbey Road deed het publiek de oren spitsen
Hoewel The Beatles tijdens hun bestaan als band vaak experimenteerden met nieuwe geluiden, grepen ze daarvoor altijd terug op instrumenten die het publiek nog enigszins herkenbaar voorkwamen. Misschien was de sitar, samen met een aantal andere Indiase instrumenten, daarbij nog wel de meest exotische keuze. Voor Abbey Road gingen The Beatles een stap verder. In november 1968 had George Harrison in Amerika kennisgemaakt met de pas uitgevonden Moog Synthesizer. Enthousiast als hij was, bestelde hij zijn eigen exemplaar, dat in februari 1969 in Engeland geleverd werd. Harrison experimenteerde dat voorjaar met de moog, waarvan zijn album Electronic Sound het resultaat was. In juli liet George het enorme apparaat in de EMI-studio installeren. We vinden de geluiden van de moog synthesizer op Abbey Road terug op Maxwell's Silver Hammer, Here Comes The Sun, Because en I Want You (She's So Heavy). De moog gaf het album een sound die met geen enkel ander Beatlesalbum te vergelijken was en die al een doorkijkje naar de jaren '70 bood.

Grote belangstelling voor de moog synthesizer in de EMI Studio's

De hoes was prachtig en werd iconisch
Toen fotograaf Iain MacMillan op vrijdagochtend 8 augustus 1969 zijn keukentrap midden op Abbey Road plaatste en The Beatles een aantal keren de zebra over liet steken, had hij niet kunnen vermoeden hoe iconisch de foto werd die uiteindelijk voor de hoes gebruikt zou worden. De foto, perfect in zijn eenvoud, zou één van de meest geïmiteerde albumhoezen ter wereld worden. Hij verbond The Beatles met de plek waar ze hun creativiteit vastlegden en plaatste hen op een herkenbare (en goed te bereiken) plek in Londen. De rust en het ritme in het tafereel, de symboliek, het kleurgebruik....alles klopte toen MacMillan op die zomerochtend afdrukte. Vaak geïmiteerd, nooit geëvenaard.

De medley (of: de suite) was een nieuw fenomeen voor The Beatles
Op kant B van Abbey Road vinden we zowel de grote medley als het drieluik Golden Slumbers - Carry That Weight - The End waarmee het album wordt afgesloten. Hoewel The Beatles op eerdere albums wel eens nummers in elkaar over lieten lopen of combineerden (Kansas City/Hey-Hey-Hey-Hey of Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band/With A Little Help From My Friends) hadden ze zich nog nooit gewaagd aan een langere reeks van songs waarmee praktisch een hele albumzijde gevuld werd. Omdat The Beatles verschillende thema's en melodieën terug lieten komen, vormde Abbey Road muzikaal eigenlijk een sterkere eenheid dan Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, dat de naam en faam als "het concept-album" van The Beatles verwierf.

Abbey Road was George Harrisons finest hour
Het is eigenlijk een prachtige gedachte dat we 'laatbloeier' George Harrison (bij het uitkomen van Abbey Road was hij namelijk al 26 jaar, haha) als songschrijver nog net horen pieken. Met Something en Here Comes The Sun leverde hij twee ontroerende en ijzersterke nummers voor het album aan. Welbeschouwd had er nog veel meer Harrison-werk in gezeten, maar meer ruimte kreeg George niet. De nummers die afvielen, waaronder All Things Must Pass, horen we ruim een jaar later terug op het gelijknamige driedubbelalbum waarmee George op de proppen kwam. Zijn bijdragen voor Abbey Road waren voor George Harrison echter de kroon op zijn werk als Beatle. Gelukkig maar, nog net op tijd. Voor mij als luisteraar zijn het die Harrison-nummers die Abbey Road dat gouden randje als "allermooiste Beatlesalbum" geven. Zo zal ieder zijn eigen reden hebben om van Abbey Road te houden. Wat is de jouwe? Ik wens je in ieder geval heel veel luister- en kijkplezier met de jubileumuitgave. Abbey Road Forever!